Γράφει η Φλουρή Δέσποινα, 5οετής φοιτήτρια Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
Θα με εμπιστευόσασταν να σώσω τη ζωή σας;
Στις 6 Νοεμβρίου 2020, στα πλαίσια του ελέγχου διασποράς της νόσου Covid-19, αναστάλθηκαν όλες οι κλινικές και εργαστηριακές ασκήσεις των φοιτητικών ιδρυμάτων σε ολόκληρη τη χώρα. Σήμερα, 30 Ιανουαρίου 2021, και ενώ οι εκτοετείς συμφοιτητές μας έχουν επανέλθει στην κλινική άσκηση, ουδεμία μέριμνα έχει ληφθεί για την επαναφορά των φοιτητών Ιατρικής του 5ου έτους, μεταξύ αυτών κι εμού. Παράλληλα, το Υπουργείο Παιδείας και όλοι οι αρμόδιοι φορείς τηρούν σιγή ιχθύος επί του θέματος, επιδεικνύοντας απαράμιλλη αδιαφορία, την ίδια στιγμή που οι Ιεροί Ναοί έχουν (νομίμως) ανοίξει και πάλι τις πόρτες τους στους πιστούς.
Η αρχική απόφαση για την απομάκρυνση μας από τις κλινικές λήφθηκε ορθώς, προς την κατεύθυνση της αποσυμφόρησης των νοσοκομείων και την προστασία φοιτητών και ασθενών, σε μια περίοδο που η χώρα βρισκόταν σε μία υγειονομικά και επιδημιολογικά επισφαλή θέση. Δώδεκα εβδομάδες αργότερα, και ενώ η πανδημία Covid-19 μαίνεται ακόμα, αποφάσεις και μέτρα έχουν ληφθεί για την επανέναρξη της λειτουργίας των σχολείων, των Εκκλησιών αλλά και της αγοράς, κι ωστόσο εμείς καθόμαστε άπραγοι, χωρίς καμία απολύτως ενημέρωση, αποδέκτες μίας πρωτοφανούς απαξίωσης προς το πρόσωπο μας, αλλά κυρίως, προς την εκπαίδευση και το μέλλον μας.
Σε λίγο παραπάνω από ένα χρόνο θα κληθούμε να στελεχώσουμε νοσοκομεία και κέντρα υγείας, με γνώσεις και δεξιότητες που οφείλουν να αποκτηθούν κατά τα τελευταία δύο έτη των σπουδών μας. Στα δύο αυτά έτη μοχθούμε καθημερινά για ν’ αποκτήσουμε όσο δυνατόν περισσότερα εφόδια, μέσα σε νοσοκομεία που επί σειρά ετών υποβαθμίζονται, υποχρηματοδοτούνται και υποστελεχώνονται. Σ’ αυτά, τα ίδια νοσοκομεία, θα βρεθούμε κι εμείς να υπηρετούμε σε 18 μήνες, έχοντας λάβει μέχρι στιγμής λιγότερο από 30 μέρες πρακτικής εκπαίδευσης. Σ’ αυτά τα ίδια νοσοκομεία σήμερα, 30 Ιανουαρίου 2021, μας απαγορεύεται η είσοδος.
Και δυστυχώς, φως στο τούνελ δε φαίνεται να υπάρχει. Οι επιστολές μας μένουν αναπάντητες, τα τηλεφωνήματα μας δε φτάνουν σε κανένα αυτί και τα αιτήματα μας φαίνεται να μην απασχολούν κανένα. Παράλληλα όμως, η Κυβέρνηση μοχθεί επιδεικνύοντας υπερβάλλοντα ζήλο, προς τη σύσταση μιας Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, δήθεν για να περιφρουρήσει εκπαιδευτικά ιδρύματα (ή μάλλον τα κτήρια αυτών) που είναι κλειστά εδώ κι ένα σχεδόν ολόκληρο χρόνο. Φαίνεται ξεκάθαρα λοιπόν πως οι προτεραιότητες της Κυβέρνησης, ουδεμία σχέση έχουν με την εξασφάλιση και διασφάλιση της ποιότητας της εκπαίδευσης μας, αλλά, εξόφθαλμα πλέον, δημιουργούν ένα πλαίσιο ποινικοποίησης της φοιτητικής ιδιότητας.
Δεν είμαστε «ανεύθυνοι νεολαίοι», δεν ευθυνόμαστε εμείς για την πανδημία κι όμως, να που εν έτει 2021 έχουμε φτάσει να διεκδικούμε τα αυτονόητα: την εκπαίδευση μας και την μέριμνα του κράτους ώστε να συμπεριληφθούμε σε όλα τα πρωτόκολλα ασφαλείας των υγειονομικών, εν μέσω μιας πανδημίας που έχει ανατρέψει όλα τα μέχρι τώρα δεδομένα. Ζητάμε να μας επιτραπεί να επιστρέψουμε στις κλινικές, να μας επιτραπεί να μάθουμε, να μας επιτραπεί να εξελιχθούμε. Τα νοσοκομεία δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ στείρα περιβάλλοντα και πρέπει να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις με τις οποίες αυτό συνεπάγεται. Και αν όχι τώρα, πότε; Δεν ξέρουμε αν και πόσο θα έχουν αλλάξει τα πράγματα σε 18 μήνες από τώρα.
Για μένα λοιπόν, η παντελής αυτή αδιαφορία της Κυβέρνησης και του Υπουργείου Παιδείας είναι το λιγότερο εγκληματική. Κι αυτό γιατί σε 1,5 χρόνο από τώρα θα λέγομαι γιατρός, θα είμαι όμως;
Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω:
- Πώς να συμπεριφέρομαι μέσα σε ένα νοσοκομείο
- Πώς να προφυλάσσω τον ασθενή μου και τον εαυτό μου (φορώντας μάσκες και χρησιμοποιώντας αντισηπτικό που αγόρασα η ίδια)
- Πώς ν’ ακροάζομαι σωστά (με στηθοσκόπιο που αγόρασα η ίδια)
- Πώς να παίρνω αίμα (φορώντας γάντια που συχνά πρέπει να φέρνω μαζί μου από το σπίτι)
- Πώς να αντιμετωπίζω μία επείγουσα κατάσταση
- Πώς να διασωληνώνω
- Πώς να γίνω γιατρός
Κι όλα αυτά όχι γιατί είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως, μα πολύ απλά γιατί δεν μου έχει επιτραπεί να τα διδαχθώ. Κι ωστόσο, πολύ σύντομα, θα χρειαστεί να τα κάνω όλα αυτά, μόνη μου, για να βοηθήσω έναν άλλο άνθρωπο. Τα βιβλία δεν μπορούν, όσο καλογραμμένα κι αν είναι, να μου διδάξουν πώς να σώσω μια ανθρώπινη ζωή στην πράξη. Κι αυτό θα πρέπει να βαρύνει τη συνείδηση σας, κύριε Μητσοτάκη, κυρία Κεραμέως και κύριε Συρίγο, γιατί η ζωή των ανθρώπων αυτών θα βρίσκεται και στα δικά σας χέρια, εκτός απ’ τα δικά μου.
Και θα κλείσω με μία ερώτηση. Εσείς θα με εμπιστευόσασταν να σώσω τη ζωή σας;
Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, εγώ δεν ξέρω αν θα το έκανα.
Φλουρή Δέσποινα
5οετής φοιτήτρια Ιατρικής Πανεπιστημίου Κρήτης
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Ποιοι οδηγούν τα «ΑΟ» αυτοκίνητα στην Ελλάδα - Τι σημαίνουν οι μυστηριώδεις πινακίδες
Voucher 2250 ευρώ σε ανέργους με ΚΑΥΑΣ DYPAHS - ΞΕΚΙΝΗΣΤΕ ΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΚΕΚ ΕΔΩ
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 1/8
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
