Χρήστος Τουρτούρας Προσφάτως, πληροφορήθηκα τον επίσημο ορισμό ημέρας προς τιμήν των εθνικών μας «ευεργετών» και, με έκπληξη, διαπίστωσα ότι πρόκειται για θέσπιση που χρονολογείται από το 2007,[1] ενώ από φέτος κοινοποιήθηκε και στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από την Περιφέρεια, προκειμένου να τα εμπλέξει στον εν λόγω εορτασμό.[2] Οφείλω να ομολογήσω ότι το συγκεκριμένο γεγονός, πέρα από ένα αρχικό ξάφνιασμα, ενίσχυσε μέσα μου, για ακόμη μια φορά, την πεποίθηση της ύπαρξης μιας γενικευμένης οσφυοκαμψίας και σύνταξης με την πλουτοκρατία που χαρακτηρίζει και διαπερνά σύσσωμο το αστικό πολιτικό μας σύστημα -και εννοώ με αυτό, τα κόμματα εξουσίας που κυβέρνησαν τον τόπο διαχρονικά, αλλά και κάποια αντιδραστικά φερέφωνά τους που έχουν κάνει αισθητή την ύπαρξή τους στη Βουλή τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Ιδιαίτερη μομφή κατατίθεται βεβαίως, στη νυν κυβέρνηση με τη δήθεν «αριστερή» περιβολή.
Προφανώς, δεν περίμενε κανείς μια ανάλογη απόφαση για να χαρακτηρίσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ως το ίδιο συντηρητική με εκείνες που προηγήθηκαν. Άλλωστε, το περιεχόμενο της συγκεκριμένης εγκυκλίου ωχριά μπροστά σε τόσα και τόσα ανεπιτυχή αποτελέσματα της κυβέρνησης στις εξεταστικές δοκιμασίες όπου συμμετείχε από την πρώτη μέρα που έλαβε τη λαϊκή εντολή να διαχειριστεί το συλλογικό συμφέρον. Το ρεφορμιστικό και βαθιά αντιλαϊκό της πρόσωπο έχει αποδειχθεί περίτρανα με τη διαρκή 4ετή της μνημονιακή πολιτική και τις ασταμάτητες κωλοτούμπες μπροστά στους τραπεζίτες-αφεντικά της. Μέχρι και τη στιγμή αυτή, πριν προλάβει ακόμα να στεγνώσει το μελάνι, ζούμε στιγμές απείρου κάλλους, όπου ο εκπαιδευτικός κόσμος δικαίως εξεγείρεται απέναντι στα προκλητικά αντιδραστικά μέτρα που αφορούν τον τρόπο διορισμού των νέων συναδέλφων, βουλευτές τραυματίζονται από τις «αριστερές» δυνάμεις καταστολής και την περιέργως αντισυμβατική –και ως εκ τούτου εγκληματική- χρήση καπνογόνων και χειροβομβίδων κρότου-λάμψης, απεργιακοί αγώνες οργανώνονται και η κατάσταση δείχνει να μην έχει τέλος. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, άραγε τι χώρος να υπάρχει για ξαφνιάσματα όσον αφορά μια εντολή για απότιση τιμών σε κάποιους που τους καταγράψαμε, χωρίς να ερωτηθούμε, ως «εθνικούς ευεργέτες»; Τολμώ να πω ωστόσο, ότι κάποιες «δευτερεύουσες» σαν κι αυτήν θεσπίσεις, που δε θα επέφεραν καθόλου κόστος στην περίπτωση που τις απέφευγε η κυβέρνηση -ή, καλύτερα, στην περίπτωση που δεν τις θυμόταν ή ανακάλυπτε- ενισχύουνε την αίσθηση ενός συντηρητικού και συντεταγμένου με την επιχειρηματική ελίτ κυβερνητικού προφίλ και εξανεμίζουν τελεσίδικα, θαρρώ, κάθε αφελή ελπίδα για καλοπροαίρετο διάλογο και επίλυση οποιουδήποτε ζητήματος –μείζονος ή ήσσονος σημασίας και σε οποιονδήποτε τομέα- στο μέλλον. Κι αυτό γιατί με θεσπίσεις σαν κι αυτήν που συζητούμε, αποδεικνύεται περίτρανα ο ζήλος της κυβέρνησης να κοινοποιήσει παντού τη «μεγαλοψυχία» των αφεντικών της και να ζυμώσει τον λαό και τα παιδιά του με την ιδέα της υποτέλειας και της εξάρτησης από αυτήν ακριβώς τη «μεγαλοψυχία». Η «αριστερή», λοιπόν, κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ προτείνει, με περίσσια ξιπασιά, ο λαός να μην ξεχνά την ιστορία του που τον κατέγραψε ως διαχρονικά παράλυτο παρία και να συναινεί στη συνέχιση της επαιτείας και της αποποίησης της ιστορικής ευθύνης του για αλλαγή προς όφελός του των υλικών όρων ύπαρξής του και μαζί του κόσμου ολόκληρου. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση αναπαράγει τον γνωστό μύθο που στοιχειώνει όλες ανεξαιρέτως τις οπισθοδρομικές, αντιδραστικές κοινωνίες, περί σεβασμού της ατομικής ιδιοκτησίας και της υποχρέωσης ελεημοσύνης των πλουσίων προς τους φτωχούς,[3] τον μύθο της μεγάλης τύχης και της «ευλογημένης» ύπαρξης σε έναν τόπο, πλούσιων αφεντάδων με γεμάτες τσέπες, εθνική συνείδηση και χρυσή καρδιά…! [4]
Στον απόηχο, μάλιστα, των εορτών των Χριστουγέννων δημιουργείται μια ιδιαίτερη ανάγκη για συνδέσεις της πολιτικής και κοινωνικής μας πραγματικότητας με το μήνυμα της γέννησης του Θεανθρώπου. Εξάλλου, τα Χριστούγεννα αποτελούν διαχρονικά το κατάλληλο επικοινωνιακό πλαίσιο συγκινησιακής φόρτισης και αποτελεσματικής επίδρασης στο συλλογικό ασυνείδητο, στα όρια του οποίου προβάλλεται και διαφημίζεται έντονα η «φιλάνθρωπη» στάση διαφόρων εθνικών ή μικρότερης εμβέλειας «ευεργετών». Αν παραμείνει κανείς ωστόσο, στη σκηνή της Γέννησης, θα διαπιστώσει ότι ο μικρός Χριστός γεννιέται σε μια φάτνη, μακριά από τις πολυτελείς ιδιωτικές κλινικές όπου επιλέγουν να γεννούν τα παιδιά τους οι μητέρες –στη συντριπτική τους τουλάχιστον πλειοψηφία και ανεξάρτητα από τα εισοδήματά τους- σήμερα. Ο μικρός Χριστός υποβάλλεται σε τούτη την ταλαιπωρία για τον άνθρωπο, το δημιούργημά Του, αφού ως Θεός έχει τη δυνατότητα να είναι και είναι φιλάνθρωπος. Ως άνθρωπος ωστόσο, δέχεται τη φιλανθρωπία μοναχά των ζώων που σπεύδουν γύρω Του στη φάτνη για να τον ζεστάνουν, αν βέβαια καταλογίζουμε σε αυτά εμπρόθετες ενέργειες και έλλογες συμπεριφορές. Όπως και να ‘χει πάντως, ακόμη και από ένστικτο ενεργώντας τα ζώα της φάτνης, προσφέρουν τη στοργή και τη φιλία τους προς την ανθρώπινη –υλική- φύση του νεογέννητου Δημιουργού τους. Στη βάση των παραπάνω αναρωτιόμαστε, αν τελικά αποδίδεται αβασάνιστα ο όρος «φιλάνθρωπος» σε λάθος αποδέκτες, ενώ θα έπρεπε να έχει μιαν άλλη εντελώς σημασία. Γιατί, για να μπορεί να είναι κάποιος φίλος του είδους του, αυτό σημαίνει ότι έχει επίσης την επιλογή να είναι και εχθρός του, δηλαδή εχθρός του ίδιου του εαυτού του. Εκτός κι αν, όντας εχθρικός προς τους υπόλοιπους του είδους του, εξυπηρετεί καλύτερα τα ατομικά του συμφέροντα, τα οποία και διαχωρίζει από εκείνα των υπολοίπων. Σε κάθε περίπτωση πάντως, διαισθανόμαστε ότι η «φιλανθρωπία» αποτελεί μιαν έννοια προβληματική· ενδεχομένως, μία έννοια κενή περιεχομένου, όταν αποδίδεται σε ανθρώπους, εκτός και αν κάποιοι θεωρούν τους εαυτούς τους υπεράνω των ανθρώπων και αξιώνουν να τιμώνται ως Θεοί. Στη θέωση ωστόσο, μιλώντας θεολογικά, μόνον κατά χάριν μπορούν οι άνθρωποι να φτάσουν και κατ’ οικονομία του ίδιου του Δημιουργού τους, απαραίτητα καταθέτοντας πρωτίστως τα διαπιστευτήρια της αγιοποίησής τους. Η αγιοσύνη, όμως, αντιστοιχεί σε ανυπόκριτη αγάπη και ανιδιοτελή προσφορά προς τον συνάνθρωπο, δεν περπερεύεται, δεν αποβλέπει σε οποιαδήποτε προσωπική προβολή ή επιδαψiλευση τιμών. Ούτε, όμως, ξεχνά να αναζητά τα βαθύτερα αίτια της εξαθλίωσης και της αλλοτρίωσης της ανθρώπινης φύσης. Δεν αποστρέφει το πρόσωπο από τα ανθρώπινα ζητήματα, αλλά νοιάζεται βαθιά για αυτά. Δεν εξαντλείται αποκλειστικά σε απολιτίκ δοτικότητες, αλλά μάχεται ενάντια στα αίτια της κοινωνικής ανισότητας και της αποστέρησης. Τότε είναι ακριβώς που η αγιοσύνη συναντά τον κομμουνισμό και η επαναστατική ριζοσπαστικότητα καθαγιάζεται. Τότε είναι η χρονική στιγμή που καταρρίπτεται η τεχνητή διάκριση που τόσο εξαιρετικά εντοπίζει ο Βραζιλιάνος Επίσκοπος Hélder Camâra, λέγοντας: «Όταν δίνω τροφή στους φτωχούς, με λένε άγιο. Όταν ρωτάω γιατί οι φτωχοί δεν έχουν τροφή, με λένε κομμουνιστή».[5] Η καλυμμένη συμπόνια, η προσποιητή καλοσύνη, χωρίς οργή και επαναστατικότητα, προσβάλλει και προσθέτει στην ήδη τραυματισμένη ζωή των φτωχών ένα επιπλέον τραύμα, αφού τα βάσανά τους παραμένουν στο σκοτάδι, δεν καταγράφονται στη μνήμη των ανθρώπων. Κατά τον Μπρεχτ, «οι μεγάλοι ανατρεπτικοί δάσκαλοι του λαού, συμμετέχουν στον αγώνα του, προσθέτουν στην ιστορία των αρχουσών τάξεων την ιστορία των αρχομένων». Το να συμπονά κανείς αληθινά και αποτελεσματικά τους συνανθρώπους του, σημαίνει ότι θα πρέπει να μεριμνά στο να μετατρέπει τη συμπόνια σε οργή, αν βέβαια αποβλέπει στο να λειτουργεί απελευθερωτικά και να μετασχηματίζει τις κακές ποιότητες του κόσμου που περιβάλλει τους καταπιεσμένους. Αλλιώς, η συμπόνια περιορίζεται σε οίκτο, σε ό,τι δηλαδή δεν αρνιόμαστε σε εκείνους που αρνιόμαστε να βοηθήσουμε. Είναι συνεπέστερο άλλωστε, φεύγοντας από τη ζωή, να αφήνει κανείς πίσω του έναν καλύτερο κόσμο, παρά να διατηρεί την αίσθηση του καλού ανθρώπου για τον εαυτό του, χωρίς να αλλάζει τίποτε σε επίπεδο κοινωνίας.[6]
Υπό την έννοια αυτή, οι πλούσιοι «φιλάνθρωποι ευεργέτες», ούτε άγιοι μπορούν να είναι και, άρα, ούτε κατά χάριν Θεοί. Μάλλον στην αντίθετη κατεύθυνση οδεύουν! Είναι καλό λοιπόν, επειδή τα Χριστούγεννα τα γιορτάζει ο λαός για να τιμά τον έναν και μοναδικό φιλάνθρωπο Δημιουργό του, έστω μια φορά τουλάχιστον κάθε χρόνο, να μην επιτρέπει σε διάφορους υπερφίαλους, ματαιοπονούντες, χρυσοκάνθαρους, ανθρώπινους θεΐσκους, να παίζουν με το θυμικό του και να υποτιμούν, με τις δήθεν «φιλανθρωπικές» τους πράξεις, τη νοημοσύνη του.
Θα βοηθούσε σε αυτό, να δούμε ποιοι είναι όλοι αυτοί οι «ευεργέτες» που αναγνωρίζει η κυβέρνηση και τιμά ο κόσμος, με τις αμύθητες περιουσίες και τις «χριστιανικές» καρδιές, που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, μην μπορώντας δήθεν να αποστρέψουν το βλέμμα τους από την φτώχεια των ταπεινών και των καταφρονεμένων. Ποιοι είναι και πώς μας προέκυψαν με τόση περίσσια ευλογία πάνω τους, που δεν μπορούν να την συγκρατήσουν και σπεύδουν να την μοιραστούν με όλους εκείνους τους ασήμαντους που, κατά τα άλλα, μπαινοβγαίνουνε στο κάδρο της ζωής ανάλογα με την περίσταση, τα συμφέροντα και τις διαθέσεις των «φιλάνθρωπων» ετούτων πρωταγωνιστών; Αξίζει, στο σημείο αυτό, να ανακαλέσουμε στη μνήμη παλιότερο δημοσίευμα,[7] όπου διατυπώνονταν ερωτήματα σχετικά με το πώς γίνεται, κάθε φορά που οι αναλώσιμες ζωές θυσιάζονται κατά τη διάρκεια καταστροφών και βομβαρδισμών στον βωμό των δημοσιονομικών «Νταχάου», τότε ακριβώς να σπεύδουν οι «φιλάνθρωποι», επιδεικνύοντας τον προσποιητό τους ουμανισμό, περιφέροντάς τον στις πασαρέλες του θεάματος –ιδιαίτερα, θα έλεγα εγώ, κάτι τέτοιες μέρες γιορτινές όπως αυτές οι πρόσφατες- ή προωθώντας τον με τη μάσκα του «δωρητή» από τα παρασκήνια, στη βάση μιας ίδιας πάντοτε λογικής που αξιώνει μετά την καταστροφή να ακολουθεί η ανοικοδόμηση. Μήπως τελικά, η «φιλανθρωπική» δραστηριότητα αυτών των «φιλισταίων»[8] αποτελεί μια πολύ καλή επένδυση για τους ίδιους, αφού διατηρεί την υστεροφημία τους ταυτόχρονα με την εξασφάλιση υψηλών φοροαπαλλαγών για τα εισοδήματά τους; Μήπως, επί πλέον, συντηρεί την πολυπόθητη γι’ αυτούς κοινωνική συνοχή και κοινωνική «ειρήνη», συσκοτίζοντας την πραγματικότητα και εκτρέποντας τον συλλογικό νου από τον κρίσιμο προβληματισμό, αν δηλαδή είναι χρήσιμο να αγαπά κανείς τη «γενναιοδωρία» όσων τον εκμεταλλεύονται ή είναι προτιμότερο να επιζητά την εξάλειψη των ίδιων των συνθηκών της εκμετάλλευσής του;
Για την ιστορία, λοιπόν, επιλέγω έναν από τους ιδιαίτερα γνωστούς και περισσότερο προβεβλημένους εθνικούς μας «ευεργέτες», τον Ανδρέα Συγγρό, προκειμένου να συνηγορήσω στην ανάδειξη μιας άλλης, αποκρυμμένης και άγνωστης στο πλατύ κοινό, πλην όμως τόσο ενδιαφέρουσας για τη συζήτησή μας, ποιότητας του άνδρα. Προφανώς, η συγκεκριμένη επιλογή αποτελεί μία από τις τόσες άλλες, στις οποίες θα μπορούσε κανείς να καταλήξει έπειτα από μια, όχι και τόσο εξονυχιστική βιβλιογραφική έρευνα.[9]
Τον Απρίλιο, λοιπόν, του 1826 η νέα κυβέρνηση του Α. Ζαΐμη βρήκε στο εθνικό ταμείο μόνον 16 γρόσια (ούτε μία λίρα), στην ουσία δηλαδή, μιλούμε για την πρώτη πτώχευση στην ιστορία του ελληνικού κράτους και μάλιστα, προτού ακόμη προλάβει να συγκροτηθεί. Παρόλα αυτά, πολλές οικογένειες γαιοκτημόνων και μεγαλεμπόρων διέθεταν τεράστιες περιουσίες, τις οποίες και αυγάταιναν, δανείζοντας ως «εθνικοί ευεργέτες» το ελληνικό κράτος. Δημιουργήθηκε η Εθνοτράπεζα από τον ταμία του Αλή Πασά, Γεώργιο Σταύρο, προσωπικό φίλο και συνέταιρο του άλλου μεγάλου «εθνικού ευεργέτη» Ανδρέα Συγγρού, δανείζοντας το ελληνικό κράτος και υποθηκεύοντας τα εθνικά κτήματα. Στη μετέπειτα πτώχευση του ελληνικού κράτους, επί πρωθυπουργίας Τρικούπη, πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε στην πτώχευση ο παραπάνω τοκογλύφος μεγαλοτραπεζίτης Συγγρός, ο οποίος εμπόδισε τη σύναψη νέου δανείου από την κυβέρνηση, με στόχο την πτώχευση και τη μετέπειτα παραχώρηση στον ίδιο του αποκλειστικού δικαιώματος και τραπεζικού προνομίου δανεισμού του Δημοσίου. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η φτωχοποίηση του ελληνικού λαού και ο υπερθησαυρισμός του Συγγρού, του οποίου η περιουσία ανερχόταν στα 30.000.000 χρυσές δραχμές, την ίδια στιγμή που ολόκληρο το κεφάλαιο της Εθνικής Τράπεζας περιοριζόταν στο 1/3 αυτής.[10]
Αλλού, διαβάζει κανείς ότι με τον νόμο «περί μεταλλείων» το 1861, η Ελλάδα παραχωρεί τον φυσικό της πλούτο στα χέρια μεγάλων ξένων εταιρειών και μετατρέπεται σε αποικία του ξένου κεφαλαίου. Ο Δεληγιώργης βρίσκει τότε τρόπο να συμβιβάσει τα πράγματα, χωρίς να ζημιωθούν οι ξένοι, και ιδρύει νέα εταιρεία με επικεφαλής τον Συγγρό, ένα καινούριο τότε ανερχόμενο τοκογλυφικό αστέρι, που λήστεψε όσους αγόρασαν μετοχές της, περιμένοντας να πλουτίσουν. Το δάνειο του 1879 μας το έδωσαν Γάλλοι τοκογλύφοι και ο Ανδρέας Συγγρός. Αρκεί να πούμε, ότι το εν λόγω δάνειο συνάφθηκε με βαρύτατους όρους για τη χώρα -όπως άλλωστε και όλα τα προηγούμενα και τα επόμενα. Προτού συναφθεί ωστόσο, επιβλήθηκε αποκλειστικά στη χώρα μας από τις ηγέτιδες δυνάμεις, πλην της Ρωσίας που παραιτήθηκε από την οποιαδήποτε αξίωση μετά την μπολσεβίκικη επανάσταση, Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (ο αποκαλούμενος ΔΟΕ, κάτι αντίστοιχο με το σημερινό ΔΝΤ) και, μάλιστα, μετά τη διαμεσολάβηση του ντόπιου τοκογλύφου Συγγρού και με τις πλάτες του βασιλιά, του διαδόχου, του ανεκδιήγητου αυλόδουλου Δ. Ράλλη κ.ά., με την αιτιολογία ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να μπει μια τάξη στα οικονομικά της χώρας. Το ντόπιο κεφάλαιο αποδείχθηκε ιδιαιτέρως πιο βάρβαρο από ό,τι οι ομόλογοί του διεθνώς, πιστοποιώντας για πολλοστή φορά το κοινότυπο πλέον ρηθέν, ότι «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα». Στο σχολείο βέβαια, γενιές Ελλήνων μαθητών και μαθητριών διδάσκονταν ότι ο Συγγρός ήταν «εθνικός ευεργέτης», ο βασιλιάς «εθνομάρτυρας», ο πρίγκιπας «του αϊτού ο γιος» που μας οδήγησε στη δόξα κ.λπ. κ.λπ. Αργότερα, το 1881, ο Συγγρός ξανα δανείζει τη χώρα για αγορά πολεμικού υλικού, με την προϋπόθεση βέβαια να συστήσει με άλλους συναδέλφους του τοκογλύφους την προνομιούχο Τράπεζα Ήπειρο-Θεσσαλίας που, ως αντάλλαγμα, θα εκμεταλλευόταν τον φυσικό πλούτο των αντίστοιχων νεοπροσαρτηθέντων γεωγραφικών διαμερισμάτων και θα οικειοποιούνταν το προϊόν της εργασίας των ντόπιων παραγωγών. Μετά, όμως, την παραχώρηση του συγκεκριμένου δικαιώματος στον Συγγρό και την τράπεζά του, εκείνος αθέτησε τη συμφωνία, έπαψε τις προκαταβολές προς το ελληνικό κράτος και παρέπεμψε την όλη διαδικασία του δανεισμού στις χρηματαγορές του Λονδίνου και του Παρισιού, όπου και υπογράφηκε τελικά η νέα δανειακή σύμβαση.[11]
Συγγρός και Βλαστός και όλοι οι ντόπιοι συνένοχοί τους, με τις ευλογίες του βασιλιά, του οποίου ο Συγγρός υπήρξε μυστικοσύμβουλος και στενός του συνεργάτης, πρότειναν την ίδρυση μιας «Τράπεζας του Κράτους», η οποία θα αναλάμβανε να αποπληρώσει τους ξένους δανειστές της χώρας, αντλώντας βέβαια τα απαιτούμενα κεφάλαια από τις εισπράξεις, τη διαχείριση και την οικειοποίηση των καλύτερων δημόσιων προσόδων, απορροφώντας ταυτόχρονα όλες τις υπόλοιπες ντόπιες τράπεζες και απαλλοτριώνοντας κάθε υγιή επιχείρηση και βιομηχανία. Ο τότε πρωθυπουργός Δεληγιάννης πλήρωσε με την απόλυσή του τον δισταγμό του να συναινέσει, ενώ προέβη και σε αποκαλύψεις σχετικά με τον ρόλο του Συγγρού (που στο μεταξύ είχε εκλεγεί και βουλευτής) και του βασιλιά, με τον οποίο μαζί γλεντούσαν και οργάνωναν τις βρομοδουλειές τους. Η Ελλάδα πτώχευσε επανειλημμένως -το 1827, το 1843, το 1893 και το 1932. Παρόλα αυτά, δεν ωφελήθηκε από τις πτωχεύσεις της, όπως έγινε με όλες τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου που υπέστησαν χρεοκοπίες. Εμείς υποχρεωθήκαμε, αντ’ αυτού, να πληρώσουμε τα καθυστερούμενα τοκοχρεολύσια με τόκους και επιτόκια. Την ίδια βέβαια στιγμή, ντόπιοι τοκογλύφοι θησαύριζαν σε βάρος του λαού, τον οποίο στην πορεία προσφέρονταν να «ευεργετήσουν». Αυτούς μετέπειτα βαφτίσαμε «εθνικούς ευεργέτες» μας, τους αποδώσαμε τιμητικά ονόματα οδών και δημόσιων κτηρίων και σήμερα καλούμαστε να τους γιορτάζουμε επισήμως και στα σχολειά μας...
Κλείνω με ένα χαρακτηριστικό τετράστιχο της εποχής από τον Σουρή: [12]
«Ο τραπεζίτης ο Τσιγγρός και γεύματα θα κάμη
διά τον πάσχοντα λαόν καθώς και συναυλίας
και ίσως κάθε άπορον πανέλληνα συνδράμη
με χαρτονόμισμα πλαστόν Ηπειροθεσσαλίας».
Είθε, αδερφοί -ή σύντροφοι, αν προτιμάτε- το επαναστατικό και ελπιδοφόρο πνεύμα των Χριστουγέννων που πέρασαν να μας ξυπνήσει… προκειμένου να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας…!
Καλή και ανατρεπτική χρονιά!
Βιβλιογραφικές πηγές που χρησιμοποιήθηκαν
Άρεντ, Χ. (1998) (μτφρ.: Β. Τομανάς). Άνθρωποι σε ζοφερούς καιρούς. Αθήνα: Νησίδες.
Θωίδου, Κ., & Πίττας, Γ. (2013). Φάκελος Χρυσή Αυγή. Τα εγκλήματα των νεοναζί και πώς να τους σταματήσουμε. Αθήνα: Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο.
Καμπαγιάννης, Θ. (2012). Η πάλη ενάντια στο ρατσισμό σήμερα. 30 ερωτήσεις και απαντήσεις για τους μετανάστες, το ρατσισμό και τη φασιστική απειλή. Αθήνα: Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο.
Καραθανασόπουλος, Ν. (2018). Οι «εθνικοί ευεργέτες» πλούτισαν από τις σάρκες του λαού [https://stilidanews.gr/2018/09/17/o
Αναρτήθηκε στις 17-9-2018, ανακτήθηκε στις 25-10-2018].
Μπελογιάννης, Ν. (2010). Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα. Αθήνα: Άγρα.
Μπογιόπουλος, Ν. (2011). “Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε”. Οι υπαίτιοι της Κρίσης και το “Χρέος” της ανατροπής τους-Μια ευγενική απάντηση στους πραιτωριανούς των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ. Αθήνα: Α.Α. Λιβάνη.
Π.Δ. 1/2007, με ΦΕΚ. τεύχ. 1/αρ. φύλ. 1/άρθρα 1-4/2-1-2007, με θέμα: «Καθιέρωση της 30ής Σεπτεμβρίου ως ημέρα μνήμης των Εθνικών μας Ευεργετών».
Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, εγκύκλιος με το υπ’ αριθμ. 434393(524), 6/9/2018 πρωτόκολλο, με θέμα: «Πρόγραμμα εκδηλώσεων της ημέρας μνήμης των Εθνικών μας Ευεργετών». .
Τ.Ο./ΚΕ-ΚΚΕ. (2018). Χρυσή Αυγή-«δεκανίκι» του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Στο: Κομμουνιστική Επιθεώρηση. Θεωρητικό και Πολιτικό Όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, τεύχ. 5, σσ. 117-144.
[1] Πρόκειται για το Π.Δ. 1/2007, με ΦΕΚ. τεύχ. 1/αρ. φύλ. 1/άρθρα 1-4/2-1-2007, με θέμα: «Καθιέρωση της 30ής Σεπτεμβρίου ως ημέρα μνήμης των Εθνικών μας Ευεργετών».
[2] Βλ. την εγκύκλιο που κοινοποιήθηκε στα σχολεία, και όχι μόνον, από το Αυτοτελές Γραφείο Δημοσίων-Διεθνών Σχέσεων της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, με αριθμ. πρωτοκ. 434393(524), 6/9/2018, με θέμα: «Πρόγραμμα εκδηλώσεων της ημέρας μνήμης των Εθνικών μας Ευεργετών».
[3] Βλ. Καμπαγιάννης, Θ. (2012: 57). Η πάλη ενάντια στο ρατσισμό σήμερα. 30 ερωτήσεις και απαντήσεις για τους μετανάστες, το ρατσισμό και τη φασιστική απειλή. Αθήνα: Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο.
[4] Πρόκειται για τον ίδιο μύθο που καλλιεργεί και η ναζιστική ακροδεξιά, η οποία υποτάσσεται στα και υποκινείται από τα ντόπια εφοπλιστικά κυρίαρχα συμφέροντα. Κραυγαλέες αποδείξεις επ’ αυτού, μπορεί κανείς να αναζητήσει στην πλούσια σχετική βιβλιογραφία. Αναφέρουμε, ενδεικτικά, τον αντεργατικό ρόλο της ΧΑ με τον απεργοσπαστικό μηχανισμό του Μάνεση στη Χαλυβουργική του Βόλου, αλλά και στον απεργιακό αγώνα των Ναυτεργατών, όπως επίσης και κατά την επίθεση σε βάρος συνδικαλιστών του ΚΚΕ του σωματείου μετάλλου στη Ζώνη του Περάματος, αλλά και κατά το κλείσιμο της ΕΡΤ και την απόλυση εκατοντάδων υπαλλήλων της. Για τα παραπάνω, βλ. Θωίδου, Κ. & Πίττας, Γ. (2013: 75-76). Φάκελος Χρυσή Αυγή. Τα εγκλήματα των νεοναζί και πώς να τους σταματήσουμε. Αθήνα: Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο.
Ακόμη, θυμίζουμε τις σταθερές της θέσεις σχετικά με τα αίτια της οικονομικής κρίσης, τα οποία αποδίδονται διαστρεβλωμένα στην απληστία και την ανηθικότητα του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου, που επιδιώκει την αύξηση των κερδών του με δόλιο τρόπο και σε βάρος του ντόπιου κεφαλαίου, όπως επίσης και στην απληστία των ίδιων των εργαζομένων όσον αφορά την υπερκατανάλωση σε βάρος της κοινότητας, γεγονός που τροφοδοτεί την ανάγκη για τραπεζικό δανεισμό. Αναπαράγεται έτσι, η στρεβλή εικόνα της αντίθεσης μεταξύ «παρασιτικού-παραγωγικού κεφαλαίου», υπέρ του δεύτερου, από το οποίο θεωρείται ότι θα ωφεληθεί η εργατική τάξη. Επιχειρηματίες, όπως ο Σκλαβενίτης, θεωρούνται από τους ακροδεξιούς πρότυπα επιχειρηματικότητας, που συμβιβάζουν την «αναγκαία» ιδιωτική πρωτοβουλία με την αγάπη για την Πατρίδα! Με τη λογική αυτή νομιμοποιείται η ύπαρξη «καλών» καπιταλιστών και συσκοτίζεται το γεγονός ότι στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, βιομηχανικό και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο συγχωνεύονται στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Επίσης, βαφτίζεται ως «εθνικό» το στρατηγικό συμφέρον της ελληνικής αστικής τάξης και καλούνται τα εργατικά και ευρύτερα λαϊκά στρώματα να συστρατευθούν σε αυτήν τη λογική και να συναινέσουν στην περαιτέρω και συνεχή εκμετάλλευσή τους. Για τα παραπάνω, βλ. Τ.Ο./ΚΕ-ΚΚΕ. (2018: 121-122, 124). Χρυσή Αυγή-«δεκανίκι» του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Στο: Κομμουνιστική Επιθεώρηση. Θεωρητικό και Πολιτικό Όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, τεύχ. 5, σσ. 117-144.
[5] Βλ. Μπογιόπουλος, Ν. (2011: 183). “Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε”. Οι υπαίτιοι της Κρίσης και το “Χρέος” της ανατροπής τους-Μια ευγενική απάντηση στους πραιτωριανούς των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ. Αθήνα: Α.Α. Λιβάνη.
[6] Βλ. Άρεντ, Χ. (1998: 144-146) (μτφρ.: Β. Τομανάς). Άνθρωποι σε ζοφερούς καιρούς. Αθήνα: Νησίδες.
[7] Μπογιόπουλος, ό.π.: 177.
[8] Τον συγκεκριμένο όρο τον χρησιμοποιώ, τηρώντας το αντίστοιχο αρνητικό νόημα που προσέδιδαν σε αυτόν οι Μαρξ και Ένγκελς στα δικά τους κείμενα.
[9] Ενδεικτικά, παραπέμπω στην τοποθέτηση στη Βουλή του βουλευτή του ΚΚΕ Νίκου Καραθανασόπουλου, σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα και με αφορμή την τότε πρόσφατη μετονομασία του λιμανιού του Κατάκολου σε «λιμάνι Γιάννη Λάτση»! Στην τοποθέτηση αυτήν αναφέρθηκε το όνομα του μετέπειτα εθνικού μας «ευεργέτη» Τοσίτσα, του μεγαλέμπορου της Αιγύπτου και πολύτιμου συνεργάτη του Ιμπραήμ, ο οποίος καλούσε τον λαό να παραμείνει προσκυνημένος, την ίδια στιγμή που αυτός θησαύριζε. Ακούστηκαν επίσης τα ονόματα και άλλων ανάλογων «ευεργετών», όπως του Βαλλιάνου, του Ζαρίφη, του Κορωνιού, του Ιωνίδη, του Ζάππα, του Στεφάνοβικ που ήταν συνεργάτες του Συγγρού στο μεγάλο φαγοπότι εναντίον του ελληνικού δημοσίου. Αλλά και του Ζωγράφου, που πρωταγωνίστησε στις διώξεις ενάντια στους κολίγους του Κιλελέρ, των Ζαχάρωφ και Μποδοσάκη, που προμήθευαν ταυτόχρονα τον ελληνικό και τον τουρκικό στρατό στις μεταξύ τους εχθροπραξίες και, τέλος, του Λάτση που, μεταξύ άλλων, ευθύνεται για το έγκλημα της «ΠΕΤΡΟΛΑ». Για όλα αυτά, βλ. Καραθανασόπουλος, Ν. (2018). Οι «εθνικοί ευεργέτες» πλούτισαν από τις σάρκες του λαού [https://stilidanews.gr/2018/09/17/o%CE%B9-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CE%B5%CF%85%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%82-%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84/. Αναρτήθηκε στις 17-9-2018, ανακτήθηκε στις 25-10-2018].
[10] Μπογιόπουλος, 2011: 230-233.
[11] Βλ. Μπελογιάννης, Ν. (2010: 125, 129, 131, 180-182, 195-197). Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα. Αθήνα: Άγρα.
[12] Μπελογιάννης, ό.π.: 149-152, 395.
Ταχύρρυθμα μαθήματα ECDL για ΑΣΕΠ και μοριοδότηση
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 17 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 17/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
