Το κείμενο «Φεμινισμός και Νεοφεμινισμός» που επιλέχτηκε χθες για τις πανελλαδικές εξετάσεις υπαγορεύει στην ουσία ποιος φεμινισμός είναι ανεκτός που συνοψίζεται περίπου ως εξής: «Να διεκδικείτε ισχύ και να είστε χαρούμενες αλλά μέχρι εκεί γιατί πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι». Ένας φεμινισμός δηλαδή απονευρωμένος από τη δυναμική του που θα συνηγορεί στην απόκρυψη των σχέσεων εξουσίας, των έμφυλων ιεραρχήσεων, των προνομίων για να παραμείνει στη θέση του το πατριαρχικό οικοδόμημα.
Με επιχειρήματα που με το περιτύλιγμα της καλοπροαίρετης νουθεσίας, γειτνιάζουν επικίνδυνα με την alt right ρητορική και την incel culture, καταφέρεται εναντίον των σύγχρονων φεμινιστικών κινημάτων, τα οποία ανέδειξαν το βάθος, την ένταση και την πολυτροπικότητα της βίας εις βάρος των θηλυκοτήτων. Τον καθημερινό πόλεμο που διεξάγεται στα σώματα τους στο δημόσιο χώρο, στο σπίτι, στη δουλειά, παντού. Το τι σημαίνει να βιώνεις τη ζωή σου με όρους ανασφάλειας και κινδύνου, να γυρνάς στο σπίτι με τα κλειδιά στο χέρι, να αποφεύγεις να κάνεις μια βόλτα μόνη σου στο πάρκο το βράδυ, να αισθάνεσαι άβολα στο χώρο εργασίας σου κάτω από παραβιαστικά βλέμματα και ενοχλήσεις, να μη μετράει η επιθυμία σου, να σε βιάζουν, να μην έχεις τον έλεγχο του σώματος και της εικόνας σου, να εγκλωβίζεσαι σε κακοποιητικές σχέσεις, να μην έχεις που να απευθυνθείς για να γλιτώσεις, να απευθύνεσαι τραυματισμένη στη δικαιοσύνη και να βρίσκεις αμφισβήτηση, να συλλαβίζεις τα ονόματα των δολοφονημένων γυναικών.
Αυτό το συλλογικό βίωμα λοιδορεί το εξεταζόμενο κείμενο. Κι επαναφέρει τον πολύ βολικό και λογοκριτικό στιγματισμό της έννοιας του «θύματος». Γιατί το να είσαι θύμα στα ηγεμονικά συμφραζόμενα ταυτίστηκε με τη μειονεξία και τη ντροπή. Κι εμείς μεγαλώσαμε με την προσταγή ότι «δεν πρέπει να είμαστε θύματα», ότι πρέπει να είμαστε ανεξάντλητα ανθεκτικές και δυνατές για να αποδείξουμε ότι αξίζουμε και να καταπίνουμε μοναχικά και αθόρυβα τον φόβο και τον πόνο μας. Γι’ αυτό ο λόγος που αποστρέφονται το reclaim στην έννοια του θύματος είναι γιατί συνεπάγεται στην απόδοση της ευθύνης εκεί που πρέπει. Σημαίνει να αναγνωρίζεις τις συστημικές διαστάσεις της έμφυλης καταπίεσης και της βίας και να αγωνίζεσαι όχι απλά για μια αναδιανομή της ισχύος εντός τους αλλά για το συθέμελο γκρέμισμα τους.
«Μου έλεγαν ότι πρέπει να είμαι χαρούμενη φεμινίστρια αλλά εγώ ήμουν θυμωμένη» είχε πει κάποτε η φοβερή Agnes Varda. Και δε μπορώ να σκεφτώ καλύτερη απάντηση.
Πηγή: Maria Louka
Διαβάστε εδώ: Πανελλήνιες Εξετάσεις 2023 - Όλα τα θέματα κι οι απαντήσεις τους
Όλα τα νέα και οι ειδήσεις που αφορούν τις Πανελλήνιες
Μηχανογραφικό 2025: Σπουδές με χαμηλή βάση και υψηλές προοπτικές — Οι κρυφές ευκαιρίες στα ΑΕΙ
Πανελλαδικές 2025: Τι φανερώνουν οι πρώτες ενδείξεις για την πορεία των βάσεων
