Είμαστε η γενιά με τις λιγότερες εμπειρίες στο λύκειο. Βρίσκομαι στην τελευταία τάξη του Λυκείου και έχω περίπου υπάρξει στο σχολικό του χώρο όσο μία ολόκληρη φυσιολογική χρονιά. Το κλείσιμο των σχολείων είναι το «μέτρο», το οποίο μας αφορούσε και μας αφορά -ως μαθητές- περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Τι ακούσαμε και πάλι λοιπόν; Τα κάλαντα; Δυστυχώς όχι. Ακούσαμε ότι το κλείσιμο των σχολείων έπεσε και πάλι στο τραπέζι των συζητήσεων. Σε αυτό το τραπέζι συζητείται αν θα είμαι σωματικά υγιής ή όχι, αν θα είμαι ψυχικά υγιείς ή όχι, αν θα μορφωθώ ή όχι…ολόκληρη η ζωή μου, αλλά και όλων μας «παίζεται» σε ένα τραπέζι.
Το παρόν κείμενο δεν έχει ουδεμία σχέση με πολιτικές σκοπιμότητες ή οποιουδήποτε άλλου είδους οφέλη (ζούμε στην εποχή που ένας μαθητής πρέπει να κάνει αυτή τη διευκρίνιση για να μην είναι προκατειλημμένοι οι αναγνώστες του κειμένου του), είναι ένα κείμενο που γεννήθηκε από τον θυμό, την απογοήτευση και τη βαθιά στεναχώρια μου. Όσες φορές τη φετινή χρονιά αναγκαστικά για ορισμένους λόγους να κάνω «τηλεκπαίδευση» με το σχολείο ή το φροντιστήριο βρέθηκα αντιμέτωπος με μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Ένα άλγος στο στομάχι και ένα έντονο αίσθημα δυσφορίας, σαν να ξυπνάνε μνήμες από μία οδυνηρή, αλγεινή εμπειρία. Το ίδιο με μένα βίωσαν και πολλοί συμμαθητές μου, έτσι συμπέρανα ότι κάθε άλλο παρά τυχαία δεν είναι αυτή η ανταπόκριση από το σώμα μας, η οποία εκπορεύεται από τα μαύρα κατάστιχα του νου μας.
Το γεγονός ότι το κλείσιμο του σχολείου συζητείται ως ένα ακόμα «μέτρο» ανάσχεσης της πορείας της πανδημίας με εξοργίζει. Βλέπω πολιτικούς και δημοσιογράφους που το συγκαταλέγουν στα «μέτρα» αυτά, ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό, ως μία ακόμα ενέργεια για να αναχαιτιστεί η πανδημία. Αναρωτιέμαι, ποιος από αυτούς αναρωτήθηκε - ουσιαστικά και όχι κίβδηλα μπροστά μόνο από κάμερες- πώς αισθάνεται μία παιδική ψυχούλα, στο άκουσμα και μόνο ότι μπορεί να πάψουν να λειτουργούν τα σχολεία. Για όλους εμάς τους μαθητές είναι σαν να βάζουμε στο ψυγείο τις κοινωνικές μας συναναστροφές, την παιδεία μας, την μόρφωση μας, ολόκληρη τη ζωή μας. Πλέον όποτε είχα τη δυνατότητα να παρακολουθώ σε απευθείας μετάδοση την εξαγγελία νέων μέτρων το μόνο που σκεφτόμουν μέσα μου ήταν: «σε παρακαλώ, μην το πεις».
Γνωρίζω ότι σε αρκετές χώρες το κλείσιμο των σχολείων θα έχει μεγαλύτερη διάρκεια από τις διακοπές των Χριστουγέννων, γνωρίζω επίσης ότι σε αρκετές χώρες εφαρμόζεται περιοδικά και η «τηλεκπαίδευση», αλλά εγώ προτιμώ να αναφερθώ στα δεδομένα της χώρας μου. Πραγματικά πιστεύω πως η μαθητική κοινότητα έχει κουραστεί, έχει απογοητευθεί από ανθρώπους οι οποίοι κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Προσωπικά, δεν έχω ακούσει σχεδόν ποτέ, ή εν πάση περιπτώσει ελάχιστες φορές ( για να μην γίνομαι και αφοριστικός) μία ρεαλιστική κριτική, ή έστω να τείνει στην πραγματικότητα, σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στην εκπαίδευση. Πιστεύει αλήθεια κάποιος πως οι μαθητές δεν είχαμε συναίσθηση του τι βιώναμε; Η περίοδος της «τηλεκπαίδευσης» στην Ελλάδα μόνο εκπαίδευση δεν ήταν. Ήταν μία πυροσβεστική, ανοργάνωτη -διαχρονικά- και μεσοβέζικη λύση. Να πούμε λοιπόν τι συνέβαινε στην πραγματικότητα;
Το μάθημα είχε ως εξής:
• Αρχικά για να εκπονηθεί έπρεπε να υπάρχει καθηγητής, στη συνέχεια εφόσον πληρούνταν αυτή η αμελητέα προϋπόθεση, έπρεπε ο καθηγητής να έχει τα απαραίτητα τεχνολογικά μέσα που του παρέχονταν μερικώς ή και καθόλου, τέλος θα έπρεπε να γνωρίζει να χειρίζεται αυτά τα τεχνολογικά μέσα ώστε να πραγματοποιηθεί με επιτυχία το μάθημα. Αυτά ως προς το κομμάτι των εκπαιδευτικών.
• Όσον αφορά τους μαθητές τώρα. Κατ’ αντιστοιχία οι μαθητές σε όποια οικονομική μοίρα και αν βρίσκονταν οι οικογένειές τους, θα έπρεπε να εξασφαλίσουν και εκείνοι μόνοι τους τα τεχνολογικά μέσα που θα τους παρείχαν το δικαίωμα στην «δωρεάν» δημόσια εκπαίδευση. Εν συνεχεία, το αν ο μαθητής θα παρακολουθεί το μάθημα ή θα ξεκουράζεται στο κρεβάτι του υπόκειτο μονάχα στην διακριτική του ευχέρεια, ενώ ένας πάροχος δικτύου μπορούσε να καθορίσει αν ένα παιδί θα κάνει μάθημα ή όχι.
Επομένως, αφού έχω διατυπώσει ορισμένες από τις σκέψεις μου, πραγματικά θα ήθελα να απευθύνω ένα ερώτημα προς οποιονδήποτε αρμόδιο, αυτή είναι η εκπαίδευση που ονειρευόμαστε και -πιστεύω- ονειρεύεστε και εσείς; Θέλετε αυτό το συνονθύλευμα να λάβει και πάλι σάρκα και οστά; Δεν αγνοώ τον κίνδυνο, ούτε είμαι αχάριστος προς την Πολιτεία, βλέπω όλους αυτούς τους ανθρώπους που πεθαίνουν και βασανίζονται από την πανδημία ( μέσα σε αυτούς βρίσκονται και δικοί μου άνθρωποι), ωστόσο αυτό δεν αποτελεί αντίβαρο για να εγκαταλείψουμε την εκπαίδευση. Αν πράγματι οι ιθύνοντες σκέφτονται να κλείσουν τα σχολεία, ειλικρινά τους εκλιπαρώ να το ξανασκεφτούν, να ξανασκεφτούν αν εξάντησαν όλα εκείνα τα μέσα που είχαν, ώστε να καταλήξουν σε αυτό, το έσχατο...
Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω κάτι το οποίο έχει ίσως ξεχαστεί τα τελευταία χρόνια (ανεξαρτήτως πανδημίας). Η νέα γενιά, είναι πάντοτε η δύναμή του μέλλοντος, αυτή που ανάλογα με το πώς θα την εξοπλίσεις είτε θα σε κάνει περήφανο είτε όχι. Για τον λόγο αυτό, απευθύνομαι κατά πάντων υπευθύνων: εξοπλίστε μας με όλη την απαραίτητη παιδεία και μόρφωση και εμείς θα σας το ξεπληρώσουμε πολλαπλάσια. Όποιος πραγματικά καταφέρει το παραπάνω θα έχει φροντίσει για την αιώνια υστεροφημία του, πράγμα σημαντικότερο από την πρόσκαιρη δόξα ή τα χρήματα.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Σχολεία: Αλλάζουν οι ώρες αποχώρησης των μαθητών
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 24 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 24/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
