Alfavita Newsroom Η «Πρωτοβουλία για τη διαγραφή του χρέους» και οι «κυβιστήσεις» στο χώρους που αναφέρονται στην αριστερά.
Μικρό ιστορικό :Κενό στη θέση του… κενού.
Η μετατόπιση από τη θέση για διαγραφή του χρέους της κυβέρνησης Σύριζα-ΑΝΕΛ (είχε εκδηλωθεί πριν τις εκλογές) έχει δημιουργήσει ένα… «αριστερό» -τουλάχιστον έτσι το βλέπουν οι ιθύνοντες καθοδηγήσεις- κενό στο στις θέσεις της κυβέρνησης που αναλαμβάνουν να το… καταλάβουν οι δυνάμεις που αυτοαναφέρονται ως… αριστερότερα του Σύριζα εντός και εκτός αυτού. Τούτο το κενό καλύπτεται( τουναντίον!) από μία συνολική δεξιά μετατόπιση στην επιχειρηματολογία, στις θέσεις αλλά –πρωτίστως- στην πολιτική κατεύθυνση αυτών των δυνάμεων. Σαν ο προηγούμενος να παίρνει τη θέση του… επόμενου ένα πράγμα. Μην σπρώχνετε όλοι θα πάρετε!
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η συγκρότηση της «Πρωτοβουλίας για την οριστική διαγραφή του χρέους» που συγκροτήθηκε πρόσφατα.
Αν ανατρέξουμε στην πρόσφατη ιστορία των δράσεων και των κινητοποιήσεων ενάντια στα μνημόνια θα διαπιστώσουμε βέβαια ένα κοινό πρόταγμα πέντε ή έξη σημείων που ένωνε όλες τις δυνάμεις στα αριστεροδεξιά… ενδότερα αλλά και στα «αριστερά»… εξώτερα του Σύριζα που αποτελούσε κοινή ιδεολογική πλατφόρμα. Βασικό και κεντρικό σημείο αυτής της πλατφόρμας ήταν το ζήτημα της διαγραφής του χρέους και η διεκδίκηση του. Υπήρχαν βέβαια αποκλίσεις στο ζήτημα της εξόδου από τη ΕΕ ,στην αρχή γινόνταν αποδεκτή απ` όλους η θέση για την έξοδο από το ευρώ, ενώ όταν συγκροτήθηκε η λεγόμενη «επιτροπή λογιστικού ελέγχου» για την εξακρίβωση του λεγόμενου «επονείδιστου» χρέους μπερδεύτηκαν πιο πολύ τα πράγματα. Όχι μόνο προς τα «δεξιά» καθώς απετέλεσε την πλατφόρμα για το πέρασμα στα νερά του κυβερνητισμού και της «υπευθυνοποίησης» αλλά και προς τα «αριστερά» (υπήρξαν τοποθετήσεις στο χώρο της δημοσιογραφίας που εκδήλωναν ανοικτά τη γοητεία που τους ασκούσε ο «λογιστικός έλεγχος του χρέους» αλλά και ο εν γένει «κυβερνητισμός»).
Αλλά ακόμα και το ΚΚΕ που στην αρχή κρατούσε μια αμήχανη (μέχρι κριτική για τα δεδομένα του) στάση πολύ σύντομα ανάκαμψε και υιοθέτησε το αίτημα της μονομερούς διαγραφής του χρέους εντάσσοντας το βεβαίως-βεβαίως στο πρόταγμα της λαϊκής οικονομίας και της άλλης εξουσίας και καταθέτοντας ως άμεσο καθήκον την κοινοβουλευτική πρόταση για την ακύρωση των μνημονίων με κάλεσμα (τι λες τώρα!) προς τις εργαζόμενες μάζες έξω από το κοινοβούλιο για να στηρίξουν την πρόταση. Και μετά;
Είναι λοιπόν φανερό ότι η κυριάρχηση του αιτήματος της «διαγραφής του χρέους» , της «στάσης πληρωμών» το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι δεν… νίκησε στο κίνημα . Το κενό πολιτικό περιεχόμενο αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης πέρα από το ότι μεταφέρει το κέντρο βάρος από τους αγώνες τελικά στο πεδίο των… θεσμών είναι ότι και σε αστικό επίπεδο δεν βρίσκει αποδέκτες. Και δεν έχει καμία σχέση με τα λατινοαμερικάνικα παραδείγματα που πολλοί επικαλούνταν όταν καταστρώνονταν τα ευφυή –πλην μάταια- σχέδια για την επιβολή του μέσω του… κινήματος. Αλλά πώς να δεις τούτη την σχεδόν αυταπόδεικτη αλήθεια όταν πιστεύεις πως η χώρα είναι μέρος της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και η ιμπεριαλιστική (!) εθνική αστική τάξη –που την συναπαντήσανε;- έχει σχέσεις αλληλεξάρτησης από τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό;
Αυτά τότε λέγονταν και γράφονταν από τους «Λακεδαιμόνιους» της αριστεράς από θέσεις που χαρακτηρίζονταν τάχα «εθνομουλάδικες» (χαρακτηρισμός στα ανωτέρου πολιτικού επιπέδου πολιτικά sites), όμως από ποιους; Από όσους τάχα μου αντι-εθνικιστές και αντι- πατριώτες έκαμαν πρόταγμα τους την… εθνικοποίηση των τραπεζών και προλαμβάνοντας την «πρωτοτυπία» της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμένου, έδιναν βήμα και μεταμόρφωναν σε παράγοντες και θεωρητικούς του κινήματος «για τη διαγραφή του χρέους» καθηγητάδες και «σοφούς» με εκφρασμένες εθνικιστικού και σοσιαλπατριωτικού (το λιγότερο!) χαρακτήρα θέσεις. Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε… Και για να αντιληφτούμε πως η αγνόηση του ζητήματος της εξάρτησης και του εξαρτημένου χαρακτήρα της αστικής «μας» τάξης είναι ίσα-ίσα που οδηγεί στην ανοχή του σοσιαλπατριωτισμού και του εθνικισμού.
Η συζήτηση της συγκρότησης της Πρωτοβουλίας στα γραφεία της Ίσκρα.
Το πρόβλημα σε ποιον να απευθυνθεί η πρόταση για «διαγραφή του χρέους» φαίνεται ότι λύθηκε για όσους συγκροτούν την Πρωτοβουλία για τη διαγραφή του χρέους με την… κυβίστηση της κυβέρνησης. Είναι συνεπώς ιστορική ευκαιρία να στριμωχτεί η νέα συγκυβέρνηση στις θέσεις που εγκατέλειψε: Θα απευθύνουν το αίτημα μέσω κινήματος συνελεύσεων, συγκεντρώσεων υπογραφών και «παρόν» σε ιστοσελίδες –που δεν τους εμπνέει και τόσο κατά τον εισηγητή αλλά κομμάτια να γίνει- και κινητοποιήσεων.. Προφανώς καλώντας την να μείνει σταθερή στις δεσμεύσεις. Έβαλαν και ως χρονικό όριο αυτών των πολύμορφων δράσεων το τετράμηνο. Τυχαία σύμπλευση με την κυβερνητική –υποτιθέμενη- μάχη με τους δανειστές; Μετά θα χαθεί η ιστορική ευκαιρία.
Δεσμεύσεις για τις οποίες όλοι οι εισηγητές εκφράζανε την βαθιά τους οδύνη και δικαιολογημένη αγανάκτηση γιατί δεν τηρηθήκαν όπως επίσης και για τον τρόπο που πληροφορήθηκε ο λαός την αλλαγή στάσης (μέσω ενός mail; πως μπόρεσαν;).
Όλες οι τοποθετήσεις μπορεί από το χρέος να ξεκίναγαν («μέσω του χρέους κατεδαφίζονται οι λαϊκές κατακτήσεις») και στο χρέος κατέληγαν ως προϋπόθεση για να τηρηθεί –έστω!- το γνωστό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (τουλάχιστον ως προς τα νοσοκομεία όπως υποστήριξε εκπρόσωπος σωματείων εργαζομένων στην υγεία).
Υπήρξε μάλιστα και συγκεκριμένη παρέμβαση για το πώς με συγκεκριμένο και συντεταγμένο τρόπο μπορεί να γίνει και η μονομερής διαγραφή του χρέους που θα επιφέρει φυσικά την έξοδο από το ευρώ. Με επιτρόπους στις τράπεζες («λενινιστική» υποχώρηση από το «αριστερό πρόγραμμα» εθνικοποίησης των τραπεζών), με χρήματα που θα βρούμε από το ισοζύγιο πληρωμών που είναι αρνητικό λόγω της λιτότητας και της μείωσης των εξαγωγών και των πλεονασμάτων –που μην ξεχνάμε πως «πέτυχε» η προηγούμενη «μνημονιακή» κυβέρνηση εν μέρει με το αίμα του ελληνικού λαού, εν μέρει με λογιστικά κόλπα και παραγωγικές επενδύσεις σε βιοτεχνία-βιομηχανία. Τέτοια σοφία. Προφανώς σε συμμαχία με την «πατριωτική» αστική τάξη. Το ερώτημα σε ποιον και από ποιον εξακολουθεί σε αντίθετη περίπτωση να παραμένει έωλο.
Ακόμη και τοποθετήσεις (Πετρόπουλος) που προσπάθησαν να θέσουν το ζήτημα του χρέους ως έκφραση της ολοκληρωμένης και πολύμορφης εξάρτησης της χώρας και της αστικής «της» τάξης αδίκησαν τον.. εαυτό τους θέτοντας : «διαγραφή του χρέους τώρα!». Και που πήγε η πολύμορφη εξάρτηση της οποίας έκφραση όπως καταδείχτηκε με ιστορική ανασκόπηση του εισηγητή-αποτελούσε πάντα το χρέος της χώρας; Ας διαγραφεί το χρέος και βλέπουμε…
Κάτι μου θυμίζει από το λαϊκό: «κάτι» ας κάνουν και βλέπουμε…
Όπως ήταν φυσικό αυτή η μετατόπιση της αριστερής αντιπολίτευσης της κυβέρνησης στις δεσμευτικές θέσεις του κυβερνητικού προγράμματος που δεν εφαρμόστηκε αφήνει ένα άλλο κενό αριστερής πολιτικής. Νέο κενό.
Το κάλυψε η τοποθέτηση (Αντωνόπουλος) που θέλει τη διαγραφή του χρέους και τη μονομερή στάση πληρωμών μέρος ενός εργατικού προγράμματος ανατροπής συνολικότερου που θα παλευτεί από το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Που θα οδηγεί αυτό το κίνημα. Σε μια άλλη εξουσία; Σε ένα προ-στάδιο πριν αυτή την εξουσία; Σε μια δυαδική εξουσία μήπως; Νέο κενό. Η πρόταση για την μονομερή στάση πληρωμών έχει με λεπτομέρειες περιγραφτεί από τις στήλες του ΠΡΙΝ…
Πάντως μια και αναφέρθηκε ήδη το ΚΚΕ –που δεν συμμετέχει φυσικά σε αυτή την κίνηση και φυσικά θα την κριτικάρει- με τις τελευταίες του αναλύσεις θα μπορούσε κάλλιστα να καταλάβει ένα από τα κενά των συνιστωσών αφού χαρακτηρίζοντας την κυβέρνηση Σύριζα- ΑΝΕΛ-κυβέρνηση για «την οικονομική ανάκαμψη της ολιγαρχίας» «παραβλέποντας» την εξάρτηση της αστικής τάξης και το ρόλο του ιμπεριαλισμού στην ουσία κάνει –πολιτικό!- … εισοδισμό στον τροτσκισμό!
Έτσι το ντόμινο που ξεκίνησε με την «αθέτηση» του προγράμματος της Θεσσαλονίκης από μεριάς της κυβέρνησης δημιούργησε μια κίνηση ντόμινο προς τα… δεξιά στις τοποθετήσεις όλων των χώρων που θέλουν να αναφέρονται στην αριστερά (συστημικής και μη συστημικής) που στην ουσία μεταθέτουν δεξιότερα του πολιτικού τόξου ,θέσεις και τοποθετήσεις ενός σώματος απόψεων και μιας κατεύθυνσης ενιαίας τελικά για την πλειοψηφία των οργανώσεων παρά τις διαφοροποιήσεις.
Σώματος απόψεων που ως βασικά του στοιχεία έχει ότι δεν απευθύνεται στο λαό αλλά στους διαχειριστές των ζητημάτων του, που παραγνωρίζει και ηθελημένα αγνοεί το ρόλο της εξάρτησης από τον ιμπεριαλισμό, που δεν δοκιμάζει και δεν δοκιμάζεται στο μόνο πεδίο που η αριστερά μπορεί να διακριθεί πολιτικά και ιδεολογικά –εν τέλει και πρακτικά: στο πεδίο της ταξικής αναμέτρησης, της λαϊκής αντίστασης. Και που εξακοντίζει αυτή την ανάγκη σε ένα μακρινό μέλλον ή την υποβαθμίζει σε ένα ασαφές και αμήχανο παρόν.
Τούτο ς είναι ο βαθύτερος λόγος που και αυτή η πρωτοβουλία δεν πρόκειται να μακροημερεύσει αν και οι συντελεστές της –πολλοί από τους οποίους συμμετείχαν στην προηγούμενη επιτροπή «λογιστικού ελέγχου»- κάνοντας την αυτοκριτική τους γιατί η προηγούμενη πρωτοβουλία βάλτωσε , θεωρούν ότι υιοθετώντας τώρα την «μονομερή-ολική- διαγραφή» θα κάνουν ένα βήμα προς τα αριστερά. Και την κυβέρνηση θα στριμώξουν και θα τιμωρήσουν για τις απιστίες της και κίνημα θα δημιουργήσουν. Πόσο όλα αυτά έχουν πραγματική σχέση με τις πραγματικές ανάγκες και τις «ταπεινές» αγωνίες του λαού είναι άλλο θέμα.
Πώς να… σπρώξουμε προς… αριστερΆ.
Να ξεκαθαρίσουμε πρώτα σχετικά με το χρέος και να μην τσιμπάμε στην αντιστροφή της πραγματικότητας που επιχειρούν ιμπεριαλισμός και αστική τάξη δίνοντας στο χρέος μία θέση που δεν πρέπει να κατέχει στην οικονομική και πολιτική σκέψη και τα δικά μας προτάγματα.
1. Η επίθεση της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας σε όλους τους λαούς και στον δικό μας- που επιπλέον είναι λαός μιας χώρας που δεν είναι και δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητη-προϋπήρχε του «χρέους» και θα συνεχίσει να υπάρχει μετά από αυτό όσες λύσεις και αν δώσουν περνώντας την κρίση (και τις «λύσει» τους) από «πάνω μας». Οφείλεται στην μεγάλη ανατροπή στους ταξικούς συσχετισμούς, στην ήττα του κομμουνιστικού κινήματος. Η αστική τάξη αξιοποιεί την υπαρκτή κρίση στην κατεύθυνση της νομιμοποίησης της επίθεσης της στην εργατική τάξη και τους λαούς. Εδώ το ονομάζει «αποπληρωμή του χρέους», στη Σουηδία «επιβίωση του… κράτους πρόνοιας». στην Κίνα «άνοδο της ανταγωνιστικότητας», στις ΗΠΑ « ισοσκελισμένος προϋπολογισμός » κλπ
2. Το χρέος της χώρας αποτελεί έκφραση της πολύμορφης εξάρτησης της ιθύνουσας μεγαλοαστικής τάξης που αν και στριμώχνεται από τους ιμπεριαλιστές καθώς διαλύονται οι κοινωνικές της συμμαχίες και υποβαθμίζεται ο ρόλος της επωφελείται τα μέγιστα από την χρήση του «χρέους» ΚΑΙ ως εργαλείου επιβολής πολιτικών: ανατροπής κοινωνικών δικαιωμάτων, μεταφορά αξίας από τα «κάτω » προς τα «πάνω» και-δυστυχώς γι αυτήν- και από τα «μέσα» προς τα «έξω» και ως πληρωμή του ακριβού εκπρόθεσμου λογαριασμού της εισόδου στο ευρώ και στον εύκολο δανεισμό για χάρη του οποίου έβαλε υποθήκη τον λαό «της» αλλά και τους δικούς της σχεδιασμούς. Η προσπάθεια να παίξει με τις αντιθέσεις των προστατών της σχεδόν πάντα την οδήγησαν στη συντριβή ή στα «ευχαριστώ».
3. Οι ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονται για τη διάσωση της χώρας αλλά για τη διάσωση… του χρέους. Όταν εννοούν να γίνει βιώσιμο εννοούν να μπορούν σε ένα εξακοντισμό στο χρόνο και σε βιώσιμες αναλογίες (πάντα αυτό συνέβαινε με την ελληνική ιστορία) να μπορούν να αρμέγουν ζεστές αξίες και πόρους σε ετήσια βάση από το μόχθο του λαού μας. Θα το είχαν πετύχει –το ελληνικό χρέος είναι ένα μόριο του ευρωπαϊκού και ένα… πρωτόνιο του παγκόσμιου χρέους- αν δεν συγκρούονταν με αφορμή αυτό το χρέος αγεφύρωτες ενδοϊμπεριαλιστικές στρατηγικές στις δύο… όχθες του Ατλαντικού αλλά και εντός της ΕΕ.
4. Κάθε προσπάθεια της αριστεράς να δώσει απαντήσεις στο ζήτημα του χρέους προσπερνώντας αυτούς τους περιορισμούς και να θεωρήσει όπως το κράτος και το χρέος… πεδίο ταξικής πάλης δεν αποτελεί παρά το φύλλο συκής για την αναχώρηση από το πραγματικό πεδίο της ταξικής πάλης και της αναμέτρησης. Την ανάγκη να οργανώσει τις εστίες της λαϊκής αντίστασης, να σχεδιάσει, να συντονίσει και να καθοδηγήσει το μέτωπο αντίστασης, διεκδίκησης και πραγματικής ανατροπής των πολιτικών ,να συζητήσει για τους λόγους που φτάσαμε ως εδώ, να αρχίζει να δίνει τις πρώτες πειστικές απαντήσεις κριτικής αποτίμησης για αυτό που υπήρξε ως σοσιαλισμός και για αυτό που οφείλει να υπάρξει. Αυτό αφορά το σύνολο της αριστεράς ακόμη και όσους ασκούν-όπως ο γράφων και κάθε εύκολα και ανώδυνα «γράφων»- τούτη την κριτική.
5. Η προσπάθεια να γίνουν ανέξοδες (από την άποψη της πολιτικής κριτικής) παρεμβολές στο παρελθόν και στο παρόν δεν δίνουν καμία διέξοδο και αδικούν το παρελθόν. Το πχ το ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα το 1934 είχε στο πρόγραμμα του και το αίτημα της μονομερούς διαγραφής του τότε χρέους, ποιες θέσεις νομιμοποιεί από πολιτικής απόψεως σήμερα; Τότε όμως το κομμουνιστικό κίνημα είχε –όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια- αναδείξει την άλλη προοπτική, την άλλη εξουσία, έναν «άλλο εφικτό κόσμο» τον σοσιαλισμό και με αυτή τη γραμμή έδωσε τη μάχη της διπλής για την Ελλάδα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης. Αν κάποιοι θεωρούν ότι βρισκόμαστε σε αυτό το στάδιο να… σηκώσουν το χέρι αλλιώς ας βυθιστούν στην… ονείρωξη τους. Ούτε υπάρχει σύγκριση με την μονομερή διαγραφή του χρέους που επέβαλλε η επαναστατική κυβέρνηση των μπολσεβίκων. Η οποία –σημειωτέον- προσήλθε εκ νέου στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το χρέος στο συνέδριο της Βερόνας για να θέσει τους δικού της όρους για τα τσαρικά χρέη. Έχοντας όμως άλλες προϋποθέσεις από πίσω της. Ένα ένοπλο λαό που οικοδομούσε –με όλες τις αδυναμίες και τα λάθη-μια άλλη κοινωνία.
6. Τα καθήκοντα αυτά δεν παρακάμπτονται προσπερνώντας τα «διόδια» της αντίστασης (εδώ δεν έχει δεν πληρώνω) ,αν δεν πάρει ο λαός πραγματικές ανάσες βλέποντας ότι μπορεί να ανακόψει την επίθεση τουλάχιστον αναμετρώμενος με τους δυνάστες του και εν τέλει με τον εαυτό του (το ρήμα «αναμετρώμαι» έχει και μία… αυτοπάθεια). Δεν υποκαθίσταται αυτή η «υποχρέωση» με επαναλαμβανόμενες, χιλιοδιατυπωμένες προτάσεις και διόλου ευφάνταστες υποκαταστάσεις και αριστερές αντιπολιτεύσεις σε αυτούς που θα όφειλαν-τάχα μου- να είναι αλλιώς. Είναι ,ναι, ένας παρατεταμένος αγώνας ,ένα «μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα», ίσως όχι τόσο μακρύ όπως σήμερα φαντάζει καθώς η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και η συνειδητοποίηση του πόσο μας αντιμετωπίζει το σύστημα ως αναλώσιμο υλικό κινητοποιεί και απελευθερώνει δυνάμεις και διαλύει τις αναγκαστικές ή υφαρπαγμένες «συναινέσεις». Βέβαια ανοίγει το δρόμο στις πιο αντιδραστικές και μαύρες δυνάμεις για να εκμεταλλευτούν το κενό.,.
Απλά η αριστερά πρέπει να είναι «εκεί». Να «φωλιάζει» στις πραγματικές ανάγκες του λαού και όχι στα φληναφήματα και στις ασκήσεις επί χάρτου και τις εικονικές ρήξεις. Γιατί εκτός από το χρέος των πραγμάτων που δεν κάνει (γιατί αν έκανε άλλη θα ήταν η «αφήγηση» σήμερα, πάντα υπάρχουν επιλογές στις ιστορικές διασταυρώσεις !) σε αυτό το αναγκαστικό χρέος λοιπόν, θα προστεθεί και το.. επονείδιστο χρέος όσων κάνει σε λάθος κατεύθυνση.
Δημήτρης Μάνος
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 14/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
