Λεωνίδας Βουρλιώτης Καθόμουν στον διάδρομο ενός υπέροχου (εννοείται δημόσιου) σχολείου στη Φινλανδία και παρατηρούσα μια πεντάδα 5χρονων παιδιών που είχαν βγει έξω από την τάξη τους, καθισμένα γύρω από τα μοντέρνα θρανία τους. Μπροστά τους τα εργαλεία τους για το πείραμα. Απλό, κι όμως τόσο γεμάτο νόημα. Γιατί εκείνη τη στιγμή δεν έβλεπα απλώς ένα μάθημα φυσικής, έβλεπα τον τρόπο που η μάθηση παίρνει σχήμα, ανάσα, ψυχή.
Η δασκάλα χαμογελούσε, καθοδηγούσε διακριτικά. Δεν μιλούσε πολύ, άφηνε χώρο στα παιδιά να μαντέψουν, να γελάσουν, ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΛΑΘΟΣ. Κι οι υπόλοιποι μαθητές; Μέσα στην τάξη, βυθισμένοι σε μια άλλη δραστηριότητα. Ένα κομμάτι της τάξης έξω, ένα άλλο μέσα. Σαν να χτυπούσε η καρδιά του σχολείου σε δύο ρυθμούς, αλλά με τον ίδιο παλμό.
Ζήλεψα αυτή τη διπλή καρδιά. Ζήλεψα και την ύπαρξη ταυτόχρονων δασκάλων που μπορούσαν να βρίσκονται παντού, να καλύπτουν ανάγκες διαφορετικές χωρίς να χάνεται η ισορροπία. Η μία δασκάλα να παρατηρεί τη ζωηρή σπίθα στο διάδρομο, η άλλη να κρατάει ζωντανό τον ρυθμό της τάξης μέσα. Δεν υπήρχε πανικός, δεν υπήρχε βιασύνη. Μόνο μια σιωπηλή βεβαιότητα ότι όλα τα παιδιά θα έχουν τη στιγμή τους, το βλέμμα τους, την προσοχή που χρειάζονται.
Κι ένιωσα μέσα μου μια παράξενη σύγκριση. Στην Ελλάδα, πόσες φορές τρέχουμε μόνοι, με όλα τα μάτια καρφωμένα επάνω μας, να μοιράσουμε προσοχή, να σβήσουμε φωτιές, να γεμίσουμε κενά; Εκεί, όμως, η παρουσία των δασκάλων μοιραζόταν, σαν νήματα που απλώνονταν σε δύο χώρους ταυτόχρονα. Και τα παιδιά το ένιωθαν. Ένιωθαν ότι κανένα τους δεν στερείται προσοχής...
Ζήλεψα αυτή την πολυφωνία. Γιατί στην πραγματικότητα δεν ήταν δύο καρδιές, αλλά μία συλλογική. Μια παιδαγωγική ψυχή που χτυπούσε παντού στο σχολείο, σε διάδρομους, σε αίθουσες, στα μάτια κάθε παιδιού. Κι αναρωτήθηκα: μήπως το μυστικό δεν είναι να επιλέξουμε ανάμεσα σε ό,τι φαίνεται και σε ό,τι κρύβεται, αλλά να καταφέρουμε να χτίσουμε αυτή τη συλλογική καρδιά; Μια καρδιά που αντέχει τα λάθη, τους θορύβους, τις σιωπές. Μια καρδιά που βλέπει πίσω από κάθε συμπεριφορά και αφουγκράζεται πίσω από κάθε μαθησιακό κενό.
Εμπνευσμένη από εκείνη τη στιγμή στον διάδρομο της Φινλανδίας, συνέχισα να φτιάχνω ακόμα περισσότερες μικρές γέφυρες και στο δικό μου Κέντρο Γλωσσών, μοιράζοντας συχνά τους μαθητές σε μικρές ομάδες, ΜΕΣΑ ΚΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΞΗ. Να ζωντανεύει η μάθηση ταυτόχρονα. Να μη μένει κανένα παιδί χωρίς το βλέμμα, χωρίς τη στιγμή του. Με λιγότερο θόρυβο και χωρίς άγχος, τα βλέπεις πως νιώθουν ότι κάνουν κάτι ξεχωριστό.
Γιατί τελικά, αυτό διδάσκει η Φινλανδία: η διδασκαλία δεν είναι να επιλέγεις τι θα καλύψεις πρώτα, αλλά να δημιουργείς μια συλλογική καρδιά που χτυπάει για όλους. Μια καρδιά που κάνει τη μάθηση να μοιάζει με ζωή.
Το παραπάνω κείμενο αποτελεί ανάρτηση της εκπαιδευτικού Σοφίας Παπαδελή στο προσωπικό της προφίλ στο Facebook και αποτυπώνει προσωπικές της παρατηρήσεις και εμπειρίες κατά την επίσκεψή της σε σχολείο της Φινλανδίας.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Νέο Προσκλητήριο Προσλήψεων Εκπαιδευτών Ενηλίκων: Αφορά όλα τα πτυχία ΑΕΙ-ΤΕΙ - Πιστοποιηθείτε άμεσα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 19/9
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
