Νίκος Τσούλιας Έχει φύγει το εχθρικό 2020. Το νέο έτος - κάθε νέο έτος - κουβαλάει μόνο ελπίδες, υποσχέσεις, φιλοδοξίες, όνειρα. Αλλά πώς μπορεί να ξεχωρίσει το 2021 από το 2020; Γιατί είναι τόσο διαφορετική ημέρα η 1η Ιανουαρίου από την 31η Δεκεμβρίου; Σύμβαση δική μας είναι, για την πραγματικότητα δεν σημαίνει τίποτα το ξεχωριστό.
Γλυκός, ο πιο γλυκός Δεκέμβρης. Για να μας απαλύνει τον πόνο; Αλλά αν ο Δεκέμβρης δεν είναι κρύος και βροχερός, είναι καλό για εμάς; Είναι τόσο απλό. Η φύση δεν λειτουργεί με βάση τον άνθρωπο. Είμαστε δημιουργήματά της και όχι δημιουργοί της.
4 Ιανουαρίου 2021 9 π.μ. Έχω στείλει το 4 στο 13033. Ευκαιρία να βρω την αγαπημένη μου Αθήνα. Έχω κάποιον χρόνο στη διάθεσή μου. Κατεβαίνω στην Κυδαθηναίων· αριστερά μου το κτήριο που έζησε ο φιλόσοφος και πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Τσάτσος, δεξιά μου το ταπεινό εκκλησάκι. Πιο κάτω αριστερά η υπόγεια ταβέρνα με τα μπακαλιαράκια (κάποτε είχαμε κάνει το γλέντι μας σαν είμαστε φαντάροι), στο βάθος η πλατεία Φιλομούσου Εταιρείας. Παντού ερημιά, μια γυναίκα μασκοφόρος και αυτή, έρχεται αντίθετα. “Να την χαιρετίσω”; ίσως να σκέφτεται και αυτή το ίδιο. Δεν την χαιρέτησα. Το μετάνιωσα.
Περνάω την Αδριανού. Ένα αυτοκίνητο κινείται νωχελικά πάνω στον πεζόδρομο. Ανεβαίνω τη Θέσπιδος. Λουλούδια αιγαιοπελαγίτικου τοπίο καμαρώνουν με τα γλυκορόδινα χρώματά τους ξέροντας την ομορφιά τους. Μια γατούλα με κοιτάζει και κοντοστέκεται, περιμένει από εμένα μια κίνηση. Μου αποκρίθηκε. Δεν είχε διάθεση για πολλά ούτε κι εγώ. Αριστερά μου, κάποτε πριν αρκετά χρόνια, υπήρχε μια ταβέρνα με συκιά απ’ έξω – ήταν η αγαπημένη μας με την ξεχωριστή και ειδική παρέα μου, την Σαρακατσανέικη. Γεμάτη αναμνήσεις η Πλάκα. Ζει και με το παρελθόν της. Τα σπιτάκια όμορφα, ταπεινά – τα περισσότερα περιποιημένα, στα χαλάσματα κάποιου ερημωμένου σπιτικού, οι τσουκνίδες και τα αγριόχορτα έχουν φουντώσει για τα καλά.
Φτάνω στη Θρασύλλου. Απέναντί μου η Ακρόπολη, το ανατολικό της μέρος. Στοχάζομαι. Πάντα στοχάζομαι στην εικόνα της Ακρόπολης. Δεν δείχνει να απορεί με την ερημιά. Έχει περάσει πολλά βάσανα. Χαζεύω με τις πεσμένες πέτρες της. Κουβαλάνε τόσα χρόνια, δόξες, συμφορές. Κατεβαίνω προς το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Τα πλατάνια μελαγχολικά - τα καφετιά τους φύλλα δεν λένε να τα αποχωριστούν, ίσως να νιώθουν ότι δεν θα βρουν χώμα από κάτω για να κάνουν τον κύκλο της φύσης τους.
Κάθομαι στα κατά καιρούς στέκια μου, στα παγκάκια απέναντι από τους στύλους του Ολυμπίου Διός, πίσω από το άγαλμα της Μελίνας - πανέμορφα τα λουλούδια στο παρτέρι. Έχω μαζί μου τα πάντα, καφέ, νερό, κολατσιό και όπως πάντα τα βιβλία μου (Την Προέλευση των πάντων του Bertovici και την Πανούκλα του Καμύ) και το σημειωματάριό μου. Γράφω με τον παραδοσιακό τρόπο με την πένα μου το κείμενο αυτό, το κείμενο της ημέρας, κάθε ημέρας.
Στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου σκόρπιοι περιπατητές, βαδίζουν νωχελικά - δεν υπάρχουν τώρα βιαστικοί - μασκοφόροι όλοι, βλέμμα χαμένο, απλανές. Εικόνα δυστοπίας, σαν πλησιάζουν ο ένας με τον άλλον απομακρύνονται. Αμοιβαία η συμπεριφορά τους. Έχουμε όλοι συνεννοηθεί. Κάτι το αόρατο μας (απο)συνδέει.
Απολαμβάνω την κίνηση των αυτοκινήτων στην Αμαλίας. Άλλες εποχές με ενοχλούσε η κίνηση των αυτοκινήτων. Τώρα την αποζητώ, στοχάζομαι με αυτή. Η Αθήνα κινείται. Η ζωή είναι εδώ… Περιμένει.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 17 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 17/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
