Alfavita Newsroom …συνέχεια
Την 1η του Σεπτέμβρη στο Γυμνάσιο τοποθετήθηκε νέος καθηγητής Μουσικής, αφού ο προηγούμενος βγήκε στη σύνταξη. Είχε σπουδάσει σε Αμερική και Ευρώπη και μέχρι να διοριστεί, είχε δουλέψει στα καλύτερα, όπως έλεγε, ιδιωτικά σχολεία των Αθηνών.
Συζητώντας με τον Διευθυντή κατά την παρουσίασή του στο σχολείο, τον ρώτησε αν εφαρμοζόταν στο Γυμνάσιο η τακτική της ανάμειξης των μαθητών.
«Θύμησέ μου, τι είναι αυτό;», τον ρώτησε ο Διευθυντής.
«Να! Κάθε ένα ή δύο χρόνια, ξαναγίνεται η κατάρτιση των τμημάτων της τάξης. Οι μαθητές αλλάζουν τμήμα και δεν μένουν πάντα στο ίδιο. Έτσι, τμήματα που μπορεί να εμφανίζουν χαμηλότερο ή υψηλότερο επίπεδο σε σχέση με το μέσο όρο, με τον τρόπο αυτό, πλησιάζουν το μέσο όρο απόδοσης αλλά και συμπεριφοράς. Παρέες μαθητών που εμφανίζουν παραβατική συμπεριφορά, σπάνε και μειώνονται οι συνέπειες των πράξεών τους για ολόκληρο το σχολείο. Η δουλειά των καθηγητών γίνεται πιο εύκολη και ελαχιστοποιούνται και τα παράπονα των συμμαθητών τους».
Ο Διευθυντής, δεν έχασε ούτε ένα λεπτό.
Όταν ο Μουσικός αποχώρησε από το γραφείο του, επικοινώνησε με την αρμόδια Διεύθυνση Εκπαίδευσης της Νομαρχίας και τους έθεσε το ερώτημα κατά πόσο είναι νόμιμη η ανακατανομή των μαθητών που θα έχει σαν σκοπό την καλύτερη και αποδοτικότερη λειτουργία του σχολείου.
Σε λίγη ώρα, πήρε την απάντηση πως είναι πέρα για πέρα νομότυπη μια τέτοια ενέργεια.
Τον βόλεψε πολύ αυτή η εξέλιξη. Θα μπορούσε έτσι να ικανοποιήσει και την επιθυμία του κυρίου εισαγγελέα και του μεγαλέμπορα της πόλης οι οποίοι του ζήτησαν, με ευγενικό τρόπο, αν γινόταν, κάποιοι μαθητές που φρέναραν το τμήμα με την απόδοση και τη συμπεριφορά τους, να έφευγαν από το τμήμα που ήταν οι δύο τους γιοι και να πήγαιναν σε κάποιο άλλο τμήμα.
Η επόμενη κίνησή του ήταν να θέσει το θέμα στη συνεδρίαση του Συλλόγου. Η απόφαση, με πλειοψηφία, ήταν υπέρ της ανακατανομής των τμημάτων, καθώς οι περισσότεροι θεώρησαν ότι μια τέτοια κίνηση θα βοηθούσε πολύ τους ίδιους και θα αποφόρτιζε την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που δημιουργούνταν στα τμήματα, λόγω της παρουσίας ορισμένων μαθητών με προβληματική συμπεριφορά.
Αυτοί που διαφώνησαν, υποστήριξαν πως κάτι τέτοιο θα στοχοποιούσε τους μαθητές και υπήρχε το ενδεχόμενο η κατάσταση να χειροτερέψει παρά να βελτιωθεί. Τουλάχιστον, ας μετακινούνταν μόνο οι μαθητές που συμφωνούσαν με μια τέτοια εξέλιξη.
«Σιγά μη ρωτήσουμε τους μαθητές για ένα μέτρο που πρόκειται να πάρουμε για το καλό του σχολείου», ήταν η απάντηση του Διευθυντή.
«Θα μπορούσαμε όμως να μπούμε για λίγο στη θέση τους», σημείωσε ο καθηγητής της Γεωγραφίας.
Η πρώτη μέρα στο σχολείο, μετά τον καθιερωμένο αγιασμό, συνοδεύεται, συνήθως και με την κατανομή των μαθητών σε τμήματα.
Στα οχτώ «χωριατόπαιδα» και σε άλλα τόσα περίπου παιδιά της Γ τάξης, η κατανομή των μαθητών στα τμήματα τους προκάλεσε έκπληξη, οργή και θυμό όταν διαπίστωσαν ότι θα έπρεπε την τελευταία τάξη του Γυμνασίου να την περάσουν όχι στα τμήματα που βρίσκονταν στις δύο προηγούμενες τάξεις, αλλά σε ένα άλλο τμήμα: Το Γ7.
Σε μερικά, ο θυμός πέρασε γρήγορα. Στα περισσότερα δημιουργήθηκε η αίσθηση της αδικίας συνοδευόμενη από ένα παράπονο. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και ο Ορέστης.
Το νέο δεν άρεσε και πολύ στον πατέρα του σαν το έμαθε το απόγευμα της ίδιας μέρας.
«Δεν πειράζει», του είπε. Εσύ θα κάνεις τη δουλειά σου. Δεν χρειάζεται να δημιουργήσεις θέμα για το ότι σου άλλαξαν τμήμα. Ίσως και να σου βγει σε καλό.
«Μα για ποιο λόγο το έκαναν; Είναι τυχαίο ότι στο τμήμα αυτό είμαστε και τα οχτώ παιδιά από τα γύρω χωριά και άλλα οχτώ που θεωρούνται οι φασαριόζοι της τάξης;»
«Είναι όντως φασαριόζοι;»
«Νομίζω πως απλά δεν τους αρέσει το σχολείο. Τα μαθήματα, το πώς λειτουργεί, η συμπεριφορά ορισμένων καθηγητών… Εγώ πάντως, κάνω παρέα μαζί τους».
Εκείνο το βράδυ ο Ορέστης δυσκολεύτηκε να κοιμηθεί. Σκεφτόταν το νέο του τμήμα και ένιωθε κάτι να λείπει. Δεν ήταν μόνο οι συμμαθητές του με τους οποίους βρέθηκε στο ίδιο τμήμα στις δύο πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Ήταν και το ότι στο Γ7, γυρνώντας το κεφάλι του προς τα δεξιά, δεν θα συναντούσε το βλέμμα του τα γαλάζια μάτια που είχε συνηθίσει να βλέπει. Τα δύο προηγούμενα χρόνια τα είχε σαν αποκούμπι. Όταν ήθελε για λίγο να ταξιδέψει, να ξεφύγει από το άγχος, την πίεση και τη βαρεμάρα, αρκούσε να στρέψει το βλέμμα του σ’ εκείνη και να βρεθεί στον κόσμο των ονείρων του. Αν, δε, τύχαινε να συναντηθούν οι ματιές τους κι εκείνη να του χαμογελάσει, τότε ήταν που ταξίδευε ως τον Άρη, χωρίς ακόμη να έχει γίνει ο αστροναύτης που ονειρευόταν.
Το γεγονός ότι δεν θα ήταν πλέον μαζί της στο ίδιο τμήμα, τον πλημμύριζε θλίψη και στενοχώρια. Μόνο στα διαλλείματα θα μπορούσε πλέον να τη βλέπει.
Την επόμενη μέρα, οι μαθητές μπήκαν στα τμήματά τους, με προσωρινό πρόγραμμα και σιγά-σιγά άρχισαν να μαθαίνουν τους καθηγητές που θα είχαν στα διάφορα μαθήματα.
Την πρώτη ώρα, στο Γ7, μπήκε ο νέος καθηγητής της Μουσικής. Αφού διάβασε, αλφαβητικά, τα ονοματεπώνυμα των μαθητών ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στον καθένα, προχώρησε με το να λέει κάποια πράγματα για εκείνον. Είπε το όνομά του, αναφέρθηκε στις σπουδές που έκανε και πού εργάστηκε πριν διοριστεί στο σχολείο τους. Τέλος, έχοντας «άγνοια κινδύνου», τους ενημέρωσε πως ο ίδιος είχε την ιδέα της ανακατανομής των τμημάτων και τους εξήγησε τους λόγους που υποστήριξε κάτι τέτοιο.
Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα το τμήμα έδινε την αίσθηση ότι το χτύπησε κεραυνός. Τα σχόλια και τα μουρμουρητά, δεν είχαν τελειωμό.
«Ώστε αυτός είναι η αιτία που αλλάξαμε τμήμα κι εγώ που νόμιζα πως ήταν δουλειά του Διευθυντή!». «Έλα τώρα. Αν δεν ήθελε ο Διευθυντής, τίποτα δεν θα γινόταν». «Εγώ νομίζω ότι το ήθελαν και οι καθηγητές. Μας μάντρωσαν σ’ ένα τμήμα για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο». «Εγώ πάλι έμαθα, ότι έβαλε το χεράκι του και ο κυρ εισαγγελέας», ήταν μόνο μερικά από τα σχόλια που ακούστηκαν.
Ο μουσικός, κατάλαβε ότι μόλις έκανε το λάθος να ξύσει μια πληγή που δεν είχε κλείσει ακόμη. Προσπάθησε να αλλάξει θέμα, κάνοντας ερωτήσεις σχετικές με τη Μουσική. Είχε αρχίσει να χάνει τον έλεγχο. Ευτυχώς ο ήχος του κουδουνιού που χτύπησε για διάλλειμα, τον έβγαλε από μια πολύ δύσκολη θέση. Κατάλαβε πως έπρεπε να λάβει τα μέτρα του αλλιώς, η χρονιά δεν θα κυλούσε για κείνον ομαλά.
Την επόμενη ώρα μπήκε στο Γ7, ο δεύτερος θεολόγος του σχολείου. Είχε ζητήσει ο ίδιος από τον Διευθυντή να κάνει μάθημα στο τμήμα αυτό και φυσικά εκείνος δέχτηκε με μεγάλη χαρά.
Οι συστάσεις μεταξύ του θεολόγου και των παιδιών ήταν περιττές. Γνωρίζονταν πολύ καλά μεταξύ τους. Την ώρα, λοιπόν, που ο θεολόγος προσπαθούσε να κάνει μια εισαγωγή για το τι θα μάθαιναν στα πλαίσια του μαθήματος των Θρησκευτικών κατά την τρέχουσα σχολική χρονιά, ο Ορέστης ένιωσε ένα δυνατό χτύπημα στο σβέρκο. Ο πόνος που του προκάλεσε ήταν τέτοιος ώστε με δυσκολία κατάφερε να μην φωνάξει. Ο καθηγητής, καθισμένος στην έδρα, έκανε πως δεν το είδε.
Ο Ορέστης γύρισε πίσω του για να δει ποιος τον χτύπησε και γιατί.
Αντίκρισε το ίδιο πονηρό γέλιο που είχε αντικρίσει και πέρυσι κατά τη διάρκεια ενός αγώνα μπάσκετ στο μάθημα της γυμναστικής. Ενώ ετοιμαζόταν να βάλει ένα εύκολο καλάθι χωρίς τα πόδια του να είναι σε επαφή με το έδαφος, νιώθει μια δυνατή σπρωξιά από πίσω που τον έκανε να χάσει την ισορροπία του και να σωριαστεί άτσαλα στο τσιμέντο χτυπώντας το χέρι και το κεφάλι του. Γυρνώντας να δει ποιος τον έσπρωξε, αντίκρισε το ίδιο ακριβώς πονηρό γέλιο. Όπως και τότε έτσι και τώρα το γέλιο ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του Λευτέρη. Τότε, στο μπάσκετ, σηκώθηκε τον έπιασε από το λαιμό και τον ακινητοποίησε στη βάση της μπασκέτας.
«Ηλίθιε, θα με σκότωνες! Γιατί το έκανες αυτό;», του είπε γεμάτος θυμό και απορία, ενώ από το δεξί μέρος του μετώπου του έτρεχε λίγο αίμα.
Ο Λευτέρη δεν αντέδρασε. Απλώς τον κοιτούσε θυμωμένος με φουσκωμένα τα μάγουλα.
Η επέμβαση του γυμναστή, αποσόβησε τα χειρότερα.
«Αυτό δεν ήταν μαρκάρισμα αλλά δολοφονική ενέργεια. Αν το ξανακάνεις θα φύγεις από το μάθημα», είπε ο γυμναστής στο Λευτέρη και γυρνώντας προς τον Ορέστη, του είπε εκνευρισμένος:
«Ορέστη τι έγινε; Αυτοδικία; Είπες να επιβάλλεις την τάξη;»
«Μα δεν τον είδατε; Παραλίγο να με σακάτευε. Τι παραλίγο; Το έκανε κιόλας», είπε ο Ορέστης πιάνοντας το αριστερό του χέρι και σκουπίζοντας ταυτόχρονα το αίμα από το μέτωπό του.
Τώρα, στην ώρα των Θρησκευτικών, δεν αντέδρασε. Μόνο αγριοκοίταξε το Λευτέρη και γύρισε μπροστά του.
Δεν πέρασαν ούτε δύο λεπτά όταν επαναλήφθηκε το ίδιο χτύπημα. Ο καθηγητής ξερόβηξε δυνατά ενώ ο Ορέστης, με το ζόρι συγκρατούσε τα νεύρα του για να μη σηκωθεί πάνω και τον πιάσει από το λαιμό.
«Σταμάτα βρε κόπανε», είπε ο Αντώνης, σιγανά στο Λευτέρη.
«Συμβαίνει κάτι εκεί πέρα;», ακούστηκε η φωνή του θεολόγου.
«Όχι κύριε τίποτα απολύτως», απάντησε ο Ορέστης φανερά εκνευρισμένος.
«Δεν βλέπεις τι συμβαίνει;», ρώτησε χαμηλόφωνα ο Αντώνης.
Ο καθηγητής έπιασε την κιμωλία και γύρισε προς τον πίνακα για να γράψει τον τίτλο ενός κεφαλαίου.
Ο Λευτέρης βρήκε την ευκαιρία να χτυπήσει, με πάλι με δύναμη το σβέρκο του Ορέστη προκαλώντας του οξύ και απότομο πόνο.
Τα μάτια του Ορέστη θόλωσαν. Το αίμα στα μηνίγγια του ένιωθε πως λίγο ακόμα και θα του έσπαγε τις φλέβες.
«Θα σταματήσεις επιτέλους; Έχει καταντήσει γελοίο και εκνευριστικό», ξεφώνησε ο Ορέστης προς το Λευτέρη γυρνώντας πίσω και πιάνοντάς τον από το πουκάμισο.
Εκείνος έκανε να ξεφύγει, αλλά η δύναμή του δεν ήταν αρκετή.
Ο καθηγητής γύρισε αμέσως και είδε τον Ορέστη γυρισμένο πίσω να κρατάει το Λευτέρη από το γιακά και να είναι εκτός εαυτού.
«Στο γραφείο του Διευθυντή και οι δύο. Από μένα έχετε ωριαία αποβολή», είπε δυνατά ο Θεολόγος.
«Μα κύριε, έχει τόση ώρα που τον χτυπάει από πίσω και δεν του κάνατε ούτε μία παρατήρηση», είπε πνιγμένος στην αδικία ο Αντώνης.
«Πήγαινε και συ μαζί τους, δικηγόρε της κακιάς ώρας», ήταν η άμεση αντίδραση του καθηγητή.
«Ο Αντώνης δεν φταίει σε τίποτα», φώναξε ο Ορέστης.
«Εξαφανιστείτε από μπροστά μου. Θα τα πούμε αργότερα», απάντησε ο καθηγητής και κάθισε στην έδρα.
Το διάλλειμα βρήκε τον θεολόγο και τους τρεις μαθητές στο γραφείο του Διευθυντή.
«Τι έχουμε εδώ κύριε συνάδελφε; Τι έκαναν οι νεαροί;», ρώτησε ο Διευθυντής.
«Ο Ορέστης με τον Λευτέρη, τσακώθηκαν την ώρα του μαθήματος λες και τους είχα στην αλάνα. Και ο Αντώνης, για μία ακόμα φορά, πετάχτηκε να κάνει το συνήγορο του Ορέστη. Έδωσα και στους τρεις ωριαία αποβολή».
Ο Διευθυντής, τους κοίταξε με το γνωστό αυστηρό του ύφος, χωρίς να μιλάει. Μετά από λίγο, με συμβουλευτικό ύφος, τους είπε:
«Αυτή τη φορά δεν θα σας τιμωρήσω. Αν όμως συμβεί το οτιδήποτε να ξέρετε ότι θα σας αποβάλλω. Εσύ Ορέστη, μείνε για λίγο που σε θέλω. Οι άλλοι δύο βγείτε διάλλειμα».
Σηκώθηκε από την πολυθρόνα του και πλησίασε προς τον Ορέστη που προσπαθούσε να καταλάβει για ποιο λόγο ο Διευθυντής δεν τον άφησε να φύγει.
«Κοίτα να δεις Ορέστη. Είσαι έξυπνο παιδί. Ο Λευτέρης, ότι και να συμβεί, το μέλλον του το έχει εξασφαλισμένο. Η οικογένειά του, όπως θα ξέρεις, είναι από τις πιο πλούσιες στην πόλη. Εσύ όμως, πρέπει να φροντίσεις μόνο με τις δικές σου δυνάμεις για το μέλλον σου και τους στόχους που έχεις βάλλει».
«Δεν το ξεκίνησα εγώ», απάντησε ο Ορέστης.
«Δεν έχει σημασία. Εσύ έπρεπε να διαχειριστείς καλύτερα το θυμό σου. Τώρα μ’ αυτό που έκανες και δίκιο να είχες, το έχασες. Πρέπει να είσαι υπομονετικός και να δίνεις τόπο στην οργή».
«Δηλαδή, τι έπρεπε να κάνω. Να κάθομαι να τις τρώω χωρίς να αμύνομαι;»
«Δεν λέω αυτό. Έλα όμως που έτυχε ο καθηγητής να μην δει εκείνον όταν το έκανε αλλά εσένα».
«Κάνετε λάθος. Τον είδε όμως δεν του είπε τίποτα. Τον άφησε να συνεχίζει να με χτυπάει».
«Εννοείς ότι ο καθηγητής σου μερολήπτησε εις βάρος σου; Αυτό δεν το δέχομαι».
«Εμένα αυτή είναι η γνώμη μου»
«Ξέρεις κάτι; Είσαι πολύ εριστικός, όπως τώρα, και δεν θα σου βγει σε καλό. Εγώ σου είπα αυτά που είχα να σου πω. Αν όμως συνεχίσεις έτσι, είμαι αναγκασμένος να λάβω τα μέτρα μου. Πρόσεχε! Μέχρι και μείωση της διαγωγής σου μπορεί να πάθεις. Πήγαινε τώρα στο μάθημά σου», είπε ο Διευθυντής διακόπτοντας απότομα την κουβέντα καθώς είχε χτυπήσει και το κουδούνι για μέσα.
Ο Ορέστης κατευθύνθηκε προς την αίθουσα καθυστερημένος. Ήδη οι υπόλοιποι συμμαθητές του είχαν μπει και η πόρτα ήταν κλειστή. Χτύπησε την πόρτα και ανοίγοντάς την έκανε να μπει μέσα ζητώντας συγνώμη για την αργοπορία του. Είχαν Έκθεση.
«Γιατί άργησες νεαρέ; Δεν το άκουσες το κουδούνι;», του είπε ο φιλόλογος.
«Ήμουνα στο γραφείο του Διευθυντή και γι’ αυτό καθυστέρησα», απάντησε ο Ορέστης χωρίς να κοιτάζει τον καθηγητή του.
«Ελπίζω να μου λες αλήθεια γιατί στο διάλλειμα θα ρωτήσω», του είπε με αυστηρό ύφος ο καθηγητής.
«Γιατί να σας έλεγα ψέματα; Είναι τόσο εύκολο να το διαπιστώσετε!», απάντησε ο Ορέστης και κάθισε στην καρέκλα του.
Οι μέρες στο σχολείο για τον Ορέστη κυλούσαν, οι περισσότερες, βασανιστικά και χωρίς νόημα. Ένιωθε να τον έχουν ζέψει σ’ ένα κάρο το οποίο έπρεπε να το κυλήσει σε λασπωμένο δρόμο. Γυρνούσε στο σπίτι και δεν είχε τη ζωντάνια και την ικανοποίηση που είχε τις δύο προηγούμενες χρονιές. Άρχισε να χάνει ακόμη κι αυτή του τη διάθεση για διάβασμα και τη δίψα του για να μάθει. Ένιωθε να είναι κινούμενος στόχος και η κάθε του κίνηση να περνάει από έλεγχο και κριτική.
Αδυνατούσε να ξεκαθαρίσει τα συναισθήματά του, να τα βάλει σε μία τάξη, να ξεδιαλύνει τους στόχους του και το πώς θα έφτανε σ’ αυτούς γιατί άρχισε το περιβάλλον του σχολείου να του προκαλεί μια αθέατη ασφυξία.
Στις μαθητικές εκλογές για το δεκαπενταμελές, βγήκε πρώτος, με διαφορά. Τον ψήφισαν περισσότεροι από τους μισούς μαθητές του. Η ενασχόλησή του με το δεκαπενταμελές, αποτελούσε για εκείνον μια διέξοδο και μια ευκαιρία να γλυτώνει κάποιες φορές τις ανούσιες κόντρες με ορισμένους καθηγητές αλλά και με τον Λευτέρη και το φίλο του τον Αλέξανδρο.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που έπαιρνε ωριαίες αποβολές είτε επειδή καθυστερούσε να μπει στην τάξη, είτε επειδή θα γινόταν κάποιο περιστατικό με τον Λευτέρη και τον Αλέξανδρο.
Ένα τέτοιο περιστατικό είχε διαδραματιστεί λίγο πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Συνεχίζεται…
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 8/5
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 8/5
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
