Ορέστη απ' το Βόλο... Μαρία απ' τη Σπάρτη...
Αθήνα – Θεσσαλονίκη με τρένο... Ένα δρομολόγιο που σαν αναπληρώτρια εκπαιδευτικός χρειάστηκε να κάνω πολλές φορές. Βλέπετε είμαι από Θεσσαλονίκη αλλά πολλάκις βρέθηκα στη Νότια Ελλάδα για επαγγελματικούς λόγους. Πάντα διάλεγα το τρένο για τις μετακινήσεις μου γιατί είχα ακούσει κάπου κάποτε ότι “είναι το πιο ασφαλές μέσο μεταφοράς”. Μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου πολλές φορές που το τρένο καθυστερούσε να φτάσει στον προορισμό του 20 λεπτά, 30 λεπτά, 40 λεπτά... και μια φορά που η αμαξοστοιχία συγκρούστηκε με ΙΧ. Και τότε είχαμε τρομάξει...
7 Ιανουαρίου 2023: Επιστροφή από τις γιορτές, πληρότητα 100% σε όλα τα δρομολόγια. Φτάνουμε με τον πατέρα μου στην πλατφόρμα και λίγα λεπτά αργότερα ακούμε από το μεγάφωνο ότι το τρένο θα καθυστερήσει. “Εκτιμώμενος χρόνος καθυστέρησης μιάμιση ώρα” επαναλάμβανε η ευγενική φωνή από τα μεγάφωνα. Εκατοντάδες επιβάτες περιμέναμε στον Σταθμό της Θεσσαλονίκης μιάμιση ώρα γιατί το τρένο είχε μείνει καταμεσής της Λάρισας λόγω βλάβης. Όταν επιτέλους η αμαξοστοιχία έφτασε στον σταθμό θυμάμαι να ανεβαίνω τα σκαλιά δειλά κι από μέσα μου να αναρωτιέμαι “Τώρα αυτό φτιάχτηκε;”. Δε βαριέσαι... Πάμε κι όπου βγει.
Εκείνη τη μέρα βγήκε. Και τόσες άλλες μέρες που προηγήθηκαν και ακολούθησαν βγήκε. Μέχρι το βράδυ της 1ης Μαρτίου 2023. Ανοίξαμε τις τηλεοράσεις κι είδαμε εικόνες καταστροφής, ακούσαμε για νεκρούς, για ανθρώπους που εξαϋλώθηκαν από τη φωτιά, παιδιά που χαροπαλεύουν στις εντατικές, παιδιά που σώθηκαν και η φωνή τους έτρεμε από το σοκ. Παιδιά... Παιδιά... 18, 19, 20 χρονών. Φοιτητές που πήγαν να περάσουν τρεις μέρες με τις οικογένειές τους ή να διασκεδάσουν στο καρναβάλι της Πάτρας κι επέστρεφαν στη ρουτίνα τους. Παιδιά γαμώτο... Παιδιά...
“Ήταν όλα αποτέλεσμα ενός τραγικού ανθρώπινου λάθους”
Υπάρχει μια αλήθεια σε αυτή την πρόταση. Πράγματι ένας άνθρωπος σηκώνοντας τεράστια ευθύνη, ίσως και με υπερβάλλουσα αυτοπεποίθηση λόγω της καθημερινότητας της συγκεκριμένης εργασίας, έκανε ένα τραγικό λάθος. Υπάρχει όμως κι ένα ψέμα που συνοψίζεται στη λέξη “όλα”. Όσοι δε γνώριζαν τώρα μάλλον μαθαίνουν ότι εδώ και δεκαετίες μεθοδεύτηκε η σταδιακή απαξίωση του ΟΣΕ, ο κατακερματισμός του και τελικά η εκποίησή του στην Ιταλική Ferovie. Μαθαίνουμε ότι η εταιρεία αγόρασε τα τρένα κοψοχρονιά κι έπειτα επιδοτήθηκε από το κράτος για να συνεχίσει τη λειτουργία της τόσο από την παρούσα κυβέρνηση όσο και από την προηγούμενη. Μαθαίνουμε για έργα που δεν έγιναν ποτέ, ωστόσο χρηματοδοτήθηκαν, για εξοπλισμό που υπάρχει εδώ και χρόνια αλλά δε λειτουργεί, για επικεφαλής που παραιτήθηκαν γιατί έβλεπαν την εγκληματική αδιαφορία των υπευθύνων να συνεχίζεται παρά τις προειδοποιήσεις. Ούτε ένα μήνα πριν οι εργαζόμενοι φώναζαν πως το κακό έρχεται και καλούσαν την κυβέρνηση να αναλάβει την ευθύνη της πριν να είναι αργά. Ακούσαμε για το πώς γίνονται οι προσλήψεις, πώς δουλεύουν οι σταθμάρχες, τι εκπαίδευση περνούν, πώς επικοινωνούν μεταξύ τους, πώς κινούνται τα δρομολόγια, κλπ. Αλήθεια, πόσοι από εσάς πέφτουν απ' τα σύννεφα;
Και τώρα τι; Κάποια στιγμή οι γραμμές θα είναι σε θέση να επαναλειτουργήσουν αφού ολοκληρωθεί το έργο της πυροσβεστικής και της ΕΜΑΚ (πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι θα βλέπουν εφιάλτες για χρόνια). Κάποιοι ίσως κάνοντας τον σταυρό τους να ξανακλείσουν εισιτήριο και να ταξιδέψουν με το τρένο, κάποιοι που έχουν την οικονομική δυνατότητα θα προτιμήσουν να πάρουν το αεροπλάνο και πολλοί “μη έχοντες” θα σκεφτούν να πάρουν το ΚΤΕΛ. Το τρένο όμως θα ξεκινήσει με τις υφιστάμενες υποδομές. Δε θα αλλάξει κάτι, τουλάχιστον όχι άμεσα, κι ότι αλλάξει θα είναι για να μπορούν οι υπουργοί και οι βουλευτές να βγαίνουν στα κανάλια και να αφηγούνται το success story τους (με τούρτες). Και η ερώτησή μου είναι απλή: Πώς θα εξασφαλιστεί η ασφαλής λειτουργία των δρομολογίων; Μα φυσικά με τον ίδιο τρόπο που εξασφαλιζόταν όλα αυτά τα χρόνια. Με τον ανθρώπινο παράγοντα. Με τους υπαλλήλους. Αυτοί σήκωναν το βάρος όλα αυτά τα χρόνια, αυτοί θα το σηκώσουν και τώρα. Πάμε κι όπου βγει...
“Σήμερα ουρλιάζουν οι μάνες”
Αγόρια φίλησαν τις κοπέλες τους και τις χαιρέτησαν στην πλατφόρμα. Μάνες αγκάλιασαν τα παιδιά τους και τους ευχήθηκαν καλό δρόμο... Κάποιοι από αυτούς δε θα ξαναβρίσκονταν ποτέ ξανά μαζί γιατί για 12 λεπτά ταξίδευαν προς τον θάνατο. Μια μάνα έβαλε το παιδί της στην Α Θέση, σκέφτηκε “Χαλάλι, ας δώσουμε κάτι παραπάνω να είναι πιο άνετο το παιδί”. Ένας πατέρας με τον 5χρονο γιο του που ίσως να είπε “Γιε μου, δες τι ωραίο που είναι το τρένο!”. Μια κοπέλα που μιλούσε με το αγόρι της με μηνύματα... “Μου λείπεις, δε βλέπω την ώρα να φτάσω”. Ένας κουρασμένος νεαρός που μιλούσε στο τηλέφωνο με τη μητέρα του και του έλεγε “Πάρε με όταν φτάσεις” κι αυτός απάντησε “Μάνα, κοιμήσου. Θα αργήσουμε”. Και αργήσανε μια ζωή...
Κάποιοι ελαφρά τραυματίες, κάποιοι αλώβητοι. Όλοι σοκαρισμένοι. Μπράβο στα γενναία αγόρια που αψήφησαν τον κίνδυνο και με αυταπάρνηση βοήθησαν συνανθρώπους τους να γλιτώσουν. Κάποιοι με βαριά κατάγματα, εγκαύματα, πολυτραυματίες με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, διασωληνωμένοι. Μακάρι να ζήσουν όλοι τους, αν και για πολλούς το ταξίδι της ανάρρωσης μπορεί να κρατήσει χρόνια. Όσοι επέζησαν εκείνο το βράδυ δε θα είναι ποτέ ξανά ίδιοι. Στα χαλάσματα αφήσαν κι ένα κομμάτι του εαυτού τους γιατί πολλοί από αυτούς που πέθαναν δεν υπάρχουν καν σαν οντότητες ώστε να μπορούν να ταυτοποιηθούν. Τόσο φρικτός θάνατος...
Μόνο σεβασμός για όλους αυτούς τους ανθρώπους (αδέρφια, μάνες, συζύγους, κόρες, γιους) που με τρομερή αξιοπρέπεια στέκονται μπροστά στην τραγωδία την στιγμή που δημοσιογράφοι προσπαθούν να κάνουν νούμερα με τον πόνο τους. Το προσωπικό τους δράμα είναι και δικό μας. Πρέπει να είναι και δικό μας.
Δεν ήταν ατύχημα, ήταν έγκλημα
Το γεγονός αυτό μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν η ηγεσία αυτής της χώρας δε θυσίαζε ψυχές στον βωμό του κέρδους. Το πρόσχημα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας καταρρέει. Επενδύσεις; Ποιες επενδύσεις; Δώστε τα όλα στους ιδιώτες να επιστρέψουμε στην εποχή του χαλκού. Οι υπάλληλοι της Τραινοσέ-Hellenic Train (όπως λέγεται τέλος πάντων) να απεργήσουν μέχρι να φτιαχτούν τα πάντα. Να μην κυκλοφορεί κανένα τρένο μέχρι να εκσυγχρονιστούν και να αυτοματοποιηθούν όλα τα συστήματα, μέχρι να διοριστεί μόνιμο κι εκπαιδευμένο προσωπικό. Ολόσωστα οι εργαζόμενοι της ΣΤΑΣΥ κήρυξαν απεργία, κα. Μάνδρου και λοιποί, υπερασπιζόμενοι τα πάγια αιτήματά τους και στεκόμενοι δίπλα στους εργαζομένους στα τρένα που θρηνούν συναδέλφους τους. Την επόμενη φορά “Κυρ Παντελή” που θα ακούσεις για απεργία, πριν γκρινιάξεις, ξανασκέψου το. Είναι εργαζόμενοι που παλεύουν για τα εργασιακά τους δικαιώματα και για το δικό σου δικαίωμα στην ασφάλεια.
Δυστυχώς όμως η ηγεσία της χώρας έχει δείξει ήδη από νωρίς πως σκοπεύει μαζί με τους δεκάδες νεκρούς να “θάψει” και τα γεγονότα και τις πολιτικές ευθύνες. Μέσω των ΑΡΔ, του ίδιου του εισαγγελέα που θα αναλάβει την υπόθεση, της στοχοποίησης του σταθμάρχη “με τα λευκά του μαλλιά”, της απαξίωσης των σωματείων και της άσκησης βίας από ΜΑΤ σε κάθε ενέργεια διαμαρτυρίας (η εικόνα των φοιτητών που κλαίνει στον Σταθμό της Θεσσαλονίκης κι εναποθέτουν λουλούδια στη μνήμη των φίλων που έχασαν περικυκλωμένοι από πλήρως εξοπλισμένα ΜΑΤ είναι τουλάχιστον ντροπιαστική). Όχι, δε συγκινούμαστε με την παραίτηση του υπουργού ένα μήνα πριν τις εκλογές. “Θα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα”... ανατριχιαστικα προφητικό. Και σε όλα αυτά οι πιο αξιοπρεπείς παρουσίες είναι και θα είναι οι συγγενείς των θυμάτων που δεν έχουν να θάψουν τίποτα...
Συζητάω τα γεγονότα με φίλους και συναδέλφους: “Η κακιά η ώρα”, “Είχα γνωστό μου που ταξίδεψε με το προηγούμενο τρένο, άγιο είχε”! Δηλαδή τα παιδιά που ταξίδευαν με αυτό το τρένο δεν είχαν άγιο; Ο άγιος κάνει διακρίσεις στο ποιους ωφελεί και ποιους όχι; Διαπιστώνω πόση απόσταση παίρνουν από τα γεγονότα που βλέπουν όταν κανονικά θα έπρεπε να μας γεννιούνται υπαρξιακά ερωτήματα: Πως ποτέ δεν ξέρεις ποια είναι η τελευταία φορά που μιλάς με έναν άνθρωπο, πως από καθαρή τύχη δε συνέβη σε εσένα αλλά θα μπορούσες να ήσουν εσύ. Τι θα πει ζούμε από τύχη; Το ότι ζούμε από τύχη θα έπρεπε να μας οπλίζει με οργή, όχι την οργή του καναπέ, αλλά την οργή που βάζει στο χέρι σου την πέτρα... Την οργή που απαιτεί αλλαγή.
Πάμε κι εμείς στα παιδιά που κοιμήθηκαν
κάτω απ' τα ματωμένα νύχια του περιστεριού...
Δυο παιδιά ερωτευμένα
Δυο παιδιά του χαμού...
Πόσο ακόμα θα θρηνούμε στις στάχτες;
Μαζί με τα σώματά τους διαμελίζεται και η ψυχή μας.
Καλό ταξίδι παλικάρι μου! Καλό ταξίδι κορίτσι μου!
Θωμαΐδου Χαρά,
εκπαιδευτικός Α/βάθμιας
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 15/5
ΑΣΕΠ: Σε 2 ημέρες ΕΥΚΟΛΟ Online Proficiency χωρίς προφορικά, χωρίς έκθεση
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
