Κοιμάται ο Μεγάλος Αδερφός;

Ήταν περίπου τέτοια εποχή πέρυσι. Ο κόσμος συγκλονιζόταν. Αιτία δεν ήταν η τραγωδία στον αέρα με κατάρριψη επιβατικού αεροσκάφους. Ούτε η γενοκτονία του σύγχρονου σφεντοβόλου Δαβίδ από μία πανίσχυρη στρατιωτική υπερδύναμη. Ούτε καν η επέλαση μίας τρομοκρατικής οργάνωσης, η οποία απειλεί να επαναχαράξει ολόκληρο το χάρτη της Μέσης Ανατολής. Ήταν οι μέρες που μαθαίναμε πως οι Αμερικάνοι παρακολουθούν όλο τον πλανήτη, από τον τελευταίο ιδιώτη που μπαίνει στο ίντερνετ μέχρι την γυναίκα που ηγείται της κραταιής Γερμανίας.

Αναφερόμαστε, βεβαίως, στις αποκαλύψεις του Αμερικανού πράκτορα της NSA, Έντουαρντ Σνόουντεν. Το ζήτημα, τότε, είχε προκαλέσει παγκόσμιο σάλο. Οι σχέσεις Βερολίνου Ουάσιγκτον δοκιμάζονταν. Το ευρωκοινοβούλιο με πύρινα λόγια καταδίκαζε την παγκόσμια κατασκοπεία των ΗΠΑ. Μέσα σε λίγους μήνες η Ευρώπη δεν έκανε απλώς πίσω. Αρνήθηκε επανειλημμένως να δώσει άσυλο στον Έντουαρντ Σνόουντεν, καθώς αν το έκανε θα εξόργιζε τον Λευκό Οίκο. Βεβαίως, αν ο Σνόουντεν αποκάλυπτε κατασκοπεία εκ μέρους κάποιου «κακού» κράτους – ακόμη και του επιπέδου της Ρωσίας – ουρά θα έκαναν οι δυτικές χώρες για να τον πάρουν κάτω απ’ τις φτερούγες τους.

Σήμερα, ο Σνόουντεν βρίσκεται κάπου στη Ρωσία, με τον Βλαντιμίρ Πούτιν να είναι ο μόνος ηγέτης που – έστω και με δυσκολία – αποδέχτηκε να του δώσει ένα προσωρινό άσυλο. Οι αποκαλύψεις του, όμως, προκαλούν σειρά ερωτημάτων μετά την πρόσφατη κτηνωδία της κατάρριψης του επιβατικού Μπόινγκ.

Από την Ουκρανία ως τον Ινδικό Ωκεανό

Μετά το πραξικόπημα εναντίον του Βίκτορ Γιανουκοβίτς οι εξελίξεις στην Ουκρανία ήταν κατακλυσμιαίες: Μέσα σε λίγες βδομάδες η Ρωσία προχωρά στην προσάρτηση της Κριμαίας, ενώ το Κίεβο κυβερνάται από τους ανθρώπους που έχει επιλέξει η Αμερική. Η μάχη για την ανατολική Ουκρανία μαίνεται, με τους φιλορώσους αυτονομιστές να προχωρούν στην κατάληψη κυβερνητικών κτηρίων, αναλαμβάνοντας την εξουσία. Ωστόσο, η εκλογή νέου Προέδρου αλλάζει το σκηνικό. Η Ρωσία αποδέχεται σιωπηρά τις εκλογές και ο Πέτρο Ποροσένκο στέλνει τον ουκρανικό στρατό εναντίον των αυτονομιστών.

Η μοναδική στιγμή όπου η Ρωσία είχε το πάνω χέρι ήταν η προσάρτηση της Κριμαίας. Κατά τα άλλα, η Μόσχα βρέθηκε να χάνει από τη σφαίρα επιρροής μία χώρα με την οποία δεν συνορεύει απλά: η Ουκρανία είναι η σημαντικότερη χώρα για το όραμα της ευρασιατικής ένωσης του Πούτιν. Κι όμως, η Αμερική κατάφερε να σπάσει τους δεσμούς 3 αιώνων (!) προς όφελός της. Είναι φανερό, λοιπόν, πως σ’ όλη αυτή την περίοδο Ανατολή και Δύση είχαν το βλέμμα τους στραμμένο στην Ουκρανία. Δημιουργείται, λοιπόν, η απορία: Πώς είναι δυνατόν οι πανίσχυρες ΗΠΑ - οι οποίες γνωρίζουμε μέσω Σνόουντεν πως μπορούν να κατασκοπεύουν όλον τον πλανήτη – να μην μπορούν να προσκομίσουν στοιχεία, κι όχι εικασίες, για τις ακριβείς συνθήκες της κατάρριψης του επιβατικού Μπόινγκ;

Να προσθέσουμε και μία δεύτερη απορία: Πώς είναι δυνατόν να μην γνωρίζουν οι Αμερικάνοι πώς κατερρίφθη το άλλο μαλαισιανό επιβατικό αεροπλάνο, τον περασμένο Μάρτιο, στον Ινδικό Ωκεανό; Συνυπολογίζοντας, μάλιστα, πως κατερρίφθη στη «γειτονιά» της αμερικανικής στρατιωτικής βάσης Ντιέγκο Γκαρσία. Η συγκεκριμένη βάση παρότι δεν είναι ευρέως γνωστή: «Είναι μία από τις πλέον στρατηγικής σημασίας βάσεις έξω από τις ΗΠΑ. Η σχετικά άγνωστη αυτή βάση έχει σπουδαίο ρόλο από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου μέχρι τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας και πιθανώς να στεγάζει μία υψίστης μυστικότητας φυλακή της CIA», γράφει ο Αμερικανός καθηγητής και συγγραφέας Ντέιβιντ Βάιν στο βιβλίο του «Το Νησί της Ντροπής».

Μικρός… Αδερφός;

Είναι τόσο σπιθαμιαίος, τελικά, ο «Μεγάλος Αδερφός»; Ακόμη και στην πιο «καυτή» περιοχή του πλανήτη ή δίπλα σε μία βάση εξοπλισμένη με την κορυφαία τεχνολογία που έχει εφεύρει ο άνθρωπος μπορούν να καταρρίπτονται αεροσκάφη δίχως ουδείς να μπορεί να αποδείξει τι συνέβη; Ή μήπως τα στοιχεία για τον όποιο υπαίτιο είναι πιο χρήσιμα ως όργανο εκβιασμών στα χέρια του αντιπάλου του;