Εικόνα πριν από μία εβδομάδα:
Ξύπνησα το αγοράκι μου, περίπου μία ώρα προτού χτυπήσει το κουδούνι του σχολείου του, για να ετοιμαστεί εγκαίρως και να προλάβει την είσοδο στο σχολείο πριν το κλείσιμο της καγκελόπορτας.
Καθώς το βοηθώ στο ντύσιμο και την ετοιμασία της σχολικής του τσάντας, μιλάμε και μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τις ανησυχίες μας:
«Μαμά χαίρομαι πάρα πολύ που θα ξαναπάω στο σχολείο, θα δω τους συμμαθητές μου και την δασκάλα μου, θα παίξω στο διάλειμμα και θα χαρώ στο μάθημα της γυμναστικής, θα ζωγραφίσω δίπλα δίπλα με τους συμμαθητές μου, θα κρυφοκοιτάξω στα τετράδιά τους, θα ανυπομονώ να πω το μάθημά μου, θα σηκώσω το χέρι μου στον ουρανό για να το δουν όλοι και να καταλάβουν ότι διάβασα, μου έλειψαν πολύ όλα αυτά.»
«Αλήθεια παιδί μου, δεν σου άρεσε τόσο καιρό το μάθημα από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή στο σπίτι;»
«Καλό ήταν μανούλα μου, αλλά ξέρεις κάτι μου έλλειπε…»
«Ποιο ήταν αυτό που σου έλλειπε παιδάκι μου; Πες μου το για να το ξέρω».
«Μανούλα μου μου έλλειψε το άγγιγμα, η αγκαλιά και ο ουρανός στο προαύλιο του σχολείου, μου έλλειψε ο φρέσκος αέρας του πρωινού, το γελαστό βλέμμα της δασκάλας μου, το χαρμόσυνο βουητό του διαλείμματος, το κολατσιό μαζί με τους φίλους μου, η μυρωδιά της κιμωλίας και ο θόρυβός της όταν χτυπάει στον πίνακα για να σχηματίσει τα γράμματα και τους αριθμούς στο μάθημα».
Αυτά μου εκμυστηρεύθηκε το μικρό μου παιδάκι και με έβαλε σε σκέψεις: Τελικά Παιδεία και εκπαίδευση είναι η με οποιονδήποτε τρόπο μεταλαμπάδευση γνώσεων ακόμα και μέσω τηλεκπαίδευσης ή η συμμετοχή στην μυσταγωγία του σχολείου με όλες μας τις αισθήσεις, η πρώτη μας κοινωνικοποίηση μετά την οικογενειακή μας εστία και η πρώτη μας ευκαιρία να δράσουμε εκτός σπιτιού και να αναπτύξουμε την προσωπικότητά μας ανεπηρέαστα;
Σιγά κάτι μας είπες τώρα, θα μου πείτε. Όλοι οι επιστήμονες της παιδαγωγικής επιστήμης, της κοινωνιολογίας και της ψυχολογίας συμφωνούν για την σημαντικότητα της δια ζώσης εκπαίδευσης για την ανάπτυξη της προσωπικότητας των νέων ανθρώπων. Το παιδάκι σου, χωρίς να το γνωρίζει, σου το επιβεβαίωσε σαν πειραματόζωο.
Καλά δεν επιθυμώ να «κομίσω γλαύκαν εν Αθήναις», όλοι μας γνωρίζουμε και καταλαβαίνουμε ότι σχολείο είναι μία κατάσταση που την ζεις, την αγγίζεις, την αναπνέεις, την ακούς και την βλέπεις, χωρίς όρια. Αυτήν την κατάσταση δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να την αντικαταστήσει καμία τηλεκπαίδευση και καμία εικονική ή και αληθινή πραγματικότητα μέσω της οθόνης.
Αυτό που θα ήθελα να επιχειρήσω να επικοινωνήσω σε όσους με διαβάζουν είναι όχι η επιστημονική τεκμηρίωση της πρωτοπορίας και σημαντικότητας της συμμετοχής στο σχολείο ψυχή τε και σώματι, αλλά μία εικόνα, σαν ένα όνειρο, σαν μία περιορισμένου μεγέθους και χρόνου «κορνίζα» από το παρελθόν μας:
Προετοιμασία για μετάβαση στο σχολείο τριάντα χρόνια πριν, έναν χειμώνα, σε μία μεσαία πόλη της Ελλάδος:
Ξύπνημα με αδημονία να ετοιμαστούμε για να πάμε στο σχολείο, να συναντήσουμε τους φίλους και συμμαθητές μας, να «δείξουμε» σε όλους την επιτυχία του χθεσινού διαβάσματος και της μελέτης μας, να περπατήσουμε ώρα μέσα στην παγωνιά για να φτάσουμε νωρίς και να αντικρύσουμε το θρανίο και το τραπεζάκι μας, όπου θα καθίσουμε και θα αραδιάσουμε τα βιβλία και τα τετράδιά μας, θα ανοίξουμε την ψυχή και το πνεύμα μας στους δασκάλους και τους συμμαθητές μας, θα ανυπομονήσουμε για το πρώτο χτύπημα του κουδουνιού για το πρώτο διάλειμμα, που θα μπορέσουμε να μιλήσουμε ελεύθερα με τους συμμαθητές μας, για το τι κάναμε χθες, για να παίξουμε και να απολαύσουμε το κολατσιό που μας ετοίμασε η μανούλα μας από το σπίτι…
Ελάτε πείτε μου ότι όλοι μας έχουμε νιώσει όλα τα παραπάνω συναισθήματα στο σχολικό μας περιβάλλον, όλοι μας πετάμε και την σκούφια μας για να τα ξανανιώσουμε έστω και για μία ημέρα. Αυτό το αίσθημα, αυτήν την οπτασία, αυτήν την εικόνα θέλω να υπενθυμίσω σε όλους μας. Αυτό το ανθρώπινο συναίσθημα επιθυμώ να αναγάγω σε υπέρτατο διακύβευμα στην σημερινή συγκυρία. Αυτό το χάρισμα για τα παιδιά μας θέλω να διαφυλάξω σήμερα, που η ύπαρξή του απειλείται όσο ποτέ.
Εξηγούμαι: Βάλτε από την μία πλευρά της ζυγαριάς την παραπάνω εικόνα, που ελπίζω να σας ανακάλεσα από το σχολικό παρελθόν σας, η οποία, να είστε σίγουροι, παραμένει αναλλοίωτη στις ψυχές των παιδιών σας για το σχολείο του σήμερα και από την άλλη πλευρά βάλτε τα χρήματα που χρειάζονται για να λειτουργεί το σχολείο όπως και πριν από τριάντα χρόνια με ασφάλεια δια ζώσης, στην ζοφερή συγκυρία της πανδημίας, δηλαδή δεκαπέντε μαθητές ανά τάξη, απολυμάνσεις από βοηθητικό σχολικό προσωπικό, πρόσληψη επιπλέον εκπαιδευτικού προσωπικού, υλικά καθαριότητας, επαναλαμβανόμενα τεστ σε μαθητές και εκπαιδευτικούς κλπ και αποφασίστε:
Αξίζουν τα παιδιά μας τα χρήματα που χρειάζονται για να απολαμβάνουν την ονειρική σχολική εμπειρία που ζήσαμε και εμείς πριν από τριάντα χρόνια ή δεν χρειάζεται αυτή η σπατάλη, αφού οι γνώσεις μπορούν να μεταφερθούν μέσω υπολογιστή και τηλεκπαίδευσης; Έχουμε όλοι μας μία ηλικία που πλέον κατανοούμε ότι κάθε ημέρα που φεύγει δεν ξανάρχεται, ό,τι μπορούμε να ζήσουμε, εάν δεν το ζήσουμε δεν πρόκειται να το ξαναβρούμε μπροστά μας. Τα παιδιά μας δεν θα ξαναφοιτήσουν στο δημοτικό ούτε στο γυμνάσιο, ούτε και στο λύκειο.
Αξίζουν τα παιδιά μας του γυμνασίου και του λυκείου να «κοινωνήσουν» νωρίτερα την σχολική μυσταγωγία που χαρίστηκε σε εμάς απλόχερα πριν από τριάντα χρόνια ή πρέπει να λειτουργήσει πρώτα η αγορά για να κερδηθούν εισοδήματα προς φορολόγηση;
Πάντως αν ρωτάτε εμένα, η Παιδεία με το μπουφανάκι αξίζει πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε ψηφιακή γνώση και εικονική κοινωνικοποίηση. Η μία αναπτύσσει χαρακτήρες με προσωπικότητα ενώ η άλλη σφυρηλατεί γρανάζια για τις μηχανές τους.
Άλλο θέμα είναι εάν τα σχολεία μπορούσαν να λειτουργήσουν καλύτερα. Σίγουρα μπορούσαν. Πάντως από την καθόλου λειτουργία τους προτιμότερη η λειτουργία τους όπως και πριν από τριάντα χρόνια, με μπουφανάκια, με περπάτημα, με παγωνιά… Πέρα από αυτό καμία ανοχή στην εξουσία για την ολιγωρία και την αμέλεια για το μέλλον της πατρίδας μας, για τα παιδιά μας και την εκπαίδευσή τους, για την κοινωνικοποίησή τους, για την σύνδεσή τους με το παρελθόν τους και την ενατένιση του μέλλοντός τους.
Ελπίζω πως μία μεταχρονολογημένη απορία και ανησυχία μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη, εφόσον σφηνωθεί στα μυαλά όλων μας. Αρκεί να μην ξεχάσουμε ποτέ το χαρούμενο παιδί που ήμασταν όταν ετοιμαζόμασταν για να περπατήσουμε, αναπνέοντας τον ελεύθερο αέρα για να φτάσουμε στο σχολείο μας. Ίσως το ταξίδι να έχει μεγαλύτερη αξία από τον προορισμό.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 14/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
