Η Ιστορία του θεσμού των αιρετών: Από την εποχή του Πάγκαλου στον καιρό της Κεραμέως

Πέρασαν 83 χρόνια περίπου (σ.σ. το άρθρο περιέχει στοιχεία μέχρι το 2009) από τότε που έγιναν οι εκλογές –τη δεύτερη Κυριακή του Δεκέμβρη του 1926– για την ανάδειξη των πρώτων αιρετών εκπροσώπων του κλάδου στο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο, όπως λεγόταν τότε το Ανώτατο Υπηρεσιακό Συμβούλιο των δασκάλων.

Αίτημα του κλάδου, για 30 χρόνια, η Αυτοδιοίκηση. Η αιρετή εκπροσώπηση των δασκάλων στο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο, που είχε σημαντικές αρ-μοδιότητες, αφού αποφάσιζε για όλα τα υπηρεσιακά και πειθαρχικά θέματα των εκπαιδευτικών, ενέκρινε τα διδακτικά βιβλία, τα αναλυτικά προγράμματα, τα νομοσχέδια του ΥΠΕΠΘ κ.λπ. Ένα παντοδύναμο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο, στο οποίο προέδρευε ο Υπουργός Παιδείας.

Είμαστε στο 1926, στην εποχή του Πάγκαλου, τέσσερα χρόνια μετά την ίδρυση της Δ.Ο.Ε. Ας μεταφερθούμε για λίγο σ’ εκείνη την εποχή, όπως περιγράφε-ται μέσα από τις στήλες του Διδασκαλικού Βήματος.

• «Διεθνής» των Εκπαιδευτικών, που είχε την έδρα της στο Παρίσι, περιγράφει ως εξής την κατάσταση στην Ελλάδα:

«… Είναι γνωστό πως την Ελλάδα τυραννά το δικτατορικό πολίτευμα που επέβαλε ο ολέθριος Πάγκαλος… Η δικτατορία χτυπάει την εκπαίδευση και τους δασκάλους, γιατί τους θεωρεί επικίνδυνους εχθρούς…

… Απ’ όλες τις πολιτισμένες χώρες, μονάχα η Ελλάδα έχει τα ολιγώτερα σχολεία, τους ολιγώτερους δασκάλους, τους ολιγώτερους μαθητές και την πιο πα-ραμελημένη σχολική φοίτηση.

… Η αναλογία αγράμματων και αναλφάβητων είναι 40%.

… Το επάγγελμα του δασκάλου είναι το αθλιέστερο και το πιο περιφρονημέ-νο από το κράτος και την κεφαλαιοκρατία… ο δάσκαλος είναι ένας πεινασμένος και κουρελιασμένος μάρτυρας…

… Από τον προϋπολογισμό του κράτους το 2,8% προορίζεται για την εκπαίδευση, ενώ στη Σερβία διαθέτουν το 6%, στη Βουλγαρία το 8%, στην Αλβανία το 10,5% και στη Ρουμανία το 9%…».

Μεγάλος ο αριθμός των ελληνόπουλων που δεν φοιτούσαν στο Δημοτικό Σχολείο –σε 500.000 τα υπολόγιζε η ΔΟΕ– και μικρός ο δείκτης προσδοκώμενης ζωής τους, αφού η παιδική θνησιμότητα έφτανε στο 22%.

Μεγάλος ο αριθμός των δασκάλων που έπασχαν από φυματίωση. Το 38% των αναρρωτικών αδειών δίνονταν σε φυματικούς δασκάλους.

Εξευτελιστικές και οι αποδοχές τους. Με το μηνιάτικο του 1926 αγόραζες 120 οκάδες καλαμπόκι.

Μακρύς ο κατάλογος των διωκόμενων συναδέλφων «επί μαλλιαρισμώ», «επί αθεΐα», «επί κομμουνισμώ» ή «δι’ αντεθνικήν δράσιν» γενικότερα.

Εκείνη την εποχή ο κλάδος νιώθει ότι τα μέλη του, που βρίσκονταν στην κυ-ριολεξία στο έλεος της Διοίκησης, έχουν ανάγκη «προστασίας» από κάθε αυθαιρεσία και η «προστασία» αυτή έπρεπε να παρέχεται εκεί που κρίνονταν τα καίρια υπηρεσιακά του ζητήματα, στο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο. Έτσι η Διοίκηση της ΔΟΕ, με επικεφαλής τον πρόεδρό της Αρ. Ρουχωτά, έθεσε επιτακτικά το αίτημα για «αιρετή εκπροσώπηση των Δασκάλων στο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο - Αυτοδιοίκηση». Η διεκδίκηση αυτή αποτέλεσε κεντρικό θέμα συζήτησης στη Θ’ Γενική Συνέλευση (Γ.Σ.) του κλάδου, που ήταν από τις πιο θυελλώδεις στην ι-στορία του συνδικαλισμού των Δασκάλων.

Είμαστε, για πρώτη φορά, στην εποχή της εμφάνισης των συνδικαλιστικών παρατάξεων. Από τη μια μεριά η «Προοδευτική Παράταξη» (σοσιαλιστές, κομ-μουνιστές, ριζοσπάστες, φιλελεύθεροι και δημοκράτες του κέντρου) και από την άλλη η «εθνικά υγιής», όπως η ίδια αποκαλούνταν, η «Συντηρητική Παράταξη». Στις θυελλώδεις συζητήσεις που έγιναν υπήρξε φοβερή αντιπαράθεση θέσεων και απόψεων, που είναι δηλωτικές των πολιτικών ρευμάτων της εποχής, που δια-περνούσαν τις παρατάξεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι η «Συντηρητική Παράταξη» διαφωνούσε με το αίτημα του κλάδου να συμμετέχει στο Εκπαιδευτικό Συμ-βούλιο λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «…πρόκειται για αναρχική εκδήλωση… που δεν μπορεί να εφαρμοστεί, λόγω του μειωμένου κύρους των δασκάλων…».

Παρά τις αντιδράσεις, όμως, το αίτημα ψηφίζεται στη Γ.Σ. του κλάδου και γί-νεται αποδεκτό από τον Υπουργό Παιδείας. Το σχετικό Π. . εκδίδεται στις 24-10-26 και προέβλεπε, πέραν των διορισμένων μελών, δύο τακτικά αιρετά μέλη και δύο αναπληρωματικά. Οι εκλογές ορίζονται για την πρώτη Κυριακή του μή-να Ιουλίου και η θητεία των αιρετών ορίστηκε τριετής. Ο θεσμός των αιρετών καθιερώνεται μόνο στην εκπαίδευση. Πουθενά αλλού στη Δημόσια Διοίκηση.

Στις πρώτες εκλογές –το Δεκέμβριο του 1926– ψήφισαν 8.000 δάσκαλοι και εκλέχτηκαν τακτικοί αιρετοί ο πρώην Πρόεδρος της ΔΟΕ Αρ. Ρουχωτάς και ο Γ. Γιαννικόπουλος.

Λόγω της στάσης του Αρ. Ρουχωτά στο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο ο Υπουρ-γός Παιδείας Νικολούδης τον παρέπεμψε στο Πειθαρχικό Συμβούλιο με το ε-ρώτημα της απόλυσης.

Ο Αρ. Ρουχωτάς στο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο μειοψηφούσε στις απολύσεις δασκάλων «επί κομμουνισμώ». Είναι, άλλωστε, χαρακτηριστική η απάντηση που έδωσε στον Υπουργό Παιδείας: «… ο κ. Υπουργός ανεκάλυψε τον κομμουνισμόν μου αφ’ ότου πριν από λίγες μέρες με τη στάση μου στο Εκπαιδευτικό Συμβού-λιο απερρίφθη αίτηση του αρχιεπισκόπου καθολικών Κέρκυρας περί προσθήκης κατώτερων τάξεων γυμνασίου εις την εν Κεφαλληνία σχολήν των Καλογραιών, για την οποία αίτηση είχε ενδιαφερθεί επιφανέστατος πολιτευτής του κόμματος των ελευθεροφρόνων. Αυτός είναι ο ζήλος των υπέρ των πατρίων κοπτόμενων…». Μετά από αυτή τη στάση του αιρετού ο Υπουργός Παιδείας με νέο νομοσχέδιο, που ψηφίστηκε στις 10/01/28, περιόρισε τα αιρετά μέλη του Συμβουλίου από δύο σε ένα και τη θητεία τους από τρία χρόνια σε δύο, και όρισε νέες εκλογές για την 1^η Απρίλη του 1928. Ταυτόχρονα, το Υπουργικό Συμβούλιο στις 19/11/1927 αποφάσισε να απολυθούν τα τέσσερα αιρετά μέλη –δύο τακτικά και δύο ανα-πληρωματικά– του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου και να διοριστούν τέσσερα νέα.

• Έγραφε τότε η Διοίκηση της Δ.Ο.Ε. σε άρθρο της, στο Διδασκαλικό Βήμα (Δ.Β.) 162/12-2-28, για το θέμα:

«…Εκείνοι που είχαν συμφέρον να πλήξουν το νεαρό θεσμό της αυτοδιοίκη-σής μας και να περιορίσουν το δικαίωμά μας να υπερασπιζόμαστε τα δίκαιά μας μέσα στο Ανώτατο Συμβούλιο… Εκείνοι που είχαν λόγους να πιστεύουν πως η πα-ρουσία δύο αιρετών θα έβλαπτε τα ιδιαίτερά τους συμφέροντα… θα περιόριζε τις πολιτικές παρεμβάσεις και συναλλαγές… δεν μπόρεσαν, χάρις στους αγώνες του κλάδου, να επιτύχουν την ολοκληρωτική κατάργηση του θεσμού… εξασφάλισαν, όμως, τον περιορισμό της εκπροσωπήσεώς μας…

Ύστερα από το γεγονός αυτό προβάλλει το άμεσο ερώτημα… Έχει το δικαί-ωμα ο κλάδος να διατηρεί ως το τέλος της θητείας του τους αντιπροσώπους που εξέλεξε ή θα αναγκάζεται να υποκύπτει στους ισχυρούς της μέρας, που θα έχουν ως σκοπό να καταστήσουν τους αιρετούς πειθήνια όργανά τους, εκμηδενίζοντας έτσι την ουσία της αυτοδιοικήσεως;…».

Τα αποτελέσματα των εκλογών –ψήφισαν 10.000 δάσκαλοι– που ακολούθη-σαν (1928) ήταν κόλαφος για την πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΠΘ, αφού ο διωχθείς Αρ. Ρουχωτάς επανεξελέγη πανηγυρικά.

Οι εκλογές που ακολουθούν, από το 1929 ως το 1936, ανέδειξαν ως αιρετούς κατά σειρά τους Δημ. Δούκα, Σωτ. Δαγκλή και Αν. Λιούμπα. Το 1936 επανε-κλέγεται ο Αρ. Ρουχωτάς, αλλά η θητεία του δεν θα ολοκληρωθεί, αφού θα δια-κοπεί από τη δικτατορία του Μεταξά.

Από το 1936 μέχρι το 1950 ο θεσμός δεν λειτουργεί, γιατί καταργήθηκε από τη δικτατορία του Μεταξά. Το Σεπτέμβρη του 1949 με διάταγμα που υπογράφει

• τότε Υπουργός Παιδείας κ. Κ. Τσάτσος επανέρχεται ο θεσμός –ένας αιρετός με τριετή θητεία– και ορίζονται εκλογές για τις 13 Νοέμβρη 1949.

Το 1964 με το Ν.4379/24-10-64 –μεταρρύθμιση Παπανδρέου– καταργείται το Εκπαιδευτικό Συμβούλιο.

• • θεσμός των αιρετών εκπροσώπων των εκπαιδευτικών διατηρείται για τη συγκρότηση, πλέον, του Κεντρικού Υπηρεσιακού Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας Εκ-παίδευσης (Κ.Υ.Σ.Π.Ε.). Τότε, για πρώτη φορά, το Ανώτατο Υπηρεσιακό Συμβούλιο ονομάζεται ΚΥΣΠΕ. Η θητεία των αιρετών και πάλι είναι τριετής και ε-κλέγεται ένας αιρετός. Με τον ίδιο Νόμο καθιερώνονται τα ΠΥΣΠΕ και ΑΠΥ-ΣΠΕ, στα οποία, όμως, δεν υπάρχουν αιρετά μέλη.

Από το 1967 ως το 1977 καταργείται και πάλι ο θεσμός από την απριλιανή Δικτατορία. Επαναφέρεται με το Ν.309/76 και το Π. . 15/77 με τη μορφή: Α-ΚΥΣΔΕ, ΚΥΣΔΕ για τα Κεντρικά Υπηρεσιακά Συμβούλια, και για τα Περιφε-ρειακά Υπηρεσιακά Συμβούλια ΑΠΥΣΔΕ, ΠΥΣΔΕ. Με αυτή τη μορφή λει-τουργεί ως το 1986, οπότε με το Π. . 75/86, οι αιρετοί για τον κλάδο γίνονται δύο και η θητεία τους διετής. Χρειάστηκε να περάσουν 60 χρόνια, για να επανέλθουν οι δυο αιρετοί που είχε κατακτήσει ο κλάδος το 1926. Την ίδια χρονιά με το Νό-μο για το βαθμολόγιο των . Υπαλλήλων θεσμοθετείται, για πρώτη φορά, ο αι-ρετός και στην υπόλοιπη Δημόσια Διοίκηση.

Το Π. . 75/86, που ίσχυσε μέχρι το 2003, προβλέπει δύο Υπηρεσιακά Συμ-βούλια (ΠΥΣΠΕ-ΚΥΣΠΕ).

Το 2003 εκδίδεται το Π. . 1/2003, με το οποίο τα Υπηρεσιακά Συμβούλια γί-νονται τρία (ΠΥΣΠΕ-ΑΠΥΣΠΕ-ΚΥΣΠΕ). Οι αιρετοί παραμένουν δύο, παρά το αίτημα του κλάδου για τριμελή εκπροσώπηση, και η θητεία 2ετής.

Από τα τρία Συμβούλια το ΑΠΥΣΠΕ είναι αυτό που έχει τις λιγότερες αρ-μοδιότητες. Με το Ν.3255/2004 του αφαιρέθηκε και η αρμοδιότητα επιλογής Προϊσταμένων Γραφείων, που είχε με το Ν. 2986/02.

Από αυτή τη μικρή ιστορική αναδρομή είναι ολοφάνερο πως ο αιρετός εκ-πρόσωπος του κλάδου στα Υπηρεσιακά Συμβούλια ήταν μια μεγάλη κατάκτη-ση, που διεκδικήθηκε με πολλούς και σκληρούς αγώνες, για να «προστατεύει» τον εκπαιδευτικό από τις αυθαιρεσίες της Διοίκησης. Αυτό έκανε πράξη ο πρώ-τος αιρετός Αρ. Ρουχωτάς, που συγκρούστηκε πολλές φορές με τη Διοίκηση με αποτέλεσμα να διωχθεί. Η σημασία δε που έδινε ο κλάδος στο θεσμό του αιρε-τού, τουλάχιστον πριν τη μεταπολίτευση του 1974, φαίνεται και από το γεγονός ότι σχεδόν όλοι όσοι διατέλεσαν πρόεδροι της ΔΟΕ από το 1922 ως το 1966, διεκ-δίκησαν τη θέση του αιρετού και στη συντριπτική τους πλειονότητα εκλέχτηκαν.

• κλάδος συζήτησε πολλές φορές στις Γενικές Συνελεύσεις του για το ρόλο των αιρετών στα Υπηρεσιακά Συμβούλια. Έγραφε ο πρώτος αιρετός του κλά-δου Αρ. Ρουχωτάς (Δ.Β. 27/10/1926):

«… Με τον τρόπο που θα γίνει εκλογή των αιρετών εκπροσώπων του κλάδου δεν υπάρχει καμιά εγγύηση πως θα διερμηνεύεται η γνώμη και οι απόψεις της Ο-μοσπονδίας στα εκπαιδευτικά ζητήματα. Αντίθετα κινδυνεύουμε να δούμε τα πιο περίεργα πράγματα και να εκλεγούν αντιπρόσωποι άνθρωποι που να αντι-προσωπεύουν μόνο τον εαυτό τους και τη γνώμη τους ή να είναι αντίθετοι στις α-ποφάσεις της Ομοσπονδίας. Γι’ αυτό και η Ομοσπονδία πρέπει να κοιτάξει να τροποποιηθεί αργότερα ο Νόμος έτσι ώστε:

1) Τα αιρετά μέλη να εκλέγονται, όπως η Διοίκηση της Ομοσπονδίας, από τη Γ.Σ. του κλάδου.

2) Τα αιρετά μέλη να ανακαλούνται από τη Γ.Σ., όταν εργάζονται αντίθετα από τις αποφάσεις του οργανωμένου κλάδου.

α) Να μείνουν πιστοί στο πρόγραμμα της Ομοσπονδίας.

β) Να συμμορφώνονται στις αποφάσεις των Γ.Σ. θέτοντας πάντα στη διάθε-ση αυτών τις παραιτήσεις τους…».

• Στο .Β. της 3ης Μαΐου 1931 με τίτλο «Η Αυτοδιοίκηση», αναφέρονται και τα εξής:

«… Η επιτυχία του θεσμού, στην ως τώρα εφαρμογή του, για όσους βλέπουν κάτω από την επιφάνεια, χρωστιέται στο γεγονός ότι πίσω από τα πρόσωπα και τις εκλογές ζει, κινείται και δρα ένας άλλος παράγοντας με προγραμματικές ε-πιδιώξεις αποκρυσταλλωμένες, με ιδέες κατασταλαγμένες, ξένες από προσωπι-κές αδυναμίες και συμφέροντα. Δρα και κινείται η κοινή συνείδηση του οργα-νωμένου κόσμου των δασκάλων εκφρασμένη από την οργάνωσή του, από τη Δα-σκαλική Ομοσπονδία. Ο παράγοντας αυτός με το κύρος του, μέσα και έξω από τον κλάδο, στάθηκε ο ρυθμιστής, ο εμπνευστής και ο οδηγητής, όχι μόνο για τους εκπροσώπους, για το τι αυτοί οφείλουν να κάνουν και το πώς αυτοί οφείλουν να καταλαβαίνουν το ρόλο τους, αλλά και για τον ίδιο τον κλάδο τι μπορεί να απαιτεί από το θεσμό και από κείνους που τον χρειάζονται…»

• Επίσης, σε άλλο άρθρο (Δ.Β. 29/4/1936):

«… Εδώ και λίγα χρόνια καθιερώθηκε ο θεσμός των αιρετών στο εκπαιδευτι-κό Συμβούλιο… Περάσαμε από πολλές πλάνες στην αρχή εφαρμογής του θε-σμού… Βρέθηκαν, δυστυχώς, συνάδελφοι με την αντίληψη ότι μπορεί να είναι εκπρόσωποι του οργανωμένου κλάδου, χωρίς να πιστεύουν ή να παραδέχονται τις αντιλήψεις του… Τα αποτελέσματα αυτής της αντίληψης υπήρξαν ολέθρια.

• αιρετός εκπρόσωπος, σαν πραγματικός φορέας της πείρας και διερμηνέας των αντιλήψεων του οργανωμένου κλάδου, δεν πρέπει ποτέ να χάσει την επα-φή του μ’ αυτόν… Κάθε άλλη αντίληψη για τους αιρετούς όχι μόνο δεν είναι εξυ-πηρετική για το θεσμό, αλλά αντίθετα, συντελεί στη νοθεία του. Από εκπαιδευ-τικό δημιουργικό όργανο ωφέλιμο, που τον θέλουμε, ξεπέφτει σε όργανο άχρη-στο και στείρο που το άπαν της εργασίας του θα είναι η απλή και τυπική διεκ-περαίωση προσωπικών υποθέσεων. Οι αντιπρόσωποι των Συλλόγων, που ίδρυ-σαν την Ομοσπονδία μας, με εγκύκλιό τους στον κλάδο έδωσαν τη σημασία και τον τόνο που έπρεπε για το θεσμό του αιρετού. Η πείρα τους τους οδήγησε στο σωστό δρόμο. Πιστεύουμε, απόλυτα, ότι ο κλάδος έχει τη συναίσθηση, την ικα-νότητα και την ευθύνη για την περιφρούρηση του θεσμού, που επί χρόνια είναι έ-να από τα βασικά του αιτήματα…».

• Στο .Β. 329 της 29-11-1956 μεταξύ των δέκα «προσόντων» που πρέπει να έ-χει ο υποψήφιος αιρετός αναφέρονται και τα εξής:

«… Να έχει πλούσια συνδικαλιστική δράση και να διακρίνεται για την αγωνι-στική του διάθεση… να είναι επαναστάτης, δηλ. να είναι οπλισμένος με τέτοιο ψυχικό σθένος, ώστε να αναταράζει τα σαθρά πατώματα του Υπ. Παιδείας και να χρησιμοποιεί, όσες φορές παρίσταται ανάγκη, γλώσσα πυγμής την οποία δε θα μπορούν, σε καμία περίπτωση, να αγνοούν οι αρμόδιοι…

«… Το να φθάσει ο κλάδος μας και να αντιπροσωπεύεται στο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο, αυτό σημαίνει τιμή του, δικαίωση από μέρους της πολιτείας άσχετα, αν γι’ αυτό χρειάστηκαν αγώνες πολλοί… Κι άλλοτε έχω ασχοληθεί από τις στή-λες του .Β. με τη γάγγραινα τούτη που επιμένει στη διατήρησή της, με κάθε εί-δους δηλητήρια ανάμεσά μας… Καλοσυνηθισμένο τ’ αρχοντολόι τούτο, μα πάντα άσχετο από προσωπική δύναμη κι επιρροή, παίρνει τον τίτλο του δασκαλοπατέρα και από χαρακτήρα του κι από θράσος, πολλές φορές, δεν παύει να ενοχλεί την υπηρεσία για ρουσφέτια. Είναι ο τύπος του «βλαχοδήμαρχου» που παντού και πάντα αυτοπροβάλλεται και προσπαθεί να καταστήσει την παρουσία του απα-ραίτητη στα μάτια των συναδέλφων του, για ζητήματα του κλάδου και της Παι-δείας. Κι αφού πια εξασφαλίσει την κλίκα του, με διάφορα μέσα, αρχίζει και ε-κβιάζει. Κι ύστερα, απ’ τα αδύνατα στοιχεία του κλάδου μας, δημιουργούνται οι υποτακτικοί του, οι μοιρολατρικοί τύποι, τα υστερικά κινούμενα, ακριβώς ό,τι στηρίζει το δασκαλοπατερισμό και το βλαχοδημαρχισμό μέσα στον κλάδο μας. Κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί ο κλάδος μας έμεινε πίσω σε δικαιώσεις στα με-γάλα ζητήματα της Παιδείας. Κι όμως η ευθύνη είναι δική μας, ξεκινάει από τον καθένα μας είτε από αδύνατη κράση, είτε από ασυγχώρητη αφέλεια, είτε από τη μοιρολατρία. Ποτέ μας δε σκεφτόμαστε στα σοβαρά ότι έχουμε ανάγκη από έ-ναν αληθινό συνδικαλισμό και από μια πραγματική εκπροσώπηση στο Εκπαι-δευτικό μας Συμβούλιο. … Φιλίες, υποχρεώσεις, εξυπηρετήσεις δεν έχουν θέση μπρος σ’ ό,τι ανώτερο ο κλάδος μάχεται για να κερδίσει, αν πιστεύουμε πραγ-ματικά στο μεγαλείο και στο ρόλο του αιρετού μας!…».

• Μετά τη μεταπολίτευση, στις πρώτες εκλογές για την ανάδειξη αιρετών, που έγιναν στις 27 του Μάρτη του 1977, η Διοίκηση της ΔΟΕ επισημαίνει:

«… Ο κλάδος με τους αγώνες του εξασφάλισε πια τη νόμιμη και επίσημη συμ-μετοχή του στα συμβούλια και η γνώμη του είναι έγκυρη και αποφασιστική, πά-νω σ’ όλα τα υπηρεσιακά θέματα. Έχει τους φυσικούς εκπροσώπους που θα με-ταφέρουν τη φωνή του και θα ερμηνεύσουν τις απόψεις του. Έχει τους ακοίμη-τους φρουρούς των υπηρεσιακών θεμάτων των συναδέλφων. … Εκφράστε με την ψήφο σας την προτίμησή σας και αντιδράστε σε τυχόν παρεμβάσεις άλλων, όποιοι κι αν είναι αυτοί, όσο ψηλά και αν στέκονται. Στείλτε πρόσωπα που να δια-κρίνονται για τη συνδικαλιστική τους δράση, την κατοχή της νομοθεσίας, την πνευματική τους συγκρότηση…».

• Το 1982 σε άρθρο της η Διοίκηση της ΔΟΕ για το ρόλο του αιρετού γράφει: «… Ο θεσμός των αιρετών εκπροσώπων αποτελεί μια καίρια κατάκτηση για

τον κλάδο… Ως τώρα ο θεσμός αυτός, παρόλο που κατακτήθηκε μέσα από αγώνες δε λειτούργησε πάντα προς το συμφέρον του κλάδου. Πολλές φορές οι αιρετοί εντάχθηκαν αδίστακτα στην υπηρεσία των κυκλωμάτων «νομής» της εξουσίας, στη βάση της εξυπηρέτησης των «ημετέρων». Έχουμε μάλιστα παράδειγμα που πρώην αιρετός του ΑΚΥΣΔΕ συμφώνησε το 1981 να τιμωρηθούν οι συνάδελφοι της Αμαλιάδας με δυσμενή μετάθεση για τη συνδικαλιστική τους δράση. Εάν μπορούσε ο αιρετός να παίρνει ανοιχτά θέση, χωρίς ντροπή, ενάντια σε κατα-ξιωμένους στη βάση συναδέλφους είναι εύκολο να φανταστεί κανείς πώς ενερ-γούσε πίσω από τις ερμητικά κλεισμένες πόρτες των Υπηρεσιακών Συμβουλίων…» Όπως φαίνεται, υπήρξαν και αντιπαραθέσεις μεταξύ της Διοίκησης της ΔΟΕ και των αιρετών στα Κεντρικά Συμβούλια. Πέρα από την παραπάνω αναφορά, χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση του 1990, οπότε το   .Σ. της ΔΟΕ είχε καλέσει τους αιρετούς να απέχουν από τη διαδικασία επιλογής νέων προϊσταμένων.

• ένας αιρετός σεβάστηκε την απόφαση της ΔΟΕ και ο άλλος όχι. Με επιστολή του της 1^ης Αυγούστου 1990 ο αιρετός που δεν σεβάστηκε την απόφαση γνωστο-ποιεί στη ΔΟΕ ότι θα συμμετάσχει στη διαδικασία επιλογής των προϊσταμένων

«… επειδή η απόφαση του        .Σ. της ΔΟΕ δεν ήταν ομόφωνη»!

Από τη διαχρονική αναδρομή στις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων του κλάδου μπορεί κανείς συμπερασματικά να καταλήξει στις παρακάτω αρχές σχε-τικά με το ρόλο του αιρετού στα Υπηρεσιακά Συμβούλια:

• Ο αιρετός είναι το «μάτι» και το «αυτί» αλλά, κυρίως, η «φωνή» του ορ-γανωμένου κλάδου και των συναδέλφων στα Υπηρεσιακά Συμβούλια.

Οι αιρετοί πρέπει:

• να συνεργάζονται στενά με το συνδικαλιστικό κίνημα (Δ.Σ. Συλλόγων, Γ.Σ.

Συλλόγων, .Σ. ΔΟΕ) και να ενισχύουν την παρέμβασή του,

• να δεσμεύονται, σε κάθε περίπτωση, από τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων του κλάδου και του      .Σ. της ΔΟΕ,

• να λειτουργούν με γνώμονα τη νομιμότητα και να αγωνίζονται για την ι-σονομία και την αξιοκρατία,

• να αποκαλύπτουν και να καταγγέλλουν στον κλάδο κάθε αυθαιρεσία της Διοίκησης,

• να υπηρετούν, σταθερά και αμετακίνητα, την αρχή της διαφάνειας στις α-ποφάσεις των Συμβουλίων και, σε κάθε περίπτωση, να διασφαλίζουν, με βάση τη νομιμότητα, τα συμφέροντα των συναδέλφων,

• να εναντιώνονται σε πρακτικές παραγοντισμού και πελατειακών σχέσε-ων,

• να απορρίπτουν πρακτικές ενσωμάτωσης στη Διοίκηση και χρησιμοποίη-σης του θεσμού για τη συγκρότηση προσωπικών μηχανισμών,

• να αγωνίζονται για το δίκιο κάθε συναδέλφου, πέρα και έξω από οποιεσ-δήποτε σκοπιμότητες, κομματικές, παραταξιακές ή προσωπικές,

• να ενημερώνουν τους συναδέλφους της βάσης, τα .Σ. των Συλλόγων και το .Σ. της ΔΟΕ, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, για τα θέματα που συ-ζητούνται στα Υπηρεσιακά Συμβούλια καθώς και για τη δική τους στάση και λειτουργία,

• να λογοδοτούν στις Γ.Σ. των Συλλόγων και στη Γ.Σ. του κλάδου.

Σε κάθε περίπτωση, πυξίδα της στάσης των αιρετών του κλάδου στα Υπηρε-σιακά Συμβούλια πρέπει να είναι η στάση του πρώτου αιρετού του κλάδου, του Αριστείδη Ρουχωτά.

Πίνακας 1. Οι διατελέσαντες αιρετοί του Κλάδου στα Κεντρικά Υπηρεσιακά Συμβούλια από το 1926 έως το 2009

Πηγές: Διδασκαλικό Βήμα, 1926 - 2008.

Περιοδικό Ερμής, 1926 - 1930.

Αρχείο ΔΟΕ.

Το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο Επιστημονικό Βήμα τον Φεβρουάριο 2009

Ο Δημήτρης Μπράτης είναι ΓΓ της ΑΔΕΔΥ, πρώην πρόεδρος της ΔΟΕ και αιρετός