Το τσουνάμι των φετινών μαθητικών καταλήψεων στα σχολεία, σε συνθήκες πρωτόγνωρες και διαφορετικές από κάθε άλλη χρονιά, καταδεικνύει πόσο σημαντικό θα ήταν να μην είχε ευτελιστεί μέχρις εσχάτων η μαθητική κατάληψη ως μορφή αγώνα, από τη λανθασμένη χρήση της τα προηγούμενα χρόνια. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε υποθετικά, ότι φέτος γίνονται μαθητικές καταλήψεις για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια! Όλη η κοινωνία θα ενδιαφερόταν να καταλάβει τι συμβαίνει και θα προσπαθούσε να αφουγκραστεί τα προβλήματα των μαθητών. Σήμερα λοιπόν που πραγματικά έχουν νόημα αιτήματα αιχμής, που μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι σε αναβρασμό και που η μείωση μαθητών ανά τάξη είναι σχεδόν αυταπόδεικτα κομβικής σημασίας αίτημα, η μαθητική κατάληψη είναι απλά ένα καμμένο μέσο αντίστασης.
Για πολλά χρόνια καταλήψεις- παρωδίες, ευτράπελα αιτήματα και μαθητικές «κινητοποιήσεις» των 5 ατόμων πέρα κι έξω από όλη την κοινωνία, που καθόταν στον καναπέ της, κατέστησαν τις καταλήψεις αυτές φαιδρές και ουσιαστικά κακέκτυπα κινητοποίησης. Μαθητές γέμιζαν για μέρες τις καφετέριες, μη γνωρίζοντας καν τα αιτήματα κατάληψης και η εικόνα αλλά και η αποτελεσματικότητα του Δημόσιου σχολείου μόνο χειροτέρευε από τις «κινητοποιήσεις» αυτές.
Άλλαξε κάτι ως προς την ωριμότητα των μαθητών; Μήπως τώρα συνειδητοποιούν ότι υπάρχουν αιτήματα αιχμής και δε θα γεμίζουν τις καφετέριες; Ασφαλώς και όχι. Υπάρχει όμως μια πολύ σημαντική διαφορά. Υπάρχουν πράγματι αιτήματα αιχμής, έχει νόημα μια κλιμάκωση αγωνιστικότητας που φτάνει μέχρι το κλείσιμο του σχολείου και το κλείσιμο αυτό είναι σε μια κάποια αντιστοιχία με τη γενικότερη κοινωνική κατάσταση.
Το γεγονός ότι παρόλα αυτά αμελητέα σχεδόν συμβολή έχουν σήμερα οι μαθητικές καταλήψεις στη γενικότερη ανάγκη αντίδρασης για όσα συμβαίνουν, είναι συνέπεια 2 παραγόντων:
- Ως τρόπος αντίδρασης έχει απολύτως ευτελιστεί λόγω της λανθασμένης κατάχρησης του
- Το κλείσιμο ενός σχολείου (ιδιαίτερα της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που δεν απαιτείται babysitting), ελάχιστα στενοχωρεί τους γονείς και την κοινωνία. Η πολύ κακή και κυρίως αναποτελεσματική εικόνα του Δημόσιου σχολείου, έχει οδηγήσει σε μια καθολική στην κοινωνία μοιρολατρική αποδοχή της αναγκαιότητας του Φροντιστηρίου. Ξένες γλώσσες, ελληνικά, θετικές επιστήμες πληρώνονται αδρά στα Φροντιστήρια, ενώ οι μη έχοντες έχουν αποδεχτεί ως νομοτελειακή την ανεπάρκεια του σχολείου. Είναι τόσες οι παθογένειες και τόσα πολλά τα χρόνια που δεν υπάρχει βούληση να αλλάξει κάτι, που είναι πια τελείως ξένο προς ένα γονιό να απαιτήσει να μάθει το παιδί του Αγγλικά στο σχολείο, ή να γράψει καλά στη Φυσική στις πανελλαδικές χωρίς φροντιστήριο. Και τα δύο δεν έχουν συμβεί σχεδόν ποτέ για πάρα πολλά χρόνια!
Είναι λυπηρό ότι οι μαθητικές καταλήψεις σε αυτή τη συγκυρία δε μπορούν να αποτελέσουν σοβαρό μοχλό πίεσης. Πιο λυπηρό όμως είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των δεκαεπτάχρονων, δε μπορεί ούτε με βοήθεια να ορίσει στόχους και να κατευθυνθεί με μια στοιχειώδη αγωνιστικότητα προς τη διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων τους. Το τελευταίο είναι συνέπεια μιας πολύ κακής Παιδείας, εκπαίδευσης και μόρφωσης που τους παρέχεται. Η αναλγησία, προχειρότητα, αδιαφορία των κυβερνήσεων ή και η επιθυμία να βγάζουν μη σκεπτόμενους πολίτες, έχει οδηγήσει στη σημερινή εικόνα της εκπαίδευσης. Δυστυχώς όμως και η όποια αριστερή «αντίσταση» μόνο κακό έχει κάνει καθώς έχει αγκαλιάσει κινητοποιήσεις- παρωδίες που μόνο δυσφημούν τόσο την Αριστερά όσο και την εικόνα της Δημόσιας εκπαίδευσης. Χωρίς σαρωτικές αλλαγές στη Δημόσια εκπαίδευση, κόντρα στο σύστημα, αλλά και κόντρα σε αριστερές αγκυλώσεις, δεν πρόκειται να στεναχωρηθεί κανείς για το κλείσιμο ενός Γυμνασίου ή Λυκείου!
Σε κάθε περίπτωση είμαι φανατικά υπέρ μιας μαθητικής κατάληψης αν καταφέρω να προσανατολίσω έστω και ένα ικανό μέρος μαθητών προς μια ενσυνείδητα αγωνιστική κατεύθυνση και προς διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων τους. Αυτός είναι και ο στόχος μου. Αν δεν τα καταφέρω όμως ( όπερ και συντριπτικά πιθανότερο, βάσει της κατάστασης των σημερινών δεκαεπτάχρονων και όλων όσων προαναφέρθηκαν), είμαι φανατικά υπέρ του ανοίγματος σχολείων που καταλαμβάνονται από πέντε φραπεδοφόρους και με τους υπόλοιπους να γεμίζουν τις καφετέριες. Πρώτος στόχος πρέπει να είναι η μείωση των φραπεδοφόρων προς όφελος των σκεπτόμενων. Αυτό πρέπει να είναι αέναος στόχος. Όσο αυτό δε βελτιώνεται αισθητά, περαιτέρω κινητοποιήσεις- παρωδίες μόνο κακό κάνουν στη Δημόσια εκπαίδευση και σε όσους τις υποστηρίζουν.
Τάσος Σκάβδης, Φυσικός ΓΕΛ ΚΑΡΛΟΒΑΣΙΟΥ
Διαβάστε Επίσης:
ΑΣΕΠ: Tο ΚΟΡΥΦΑΙΟ Σεμινάριο στην ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ με ανοικτές αιτήσεις
Νέες Προσλήψεις Φιλολόγων (όλες οι ειδικότητες) σε όλη την Ελλάδα
Μοριοδότηση - Επιμόρφωση Εκπαιδευτικών Π.Ε. και Δ.Ε. στη Σχολική Ψυχολογία
ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ Η/Υ ΣΕ 10 ΗΜΕΡΕΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΜΕ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΣ ΔΩΡΕΑΝ ΕΠΑΝΕΞΕΤΑΣΕΙΣ
