Χτες το βράδυ πηγαίνοντας στο φαρμακείο για σπρέι για τη μυτούλα (τα εννιάχρονα δίδυμά μου έχουν ίωση, όχι covid, μετά από ενδελεχή κλινική εξέταση από γιατρό) και σκεπτόμενη ότι η μάσκα από μόνη της προφανώς δεν τα προφύλαξε και προβληματιζόμενη, αφού στις 10 ημέρες μάθημα τα δικά μου παιδιά έχουν ήδη χάσει τις 2 (από αίσθημα ευθύνης δικό μου απέναντι στη σχολική κοινότητα και λόγω των πρακτικών δυσκολιών που θα συναντούσαν: πώς να καθαρίσει ένα παιδί τη μυτούλα με τη μάσκα, πού να ακουμπήσει αυτή την προφανώς λερωμένη μάσκα, πώς να αντιμετωπίσει όλα τα μάτια που θα το κοιτάνε σαν την Χολεριασμένη του Παπαδιαμάντη), άρχισα να τραγουδάω, δεν ξέρω γιατί, το Everything's coming up roses.
Βέβαια, στα ελληνικά σχολεία, δυο εβδομάδες μετά, δεν είναι όλα καλά. Και πρέπει να το λέμε. Μόνο μέτρο η μάσκα, αλλά από μόνη της προφανώς -εκ του αποτελέσματος- δε φτάνει. Άσε που το 1/3 των μαθητών φοράει τη μάσκα διακοσμητικά πολύ κάτω από τη μύτη, άσε που το άλλο τρίτο φοράει εντελώς ακατάλληλες μάσκες που στις πρώτες λέξεις που θα αρθρώσουν μέσα στο μάθημα αυτή θα πέσει στο σαγόνι, άσε που το κράτος στάθηκε εντελώς ανίκανο να εξασφαλίσει έστω μια σωστή μάσκα στα παιδιά (και δεν είναι μόνο το μέγεθος για το οποίο έγινε πολύς λόγος, αλλά και η ποιότητα του υφάσματος που τουλάχιστον για την εξωτερική πλευρά -ειδικός δεν είμαι- κρατάω σοβαρές επιφυλάξεις, όπως και η κακή αισθητική τους που τουλάχιστον στα μεγαλύτερα παιδιά -είτε μας αρέσει είτε όχι- παίζει τον ρόλο της). Εμείς οι δάσκαλοί τους δεν μπορούμε να παίξουμε τον ρόλο του αστυνόμου και ούτε πρέπει. Μόνο το παράδειγμα μας μπορούμε να δώσουμε και τον δημοκρατικό διάλογο μαζί τους.
Δεν πρέπει να σταματήσουμε να απαιτούμε το αυτονόητο, το μέτρο της φυσικής απόστασης, πράγμα που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη διάσπαση των τμημάτων και μέγιστο αριθμό μαθητών τους 15 ανά τμήμα. Το μόνο μέτρο που μπορεί να φέρει κάποιο αποτέλεσμα και τα παιδιά μας να μην πηγαίνουν στο σχολείο, όπως θυμάμαι έλεγε ο πατέρας μου για τις άδειες του στρατού: 2 μέσα, 1 έξω. Να έχει και νόημα το σύνθημα: Σχολεία Ανοιχτά. Να μην είναι επικοινωνιακό σλογκανάκι και μόνο.
Και να αρχίσουμε να ζητάμε μεγαλύτερης διάρκειας διαλείμματα. Στα 5λεπτα και 10λεπτα διαλείμματα, όχι την αίθουσα δεν προλαβαίνουμε να αερίσουμε, ούτε κουλούρι από το κυλικείο δεν μπορούμε να πάρουμε. Για να μην μιλήσουμε εδώ για τη "φοβερή" και φοβική συνάμα ιδέα-πρόταση του υπουργείου των 3 διαλειμμάτων του ενός τετάρτου, πράγμα που σημαίνει μιάμιση ώρα 25+ άτομα κλεισμένα μέσα σε συχνότατα ακατάλληλες και μικρές αίθουσες, χωρίς επαρκή αερισμό (έρχεται και χειμώνας σε λίγο, εδώ στα ορεινά τα δικά μας ήδη έδωσε σημάδια του ερχομού του).
Κατά ένα παράξενο λόγο, συνεχίζω και σήμερα απ' το πρωί να σιγοτραγουδάω μέσα μου το Everything's coming up roses...
Υ.Γ. Για τα παγούρια δεν θα μιλήσω καθόλου. Τα κάναμε κορίνες για ένα παιχνίδι μπόουλινγκ που έχουμε και είχαμε χάσει τις δύο.
*Μητέρα - Εκπαιδευτικός
Διαβάστε Επίσης:
ΑΣΕΠ: Tο ΚΟΡΥΦΑΙΟ Σεμινάριο στην ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ με ανοικτές αιτήσεις
Νέες Προσλήψεις Φιλολόγων (όλες οι ειδικότητες) σε όλη την Ελλάδα
Μοριοδότηση - Επιμόρφωση Εκπαιδευτικών Π.Ε. και Δ.Ε. στη Σχολική Ψυχολογία
ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ Η/Υ ΣΕ 10 ΗΜΕΡΕΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΜΕ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΣ ΔΩΡΕΑΝ ΕΠΑΝΕΞΕΤΑΣΕΙΣ
