Thumbnail
Αναδύονται σημαντικά ερωτήματα για το μέλλον: Θα αναδειχθούν και άλλοι φορείς ως χορηγοί δημόσιων σχολικών δομών; Θα μπορούσαν οι φορείς αυτοί να είναι θρησκευτικού ή πολιτικού χαρακτήρα, επηρεάζοντας το περιεχόμενο της παρεχόμενης εκπαίδευσης; Υπάρχει κάποια πρόβλεψη σε σχέση με αυτόν τον πιθανό κίνδυνο;

Η εκπαίδευση στη σύγχρονη εποχή συνδέεται άμεσα με την καινοτομία, την τεχνολογική πρόοδο, τη βιωματική μάθηση και την ανάπτυξη δεξιοτήτων που θεωρούνται απαραίτητες για τη μελλοντική αγορά εργασίας. Ανεξαρτήτως της θέσης που μπορεί να υιοθετήσει κανείς ως προς τον σκοπό της εκπαίδευσης, υπάρχει γενική σύγκλιση ως προς την αναγκαιότητα αναβάθμισης του εκπαιδευτικού συστήματος, γεγονός που συνεπάγεται την αύξηση της χρηματοδότησής του. Ανακύπτει, συνεπώς, το κρίσιμο ερώτημα: Ποιες πηγές χρηματοδότησης μπορούν να εξασφαλίσουν τους απαιτούμενους πόρους για την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης;

Μία άμεση και συχνά προτεινόμενη λύση είναι η αξιοποίηση ιδιωτικών κεφαλαίων, μια προσέγγιση που έχει καταστεί εμφανής στην εκπαιδευτική πολιτική της Ελλάδας τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Η τάση αυτή διαφαίνεται τόσο στον δημόσιο λόγο της πολιτικής ηγεσίας όσο και στις πρωτοβουλίες αποκέντρωσης και αυτονομίας του δημόσιου σχολείου (βλ. «Η πολιτική της αυτονομίας στην εκπαίδευση: Το παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας και η απήχηση στην Ελλάδα» Περπερίδου, 2024). Σημαντική έκφανση της στρατηγικής αυτής αποτελεί η ίδρυση των 22 Δημοσίων Ωνάσειων Σχολείων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, τα οποία φιλοδοξούν να λειτουργήσουν σε περιοχές με χαμηλό κοινωνικοοικονομικό δείκτη, με σκοπό να συμβάλουν στη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων μέσω της παροχής ποιοτικής εκπαίδευσης.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως το εγχείρημα αυτό εγείρει καίρια ερωτήματα σχετικά με το μέλλον της δημόσιας εκπαίδευσης. Η οικονομική αυτονομία των εν λόγω σχολικών μονάδων, αρχικά διασφαλισμένη από χρηματοδότηση ενός κοινωφελούς οργανισμού, συνυπάρχει με την κρατική κάλυψη της μισθοδοσίας των εκπαιδευτικών. Παράλληλα, η εκπαιδευτική τους αυτονομία αποτυπώνεται στη διεύρυνση του προγράμματος σπουδών, με έμφαση στις τέχνες και τις κοινωνικές επιστήμες, ενώ η διοικητική τους αυτονομία διαμορφώνεται μέσω μιας επιτροπής συνεργασίας μεταξύ του Υπουργείου Παιδείας και του φορέα χρηματοδότησης.

Παρότι το εγχείρημα αυτό παρουσιάζεται ως μια καινοτόμος παρέμβαση για την ενίσχυση της δημόσιας εκπαίδευσης, στην πραγματικότητα αποτελεί υιοθέτηση εκπαιδευτικών πολιτικών πρακτικών που προωθεί ο ΟΟΣΑ σε πολλές χώρες. Παράλληλα, αναδύονται σημαντικά ερωτήματα για το μέλλον: Θα αναδειχθούν και άλλοι φορείς ως χορηγοί δημόσιων σχολικών δομών; Θα μπορούσαν οι φορείς αυτοί να είναι θρησκευτικού ή πολιτικού χαρακτήρα, επηρεάζοντας το περιεχόμενο της παρεχόμενης εκπαίδευσης; Υπάρχει κάποια πρόβλεψη σε σχέση με αυτόν τον πιθανό κίνδυνο; Επιπλέον, ενώ οι σύγχρονες εκπαιδευτικές πολιτικές προκρίνουν τη σύνδεση της εκπαίδευσης με τις τεχνολογικές επιστήμες, ποιος θα είναι ο ρόλος και η εξέλιξη των κοινωνικών επιστημών; Τέλος, μήπως η σταδιακή απόρριψη μαθητών και εκπαιδευτικών σε αυτές τις νέες εκπαιδευτικές δομές οδηγήσει σε υποβαθμισμένα σχολεία της γειτονιάς όπου θα συγκεντρώνονται οι απορριφθέντες;

Η εκπαιδευτική πολιτική αυτονομίας, όπως έχει εφαρμοστεί σε άλλες χώρες, όπως τη Μεγάλη Βρετανία, παρέχει ένα πλούσιο πεδίο μελέτης, προσφέροντας πολύτιμα επιστημονικά δεδομένα για τις επιπτώσεις της στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Επομένως, η ελληνική εκπαιδευτική πολιτική οφείλει να μην παραβλέψει τα εμπειρικά δεδομένα και τις διεθνείς πρακτικές, καθώς και επιστημονικές αναλύσεις που αποτυπώνονται σε αρκετές μελέτες.

Συμπερασματικά, η συζήτηση γύρω από τα Ωνάσεια Δημόσια Σχολεία και ουσιαστικά την αυτονομία της δημόσιας εκπαίδευσης δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με δογματισμό, αλλά με κριτική σκέψη και επιστημονική τεκμηρίωση. Η αξιοποίηση ιδιωτικών πόρων μπορεί να αποτελέσει μια εναλλακτική λύση για την αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος, ωστόσο, οφείλουμε να λάβουμε υπόψη τα εμπειρικά δεδομένα και τις διεθνείς πρακτικές ώστε να διασφαλιστεί ότι τέτοιες παρεμβάσεις δεν θα διευρύνουν τις κοινωνικές ανισότητες, αλλά αντίθετα, θα συμβάλουν στη δημιουργία μιας ποιοτικότερης και πιο συμπεριληπτικής δημόσιας εκπαίδευσης. Η αναζήτηση βιώσιμων λύσεων απαιτεί διάλογο και επιστημονική ανάλυση, με στόχο μια εκπαιδευτική πολιτική που θα εξυπηρετεί το σύνολο της κοινωνίας.

 

Περπερίδου Κατερίνα
Δρ ΠΤΔΕ ΑΠΘ

Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα

«Κανόνι» σε μεγάλη ασφαλιστική στην Ελλάδα - Χιλιάδες οδηγοί χωρίς κάλυψη από 1η Ιουλίου!

Εθνικό Απολυτήριο: Τέλος στις Πανελλαδικές όπως τις ξέραμε – Τι προβλέπει το σχέδιο για την εκπαίδευση το 2025

Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς

Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 16/6

ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ

Google news logo Ακολουθήστε το Alfavita στo Google News Viber logo Ακολουθήστε το Alfavita στo Viber

σχετικά άρθρα

αστυν
Μακελειό σε φεστιβάλ στη Γιούτα: Τρεις νεκροί και δύο τραυματίες από πυροβολισμούς
Ένα βρέφος, μια 41χρονη και ένας 18χρονος μεταξύ των θυμάτων σε αιματηρή συμπλοκή κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ Westfest στο Σολτ Λέικ Σίτι
Μακελειό σε φεστιβάλ στη Γιούτα: Τρεις νεκροί και δύο τραυματίες από πυροβολισμούς
taksi
Ένωση Γονέων Καλαμαριάς κατά του «χαρατσιού» στη θερινή απασχόληση 2025
Οι γονείς καλούνται να πληρώσουν για πρώτη φορά συμμετοχή στο πρόγραμμα, ενώ η Ένωση ζητά άμεση κατάργηση της εισφοράς και διεύρυνση των θέσεων
Ένωση Γονέων Καλαμαριάς κατά του «χαρατσιού» στη θερινή απασχόληση 2025
Μια γιορτή για όλους
«Μια γιορτή για όλους» – Διήμερες εκδηλώσεις στην Πλαζ Αρετσούς με επίκεντρο τα δικαιώματα όλων των παιδιών
Η Ένωση Συλλόγων Γονέων Καλαμαριάς και ο «Ηλιάτορας» ενώνουν δυνάμεις για ένα διήμερο δράσεων, τέχνης και συζητήσεων με στόχο την ευαισθητοποίηση και...
«Μια γιορτή για όλους» – Διήμερες εκδηλώσεις στην Πλαζ Αρετσούς με επίκεντρο τα δικαιώματα όλων των παιδιών