Κυρά Ήττα-Νίκη, αν σήμερα ήταν ανοιχτά τα σχολεία- και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αν κρατούσες τα σχολεία ανοιχτά- ίσως να έβγαζα τον πανηγυρικό της ημέρας.
Ε, λοιπό, σήμερα σου γράφω, με στήθος φουσκωμένο από εθνική περηφάνια! Και, ένα χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας, δικαιούμαι μια αναδρομή.
Τον Μάρτιο του 2020 έκλεισες τα σχολεία. Ο φόβος για την άγνωστη επιδημία μεγάλος. Ο πανικός επίσης. Λίγο μετά, και επειδή δεν ξέρεις ούτε να συντονίζεις τους ειδικούς, ούτε να σχεδιάζεις, μας έριξες ξεβράκωτους στα αγγούρια της webex. Μου πήρε χρόνο να το προφέρω σωστά- ξέρεις τα παιδιά το λένε wetex. Και μέσα σε μια νύχτα έπρεπε να μάθω τη λειτουργία του! Ο Πληροφορικός του σχολείου μου δεν προλάβαινε- παρότι του βγήκε η ψυχή- να μας οργανώσει. Πήρα έντρομη τηλέφωνο την αδερφή μου, δασκάλα, στην Ερμούπολη της Σύρου: βοήθα, αδερφή, αν πιστεύεις σε θεό και ανθρώπους! Η αδερφή μου πάντα τα κατάφερνε με τα ηλεκτρονικά, έκανε και τη σχετική επιμόρφωση στις νέες τεχνολογίες, βρήκα αποκούμπι (να σου πω ότι κι εγώ- όταν γινόταν η συγκεκριμένη επιμόρφωση έκανα αίτηση, αλλά με έστελναν στα Γρεβενά, μένω στη Θεσσαλονίκη, ή στην Καβάλα…)
Η ώρα πλησίαζε 7 το απόγευμα κι εγώ δεν καταλάβαινα τί-πο-τα!
Και μη νομίζεις, κυρά Ήττα- Νίκη μου, πιθανομολογουμένως ανήκω στον μέσο όρο του εκπαιδευτικού κόσμου. Όχι κάτι ιδιαίτερο, αλλά, αλήθεια, διαθέτω τον κοινό νου.
Αδιέξοδος. Την επόμενη, 1η ώρα, έπρεπε να κάνω μάθημα. Η αδερφή μου, που σού ‘λεγα, είδε κι αποείδε, με καθοδήγησε- βήμα βήμα- και βρήκα και εγκατέστησα το TeamViewer και μπήκε στον δικό μου υπολογιστή( ναι, έχω δικό μου υπολογιστή, με αυτόν κάνω δουλειά, αν και δεν ήμουν υποχρεωμένη. Δε συμφωνείς;)
Θαύμα! Θαύμα! Ο θεός μας λυπήθηκε. Αλλά – θα σε διαβεβαιώσω- τόπο έπιασαν και οι προσευχές της μάνας μου. Από την Ερμούπολη, λοιπόν, η αδερφή μου εγκατάστησε το webex στον δικό μου υπολογιστή, για να κάνω τη δουλειά που εσύ αποφάσισες, χωρίς να ξέρεις αν εγώ έχω τον εξοπλισμό. Πήρα χαρτί και μολύβι, έγραψα βήμα βήμα τι κουμπιά θα πατάω, προκειμένου να μιλήσω με τα παιδιά μου στην τάξη.
Το πρωί, την επόμενη, τηλεσυνάντησα τα μισά μου παιδιά. Τα άλλα μισά; Πού είναι, βρε παιδάκια τα υπόλοιπα; Και πού να ψάξω, κυρά Ήττα-Νίκη μου; Να βγω στη γειτονιά, να μπήξω φωνή; Να βγω στην αυλή του σχολείου, στον διάδρομο; Μετά κατάλαβα, όσο περνούσαν οι μέρες, πως όλα τα παιδιά δεν είναι αυτονόητο πως έχουν υπολογιστή, ακουστικά, μικρόφωνα. Και, αλήθεια, τώρα, πες μου, σου πέρασε ποτέ αυτό από το μυαλό; Ή δεν… καθόλου;
Άνθρωπος είσαι. Μην ντραπείς! Δεν μπορούμε όλα να σκεφτόμαστε! Ε;
Κύλησαν οι βδομάδες και άνοιξαν τα σχολεία, ήρθε το θέρος, ξεχυθήκαμε στις παραλίες, πέρασε το κακό είπαμε, ζήτω το ελληνικό καλοκαίρι!
Τον Σεπτέμβριο, όμως, όλοι ξέραμε πως ό,τι αφήσαμε στη μέση θα έρθει μπροστά μας και θα ζητά να ολοκληρώσει (και μην πάει ο νους σου στο κακό, κι εγώ στο κατηχητικό μεγάλωσα, στη Φλώρινα του Καντιώτη)/
Κυρά Ήττα- Νίκη μου, δε σκέφτηκες ποτέ πως εγώ και χιλιάδες ακόμα συναδέλφισσες και συνάδελφοι χρειαζόμασταν κάποια επιμόρφωση, γιατί τα δύσκολα ήταν μπροστά μας;
Δε σκέφτηκες ποτέ πως τα παιδιά δεν έχουν εξοπλισμό ή ταχύτητες τέτοιες, ικανές για απρόσκοπτη σύνδεση;
Δε σκέφτηκες ποτέ πως το καλοκαίρι και το φθινόπωρο θα ήταν η ευκαιρία σου να οργανώσεις έτσι τα πράγματα, ώστε να κρατήσεις τα σχολεία ανοιχτά; Και, άντε, εσύ δεν τα σκέφτηκες. Η αυλή σου δεν; Καμία διορατικότητα; Καμία προνοητικότητα;
Κι έμπαινες, κυρά Ήττα- Νίκη μου, σε διαδικτυακά μαθήματα, σαν φουσκωμένος κούρκος και αυτοδοξαζόσουν, παρότι άκουγες από συναδέλφους και συναδέλφισσες για όλο αυτό το αλλόκοτο. Ναι, στα είπε η φίλη μου, η Φανή, όταν συνομιλήσατε σε μια διαδικτυακή τάξη στο ΕΠΑΛ της Φλώρινας. Καμώθηκες την κουφή ή η σύνδεση ήταν προβληματική και δεν άκουγες; Και, ξέρω, πως άκουσες πολλές τέτοιες φωνές. Αλλά, το αυτί σου ανίδρωτο!
Αλλά, επειδή είμαι και δίκαιος άνθρωπος, οφείλω- στη συνέχεια- να σε ευχαριστήσω και, μάλιστα, μεγαλοφώνως: κλαίγαμε από τα γέλια, όταν μας μοίρασαν- εκ μέρους σου- τις προστατευτικές μάσκες του υπουργείου σας (ναι, βρε, εκείνες που τους ακούμπησες τα εκατομμύρια ευρώ..). Ξέρεις τι έγινε; Ο κακός χαμός! Το ένα παιδί κάλυπτε με τη μάσκα όλο το πρόσωπο, το άλλο όλο το κεφάλι, μια άλλη- παιδιά, τι να πεις, κυρά Ήττα- Νίκη μου- την έβαλε σουτιέν. Αλήθεια σου λέω, αν είχα μικρότερη περιφέρεια, θα την έβαζα γύρω από τη λεκάνη μου (αλλά, ως Ποντία, ξέρεις, την έχουμε, την περιφέρεια, ολίγον φαρδιά και δεν με κάλυπτε…). Όχι, παγουρίνα δεν μας έστειλες! Διψασμένους μας άφησες. Κακό κορίτσι!
Και όταν τελείωνε ο Οκτώβρης το πράγμα ζόριζε. Ε, τον δρόμο τον ήξερες. Έκλεισες για δεύτερη φορά τα σχολεία και ησύχασες. Αφού είχες νομοθετήσει την τηλεκπαίδευση, πρόβλημα κανένα. Όλα τακτοποιήθηκαν. Όλα κυλούσαν ομαλά. Και άρχισες να λειτουργείς όπως ήξερες.
Ζήτησες βαθμολογία α’ τετραμήνου. Και απείλησες όποιον σου είπε όχι. Και υποχρέωσες, κυρά Ήττα μου, να βαθμολογήσουν και καθηγητές και καθηγήτριες να παραδώσουν βαθμολογία, ενώ δεν είχαν δει ποτέ τα πρόσωπα των παιδιών! Αυτό μόνο εσύ θα μπορούσες να είχες σκεφτείς! Ζήτησες να στέλνουμε την πρόοδο της ύλης. Α, ξέχασα: στα μέσα Φεβρουαρίου είπες να μας επιμορφώσεις στην τηλεκπαίδευση, σε αυτό, δηλαδή, που κάνουμε εδώ κι ένα χρόνο.
Ένα θα σου πω: εκτέθηκες, κυρά μου! Εκτέθηκες. Αλλά δεν έμεινες εκεί. Ξέχασες, επιπλέον, πως πάντα τα πράγματα μπορούν να γίνουν χειρότερα. Και μας έστειλες την Αξιολόγηση. Βρε, κουτό, ποιος σου έστησε αυτήν την παγίδα; Ποιος, ποιοι σου είπαν πως τώρα είναι η ευκαιρία! Βουρ κατά βουρ! Κι εσύ τσίμπησες…
Και τώρα είμαι αναγκασμένη, ναι, αναγκασμένη – γιατί κοντά στα άλλα είμαι και συμπονετικός άνθρωπος- να σου συμπαρασταθώ. Να έρθω και να σου σφίξω το δεξί χέρι( όχι, βρε, δεν υπονοώ κάτι) και να σε διαβεβαιώσω, μέρες που είναι, πως δε θέλω να στεναχωριέσαι. Καθόλου. Να μη βάζεις μαράζι. Μήπως ο Κολοκοτρώνης ή η Μπουμπουλίνα αναγνωρίστηκαν εν ζωή; Ε; για σκέψου! Μήπως ο Καραϊσκάκης ή η Μαντώ, τι; Χειροκροτήθηκαν στην ώρα τους;
Αχ, κυρά Ήττα-Νίκη μου! Ένα, ακόμα, θα σου πω και θα σταματήσω: ε, είσαι κι εσύ απρόσεκτη. Δεν προσέχεις ! Καθόλου.
Πούλησες που πούλησες, έχωσες που έχωσες εκατομμύρια – και πάλι! Ας κρατούσες τη συμφωνία με τη webex στα συρτάρια. Κάποια δικαιολογία θα επινοούσε η αυλή σου… Καλά το πήγαινες ως τώρα. Μπελά στο κεφάλι σου έψαχνες; Λίγα σου σέρνουν;
Χαρούλα Αποστολίδου, φιλόλογος στη Θεσσαλονίκη
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 22 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 22/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
