Η μόρφωση δεν είναι πια το ζητούμενο του σχολείου, γι’ αυτό και ο εξοβελισμός της Παιδαγωγικής από κάθε συζήτηση. Δεν είναι πια αυτή που χτίζει χαρακτήρες και συμπεριφορά. «Λογικό».
Αφού η γνώση κατάντησε τυπικό προσόν και πληροφορία, η κριτική σκέψη σχεδόν χωρίς αντικείμενο, οι περιβόητες δεξιότητες αιωρούνται εκτός πλαισίου, η καραμέλα-κίνητρο αγκομαχά μέσα σ’ έναν στεγνό ωφελιμισμό. Ακόμα και ο αθλητισμός που τόσο διαφημίζεται, μοιάζει σαν μια απλή δραστηριότητα, ένα χόμπι, «κάτι βρε αδερφέ να κάνουν τα παιδιά».
Το πράγμα βέβαια έχει προχωρήσει: «Ειδικά κέντρα» και «τεχνικά γυμνάσια» για τους παραβατικούς μαθητές. Κι έτσι η πραγματική ή υποτιθέμενη παραβατικότητα γίνεται κι αυτή κάτι σαν διαγνωστική κατηγορία που συνοδεύει το άτομο.
Μαζί και η νέα επωδός: «Όρια! Τα παιδιά θέλουν όρια!». Και δώστου εξυπνάδες, επιστημονικές ή του συρμού. Ανακαλύπτουμε ξανά την Αμερική, λες και υπάρχει Παιδαγωγική τού «γενικώς κι αορίστως». Είτε για να ριχτούν ευθύνες στην οικογένεια που έχει χαλαρώσει τα λουριά (γιατί άραγε;), είτε για να δικαιολογηθούν ποινές και περιορισμοί.
Ποια υποκείμενα διαμορφώνονται, πώς και γιατί, αυτό το ερώτημα απουσιάζει. Σε ποιους μαθητές να βάλουμε όρια, ποιους νέους να περιορίσουμε, ποιο κύρος να επικαλεστεί κανείς σήμερα για να ζητήσει πειθαρχία και σεβασμό; Τι γίνεται όταν στη μεγάλη εικόνα, τη ζωή που ζούμε, όλα μοιάζουν ανεξέλεγκτα, όταν οι άρχοντες ξεσαλώνουν ατιμώρητοι; Όταν τα δομικά όρια γίνονται όλο και πιο σκληρά και αδιαπέραστα για τους νέους.
Ένας θεσμικός λαβύρινθος με επιτροπές και αρμοδιότητες, με επισκέψεις σχολικών συμβούλων και επιστημονικές ομάδες, που φτιάχνονται ακριβώς για να μη λειτουργήσουν, τίτλοι για να δείξουν ότι τάχα κάτι γίνεται. Κυρίως όμως για να πάνε τα μυαλά άλλου. Να είναι αυτή η βασική δουλειά στα σχολεία, να γίνει συνήθεια και πεποίθηση ότι αυτό είναι το πρόβλημα, η συμπεριφορά των νέων, έτσι σκέτα.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολλαπλή μορφή αλλοτρίωσης των ίδιων των δασκάλων: σε σχέση με τη δουλειά μας, τα μέσα μας, το «αντικείμενο» μας. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι επικεφαλής της σχετικής επιτροπής είναι μια εγκληματολόγος.
Είναι λοιπόν καλοδεχούμενοι οι ψυχολόγοι στα σχολεία; Είναι επιτυχία όλες οι ψηφιακές πλατφόρμες για την αντιμετώπιση της βίας; Προς αυτές τις διευρύνσεις της εκπαιδευτικής καθημερινότητας πρέπει να σκεφτούμε; Πουθενά σημασίες και νόημα, πράγμα που θα απαιτούσε και θα ανάγκαζε σε μια μικρή έξοδο από το -κουτσουρεμένο πια κι αυτό- Εγώ, κι όχι με όρους συμμορίας, μάζας, πλέμπας προς χειρισμό.
*Ο Τάσος Βαρούνης είναι εκπαιδευτικός στο ΕΝΕΕΓΥΛ Αθήνας
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Έρχεται «βαρύς» καύσωνας στην Αττική: Πάνω από 42°C τις επόμενες ημέρες
750 ευρώ σε 170.000 πολίτες - Πάρτε τα με μια μόνο αίτηση και όλα εξα αποστάσεως μέσω golearn
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 2/7
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
