Aς κάνουμε την χειρότερη υπόθεση, ας υιοθετήσουμε ένα δυστοπικό σενάριο: Ότι απέναντί μας θα ενεργοποιηθούν οι μηχανισμοί που μια αυταρχική κυβέρνηση διαθέτει στο οπλοστάσιό της: Τα εργαλεία της επιστράτευσης και του φύλλου πορείας, των διοικητικών κυρώσεων αλλά και τα πιο ύπουλα που ήδη εισπράττουμε: την κατασυκοφάντηση του εκπαιδευτικού μας έργου στα εξωνημένα κανάλια των ολιγαρχών και την φιμωμένη δημόσια τηλεόραση. Aς υποθέσουμε ότι απέναντί μας θα βρεθούν δύστροπα, ρεβανσιστικά, αποφασισμένα για μετωπική σύγκρουση διαβαθμισμένα στελέχη. Που θα υποστηρίξουν ότι ο/η κάθε μόνιμος εκπαιδευτικός είχε την δυνατότητα να εκτεθεί σε ν+1+2+τριακόσιες επιμορφώσεις ad nauseam και ότι η τάξη του αξιολογούμενου διαθέτει δυνάμει μαθητές υψηλού habitus/ μορφωτικής στάθμης εκτός των παιδιών που φοιτούν στο τμήμα ένταξης.
Δεδομένου ότι θα είναι η εναρκτήρια πράξη αξιολόγησης όποιος υιοθετήσει λογικές τύπου «είμαστε πρότυπο σχολείο», «οι μαθητές μας διαπρέπουν», οι δάσκαλοι «εκτός ελαχίστων περιπτώσεων» υιοθετούν «προκεχωρημένες μεθόδους διδασκαλίας» «με χρήση διαδραστικού πίνακα & διαδικτύου υψηλών ταχυτήτων», ότι κάνουν μια ντουζίνα «σχέδια δράσης» μέχρι τα Χριστούγεννα κτλ, δεν θα ελεγχθεί από την εκπαιδευτική κοινότητα μόνο με το απλό κατηγορητήριο περί μωροφιλόδοξου, με υπερβάλλοντα ζήλο, διευθυντή. Όσοι συμμετέχουν ως αυτουργοί, μπορεί να καταφέρουν να παρακάμψουν την τύπτουσα συνείδησή τους, αλλά δεν θα αποφύγουν να τους χρεωθεί η εσχάτη προδοσία του δημόσιου σχολείου. Δεν πρόκειται εδώ για την φιλαλληλία μεταξύ δασκάλων αν και θα ‘πρεπε. Περισσότερο μετρά η απώλεια του μορφωτικού αγαθού στη δημόσια εκπαίδευση. Οι αμετροεπείς επιλήσμονες της αποστολής του δημόσιου σχολείου θα ελεγχθούν αυστηρά πρωτίστως από την ταλαίπωρη ελληνική οικογένεια που ακόμη και σήμερα δαπανά το υψηλότερο στην Ευρώπη εισόδημα για φροντιστηριακή εκπαίδευση, διαδικτυακή πια. Γιατί ο νεοθατσερικός αυταρχισμός που έχει εγκατασταθεί στο Μαρούσι καταστρέφει σήμερα το οξυγόνο του αυριανού πολίτη αλλά και του ελληνικού έθνους, την κοινωνική κινητικότητα. Άμα μείνουμε χωρίς το ασανσέρ της κοινωνικής ανόδου χάρη στις μορφωτικές ευκαιρίες, χάνουμε τον δυναμισμό των διψασμένων που δεν είναι «γόνοι» και που τελικά θα πάνε την κοινωνία μπροστά χάρη στο ρομαντικό βολονταρισμό τους. Και δυστυχώς η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να τους στερήσει από χιλιάδες φοιτητικές θέσεις στα πανεπιστήμια με την υπουργό Κεραμέως, ως άλλη Αντουανέτα, να προτείνει συσκευασμένο παντεσπάνι από το ψιλικατζίδικο κολλέγιο της γειτονιάς. Η αδικία είναι διπλή αν σκεφτούμε ότι λόγω του φαινομένου της εντονότατης πια κοινωνικής αναπαραγωγής οι πολλοί φορολογούμενοι πληρώνουν τις σπουδές των γόνων όσων φοροδιαφεύγουν. Αβίαστα ο σαρδόνιος γέλως αναβλύζει με την αναχώρηση των πτυχιούχων γόνων για εργασία στο εξωτερικό. Αλλά εκεί η εγκαθιδρυμένη κουλτούρα αξιολόγησης και αξιοκρατίας δεν τους χαρίζεται…
Η νικηφόρα στρατηγική δεν πρέπει να είναι ανερμάτιστη και να ψαρεύει στα τυφλά αλλά αρδεύει ακριβώς από αυτούς που χθες, το 2013, ήθελαν να σταυρώσουν τον κλάδο και σήμερα είναι πάλι στους προμαχώνες. Ας εμβαθύνουμε κι ας κάνουμε όπλα τους διαβόητους άξονες αξιολόγησης, σύμφωνα με την συνέντευξη του τεχνοκρατικού ηγήτορα στο αξιολογικό εγχείρημα, πρόεδρου του ΙΕΠ, Γ. Αντωνίου: «Βασικός φορέας της αξιολόγησης είναι η σχολική μονάδα». Και παρακάτω τονίζει: «Ο σύλλογος διδασκόντων θα αξιολογεί, λαμβάνοντας υπόψη τα χαρακτηριστικά της σχολικής μονάδας και τις ιδιαίτερες συνθήκες λειτουργίας της.»
Ας επαναλάβουμε τα αυτονόητα, χωρίς να αμφισβητούνται οι παρακάτω προκείμενες: Έχουμε ένα γηράσκον διδακτικό προσωπικό που δεν έχει εξοικειωθεί με τις νέες τεχνολογίες. Ως αποτέλεσμα, η τέχνη του εφικτού που δεν θα προκαλέσει πανωλεθρία και δεν θα εκθέσει ανεπανόρθωτα στην κοινή γνώμη το δημόσιο σχολείο είναι η εγκατάλειψη του φανφαρονισμού που δυστυχώς ενδημεί μαζί με τις αδρώς αγορασμένες επιμορφώσεις και τα άσχετα με την πραγματικότητα της δασκαλικής έδρας προσοντολόγια. Στη θέση του ψέματος μιας διδασκαλίας που απευθύνεται αποκλειστικά στα χαρισματικά παιδιά ας βάλουμε συμπεριληπτικούς στόχους αφού «μηδενίσουμε πρώτα το κοντέρ» στις εκθέσεις που από αύριο θα κληθούν να γράφουν οι «ομάδες εργασίας» του σχολείου. Ένας πρώτος στόχος μπορεί και πρέπει να είναι ένα μινιμαλιστικό βήμα κάθε φορά, αδρανοποιώντας την όρεξη για ρωμαϊκές θηριομαχίες εναντίον πρώτων Χριστιανών όπως οραματίζεται το επιτελείο της Κεραμέως. Δείγματος χάριν, η ex nihilo/ εκ του μηδενός, μάθηση διαδραστικού πίνακα εκ μέρους «των κακών μαθητών». Ο σύλλογος διδασκόντων οφείλει να υπερασπιστεί ότι η αφετηρία δεν είναι τα e-twinnings και τα εργαστήρια πειραματικής χημείας στο νηπιαγωγείο αλλά μέχρι σήμερα η απουσία οποιασδήποτε δραστηριότητας δεν έχει γίνει αντικείμενο κεντρικής επιμόρφωσης από το Υπουργείο Παιδείας προς όλους τους μαχόμενους δασκάλους/ες Α/θμιας εκπαίδευσης. Θα φέρω ως παράδειγμα το νησί που εργάζομαι από το 1996: Είμαστε νησί ναυτικών στη μισή Χίο και εργατών γης στη Νότια Χίο με υψηλό ποσοστό ετερόχθονων. Οποιοδήποτε στέλεχος εκπαίδευσης υποστηρίξει μια δήθεν κανονικοποίηση του μαθητικού πληθυσμού, επειδή ο Χιώτης δαπανά τα περισσότερα χρήματα από όλους τους νομούς για ιδιαίτερα μαθήματα, επισκοτίζει στην καλύτερη περίπτωση και στην χειρότερη καταδολιεύει τον κακοπληρωμένο μόχθο όσων εργάζονται- αναπληρώτριες από την ηπειρωτική χώρα το 40%- με χιωτόπουλα στην πρώτη γραμμή του εκπαιδευτικού μετώπου. Σε αυτό συμφωνεί και η συνέντευξη Αντωνίου στην Καθημερινή 7/1/21: «Σε οποιαδήποτε αξιολογική κρίση το βλέμμα δεν πρέπει να είναι ισοπεδωτικό καθώς θα πρέπει να βλέπουμε το κοινωνικό περιβάλλον» Εδώ η φωτισμένη/ος Διευθύντρια/ντης -γιατί αυτός «θα σηκώσει το βάρος της ημέρας»-όπως γράφει το τροπάριο της λιτής του Αγίου Νικολάου, θα αναλάβει να πείσει κακοπροαίρετα στελέχη υιοθετώντας ανθρωπολογική ματιά: Αν στη Νότια Χίο μέχρι τον Απρίλη που παραδίδουν το μαστίχι οι Γονείς υποφέρουν από επαγγελματική εξουθένωση (burn out) και δεν σηκώνουν το κεφάλι για να ενθαρρύνουν τα παιδιά στη μελέτη- για εξωσχολικά βιβλία και εκπαιδευτικά ερεθίσματα ούτε λόγος, στις αστικές περιοχές οι δυσλειτουργικές οικογένειες με κρυφή ενδοοικογενειακή βία έχουν αυξηθεί δραματικά λόγω της καραντίνας και της τεράστιας οικονομικής κρίσης. Τα παιδιά προσέρχονται με σημαντική παλινδρόμηση σε ανώριμες, μη τυπικές για την ηλικία τους συμπεριφορές, λείπει η μεταγνωστική αυτορρύθμιση που παρατηρούμε στους πραγματικά καλούς μαθητές και όχι στα πλασματικά 10ρια που απαιτούν γονείς τυφλωμένοι από την τοξική κοινωνική μοχθηρία που ενδημεί στα κάποτε νεόπλουτα την εποχή της αστακομακαρονάδας και σήμερα ακυρωμένα προάστια- ακυρωμένα ως προς την πρόσβαση στην πελατειακή προσοδοφορία του πτωχευμένου κράτους. Ως αποτέλεσμα, ένας δεύτερος στόχος του Σχολείου Α/θμιας εκπαίδευσης είναι η καλλιέργεια μάλλον ανανάπτυχτων- όπως έγραφε ο Σαράντος Καργάκος- και όχι υπανάπτυχτων δεξιοτήτων που αφορούν αυτά που σήμερα το Υπουργείο Παιδείας ονομάζει «ήπιες δεξιότητες»: Πρόκειται για την εισαγωγή μιας κουλτούρας δημοκρατικού διαλόγου, σεβασμού στον συνομιλητή, σταδιακής εξοικείωσης με τις ευρωπαϊκές αξίες που, αν κρίνουμε από την συμπεριφορά των τοπικών κοινωνιών στον παχύσαρκο, στον αδύνατο μαθητή, στον πρόσφυγα, στον διαφορετικό, δεν έχουμε καν ξεκινήσει.
Ας το επαναλάβουμε: Πολύτιμοι οι αιρετοί στο να περιορίζουν τις αδικίες σε μεταθέσεις και λοιπά υπηρεσιακά θέματα. Ακόμα πιο πολύτιμοι, αν κάποτε τους επιτρέψει η βαθιά γραφειοκρατία να έχουν λόγο στην σύνταξη των αναλυτικών προγραμμάτων. Γιατί χρειαζόμαστε τα αντίβαρα και τις ισορροπίες που εξασφαλίζει η παρουσία στα συμβούλια του ΠΥΣΔΕ & ΚΥΣΔΕ μπαρουτοκαπνισμένων δασκάλων. Αλλά χρειαζόμαστε και ειλικρίνεια μεταξύ μας: H άνευ προηγουμένου δρακόντεια, γραφειοκρατική χαρτούρα που βρίσκεται προ των θυρών νεκρανασταίνει τις τιμωρητικές απολύσεις του 2013-14 που επιφυλάχθηκαν για όσα σχολεία και τους λειτουργούς τους δεν διέθεταν πολιτικούς πατρώνες: Tα επαγγελματικά λύκεια και τους εκατοντάδες διωγμένους καθηγητές των παιδιών ενός κατώτερου θεού. Και αυτές δεν κατέπεσαν επειδή δήθεν νίκησε η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ αλλά επειδή, όπως τελικά γίνεται στα δυτικά δημοκρατικά κράτη άλλαξε η κυβέρνηση...
Σήμερα, απόγευμα, παραμονή του Αγίου Χαραλάμπους, εόρταζε στη Χίο ο πάνσεπτος ναός που έστησαν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες. Η λαϊκή μνήμη τον διασώζει ως μάρτυρα που διέθετε παρρησία «εν μέσω του σταδίου», στην κατάμεστη αρένα, αλλά και ως θεραπευτή από μεταδοτικές ασθένειες. Καθώς κατασκοπεύω μετά τον εσπερινό -όπως ο Ιησούς του Ναυή την αμαρτωλή Ιεριχώ-την ξύλινη γλώσσα των στελεχών που ανέλαβαν να ενημερώσουν το Αιγαίο πέλαγος σκέπτομαι ότι η τεκμηριωμένη παρρησία της εκπαιδευτικής κοινότητας δεν θα έχει καλή τύχη εκτός αν εκφραστεί «εν λαώ βαρεί»: Oφείλουμε να ενημερώσουμε τους φυσικούς συμμάχους μας, τους γονείς, ότι αξιολογητικοί άξονες και οι διαστάσεις τους, ασκήσεις επί χάρτου για το θεαθήναι, αφαιρούν πολύτιμο χρόνο από την καθημερινή επιμέλεια εαυτού και την επίμοχθη προετοιμασία που οφείλει κάθε εκπαιδευτικός στους/στις μαθητές/τριές του. Είναι πρωτίστως μια προσπάθεια να παραμείνεις εν μέσω του σταδίου ανθεκτικός, χωρίς να έχεις απεμπολήσει ουμανιστικές παραδόσεις, χωρίς να γίνεις κυνικός. Παρατήρησα την κύρια εισηγήτρια του ΙΕΠ να μιλά για τις τεχνικές λεπτομέρειες χωρίς να παραχωρεί στο κοινό καμιά δυνατότητα ερμηνείας των συναισθημάτων της, το συμμετρικό πρόσωπο της παρέμεινε καθ’ όλη την διάρκεια της διάλεξης ανέκφραστο. Ήταν αποτέλεσμα πρόσφατης χρήσης μπότοξ από πλαστικό χειρούργο; Ήταν απομεινάρι μετατραυματικής διαταραχής από αυτό που λανθασμένα έγραφε στο βιογραφικό της ως «προϋπηρεσία στην πρωτοβάθμια & δευτεροβάθμια επαγγελματική (sic) εκπαίδευση; Την Δημόσια Εκπαίδευση που βρήκε ευκαιρία να εγκαταλείψει όταν ήλθε ο Καραμανλής για να ανέλθει επί του άρματος του ΙΕΠ. Εκεί επικαθήμενη, μετά από πέντε χρόνια συνέγραψε διδακτορικό περί αξιολόγησης, που αλλού, στο νεποτιστικό ΦΠΨ του ΕΚΠΑ. « Ίνα εκπληρωθεί το του προφήτου λόγιον» και εμένα να θυμάμαι μια ατυχήσασα ερωτική ιστορία: Ήμουν τo ‘93 τελειόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Στην Αθήνα, η συντηρητική Φιλοσοφική Σχολή του γλωσσαμύντορα Μπαμπινιώτη έδειχνε να αγνοεί επιδεικτικά την πρόσφατη αλλαγή παραδείγματος από τον συμπεριφορισμό προς τις γνωσιακές επιστήμες, δυσπιστούσαν ακόμα και τα νεώτερα μέλη Δ.Ε.Π, κάποια με μεταπτυχιακό ψυχολογίας -ίσως επειδή δεν ήθελαν να απεκδυθούν την προσοδοφόρα στοίχιση στην ψυχομετρική παράδοση. Σε αυτό το κλίμα συνάντησα μια συμφοιτήτριά μου στην πνευματική όαση τότε της Ελληνοαμερικάνικης βιβλιοθήκης, στον Λυκαβηττό. Με ενημέρωσε ότι έγραφε τη διπλωματική της για την αξιολόγηση των Εκπαιδευτικών και αμέσως μετά ο πατέρας της, εργολάβος δημοσίων έργων θα χρηματοδοτούσε μεταπτυχιακά στο ελπιδοφόρο γνωστικό πεδίο που της πρότεινε ο επιβλέπων καθηγητής της. Με υπεροπτικό ύφος, μου ανακοίνωσε ότι ο τελευταίος θεωρούσε αυτονόητο ότι αφού οι μαθητές του Μπαμπινιώτη έχουν αναλάβει την εργολαβία να σηκώσουν στους ώμους τους την πνευματική ηγεσία των Γυμνασίων και Λυκείων της Χώρας, οι υπόλοιποι του Φ.Π.Ψ θα αναλάβουν τουλάχιστον την αξιολόγηση του έργου των δασκάλων και των νηπιαγωγών. Την κοίταξα με έντονη δυσπιστία. Κάθε μέρα, επί τέσσερα χρόνια, ξυπνούσα στις 5 το πρωί γιατί ο παιδικός σταθμός με υποχρέωνε να είμαι και συνοδός του σχολικού λεωφορείου, στις 4 πια μόλις προλάβαινα ανοιχτό το πανεπιστημιακό εστιατόριο (όπου, τι περίεργο, από όλο το Δ.Ε.Π της Φιλοσοφικής, μόνο τον Ιστορικό Αντώνη Λιάκο έβλεπα να τρώει- τηρώντας την αγγλοσαξονική παράδοση αφοσίωσης στους φοιτητές και τη διδασκαλία που ενίοτε κρυφοκοιτάζουμε με ζήλεια) και τώρα, να που βρίσκομαι 9 το βράδυ (η μόνη βιβλιοθήκη του αθηναϊκού Κέντρου που έκλεινε τόσο αργά) Προσπάθησα εκείνο το βράδυ να βρω κοινούς τόπους με την φοιτήτρια, ίσως επειδή δεν μου ήταν ερωτικά αδιάφορη. Αλλά δεν βρέθηκε ούτε ένα ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο αφήστε που θεωρούσε αποτρόπαιο που ένας άνδρας είναι νηπιαγωγός («ούτε καν απασχόληση δεν είναι με 300 ευρώ το μήνα» ειρωνεύτηκε).
Ας ευχηθούμε η εκπαιδευτική κοινότητα να κρατήσει εν μέσω του σταδίου «άμωμη και ακίβδηλη»-όπως γράφει το τροπάριο του Ιερομάρτυρα Χαραλάμπους. την πίστη της στο μορφωτικό ιδεώδες για τους πολλούς, προϋπόθεση της δημοκρατικής κατάκτησης.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 8/5
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 8/5
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
