Στις 16/10/21 δόθηκε στο συνδικάτο της ΟΛΜΕ ένα τρομερό, δυνάμει θανατηφόρο, πλήγμα. Για δεύτερη φορά μετά το 2013, εκδηλώθηκε ωμή, αντιδημοκρατική και αντικαταστατική, κόντρα στις αποφάσεις ΓΣ των ΕΛΜΕ, απεργοσπασία εκ μέρους κάποιων «προέδρων». Μάλιστα, σε μια κορυφαία στιγμή για τον κλάδο και το εργατικό κίνημα στη χώρα.
Τον Μάη του 2013, με πρωταγωνιστικό ρόλο των ΣΥΝΕΚ (του και τότε αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ) και της ΔΑΚΕ, είχε ανατραπεί η απόφαση της ευρείας πλειοψηφίας των ΓΣ των ΕΛΜΕ για απεργία στις πανελλαδικές, με μέσο ένα πραξικόπημα διευθυνόμενο φανερά από το προεδρείο της ΟΛΜΕ. Τότε τα αιτήματα της απεργίας, που ακυρώθηκε πριν ξεκινήσει, είχαν να κάνουν με τη μνημονιακή λαίλαπα και προέρχονταν από τις μαζικότερες και μαχητικότερες ΓΣ που είχε να δει ο κλάδος για πάνω από 20 χρόνια. Την προδοσία ακολούθησε ένας παροδικός σπασμός με την πολύ πιο ανώδυνη «απεργία διαρκείας» τον Σεπτέμβρη. Χωρίς το ίδιο μαζικές συνελεύσεις, κράτησε τυπικά οχτώ μέρες και πρακτικά δύο. Από τον Μάη του 2013 και μέχρι σήμερα, οχτώ χρόνια μετά, παρά τις προσπάθειες να … ανορθωθεί το πεσμένο ηθικό με επιμέρους κινητοποιήσεις ήδη από το καλοκαίρι του 2013, αυτό δεν είχε επιτευχθεί και δεν είχε δοθεί κανένας άλλος σημαντικός αγώνας από τον κλάδο εν συνόλω (παρά τον επίμονο και τελικά νικηφόρο αγώνα των διαθέσιμων).
Φέτος και μέχρι χτες, χωρίς ο κλάδος να είχε επουδενί ανακτήσει τις χαμένες δυνάμεις του από το καίριο και εκ των έσω χτύπημα του 2013, ωστόσο είχε φανεί ικανός να ξαναδώσει τέτοιον σπουδαίο αγώνα, ενάντια στην ψευτοαξιολόγηση, για το Δημόσιο Σχολείο και τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, την απεργία και τον συνδικαλισμό. Μέχρι χτες, η αξιολόγηση είχε απονομιμοποιηθεί για τη συντριπτική πλειονότητα των συναδέλφων, ενώ μια πολύ μεγάλη πλειοψηφία άνω των τριών τετάρτων (και το 92% των ΕΛΜΕ) συμμετείχε ήδη στην αποχή, η Κεραμέως είχε εξαντλήσει κάθε απειλή και δικαστική προσφυγή, οι δικαστές έμοιαζαν να μας έχουν φοβηθεί περισσότερο απ’ ό,τι εμείς αυτούς βγάζοντας μια αρκετά ευνοϊκή (έστω προσωρινή) για την ΟΛΜΕ απόφαση, η κυβέρνηση ήταν συνολικά αδύναμη, στόχος πλατιάς κοινωνικής οργής για πλήθος ζητημάτων…
Όμως και πάλι εκ των έσω, κάποιοι πρόεδροι ΕΛΜΕ της χώρας (κυρίως ΔΑΚΕ) παραβίασαν τις αποφάσεις των ΓΣ τους που ήταν υπέρ της συνέχισης της απεργίας-αποχής, ενώ το προεδρείο της ΟΛΜΕ, δεν υπερασπίστηκε, ως όφειλε, το καταστατικό και τη στοιχειώδη δημοκρατία. «Απλά» αποδέχτηκε αυτήν την ανοιχτή προδοσία και τη διεκπεραίωσε χωρίς να ρωτήσει και να επιμείνει για το ποια απόφαση της ΕΛΜΕ μετέφεραν με τα «κατά» και τα «λευκά» αυτοί οι απαράδεκτοι πρόεδροι. Τεχνηέντως, λοιπόν, συμπληρώθηκε «μόνο» το 54% των εδρών αντί των απαιτούμενων δύο τρίτων για να παρθεί απόφαση από τη ΓΣ των προέδρων των ΕΛΜΕ. Να φανταστούμε ότι αν συμπληρώνονταν και τα δύο τρίτα, θα αναλάμβανε πάλι πιο πρωταγωνιστικό ρόλο το ίδιο το προεδρείο για ένα πιο «συγκεντρωτικό» πραξικόπημα;
Όταν οι υπονομευτές των συλλογικών αποφάσεων, σε οποιαδήποτε θέση κι αν βρίσκονται, δεν τιμωρούνται ακαριαία, τότε οι συλλογικές αποφάσεις και η συλλογικότητα ακυρώνονται. Οι δε υπονομευτές αποθρασύνονται και πολλαπλασιάζονται. Ειδικά όταν μιλάμε για προδοσία την πιο κρίσιμη ώρα της πιο κρίσιμης για την Παιδεία μάχης. Της κρίσιμης και για τη δημοκρατία και τον εργατικό συνδικαλισμό μάχης, με τον κλάδο μας να βρίσκεται στην προμετωπίδα του αγώνα κατά του απεργιοκτόνου νόμου Χατζηδάκη. Ενώ η ΟΛΜΕ δεν έχει ανανήψει πλήρως μετά το 2013, αυτή η βολή μπορεί να είναι η χαριστική. Τρία ενδεχόμενα υπάρχουν από εδώ και πέρα. Όλοι, θέλοντας ή μη, θα ζήσουμε το ένα από αυτά.
Η υπέρβαση
Πρώτο ενδεχόμενο, το καλύτερο, να σταματήσουμε άμεσα την αιμορραγία, την πλήρη ανυποληψία στην οποία γκρεμίζεται η έννοια «ΟΛΜΕ» –από τη βάση, τις ΕΛΜΕ. Αρχικά, όσες ΕΛΜΕ σέβονται τις αποφάσεις τις δικές τους, αλλά και του κλάδου συνολικά, πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΕΚΦΡΑΣΜΕΝΗ θέληση του κλάδου, άνω των δύο τρίτων του, δεν εκφράζεται από την πέμπτη φάλαγγα των απεργοσπαστών «προέδρων» αλλά από τις ΓΣ και τη μέχρι τώρα συμμετοχή στην αποχή (εν μέρει και στην 24ωρη της 11ης του μήνα, με συμμετοχή κοντά στο 70%). Λέγαμε (και στις περισσότερες περιπτώσεις ΨΗΦΙΣΑΜΕ στις ΓΣ) να κάνουμε ανυπακοή μέχρι και στους νόμους. Δεν μπορούμε να κάνουμε ανυπακοή στους απεργοσπάστες και το ΔΣ της ΟΛΜΕ; Να εκδώσουν άμεσα αποφάσεις συνέχισης της αποχής καλύπτοντας τους συναδέλφους, που έστω λιγότεροι και πιο καταπτοημένοι, θα ξαναπιάσουν το νήμα που η συμμαχία κυβέρνησης, αξιωματικής αντιπολίτευσης και συνδικαλιστών-πρακτόρων τους έχουν κόψει με μια ξερή ανακοίνωση ψηφοφοριών. Να ξανασυγκληθούν ΓΣ για να παρθεί η απόφαση που ο κλάδος πραγματικά ψήφισε και θέλει (καταστατικά, μπορεί να γίνει με αίτημα του 1/10 των ΕΛΜΕ, αν το ΔΣ της ΟΛΜΕ δεν θέλει). Με απεργία-αποχή των ΕΛΜΕ, με συντονισμό μεταξύ διαφόρων ΕΛΜΕ, με στάσεις εργασίας μονόωρες ή τρίωρες ή διαρκείας για να δυσκολεύει το βήμα των «αξιολογητών», με άμεσες συσκέψεις, συζητήσεις, ζύμωση με όλους τους συναδέλφους –διαδικτυακά, στα σχολεία, στις ΓΣ, στις επιτροπές αγώνα. Προφανώς, ο αγώνας όσο συνεχιστεί από τις ΕΛΜΕ (και σίγουρα θα συνεχιστεί από αρκετές) θα είναι από χειρότερες θέσεις, με τα πρωτοβάθμια πιο ευάλωτα σε πιθανές δικαστικές/διοικητικές επιθέσεις απ’ ό,τι το δευτεροβάθμιο όργανο, τουλάχιστον μέχρι να αποκατασταθεί και να υλοποιηθεί η θέληση του κλάδου πανελλαδικά.*
Αλλά το τελευταίο προαπαιτεί την επαναλειτουργία της ΟΛΜΕ, το γκρέμισμα κάθε παράγκας αριβιστών που τη λυμαίνονται. Είναι λοιπόν αναγκαίο να τεθεί ζήτημα οριστικής διαγραφής των απεργοσπαστών προέδρων που παραβίασαν τις αποφάσεις των ΓΣ τους. Εδώ και μισό αιώνα δεν έχουμε στρατιωτική δικτατορία για να διορίζονται άμεσα οι διοικήσεις των συνδικάτων από την κυβέρνηση. Για να απονεκρωθούν τα τελευταία, φτάνει πλέον οι συνδικαλιστές να ελέγχονται έμμεσα, δωροδοκημένοι με θεσούλες και ξελογιασμένοι από κυβερνητικές υποσχέσεις και διευκολύνσεις. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερο απ’ το χτεσινό συνδικαλιστικό έγκλημα, όσοι ορέγονται θέσεις υπουργικών γραμματέων, ειδικών κυβερνητικών συμβούλων, διευθυντών δευτεροβάθμιας, ταπεινών διευθυντών σχολείων ή… απλά καλών πελατών (ό,τι φτάνει καθένας…)˙ όσοι τρέφουν τέτοιες φιλοδοξίες με αυτή ή την επόμενη κυβέρνηση και που γι’ αυτές διατίθενται να πατήσουν στο κουφάρι της ΟΛΜΕ.
Όμως, η τιμωρία των προδοτών (ή, στην καλύτερη, ανίκανων) προέδρων δεν είναι υπόθεση μόνο των πληττόμενων ΕΛΜΕ. Όλος ο κλάδος επλήγη. Το αν λειτουργεί ή όχι δημοκρατικά και με βάση κανόνες η ΟΛΜΕ, είναι υπόθεση όλων των ΕΛΜΕ και του κάθε συναδέλφου. Έτσι λοιπόν, όσο δεν γίνονται οι διαγραφές, σε κάθε τοπική ΕΛΜΕ πρέπει να απαιτηθεί από τις τοπικές παρατάξεις που οι υπόλογοι είναι μέλη τους, α) να τους αποκηρύξουν δημόσια, β) να ζητήσουν επίσης τη διαγραφή τους από τις ΕΛΜΕ τους, γ) να ζητήσουν τη διαγραφή τους από την παράταξή τους κεντρικά, δ) να αποχωρήσουν από την παράταξή τους αν δεν γίνουν τα παραπάνω. Αν οι τοπικές παρατάξεις δεν συμμορφωθούν, σημαίνει ότι υπερασπίζονται τους Εφιάλτες τους και θα πρέπει να διαγραφούν τα δικά τους τοπικά στελέχη. Ταυτόχρονα, οι ΓΣ των ΕΛΜΕ πρέπει να ζητήσουν τις παραιτήσεις του προεδρείου της ΟΛΜΕ που στάθηκε ανίκανο (αν όχι συνένοχο) να συντονίσει μια δημοκρατική διαδικασία ΓΣ Προέδρων, γνωρίζοντας κι επιμένοντας στο ποιες ήταν οι πραγματικές αποφάσεις των ΓΣ των ΕΛΜΕ.
Μόνο η συνέχιση της αποχής μπορεί να αποκαταστήσει την αυτοπεποίθηση του κλάδου, επειδή μόνο αυτή (όχι οι … 24ωρες) μπορεί να σταματήσει τον νόμο Χατζηδάκη και την ιδιωτικοποίηση του Σχολείου, το πέταγμα χιλιάδων μαθητών, φοιτητών, εκπαιδευτικών έξω απ’ τη Δημόσια Εκπαίδευση. Αλλά και μόνο η αναλογική τιμωρία των ενόχων μπορεί να αποκαταστήσει την αξιοπιστία της ΟΛΜΕ.
Οι τίτλοι τέλους
Δεύτερο ενδεχόμενο. Για το οποίο δεν χρειάζεται καθόλου κόπος, είναι το πιο εύκολο να συμβεί, θα συμβεί αυτόματα αν δεν κάνουμε τίποτα. Η ΟΛΜΕ θα πεθάνει. Ήδη αυτό δρομολογείται, ούσα παράλυτη. Αφενός υπό την ανικανότητά της να αντισταθεί στον οδοστρωτήρα που έρχεται, την Αξιολόγηση-Αυτονόμηση 1.0 που (θα) τρέχει και την Αξιολόγηση-Αυτονόμηση 2.0 που θα ακολουθήσει, φέρνοντας εργοδοτική τρομοκρατία, παραιτήσεις, πιο ταξικό Σχολείο από ποτέ, διαθεσιμότητες, καταργήσεις σχολείων, μειώσεις μισθών... Δηλαδή καταστάσεις τριτοκοσμικές. Δηλαδή αμερικάνικες, αγγλικές, βελγικές, αυστραλιανές, γενικά «νεοφιλελεύθερες» ή «καπιταλιστικές». Δεν είναι θέμα δεκαετιών, αλλά λίγων ετών. Όλα αυτά τα έχουμε βιώσει σε μικρές δόσεις, τα προηγούμενα χρόνια εν μέσω μικρών ή μεγάλων αντιστάσεων. Κατανοούμε τι έχει να γίνει αν σηκώσουμε και λευκή σημαία. Αφετέρου, όμως, η ΟΛΜΕ θα πεθάνει επειδή κανείς δεν θα ξαναπιστέψει ότι χωρίς τιμωρία των σαμποτέρ θα γίνει ποτέ ικανή να συντονίσει ακόμη και τις αγωνιστικότερες ΕΛΜΕ για οποιαδήποτε σημαντική υπόθεση.
Βέβαια, υπάρχουν διάφοροι τρόποι να πεθάνει η ΟΛΜΕ, η ΟΛΜΕ των καθηγητών. Για παράδειγμα, το όνομά της μπορεί να παραμείνει αλλά θα είναι η ΟΛΜΕ των προδοτών ηγετών που δεν θα κάνει παρά συμβολικές μίζερες απεργίες και θα διεκπεραιώνει πελατειακές σχέσεις για το…10% ενός κλάδου που συνολικά θα φθίνει μέχρις εξαφανίσεως. Ένα ζόμπι που θα αναζητά το νεκροθάφτη του, μπας και φτιαχτεί κάτι υγιές και δημοκρατικό, με πραγματικό έλεγχο της ηγεσίας από τη βάση. Επειδή δεν υπάρχει ρηξικέλευθος εργατικός αγώνας χωρίς εσωτερική δημοκρατία.
Η διάσπαση
Τρίτο ενδεχόμενο. Μεσοπρόθεσμα, πριν μολυνθεί και πεθάνει όλος ο οργανισμός της ΟΛΜΕ από την απογοήτευση, την αποστράτευση, τις πελατειακές είτε καριερίστικες αυταπάτες, αντίθετα με τις προθέσεις όσων την κρατάνε δεμένη να σαπίζει, να διασπαστεί για να σωθούν τα πιο υγιή κομμάτια. Το ενδεχόμενο, όπως σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, με προεξάρχουσες την Ιταλία και την Γαλλία, να υπάρξουν κι εδώ πολλά συνδικάτα για τον ίδιο κλάδο. Ένα για τους κυβερνητικούς απεργοσπάστες της συναλλαγής και της παράδοσης. Άλλο για όσους θέλουν να αγωνίζονται με αντίκρισμα. Ίσως και πάνω από ένα για τους τελευταίους –αλλά ενός μεγάλου κακού, μπορεί να έπονται και μικρότερα. Πάντως, στη Γαλλία για παράδειγμα, τα πιο μαχητικά, «αριστερά» συνδικάτα, είναι σήμερα πλειοψηφικά στην εκπαίδευση έναντι των κεντρώων, αν κι είχαν ξεκινήσει ως μειοψηφικά τη δεκαετία του ’90 –για ευνόητους λόγους. Φαίνεται σαν σοβαρή οπισθοχώρηση αλλά μόνο αν τη συγκρίνεις με ένα ενιαίο και δημοκρατικό συνδικάτο για όλους. Εδώ δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Έχουμε ένα αντιδημοκρατικό, προδοτικό συνδικάτο για όλους.
Εν κατακλείδι
Στην πραγματικότητα, τα τρία ενδεχόμενα σχετίζονται μεταξύ τους και εξελίσσονται ήδη ταυτόχρονα. Το ένα μπορεί να οδηγήσει στο άλλο, ανάλογα με τη δράση των «ανώνυμων» καθηγητών, των τίμιων και των άτιμων συνδικαλιστών, του ίδιου του κράτους που στέργει μόνο τους τελευταίους. Αν για παράδειγμα μια ή περισσότερες ΕΛΜΕ που σέβονται τον εαυτό τους, συντονισμένες, συνεχίσουν την απεργία-αποχή, τότε δρομολογούν το πρώτο ενδεχόμενο. Ειδικά αν το παράδειγμα ακολουθήσουν και άλλες ΕΛΜΕ ή αν καταφέρουν να έχουν από μόνες τους ορατά αποτελέσματα εις βάρος της αξιολόγησης. Έτσι μπορεί να υπάρξει πίεση στην ΟΛΜΕ που αν δεν αντιδράσει και δεν τις καλύψει, θα έχει φέρει πιο κοντά το τρίτο ενδεχόμενο. Δηλαδή τη de facto διάσπαση του κλάδου, που όσο το τεχνητό κώμα της ΟΛΜΕ συνεχίζεται σε συνθήκες συνεχών αντι-εκπαιδευτικών επιθέσεων, θα είναι θέμα χρόνου να γίνει και de jure. Αν οι προσπάθειες των ΕΛΜΕ όμως δεν ευοδωθούν ή δεν ξεκινήσουν ή διακοπούν από πολιτική είτε αριθμητική αδυναμία μπροστά σε μια ενδεχόμενη διάσπαση, τότε δρομολογείται -αθέλητα για κάποιους, ηθελημένα για άλλους- το δεύτερο, το πλέον απευκταίο ενδεχόμενο.
Δεν ξέρω αν αξίζει καν τον κόπο να αναφερθώ στις αυταπάτες που σπέρνουν η αυθόρμητη απελπισία και πρώτοι από όλους ακριβώς οι απεργοσπάστες και οι προδότες συνδικαλιστές, ότι τάχα θα αποφύγουμε τη σφαγή με ατομικά κόλπα και ελιγμούς. Ούτε με κόλπα και ελιγμούς που θα μας παραγγείλει η ΟΛΜΕ, βέβαια. Φανταζόμαστε την τύχη τέτοιων «εναλλακτικών». Πολύ πιο εύκολα και αυτά θα βγουν «παράνομα», ΑΝ έχουν κάποιον αντίκτυπο. Και ξέρουμε τι θα κάνει τότε μια ΟΛΜΕ υποταγμένη στην προδοσία, ακόμα και κόντρα στη βούληση της πλειοψηφίας. Άτακτη υποχώρηση μπροστά στον πρώτο μορφασμό της Κεραμέως –ή του επόμενου υπουργού. Η ατομική σωτηρία είναι πιθανή μόνο για τους ελάχιστους και ασχέτως «τυπικών προσόντων», για όσους σε θέσεις συνδικαλιστικής ευθύνης προεξοφλούν τη συντριβή όλων των υπόλοιπων και δίνουν γη και ύδωρ στις «δυνάμεις της αγοράς», γίνονται συνεργάτες στην εξόντωση μαθητών και εκπαιδευτικών σήμερα για να κερδίσουν στην αυριανή γαλέρα μια θέση επόπτη ή καλύτερο συσσίτιο.
Εκτός από τους συστηματικούς υπονομευτές και τους ανυποχώρητους αγωνιστές, η τρίτη και μακράν μεγαλύτερη «κατηγορία» καθηγητών, όπως σε κάθε κλάδο, είναι οι αναποφάσιστοι, οι ενδιάμεσοι, οι επαμφοτερίζοντες, οι μετριοπαθείς. Όσοι ταλαντεύονται μεταξύ ιδιώτευσης, απεγνωσμένης εθελοτυφλίας, αγωνιστικής ελπίδας, ατομικής ή συλλογικής πρωτοβουλίας και παρέμβασης, προσπάθειας να κάνουν καλύτερο ένα Σχολείο που οι κυβερνήσεις συνειδητά χειροτερεύουν. Όλοι όσοι απαιτούμε από τους εαυτούς μας το πλεονέκτημα να βλέπουμε χωρίς κομματικές υστεροβουλίες, συχνά τους διαφυλάσσουμε και μια θέση στα μετόπισθεν, τάχα πιο ασφαλή. Συχνά έχουμε την αυταπάτη ότι δεν είμαστε οι πρώτοι που εκτιθέμεθα. Αλλά έτσι πάντα έχουμε την πραγματική αδυναμία να υφιστάμεθα τις συνέπειες των πράξεων όσων εκτίθενται πρώτοι και μας «εκπροσωπούν». Πρέπει τώρα να μιλήσουμε δυνατά, δημόσια και ανυποχώρητα, να ενωθούν φωνές και προσπάθειες για να σωθεί και το Δημόσιο Σχολείο και η ΟΛΜΕ. Δεν μπορεί να υπάρξει η δεύτερη χωρίς το πρώτο. Η παρακμή του πρώτου, καταδίκαζε σε παρακμή τη δεύτερη. Τώρα μιλάμε για ποιοτικά άλλη φάση, για φάση ανανέωσης ή θανάτου. Σε αυτόν τον αγώνα, δεν περισσεύει κανείς εκτός από τους συνειδητούς υπονομευτές -που παρά τις πολλές φιλοδοξίες τους οι ίδιοι είναι λίγοι.
* Είναι γνωστό ότι σύμφωνα με το νόμο, όπως έχει πει και η ΟΛΜΕ, συνεδριάσεις προγραμματισμού «αξιολόγησης» έπρεπε να έχουν γίνει ως τις 10/10. Στα συντριπτικά περισσότερα σχολεία δεν έχουν γίνει και δεν μπορούν να γίνουν μετά τις 10/10, ούτε με υπουργική εγκύκλιο, χωρίς τροπολογία επί του νόμου στη Βουλή (κάτι που η τηλε-υπουργός μπορεί να ξεπετάξει σε μια μέρα). Πάντως μέχρι μια τέτοια τροπολογία, οι δ/ντες δεν δικαιούνται καν να καλέσουν κι όλοι οι Σύλλογοι πρέπει να αρνηθούν να συμμετέχουν σε τέτοιες συνεδριάσεις, αφού κάτι τέτοιο θα συνιστούσε παράβαση καθήκοντος. Βέβαια, πάλι βάσει του τελευταίου νόμου (Αρ. 97), οι δ/ντες δικαιούνται να συγκροτήσουν ομάδες εργασίας της αξιολόγησης μαζί με τον Σύμβουλο Εκπαίδευσης ως τις 20/10, άνευ συνεδρίασης. Σε αυτήν την περίπτωση, τους συναδέλφους μπορούν να καλύψουν οι ΕΛΜΕ είτε με κήρυξη αποχής είτε με στάσεις εργασίας, για τις ώρες συνεδριάσεων των Ομάδων (εντός ωραρίου πάντα) που θα πρέπει να ορίσει ο δ/ντης. Όσο για τη συνεδρίαση του «απολογισμού» (που έπρεπε να γίνει ως τις 30/9), σύμφωνα με την ως τώρα εγκύκλιο δεν υπάρχει πια καταληκτική ημερομηνία. Άρα και να συγκληθεί ακόμα, μπορεί ο Σύλλογος να αποφασίσει να αναβληθεί π.χ. για μετά από ένα μήνα.. Αυτά είναι κάποια άμεσα αποτρεπτικά μέτρα (πιθανώς θα ανακοινωθούν και άλλα από διάφορες ΕΛΜΕ). Αλλά χωρίς συνολική στρατηγική, αυτά δεν θα κρατήσουν πολλούς για πολύ.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 17 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 17/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
