Πολλά λέγονται και ακούγονται τον τελευταίο καιρό για το αν η τηλεκπαίδευση είναι αποτελεσματική, για τα ενδεχόμενα προβλήματα που μπορεί να έχει, για την ποιότητα των συνδέσεων καθηγητών και μαθητών κ.α. Να ξεκαθαρίσω εξ αρχής ότι δεν είμαι ειδικός στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Δεν θεωρώ ότι γνωρίζω ποια θα μπορούσε να είναι η λύση στην περίεργη κατάσταση που ζούμε. Δεν ξέρω και δεν με ενοχλεί αυτό. Με ενοχλεί, όμως, πέρα ως πέρα η μόνιμη αίσθηση που έχω ότι αυτοί που επιλέχθησαν ως ειδικοί, ή καλύτερα ως ικανοί, θεωρούν ότι πριν από την τηλεκπαίδευση όλα βαίναν καλώς ή , αν όχι, θεωρούσαν πως οι προσπάθειές τους ήταν στην σωστή κατεύθυνση.
Θέλω να γίνω συγκεκριμένος και να εκφράσω τόσο τα συναισθήματά μου, όσο και τις σκέψεις μου. Με τα προβλήματα που διέπουν την εκπαίδευση σε όλα τα επίπεδα έχουν ασχοληθεί πολλοί ερευνητές με σημαντικές διαπιστώσεις. Υπάρχουν προτεινόμενα προγράμματα σπουδών, θέσεις υπέρ ή κατά της διδασκαλίας μαθημάτων και της ύλης αυτών κ.α. Αυτό που ενδεχόμενα δεν έχει καταστεί σαφές, ή δεν το γνωρίζω, είναι το εξής ερώτημα: Θέλει ο μαθητής να πηγαίνει στο σχολείο;
Κουβέντιαζα τις προάλλες με έναν καλό φίλο και συνάδελφο και λέγαμε το εξής: Αν το υπουργείο δώσει το δικαίωμα σε οποιονδήποτε να πάρει μέρος στις πανελλαδικές εξετάσεις, ανεξάρτητα από το αν έχει ή όχι απολυτήριο λυκείου, πόσοι μαθητές θα πήγαιναν στο σχολείο; Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει τέτοια έρευνα, μάλλον γιατί δεν έχει ερευνητικό ενδιαφέρον αφού η απάντηση είναι προφανής. Ελάχιστοι.
Η αλήθεια της παραπάνω πρότασης μπορεί να στηριχθεί αναμφίβολα σε πολλά γεγονότα. Το πιο πρόσφατο έλαβε χώρα τον περασμένο Μάη. Γέμισαν τα σχολεία με υπεύθυνες δηλώσεις γονέων ότι στο περιβάλλον τους υπήρχαν άνθρωποι που ανήκαν σε ευπαθείς ομάδες και στο σχολείο δεν υπήρχε ούτε ένας μαθητής. Στο σχολείο που εργάζομαι δεν υπήρχε ούτε ένας. Κάθε χρόνο, μετά το Πάσχα δεν πατάει ψυχή από τους μαθητές της Γ λυκείου και, τελευταία, από καμία τάξη. Χρόνια τώρα. Αυτό έκανα κι εγώ ως μαθητής 25 χρόνια πριν. Ποιες μεταρρυθμίσεις λοιπόν;
Ρωτώ: Ποια προγράμματα σπουδών; Ποια επιλογή της ύλης των μαθημάτων; Ποια καινοτομία; Ποια καλή πρακτική; Ποιος θεσμός του συμβούλου σχολικής ζωής; Ποιος..Ποια...Ποιο; Δεν γουστάρουν το σχολείο. Τέλος. Δεν γουστάρουν το σχολείο.
Πιθανότατα, τουλάχιστον οι λάτρεις του πειθαναγκασμού και άλλων τέτοιων πρακτικών που εσκεμμένα ή από αγνωσία θεωρούν κατάλληλες για την διαχείριση του εφήβου, έχουν την απάντηση έτοιμη. Τα παιδιά πλέον είναι βολεμένα, βαριούνται και τους νοιάζει μόνο η καλοπέραση. Αν αυτή είναι η πραγματικότητα τότε τελειώσαμε ως κοινωνία και, κατά την άποψή μου, κάθε παρέμβαση σε οποιοδήποτε επίπεδο είναι εντελώς άχρηστη. Είναι αλήθεια όμως; Δηλαδή τα παιδιά σήμερα δεν έχουν την επιθυμία της αληθινής επικοινωνίας, του φίλου, της διαχείρισης των συναισθημάτων, του έρωτα, της ανάπτυξης; Εγώ πιστεύω ότι όχι απλά έχουν τέτοιες επιθυμίες, αλλά είναι και επιτακτικότερες κάθε άλλης γενιάς. Και αυτό, εμάς που εργαζόμαστε στα σχολεία, μας κάνει τη ζωή δύσκολη, γιατί θέλει όρεξη, διάθεση και πίστη για να συμμετάσχουμε στις σύγχρονες αυτές προκλήσεις. Αν θεωρείς τον άλλο αδιάφορο, τότε δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι αφού αυτός φταίει. Και να η δομή του σύγχρονου κατά τα άλλα σχολείου. Διευθυντής, υποδιευθυντής, καθηγητές, ποινές κτλ ως μέσο πειθαναγκασμού στην καλύτερη, σκέτου αναγκασμού στην πραγματικότητα. Η εποχή αυτή όμως τελείωσε και δεν ξέρω πόσο καλά έκανε που υπήρξε. Πλέον, για να σε ακούσει κάποιος πρέπει αυτό που του λες να τον αφορά. Στον αντίλογο θα πει κάποιος: Και τι να κάνουμε; Να τους μιλάμε για το instagram. το tik tok κτλ. Η απάντηση είναι Ναι. Μα το σχολείο να μιλά για αυτά; Ναι. Και η ύλη; Δεν θα μάθουν ποτέ τίποτα αν δεν τους ακουμπά. Ποτέ. Και πράγματι ένα μεγάλο ποσστό δεν μαθαίνει τίποτα. Ποιος στα αλήθεια ξέρει ιστορία, μαθηματικά, φιλοσοφία...στα αλήθεια όμως; Τι περίεργο όμως που τα μεταπτυχιακά στην εκπαίδευση και στην διδακτική του κάθε μαθήματος αυξάνονται εκθετικά. Περίεργο. Εγώ έχω μια εξήγηση, εσείς;
Μα δεν πρέπει τα παιδιά να μάθουν μαθηματικά, ιστορία κτλ; Η κλασική ερώτηση. Πρέπει ή όχι; Στενεύουμε και το ερώτημα για να μην μπορεί ο άλλος να πει οτιδήποτε σκέφτεται. Δεν ξέρω είναι η απάντησή μου. Έχω όμως δύο βασικές απορίες:
Πρέπει (αγαπημένη λέξη ε;) να μάθει πως να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του, πώς να μπορεί να εκφράζεται πηγαία χωρίς ποινές, πώς να αλληλεπιδρά με τον απέναντί του, πώς να βρίσκει διεξόδους στα εφηβικά του αδιέξοδα; Αυτά που θα τα μάθει;
Αν πράγματι η απάντησή μου δεν ήταν ότι δεν ξέρω αλλά ότι πρέπει, τότε πείτε μου γιατί εδώ και πολλά χρόνια οι απόφοιτοι του λυκείου δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα, πέραν ίσως του αντικειμένου που σπούδασαν;
Διαβάζω [1,σελ 25]:
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν σήμερα στα προσωπικά τους κελιά, που δεν δίνουν στον εξωτερικό κόσμο καμία ένδειξη για αυτό που ζουν. Στην περίπτωση αυτή, πρέπει να ακούμε πολύ προσεκτικά για να αντιληφθούμε τα αχνά μηνύματα
και [2, σελ. 274]:
το κοινό υπόβαθρο για την ανάπτυξη σε όλους το τομείς είναι το συγκινισιακό βίωμα. Οι συγκινήσεις δεν θολώνουν το πνεύμα αλλά αντίθετα το φωτίζουν
και παρακολουθώ το εξής: https://youtu.be/EKfldxLtdtk . Δείτε το!
Αναφορές:
[1] Ένας τρόπος να υπάρχουμε, Carl Rogers, Εκδ. Ερευνητές
[2] Επικοινωνία και αγωγή, Κωνσταντίνος Μπακιρτζής, Εκδ.Gutenberg
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 8/5
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 8/5
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
