Alfavita Newsroom
Καθώς πλησιάζει η ώρα που οι Ιταλοί ψηφοφόροι θα κληθούν να ψηφίσουν στις 4 Μαρτίου για την ανάδειξη των αντιπροσώπων τους στα δύο Σώματα του Κοινοβουλίου, η αβεβαιότητα για τις δυνατότητες σχηματισμού κυβέρνησης αυξάνουν, καθώς με βάση τις σφυγμομετρήσεις κανένα από τα κόμματα και τις συμμαχίες που διεκδικούν την πρωτιά δεν κατορθώνει να συγκεντρώσει ούτε τις έδρες, ούτε και τα ποσοστά για να συγκροτήσει ένα σταθερό κυβερνητικό σχήμα.
Τον βαθμό απροσδιοριστίας για τον σχηματισμό κυβέρνησης έχει αυξήσει αφ? ενός ο εκλογικός νόμος, που αποτελεί ένα «υβρίδιο» απλής αναλογικής (από το οποίο θα αναδειχθεί το 64% των εδρών) και μονοεδρικών (που θα καλύψουν το υπόλοιπο 36% του απαιτούμενου αριθμού των 630 βουλευτών και 315 Γερουσιαστών). Ο νόμος αυτός -ο αποκαλούμενος Rosatellum- θεωρείται πως συντάχθηκε για να ευνοήσει τις μεγάλες κομματικές συμμαχίες (της Κεντροδεξιάς, που αποτελείται από το Forza Italia του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, την ξενοφοβική Λέγκα του Βορρά του Ματέο Σαλίβνι και το νεοφασιστικό «Αδέλφια της Ιταλίας» (Fratteli d? Italia) της Τζόρτζα Μελόνι) και της Κεντροαριστεράς (με επικεφαλής το κυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα (PD)του Ματέο Ρέντσι και του νυν πρωθυπουργού Πάολο Τζεντιλόνι), που κατεβάζουν κοινά αποδεκτούς υποψηφίους, από τα μεμονωμένα κόμματα, ιδίως δε το ανερχόμενο Κίνημα των 5 Αστέρων του κωμικού Μπέπε Γκρίλο, που λόγω καταδίκης του για φοροδιαφυγή δεν μπορεί να εκλεγεί και άφησε την ηγεσία στον 31 ετών Λουΐτζι Ντι Μάιο.
Ο ίδιος ο Ντι Μάιο, σε πρόσφατη συνέντευξή του στο CNBC τόνιζε πως «όλα τα ιταλικά κόμματα έχουν συσπειρωθεί για να μας νικήσουν, εγκρίνοντας έναν αντιδημοκρατικό νόμο. Την άποψη τούτη ενισχύει, μιλώντας στο ΑΠΕ και ο υποψήφιος του M5S σε μία από τις μονοεδρικές της Ρώμης και προβεβλημένος δημοσιογράφος Ντίνο Τζαρούσο: «όλα εξαρτώνται από τα αποτελέσματα στις μονοεδρικές περιφέρειες. Γνωρίζουμε καλά πως σε πολλές περιφέρειες του Βορρά είναι δύσκολο να εκλέξουμε μεμονωμένους υποψηφίους, γιατί εκεί υπερτερεί η Κεντροδεξιά, ή η Λέγκα, στο κέντρο της Ιταλίας είναι δυνατότερη η Κεντροαριστερά, όμως στην υπόλοιπη χώρα, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων προηγείται. Έτσι όλα θα εξαρτηθούν τις μονοεδρικές. Εάν η κατανομή τους στο σύνολο της χώρας είναι ευνοϊκή για το Κίνημα, σε συνδυασμό με τα αυξημένα ποσοστά του, θα μας οδηγήσει σε ένα σημαντικό αποτέλεσμα».
Η αβεβαιότητα για το αποτέλεσμα και η πολιτική συγκυρία, που βρίσκει το κόμμα του Ματέο Ρέντσι αποδυναμωμένο λόγω και της «αποκοπής» από τον κορμό του της αριστερής του πτέρυγας (υπό τους πρώην ηγέτες του Μάσιμο ντ? Αλέμα και Πιερλουΐτζι Μπερσάνι) που εντάχθηκε στη συμμαχία υπό τον πρώην πρόεδρο της Γερουσίας και παλαίμαχο πολέμιο δικαστή της Μάφιας Πιέτρο Γκράσο. Σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις το PD πιστώνεται με το 21,3% της πρόθεσης ψήφου (25,5% εν όλω η συμμαχία της οποίας ηγείται), ενώ το Liberi e Uguali (Ελεύθεροι και Ίσοι) του Γκράσο συγκεντρώνει περίπου το 6%.
Όπως τονίζει στο ΑΠΕ ο στενός συνεργάτης του Ρέντσι και υποψήφιος στη Ρώμη Λουτσάνο Νόμπιλι «αυτό το τμήμα της ?ριζοσπαστικής? αριστεράς δεν μπορεί να φέρει άλλο αποτέλεσμα από το να διευκολύνει μία νίκη της Κεντροδεξιάς, ή του κόμματος M5S, με βάση το πώς είναι δομημένος ο εκλογικός νόμος, καθώς ακόμη κι οι λιγοστοί ψήφοι που θα μας αφαιρέσουν θα αποδειχθούν επωφελείς για τους αντιπάλους μας» και «υπάρχει κίνδυνος να σημειωθεί και στην Ιταλία ότι έχει επικρατήσει και στην υπόλοιπη Ευρώπη: μία άνοδος της ακροδεξιάς, του νεοφασισμού σε συνδυασμό με τον λαϊκισμό».
Όμως και ενωμένο να ήταν το PD, πάλι οι δημοσκοπήσεις το φέρουν να υστερεί έναντι των αντιπάλων του. Η κεντροδεξιά συμμαχία φέρεται να συγκεντρώνει το 37,5% (15,9% το Forza Italia, 14,8% η Λέγκα και 5% το FdI), ενώ το M5S κυμαίνεται από 26,3 έως το 33%.
Η κατανομή τούτη ενισχύει την προοπτική της επιστροφής ?έστω κι έμμεσα, διότι ως καταδικασμένος για φοροδιαφυγή δεν μπορεί να εκλεγεί?του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην εξουσία, ως de facto ηγέτη κόμματος και πρωθυπουργού. Ο περισσότερο μακροημερεύσας πρωθυπουργός στη σύγχρονη ιστορία της ιταλικής δημοκρατίας (μόνον ο Τζολίτι στις αρχές του 20ου αιώνα κι ο δικτάτορας Μουσολίνι τον ξεπερνούν σε μάκρος θητείας) έχει εκλεγεί ήδη τέσσερις φορές και παρά τα 81 χρόνια του, έχει προσφύγει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια κατά της καταδικαστικής του απόφασης και ενδέχεται να χρισθεί για πέμπτη φορά πρωθυπουργός.
«Σήμερα η Κεντροδεξιά, δεν είναι εκείνη η παράταξη που γνώρισε η Ιταλία κατά τις προηγούμενες κυβερνήσεις Μπερλουσκόνι», αμφισβητεί στη συνέντευξή του στο ΑΠΕ ο Νόμπιλι: «τότε εκείνος ήταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης και το κόμμα του το μεγαλύτερο της κεντροδεξιάς παράταξης, όπου οι σύμμαχοί του μπορούσαν να περιμένουν κάποια ανταμοιβή, αλλά αποφάσιζε εκείνος. Αλλά σήμερα, εάν κέρδιζε τις εκλογές, ο Μπερλουσκόνι δεν θα αντιπροσώπευε περισσότερο από το το ένα τρίτο της δύναμής της κεντροδεξιάς και ο Σαλβίνι και η Μελόνι θα ήσαν πιο ισχυροί. Συνεπώς, η Κεντροδεξιά θα είναι πιο δεξιά απ? όσο ήταν κι αυτό είναι, όπως προείπα, επικίνδυνο» για την ανάδυση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού στην Ιταλία.
Αλλά το ερώτημα παραμένει: είναι δυνατός ο σχηματισμός κυβέρνησης μετά τις εκλογές; Συντρέχουν άραγε οι αντικειμενικές συνθήκες για να επαναληφθεί το εγχείρημα του ?μεγάλου συνασπισμού? Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς της κυβέρνησης του Ενρίκο Λέτα (που ωστόσο προέκυψε όχι κατόπιν εκλογών, αλλά με απευθείας ανάθεσης εντολής σχηματισμού της από τον τότε πρόεδρο Τζόρτζιο Ναπολιτάνο);
Σύμφωνα με τον Νόμπιλι: «σε τούτη τη φάση, μολονότι πολλοί μας κατηγορούν ότι σκοπεύουμε σε μία τέτοια περίπτωση να σχηματίσουμε κυβέρνηση με τον Μπερλουσκόνι, ούτε εμείς, ούτε κι εκείνος δηλώνουμε ότι επιθυμούμε να συνεργασθούμε σε κυβερνητικό επίπεδο», ενώ και ο Τζαρούσο τονίζει : «μπορούμε να έχουμε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα συμφωνίας με όποιον θελήσει να προσυπογράψει τις κυβερνητικές θέσεις μας, αλλά χωρίς όμως να στοχεύει στις υπουργικές πολυθρόνες. Γιατί το Κίνημά μας δεν ενδιαφέρεται για τις πολυθρόνες και σε συμμαχίες για τους κυβερνητικούς θώκους επί τη βάσει θεσμικών συμφωνιών με άλλα κόμματα. Απεναντίας επιδιώκουμε μία συνεργασία επί προγραμματικής βάσεως, γιατί κατ? εμάς το σημαντικότερο είναι να τεθεί σε εφαρμογή ένα σχέδιο για να αλλάξει η χώρα, να αλλάξουν οι νόμοι , όπως και να αλλάξει εκ βάθρων το πνεύμα και η ηθική αντιμετώπιση της πολιτικής, με βάση τη διαφάνεια και την υπευθυνότητα που διακηρύσσει το κόμμα μας. Και σε εάν αυτές τις προγραμματικές θέσεις συμπίπτουν και οι άλλοι, τότε ίσως να σχηματίσουμε και κυβέρνηση, αν και τούτο το βλέπω λίγο δύσκολο.»
Όλα προοιωνίζουν ότι το πολιτικό σταυρόλεξο της Ιταλίας δεν μέλλει να λυθεί ούτε μετεκλογικά. Και μαζύ με τα πολιτικά προβλήματα δεν αναμένεται να βρουν λύση ούτε και τα οικονομικά ζητήματα, που δεν απασχολούν μόνον την ?Χερσόνησο?, αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη, καθώς η ιταλική οικονομία είναι η τρίτη μεγαλύτερη στην Ευρωζώνη.
Το περασμένο τρίμηνο, η ανάπτυξη στη χώρα κάμφθηκε και το ΑΕΠ υποχώρησε στο 0,3%, έναντι 0,5% στο τρίτο τρίμηνο. Το δε χρέος της Ιταλίας, τον περασμένο Νοέμβριο μετρήθηκε στο δυσθεώρητο ύψος των 2,275,046,000,000 ευρώ, περίπου το 133% του ΑΕΠ, ενώ το 2016 είχε υπολογισθεί πως έφθανε το 136% του ΑΕΠ. Όσον αφορά το spread των ιταλικών ομολόγων έναντι του γερμανικού σε τρέχουσα τιμή φθάνει το 134, ενώ η ανώτερη τιμή συναλλαγής του έχει φθάσει και το 210.
Παρά τα επιτεύγματα για τα οποία επαίρεται ότι έχει προωθήσει για την οικονομία και την εργασία ο Ρέντσι, τα στοιχεία είναι αμείλικτα: ο αριθμός των Ιταλών, σύμφωνα με το Reuters, που βρίσκονται στα όρια της απόλυτης φτώχειας έχει ξεπεράσει τα 4,7 εκατ. το 2016, ενώ η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με βάση το περιώνυμο Jobs Act, έχει μεν μειώσει τα ποσοστά της ανεργίας, αλλά έχει ευνοήσει την εποχιακή και περιστασιακή απασχόληση, τις ευέλικτες μορφές εργασίας, έχοντας μειώσει την ποιότητά της και φυσικά τις αμοιβές. Όπως τονίζει στο ΑΠΕ η ερευνήτρια στο Παν/μιο των Παρισίων και συγγραφέας του βιβλίου «Δεν είναι εργασία, είναι εκμετάλλευση» Μάρτα Φάνα: «το 60% των νεοεισερχομένων και περιστασιακά εργαζομένων απασχολούνται για λιγότερο από 3 ημέρες την εβδομάδα, ή για λιγότερο από 4 ώρες την ημέρα, ενώ όσοι εργάζονται στην παροχή υπηρεσιών δεν αμείβονται με την ώρα, αλλά με βάση τον αλγόριθμο παραγωγικότητας της κάθε εταιρείας».
Όμως εκείνο το στοιχείο που ανησυχεί περισσότερο την ιταλική οικονομία είναι η απόδοση του τραπεζικού της τομέα. Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια που έχουν συσσωρευθεί στις ιταλικές τράπεζες ξεπερνούν τα 300 δισεκ. ευρώ και η διστακτικότητα της Ρώμης να το αντιμετωπίσει εμπνέει ανησυχία στον διεθνή παράγοντα: άλλωστε η προηγούμενη κυβέρνηση του Ματέο Ρέντσι και προβεβλημένα στελέχη της, όπως η Έλενα-Μαρία Μπόσκι είχαν εμπλακεί ευθέως σε τραπεζικά σκάνδαλα, που αφορούσαν είτε χρεωκοπίες μεγάλων ιδρυμάτων (Monte di Paschi di Sienna), ή παράνομες πωλήσεις μικρότερων τραπεζών (Etruria).
Ωστόσο, καθοριστικός παράγοντας για το αποτέλεσμα?όπως σε κάθε εκλογική αναμέτρηση στην Ιταλία?εξακολουθεί να παραμένει το ύψος της προσέλευσης στις κάλπες και το ποσοστό της αδιευκρίνιστης ψήφου. Οι ιταλοί ψηφοφόροι δηλώνουν σε μεγάλο ποσοστό αναποφάσιστοι, ή δηλώνουν αναφανδόν ότι θα απέχουν. Επίσης, μεγάλος αναμένεται να είναι ο ανταγωνισμός στις νότιες περιοχές της χώρας, όπου παραδοσιακά αναδεικνύεται πρώτη η Κεντροδεξιά, μεταξύ του κόμματος του Μπερλουσκόνι και του M5S, το οποίο έρχεται να αμφισβητήσει την παραδοσιακή ηγεμονία της στις κρίσιμες αυτές περιοχές.
«Γνωρίζουμε καλά πως σε πολλές περιφέρειες του Βορρά είναι δύσκολο να εκλέξουμε μεμονωμένους υποψηφίους, γιατί εκεί υπερτερεί η Κεντροδεξιά, ή η Λέγκα, στο κέντρο της Ιταλίας είναι δυνατότερη η Κεντροαριστερά, όμως στην υπόλοιπη χώρα, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων προηγείται. Έτσι όλα θα εξαρτηθούν τις μονοεδρικές. Εάν η κατανομή τους στο σύνολο της χώρας είναι ευνοϊκή για το Κίνημα, σε συνδυασμό με τα αυξημένα ποσοστά του, θα μας οδηγήσει σε ένα σημαντικό αποτέλεσμα», τονίζει στο ΑΠΕ ο Τζαρούσο.
Ένα άλλο σημαντικό θέμα που θα βαρύνει στην απόφαση των Ιταλών είναι και η κόπωσή τους από την πίεση των αφίξεων μεταναστών, που η χώρα στερημένη από τις πρόνοιες και τη συνεργασία της ΕΕ αδυνατεί να διαχειριστεί από μόνη της. Το αποτέλεσμα είναι το θέμα της μετανάστευσης και αυτό της ?ασφάλειας? να βρίσκονται στην κορυφή της ατζέντας. Και όσο συντηρείτε από φαινόμενα όπως αυτό της πρόσφατης ρατσιστικής επίθεσης στη Ματσεράτα, ή της ίδιας της Μελόνι κατά του διευθυντή του Αιγυπτιακού Μουσείου, αυξάνεται η ρητορεία των ξενοφοβικών κομμάτων ?όπως η Λέγκα, ή το Fratteli d? Italia?αλλά επίσης ενισχύεται και η δύναμη των νεοφασιστικών μορφωμάτων, όπως η Νέα Δύναμη (Forza Nuova) και η Casa Pound, που διεκδικούν είσοδο στη νέα Βουλή.
Ο Μπερλουσκόνι αμφισβητεί ότι ο αριθμός των μεταναστών που έχουν εισρεύσει στη χώρα ανέρχεται στους 180.000, υποστηρίζοντας πως είναι τουλάχιστον τριπλάσιος, ενώ ο Σαλβίνι διατρανώνει πως εάν σχηματίσει κυβέρνηση θα απελάσει αμέσως 500.000 μετανάστες και πρόσφυγες, ενώ ο υποψήφιός του κυβερνήτης της Λομβαρδίας Ατίλιο Φοντάνα δηλώνει πως «κατέρχεται για να υπερασπίσει τη λευκή φυλή». Το χειρότερο είναι πως ο Μπερλουσκόνι τις περασμένες ημέρες δήλωσε πως σε μία δυνητική κυβέρνησή του θα χρίσει υπουργό Εσωτερικών τον ηγέτη της Λέγκας. Τον κίνδυνο αυτό υπερτονίζουν οι αντίπαλοί τους, σε μία προσπάθεια να ξυπνήσουν τα δημοκρατικά αισθήματα και τις ανθρωπιστικές αντιδράσεις των ψηφοφόρων, ώστε να αποφευχθεί αυτό που και ο Τζαρούσο, αλλά και ο Νόμπιλι απεύχονται: «να συμβεί στην Ιταλία ότι και στην άλλη Ευρώπη: μία άνοδος του φασισμού, σε συνδυασμό με τον λαϊκισμό».
Ένας συνασπισμός δεξιάς/ άκρας δεξιάς που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, ένα ισχυρό λαϊκιστικό κόμμα όχι τόσο όμως ώστε να μπορέσει να κυβερνήσει μόνο του, ένας συνασπισμός της κεντροαριστεράς που χάνει ψήφους και ισχύ και ένα κόμμα των αριστερών διαφωνούντων.
Πατήστε πάνω στη φωτογραφία για να τη δείτε σε μεγέθυνση
Ακολουθεί μια παρουσίαση των βασικών παρατάξεων που κατεβαίνουν στις βουλευτικές εκλογές της 4ης Μαρτίου στην Ιταλία και του προγράμματός τους.
Ο συνασπισμός δεξιάς/ άκρας δεξιάς.
Σε αυτόν συμμετέχουν η Forza Italia του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, η Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι και το Fratelli d? Italia.
- Φορολογικά: Επιβολή ενός ενιαίου φόρου, τον οποίο ο Μπερλουσκόνι επιθυμεί να είναι στο 23%, ενώ ο Σαλβίνι στο 15%.
- Λιγότερη λιτότητα με στήριξη στους επενδυτές ώστε να ενισχυθεί η εργασία και επαναδιαπραγμάτευση των ευρωπαϊκών δεσμεύσεων της Ιταλίας.
- Μετανάστευση: επαναπατρισμός εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών χωρίς χαρτιά και παρεμπόδιση των νέων αφίξεων.
- Μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, την οποία ο Σαλβίνι θέλει να είναι ριζοσπαστική, ενώ ο Μπερλουσκόνι βάζει φρένο σε κάθε υπόσχεση για κατώτατη σύνταξη στα 1.000 ευρώ.
- Μέτρα για την ενίσχυση των γεννήσεων και τη στήριξη των οικογενειών.
Κίνημα των 5 Αστέρων
Το κόμμα ιδρύθηκε το 2009 από τον κωμικό Μπέπε Γκρίλο και είναι ευρωσκεπτικιστικό και κατά του ευρώ, ενώ απορρίπτει την παραδοσιακή πολιτική τάξη. Έχει καταρτίσει ένα πρόγραμμα 20 σημείων για τη βελτίωση «της ζωής των Ιταλών», στο οποίο όμως δεν γίνεται καμία αναφορά στην Ευρώπη μετά την εγκατάλειψη του σχεδίου για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την παραμονή της Ιταλίας στην ευρωζώνη.
- Υιοθέτηση μηνιαίου καθολικού εισοδήματος.
- Μείωση της φορολογίας εισοδημάτων.
- Αύξηση των συντάξεων και αναθεώρηση των όρων συνταξιοδότησης.
- Εργασία: Επενδύσεις στις νέες τεχνολογίες και κατάργηση της γραφειοκρατίας για τις επιχειρήσεις.
- Ασφάλεια: 10.000 προσλήψεις στις δυνάμεις ασφαλείας και ανέγερση σωφρονιστικών ιδρυμάτων.
- Μετανάστευση: Διμερείς συμφωνίες για τον επαναπατρισμό των παράτυπων μεταναστών.
- Γεννητικότητα: Αποζημίωση των γονιών για τα χρήματα που δαπανούν για τη φύλαξη των παιδιών τους και για τις πάνες.
Συνασπισμός της κεντροαριστεράς
Αποτελείται από το Δημοκρατικό Κόμμα του Ματέο Ρέντσι και τρία μικρά κόμματα του κέντρου και της ριζοσπαστικής αριστεράς.
- Μείωση των φόρων και των δασμών για τις επιχειρήσεις, τις οικογένειες και τους πιο ευάλωτους πολίτες.
- Υιοθέτηση εγγυημένου κατώτατου μισθού.
- Επαναβεβαίωση του ευρωπαϊκού δόγματος με ταυτόχρονη έκκληση για δημιουργία «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», την άμεση εκλογή του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από τους Ευρωπαίους πολίτες και τη δημιουργία θέσης ενός υπουργού Οικονομικών για την ευρωζώνη.
- Μετανάστευση: επαναπατρισμός των μεταναστών στο εσωτερικό της ΕΕ.
- Πρόγραμμα επενδύσεων στις υποδομές, το υψηλής ταχύτητας Διαδίκτυο, την έρευνα και την εκπαίδευση.
- Συνέχιση της αντιτρομοκρατικής πολιτικής του Ρέντσι: «Για κάθε ευρώ που επενδύεται στην ασφάλεια, ένα ευρώ να επενδύεται στον πολιτισμό».
Η αριστερά των διαφωνούντων
Συμμετέχουν πολλά κινήματα της αριστεράς και οι διαφωνούντες του Δημοκρατικού Κόμματος υπό το κίνημα Ελεύθεροι και Ίσοι (Liberi e uguali) του απερχόμενου προέδρου της Γερουσίας και πρώην εισαγγελέα γνωστού για τη δράση του κατά της μαφίας Πιέτρο Γκράσο.
- Προτεραιότητα στην εκπαίδευση και την έρευνα.
- Νέα Πράσινη Συμφωνία για την ανάκαμψη της οικονομίας μέσω της οικολογίας.
- Ακύρωση των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας.
- Οικονομική μεταρρύθμιση για να περιοριστούν οι πιέσεις στα εισοδήματα από την εργασία.
- Γάμος και υιοθεσία για όλους.
Στην επόμενη ιταλική Βουλή, που θα προκύψει μετά τις εκλογές της 4ης Μαρτίου, οι 348 από τις 945 έδρες θα καλυφθούν από υποψηφίους που θα εκλεγούν απ? ευθείας από τους ψηφοφόρους στις μονοεδρικές περιφέρειες που ζουν, εργάζονται, έχουν ξεκινήσει την πολιτική τους σταδιοδρομία, ή την διαδραματίζουν την παρούσα στιγμή. Αυτό ήταν τουλάχιστον μία από τις προσδοκίες του νέου εκλογικού νόμου (του Rosatellum): να ξαναοικοδομήσει τις απ? ευθείας σχέσεις του πολιτικού με το κοινό της περιφέρειάς του, πέρα από τα στενά περιθώρια της ψήφου στο κομματικό ψηφοδέλτιο.
Μολαταύτα, όπως αποδεικνύεται και από την υποψηφιότητα της υφυπουργού Μαρίας Έλενας Μπόσκι, εκλεκτής του ηγέτη του Δημοκρατικού Κόμματος (PD) Ματέο Ρέντσι, σε έξι(sic) μονοεδρικές, τα κόμματα ερμήνευσαν με τον δικό τους τρόπο το πνεύμα του νόμου και οι σχέσεις πολιτικού με την περιφέρειά του συχνά ανατρέπονται.
Η Ιταλία έχει χωρισθεί σε 232 εκλογικές περιφέρειες για το Κοινοβούλιο και σε 116 για τη Γερουσία. Συνολικά από τους τέσσερις μεγάλους πολιτικούς σχηματισμούς (Κεντροδεξιά, Κεντροαριστερά, Κίνημα 5 Αστέρων, Ελεύθεροι και Ίσοι) την εκλογή τους διεκδικούν 1.392 υποψήφιοι. Εάν εξετάσει κανείς τον καθένα τους με βάση την καταγωγή, τον τόπο κατοικίας και την επαγγελματική και πολιτική του δραστηριότητα, προκύπτει πως οι 227 εξ αυτών (ποσοστό 20%) μπορούν κάλλιστα να χαρακτηρισθουν «αλεξιπτωτιστές»: δηλαδή πως κατέρχονται υποψήφιοι σε άλλες περιοχές από εκείνους που θα μπορούσανε να χαρακτηρισθούν ?φυσικό πολιτικό περιβάλλον? τους.
Συνοπτικά, οι 136 (το 10%) από αυτούς θέτουν υποψηφιότητα σε γειτονική εκλογική περιφέρεια από εκείνη που πολιτεύονταν έως τώρα. Επίσης, άλλοι 98 (το 7%) θέτουν υποψηφιότητα σε άλλη περιφέρεια, αλλά πάντοτε μέσα στα όρια της ίδιας επαρχίας. Και τέλος είναι εκείνοι που το κόμμα τους έχει τάξει να δώσουν την μάχη της εκλογής τους σε μία περιφέρεια εκατοντάδες χλμ μακριά από τον τόπο κατοικίας τους: αυτοί ανέρχονται σε 43 κι αποτελούν το 3%.
Πρωταθλήτρια, όπως προείπαμε, η Μαρία Ελένα Μπόσκι, που αντί για τη γενέτειρά της το Αρέτσο στην κεντρική Ιταλία, ετάχθη από το κόμμα της να διεκδικήσει την εκλογή της σε έξι μονοεδρικές: τρεις στη Σικελία, μία στο Λάτιο, μία στη Λομβαρδία και η κορωνίδα όλων στο Μπολτσάνο, του αυτόνομου γερμανόφωνου Άνω Άντιτζε.
Η ανησυχία για την εκλογική διαφύλαξη των στενών συνεργατών των ηγετών κάθε κόμματος έχουν οδηγήσει σε παράδοξες επιλογές για την ασφαλή εκλογή τους στο Κοινοβούλιο. Ο πρώην υπουργός του PD Τσέζαρε Νταμιάνο, από το Κούνεο του Βορρά βρέθηκε υποψήφιος στο Τέρνι του Νότου, ενώ ο συνυποψήφιός του Ρομάνο Τζακέτι από τη Ρώμη χρίσθηκε υποψήφιος στο Πράτο έξω από τη Φλωρεντία.
Το 22% των υποψηφίων με του PD έχει θέσει υποψηφιότητα «εκτός έδρας». Όμως χειρότερη είναι η κατάσταση στην Κεντροδεξιά: το 27% των υποψηφίων για τη Γερουσία και το 28,5% για το Κοινοβούλιο δεν θέτουν υποψηφιότητα στις γενέτειρές τους και ?φυσικές? τους εκλογικές περιφέρειες.
Το Rosatellum τελικά, αντί για σύστημα που συμβάλλει στη σύσφιξη των σχέσεων υποψηφίου-ψηφοφόρων του, έχει μεταβληθεί σε μηχανισμό ασφαλούς εκλογής κομματικών στελεχών?καθώς διευκολύνει την κάθοδό τους στα ?φέουδα? της εκάστοτε παράταξης. Ή παράλληλα, να αποτελέσει εργαλείο για να δυσκολέψει την εκλογή πολιτικών αντιπάλων τους, όπως αποδεικνύει το παράδειγμα των 34 «αλεξιπτωτιστών» από τους αποστάτες του PD, ?Ελεύθερους και Ίσους? που 10 εξ αυτών θέτουν υποψηφιότητα εκατοντάδες χλμ μακριά από τις «κανονικές» τους περιφέρειες, αρχίζοντας από την επικεφαλής του ψηφοδελτίου τους, πρώην πρόεδρο του Κοινοβουλίου Λάουρα Μπολντρίνι, που από τη γενέτειρά της στις Μάρκε κατεβαίνει σε μονοεδρική του Μιλάνου.
Αλλά και το Κίνημα των 5 Αστέρων δεν ξεφεύγει από τον κανόνα: το 16% των υποψηφίων για τη Γερουσία και το 18,5% για το Κοινοβούλιο, θα πρέπει να διεκδικήσουν την εκλογή τους σε ?ξένες? μονοεδρικές περιφέρειες. Έκαστος εφ? ω ετάχθη (από το κόμμα).
Η προεκλογική εκστρατεία για τις βουλευτικές εκλογές στην Ιταλία δίνει χώρο σε υποσχέσεις προς όλες τις πλευρές εκ μέρους των υποψηφίων, τις οποίες οι οικονομολόγοι κρίνουν απραγματοποίητες από οικονομική άποψη, καθώς η χώρα έχει βυθιστεί σε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος.
Ποιο είναι το υπολογιζόμενο κόστος των προεκλογικών υποσχέσεων;
Το Δημοκρατικό Κόμμα (PD, κεντροαριστερά) του Ματέο Ρέντσι παρουσιάζει τον πιο χαμηλό λογαριασμό: 35 δισεκατομμύρια ευρώ σύμφωνα με το κόμμα, 38,6 δισεκ. σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Δημοσίων Λογαριασμών της Ιταλίας (Osservatorio CPI) του Καθολικού Πανεπιστημίου και 56,4 δισεκ. σύμφωνα με τον οικονομολόγο Ρομπέρτο Περότι, του πανεπιστημίου Μποκόνι του Μιλάνου.
Οι υποσχέσεις του Κινήματος Πέντε Αστέρια (M5S, λαϊκιστικό) κοστίζουν 78,5 δισεκ. ευρώ, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του κόμματος, 103,4 δισεκ. σύμφωνα με το Osservatorio CPI και 108 δισεκ. σύμφωνα με τον Περότι.
Για τον συνασπισμό της δεξιάς/ακροδεξιάς οι υπολογισμοί απογειώνονται: 136,2 δισεκ. ευρώ σύμφωνα με το Osservatorio και για τον Περότι από 171 δισεκ. στο καλύτερο σενάριο μέχρι ?310 δισεκ. ευρώ.
Γιατί τέτοια κλιμάκωση;
Σύμφωνα με τον Περότι, «οι προεκλογικές υποσχέσεις είναι σε μια διαφορετική κλίμακα σε σχέση με το παρελθόν». Έχοντας έλθει στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, «τα λαϊκιστικά κινήματα, η Λέγκα και το M5S, δεν έχουν τίποτα να χάσουν και δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να δίνουν υποσχέσεις, ελπίζοντας να κερδίσουν ψήφους», σημειώνει. «Τα υπόλοιπα κόμματα αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν.»
«Προφανώς, δεν θα εφαρμόσουν αυτές τις υποσχέσεις στο σύνολό τους», διευκρινίζει ο οικονομολόγος.
Ο Νικόλα Νόμπιλε, ειδικός στην Oxford Economics, κάνει από την πλευρά του λόγο για «απραγματοποίητες ή ανώφελες» υποσχέσεις και εκτιμά πως η χώρα θα πρέπει, αντίθετα, να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες έχει δεσμευθεί προκειμένου να ενισχύσει την ανάπτυξη, όπως να βελτιώσει την επαγγελματική κατάρτιση, αντί να επιστρέφει σε άλλες που έχουν ήδη γίνει (συνταξιοδοτικό κ.λπ.)
Τι σκέπτονται για τον ενιαίο φόρο;
Μεταξύ των εμβληματικών υποσχέσεων της δεξιάς είναι και ο «ενιαίος φόρος», ένας και μοναδικός φορολογικός συντελεστής, ο οποίος θα αντικαταστήσει το σημερινό σύστημα προοδευτικής φορολόγησης.
Η Φόρτσα Ιτάλια (FI, κεντροδεξιά) προτείνει ενιαίο φορολογικό συντελεστή 23%, η Λέγκα (άκρα δεξιά) 15%. Για να ελαφρύνουν τις επιπτώσεις για τους πιο αδύναμους, τα δύο κόμματα προβλέπουν ενδεχόμενο αφορολόγητου ορίου έως και 12.000 ευρώ κατ΄άτομο.
Η ιδέα, σύμφωνα με τον Ρενάτο Μπρουνέτα (FI), είναι να προκληθεί ένα «δημοσιονομικό σοκ που θα επιτρέψει στη χώρα να βγει από την παγίδα στην οποία βρίσκεται» αυξάνοντας την ανάπτυξη από 1,5% σε ποσοστό «άνω του 3%».
Οι οπαδοί του διαβεβαιώνουν πως η απώλεια των εσόδων θα εξισορροπηθεί από τη μείωση της φοροδιαφυγής και από την αύξηση της κατανάλωσης των νοικοκυριών.
Ο Περότι εκτιμά το κόστος αυτού του μέτρου σε περίπου 65 δισεκ. ευρώ. Η Λέγκα το υπολογίζει στα 30 δισεκ., εξαιρώντας τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους από το μέτρο, και η FI στα 50 δισεκ.
Ο Τζακ Άλεν, οικονομολόγος στην Capital Economics, αμφιβάλλει αν θα δοθεί ώθηση στην ανάπτυξη. Εκτιμά πως εκείνοι που θα επωφεληθούν θα είναι οι πιο πλούσιοι, μια κατηγορία που παραδοσιακά ξοδεύει ένα μικρότερο ποσοστό και έτσι «κάνει οικονομία».
Ποια η επίδραση στο χρέος;
«Αν εφαρμοστεί έστω το ένα τρίτο των υποσχέσεων, η Ιταλία θα ξεπεράσει το όριο του 3% του ΑΕΠ στο δημοσιονομικό έλλειμμα. Τώρα βρισκόμαστε στο 2,5% και θα αρκούσαν επιπλέον δαπάνες 8 δισεκ. για να φθάσουμε στο 3%», σημειώνει ο Περότι.
Έτσι, «αν ο ενιαίος φόρος έχει ένα κόστος γύρω στα 65 δισεκ. ευρώ, για να ανακτήσουμε αυτά τα χρήματα μέσω της αύξησης του ΑΕΠ, πρέπει η ανάπτυξη να φθάσει τα 160 δισεκ., δηλ. 9% του σημερινού ΑΕΠ, πράγμα αδιανόητο», λέει.
Τα κόμματα, με εξαίρεση τη Λέγκα, έχουν ωστόσο δεσμευθεί να τηρήσουν το όριο του 3% που έχει επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Για να γίνει αυτό, πρέπει να περικοπούν δαπάνες, εκτιμά ο Τζακ Άλεν.
Το θέμα του χρέους είναι ευαίσθητο στην Ιταλία, καθώς ανέρχεται στα 2.256 δισεκ. ευρώ ή στο 131,6% του ΑΕΠ και είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στην Ευρώπη μετά την Ελλάδα.
Τα κυριότερα κόμματα διαβεβαίωσαν πως θα μειώσουν το ποσοστό αυτό, όμως, σύμφωνα με το Osservatorio CPI, χωρίς να προβλέπεται νέα κάλυψη των δαπανών τις οποίες υπόσχονται, αναμένεται να φθάσει μέσα σε τέσσερα χρόνια το 134,8% του ΑΕΠ με το πρόγραμμα του PD, το 135,8% με εκείνο του FI και το 138,4% με εκείνο του M5S.
Το γράφημα αποτυπώνει στοιχεία σχετικά με τους βασικούς διεκδικητές των βουλευτικών εκλογών της 4ης Μαρτίου / ΑΠΕ - ΜΠΕ / Δημοσιογραφική επιμέλεια: Δημ. Φραγκουλιώτης
(ΑΠΕ ΜΠΕ)
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 14/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
