Στις 14 Απριλίου 2019 μίλησε ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος στο μοναστήρι του αγίου Διονυσίου στον Όλυμπο με θέμα « Η άρνηση του ανθρώπου να γεννηθεί». Ουσιαστικά εμβάθυνε ο π. Νικόλαος στην προς Γαλάτας επιστολή του Αποστόλου Παύλου, κεφάλαιο 4ο στίχοι 8-21. Στην ομιλία του αναφέρθηκε και στην σχολική πραγματικότητα της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα και νομίζω ότι δίνει κάποιες απαντήσεις στο γιατί πολύ συχνά αποτυχαίνουν οι προσπάθειες των συναδέλφων Φιλολόγων να καλλιεργήσουν το καλό στις ψυχές των μαθητών μέσα από την διδασκαλία των ανθρωπιστικών μαθημάτων.
«Αδελφοί τότε μεν ουκ ειδότες Θεόν εδουλεύσατε τοις μη φύσει ούσι θεοίς». Λέει, πριν από την επιστροφή σας δεν ξέρατε τον Θεό και δουλεύατε σε θεούς που δεν είναι φύσει θεοί. Το θέμα είναι ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη να λατρεύσει θεό. Εγώ τόσα χρόνια άθεο δεν έχω βρει ακόμα. Μπορεί να υπάρχει κάπου κάποιος. Ο διάβολος δεν είναι άθεος, είναι σίγουρο αυτό. Φθονεί τον Θεό, τον διαβάλει. Άθεο άνθρωπο εγώ δεν έχω συναντήσει και λέω ότι κι εγώ κάποτε ήμουν άθεος. Ήμουν εκτός Εκκλησίας, όχι άθεος. Άθεος δεν υπάρχει κανένας. Με ποια έννοια δεν υπάρχει. Υπάρχει κάτι που μπαίνει πάντα στην θέση του Θεού. Αν πάρετε το μεγαλύτερο ρεύμα αθεϊσμού που υπήρξε, τον Διαφωτισμό για παράδειγμα, είναι γεμάτο με θεούς. Πρώτος θεός είναι η πρόοδος, άλλος θεός ήταν η φύση, άλλος θεός ήταν το τρίπτυχο που ενέπνευσε η Γαλλική Επανάσταση, ελευθερία-αδελφότητα-ισότητα. Το ότι αφιερώνεται κανείς σε ιδεώδη και αφιερώνεται με ένα τρόπο που είναι μη λογικός, δεν είναι δηλαδή τρόπος που εξηγείται. Η πρώτη αφιέρωση είναι μεταφυσική αφιέρωση. Όταν λέει από την φύση πηγάζει η αλήθεια, πρέπει να ξέρετε ότι αφιέρωσαν μετά δεκαετίες ολόκληρες προσπαθώντας να καταλάβουν τι εννοούσαν. Δηλαδή τι σημαίνει αυτό, πηγάζει ηθική από την φύση ; Αλλοίμονό μας αν πούμε ότι πηγάζει ηθική από την φύση. Ποια είναι η ηθική αυτή ; Το λιοντάρι που τρώει το πρόβατο, ο λύκος που τρώει τ’ αρνιά ή η αλεπού που τρώει τα κοτόπουλα ; Για ποια ηθική μιλάμε ;
Στην πρώτη φάση του Διαφωτισμού, την αισιόδοξη, με τον Ρουσσώ κ.α. όλη η ελπίδα ήταν να κατασιγάσουμε τη φωνή της Εκκλησίας, οι οποίοι μας δυσκολεύουν, δεν υπάρχει αμαρτία, και υπάρχει η αθωότητα της φύσης. Βέβαια η φύση έχει και πολλή αγριότητα μέσα της. Και μάλιστα πάρα πολύ αγριότητα κι έχει και πολύ παραλογισμό. Επίσης τα ένστικτα του ανθρώπου έχουν πολύ αγριότητα και πολύ παραλογισμό. Και ο Καρτέσιος και αργότερα ο Φρόυντ το έδειξαν αυτό με μεγάλη λεπτομέρεια. Και μάλιστα η ψυχανάλυση, η ψυχολογία είναι και μια ειρωνική αντιπαράθεση στον Διαφωτισμό, πρέπει να ξέρετε. Γιατί είναι ενάντια στον Διαφωτισμό ; Διότι δείχνει, όλη η ψυχοθεραπεία, όλη η ψυχολογία, ότι υπάρχουν δυνάμεις στον άνθρωπο οι οποίες δεν ελέγχονται από την λογική. Και όχι μόνο δεν ελέγχονται από την λογική, αλλά και κάνουν αυτές ότι θέλουν. Και κάνουν ότι θέλουν όχι μόνο τους ανόητους ανθρώπους αλλά και τους απολύτως εγγραμμάτους και τους σοφούς. «Σοφέ μου το τετράφωτο που σε φωτάει λυχνάρι/ νάτανε φεγγάρι κι εσύ είκοσι χρονών». Δηλαδή τι ονειρεύεται ο σοφός ; Ονειρεύεται μια ικανοποίηση ενστίκτων την οποία στερήθηκε ο καημένος. Και τα οποία μπορεί να είναι ενάντια και στην κοινωνική ηθική, ενάντια και στην οικογενειακή ηθική και ενάντια σε οτιδήποτε μπορεί κανείς να σκεφθεί.
Να προσέξουμε τι σόι θεούς έχουμε. Άθεος δεν υπάρχει. Θεωρητικά άθεος μπορεί να είναι κανείς όπως κι εγώ ήμουν κάποτε. Και τότε όμως είχα κάποιο θεό. Όπως λέει ένας μεγάλος προτεστάντης θεολόγος «υπάρχει μια έσχατη μέριμνα που να μπορεί ν’ ακουμπάει κανείς. Κάτι που να τον κάνει να ελπίζει». Πάρτε τον Τσίπρα που λέει ότι είναι άθεος. Σε πόσους θεούς δουλεύει και φοβάμαι μήπως δουλεύει και σε αντιφατικούς θεούς. Μπορεί να δουλεύει και στην Μέρκελ και στον Σοσιαλισμό ταυτόχρονα. Αυτά τα λένε οι ίδιοι τους, δεν λέμε κανένα μυστικό αυτή την στιγμή. Αλλά δεν είναι άθεος. Η πρόοδος θα σου πει, τα δικαιώματα, μια σειρά από θεούς θα σου βγάλει και θα σου αραδιάσει. Το φοβερό είναι ότι αυτοί οι θεοί είναι όλοι χριστιανικής καταγωγής. Αυτό είναι το πιο αστείο απ’ όλα. Δηλαδή αν ψάξεις να βρεις που υπάρχει αυτή η ισότητα, θα την βρεις στον Απόστολο που είπαμε σήμερα. «Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουδέ δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ …». Πριν απ’ αυτό, υπήρξε καμιά διακήρυξη ισότητας ανθρώπων ; Ποτέ. Από ποιόν να υπάρξει ; Από τον Αριστοτέλη που λέει στα Ηθικά Νικομάχεια ότι «οι άνθρωποι χωρίζονται σε φύσει δούλους και φύσει ελεύθερους» ; Δεν υπάρχει. Καμιά διακήρυξη περί καμιάς ισότητας. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία την οποία θαυμάζουμε ήταν η μόνη πραγματική Δημοκρατία. Αυτό που έχουμε σήμερα εμείς μόνο Δημοκρατία δεν αποκαλείται. Μην το πείτε ποτέ Δημοκρατία γιατί δεν έχει καμιά σχέση με καμιά Δημοκρατία. Δημοκρατία σημαίνει να ελέγχει συνέχεια ο λαός την εξουσία και να είναι παρών στις αποφάσεις. Δημοκρατία δεν είναι μια φορά να του πάρεις την συγκατάθεσή του κοροϊδεύοντάς τον και για 4 χρόνια να οργιάζεις και μετά να δώσεις σε άλλους οργιαστές την θέση σου. Και εν τω μεταξύ να έχεις ψηφίσει και νόμο που κάνει παραγραφή των αδικημάτων που έχεις κάνει για να μην μπορέσει να σε κυνηγήσει και κανένας. Αυτά δεν είναι Δημοκρατία. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν όντως Δημοκρατία. Είχε την Βουλή, την Εκκλησία του Δήμου που ήταν μαζεμένοι όλοι οι ελεύθεροι πολίτες.
Αυτή η Δημοκρατία ήταν Δημοκρατία των ελευθέρων, όχι των δούλων. Οι δούλοι ήταν αντικείμενα. Ότι και νάκανες σε ένα δούλο, μα ότι και νάκαμνες, δεν λογοδοτούσες πουθενά. Πουθενά. Δεν υπήρχε δικαστήριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Άλλη ιστορία. Ποιος ξεκίνησε τα ανθρώπινα δικαιώματα ; Που τα βρήκαμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, για πέστε μου ; Είχατε ανθρώπινα δικαιώματα στην Ρώμη ; Κανένα. Εκτός αν ήσασταν Ρωμαίος πολίτης, που σημαίνει ότι έπρεπε να πληρώσεις του κόσμου τα λεφτά για να γίνεις Ρωμαίος πολίτης και τότε είχες μερικά δικαιώματα, για παράδειγμα δεν μπορούσε να σε δείρει κάποιος στον δρόμο, να σε φυλακίσει χωρίς λόγο, τέτοια δικαιώματα. Καμιά ισότητα. Δεν υπήρχε η έννοια της ισότητας ποτέ και πουθενά, πριν τα λόγια αυτά του Χριστού και τα λόγια αυτά του Αποστόλου Παύλου. Και έρχονται τώρα οι σημερινοί άθεοι και μας πετάνε χριστιανικά συνθήματα στο κεφάλι μας συνέχεια. Και ο Σοσιαλισμός τι είναι ; Τον Σοσιαλισμό ποιος τον εφηύρε ; «Είχον άπαντα κοινά», Πράξεις των Αποστόλων. Οι χριστιανοί στην πρώτη Εκκλησία κατέθεταν στο τραπέζι ότι είχαν και δεν είχαν και μοιράζονταν ανάλογα με τις ανάγκες όλων. Θέλετε Σοσιαλισμό ; Νάτος. Ιδεώδης Σοσιαλισμός. Και μάλιστα ελεύθερος. Διότι αυτό το πράγμα δεν γίνεται με την βία, δεν θα σας πάρω στο Γκουλάγκ αν δεν το κάνετε. Γιατί κάποτε ο υπαρκτός Σοσιαλισμός επειδή ακριβώς δεν πίστευε και δεν είχε καμιά ελπίδα στον Θεό το έκανε με το ζόρι. Σε ονομάζω κατέχοντα, και όσους είχαν ένα κτηματάκι, ένα μπαξέ τους ονόμασαν Γαιοκτήμονες τους πλάκωσαν και τους πήγαν στα Γκουλάγκ. Εκατομμύρια, ανθρώπους. Και μας λένε οι απόγονοι αυτών ότι έχουν την δικαιοσύνη στα χέρια τους. Και φιμώνουν οτιδήποτε πούμε εμείς.
Ο Σοσιαλισμός λοιπόν στην υγιή του μορφή εμφανίστηκε στην Καινή Διαθήκη. Ξέρετε καμία τέτοια Κομμούνα όπως λέγεται, κανένα τέτοιο κοινόβιο προηγουμένως ; Εγώ δεν ξέρω, που να είναι ανοιχτό σε όλους, που να μπαίνουν όλοι οι άνθρωποι μέσα και να έχουν την δυνατότητα να ξέρουν ότι ανήκουν σε μια πραγματική αδελφότητα. Να κι αυτή η έννοια, αδελφότητα, ελευθερία και ισότητα. Η ισότητα προέρχεται όπως το λέει ο Παύλος εδώ, αφού «ουκ ένι άρσεν και θήλυ … πάντες υμείς είς εστέ εν Χριστώ Ιησού». Εν Χριστώ Ιησού είναι η ισότητα αυτή. Δεν είναι ότι κάποιος κάθεται πάνω στο κεφάλι μας και μας καταπιέζει εξίσου. Αυτό δεν λέγεται ισότητα, λέγεται τυραννία. Δεν είναι ισότητα να κάθεται πάνω από το κεφάλι μας κάποιος και να είναι αυτός πρώτος, όπως ήταν στην Σοβιετική Ένωση η άρχουσα τάξη η οποία ζούσε πριγκηπικό βίο ενώ οι άνθρωποι μοιράζονταν το σιτάρι στην ουρά για να μην πεθάνουν. Ολόκληροι λαοί εξολοθρευτήκανε.
Αυτά είναι γνωστά σε όλους, αλλά τα λέω για να τονίσω αυτά που ακούμε εδώ ότι δεν υπάρχει δηλαδή άθεος. Υπάρχουν ειδωλολάτρες, είμαστε ειδωλολάτρες. Και αμέσως γυρίζει τον λόγο ο Παύλος «υμείς δε γνόντες Θεόν, πως επιστρέφετε πάλιν επί τα πτωχά και ασθενή στοιχεία οις πάλιν άνωθεν δουλεύειν θέλετε; ». Πως είναι δυνατόν να γυρίζετε προς τα πίσω τώρα που γνωρίσατε τον Θεό και να υποτάσσεσθε στα πράγματα στα οποία ήσασταν προηγουμένως υποταγμένοι ; Πριν πω ποια είναι αυτά τα πράγματα μια παρατήρηση πάνω στο «γνόντες Θεόν, μάλλον γνωσθέντες υπό του Θεού». Είναι λίγο παράξενο τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Αυτό είναι μια σημαντική λεπτομέρεια. Δεν είναι ότι γνωρίζω τον Θεό και ο διάβολος γνωρίζει τον Θεό. Ο Θεός όμως δεν γνωρίζει τον διάβολο. Δεν σε ξέρω, θα του πει. «Γνωσθέντες υπό του Θεού» σημαίνει ότι αποκτούμε μια ομοήθεια μετά του Θεού. Σημαίνει να ξέρουμε την γλώσσα του Θεού. Υπάρχουν κάποιες γλώσσες που δεν τις μιλάει ο Θεός. Όπως στην παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου, ο Τελώνης μιλάει μια γλώσσα που την καταλαβαίνει ο Θεός, την γλώσσα της ταπείνωσης, την γλώσσα της μετανοίας, ενώ ο Φαρισαίος μιλάει μια γλώσσα που δεν την καταλαβαίνει ο Θεός. Και του λέει εγώ είμαι σπουδαίος, είμαι μέγας και τρανός και σ’ ευχαριστώ που δεν είμαι σαν κι αυτόν τον άθλιο δίπλα. Αυτή την γλώσσα ο Θεός δεν την καταλαβαίνει και δεν ανταποκρίνεται. Ακριβώς αυτό σημαίνει να σε γνωρίσει ο Θεός.
Σημαίνει το να συντονίζεσαι στο μήκος κύματός του. Το να κάνεις πράγματα που αναπαύουν τον Θεό, όχι μόνο αυτός να αναπαύει εσένα. Είναι τεράστια η δύναμη που έχει ο άνθρωπος να θέλει να τον αναπαύσει ο Θεός και όλοι οι άλλοι άνθρωποι. Αυτό μόνο και τίποτα άλλο. Δηλαδή πραγματικά να μη θέλει να δει τον Θεό όπως είναι και τι θέλει ο Θεός. Να θέλει μόνο να υπηρετηθεί από τον Θεό. Αλλά σ’ αυτό ούτε και ο διάβολος θα είχε αντίρρηση. Αν τούκανε ο Θεός τα χατίρια κι αυτός θα ήταν πιστός. Αλλά τα χατίρια του διαβόλου ο Θεός δεν τα κάμνει επειδή είναι καταστροφικά για όλη την δημιουργία. Όπως λέει η παροιμία «αν άκουγε ο Θεός τα γεράκια θα ψοφούσαν όλα τα βόδια». Δεν μπορεί να ακούσει ο θεός τα γεράκια και να ψοφήσουν όλα τα βόδια για να τα φάνε τα γεράκια. Γι αυτό άλλο πράγμα είναι να γνωρίζεις τον Θεό και άλλο πράγμα να σε γνωρίζει ο Θεός. Αυτό το δεύτερο είναι πολύ σημαντικό. Σημαίνει ότι συντονίζεσαι μετά του Θεού, ότι τον κοιτάς στα μάτια και όχι μόνο στα χέρια. Όπως ένα παιδί δικό μας όταν μεγαλώσει θέλουμε να μας κοιτάει και λίγο στα μάτια, όχι μόνο στα χέρια. Τι μούφερες, τι μούδωσες ; Την σχέση την φτιάχνουν τα μάτια, δεν την φτιάχνουν τα χέρια. Όταν αγαπώ κάποιον του κάνω το χατίρι ή όχι ; Τι αγάπη είναι αυτή που συνέχεια τον πετάω στα σκουπίδια. Δεν είναι αγάπη αυτό, είναι μια χρήση του άλλου, χρησιμοποίηση του άλλου και μόνο. Λες, την ξέρω την γυναίκα μου. Αυτή σε ξέρει με τον τρόπο αυτό ; Γιατί όλοι λέμε ότι είμαστε καλοί. Ως καλό σε ξέρει η γυναίκα σου ή σου λέει είσαι καλός για να μην ξαναμαλώσετε.
Αυτό σημαίνει να σε ξέρει ο Θεός, γιατί είναι σχέση μεταξύ προσώπων. Τι λέω εγώ για τον εαυτό μου και τι λέω για τον Θεό δεν έχει τόση σημασία. Τι λέει όμως ο Θεός για μένα, έχει μεγάλη σημασία. Μας ενδιαφέρει καθόλου αυτό ; Όπως κι αυτός που αγαπούμε τι λέει για μας ; Πόσο έτοιμοι είμαστε να ακούσουμε τα παράπονα που έχει ; Μα κι εμείς έχουμε. Να μια ευκαιρία για επικοινωνία. Όχι για να τον κατηγορήσεις τον άλλο. Ενώπιον του Θεού δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κανένα, γιατί ο Θεός μας ξέρει. Το να βγαίνω και να λέω έτσι ο ένας έτσι ο άλλος ξεγελώ τον εαυτό μου, ξεγελώ και άλλους, αλλά τον Θεό πως θα τον ξεγελάσεις ; Πρέπει ενώπιον του Θεού να είμαι αυτός που είμαι, γιατί αλλιώς προκαλώ πειρασμούς στον εαυτό μου. Τι κάνουν οι πειρασμοί ; Δείχνουν αυτό που είμαι πράγματι. Δείχνουν που βρίσκομαι πράγματι. Κι εκεί μετά αναγκάζομαι να παραδεχτώ ότι δεν είμαι αυτό που θέλω πολύ να φανερώσω προς τα έξω. Έχει μεγάλη σημασία λοιπόν το τι ξέρει ο Θεός για μας. Και είναι σωστό να μας ξέρει ο Θεός σαν αυτό που εμείς θέλουμε να είμαστε δηλαδή καλοί, σπουδαίοι κλπ. Αν σε ξέρει τέτοιον ο Θεός μην το λες προς τα έξω και προκαλείς τον φθόνο των άλλων και τον φθόνο του διαβόλου που είναι πολύ σημαντικός. Έτσι και πεις είμαι καλός ας πούμε ότι δεν θα σε φθονήσει κανένας άνθρωπος, μόνο που θα σε φθονήσει ο διάβολος κάηκες. Ξέρετε πόσους έχει αυτός να σου φέρει μπροστά σου ; Και θα σε κάνουν να ωρύεσαι και να χτυπιέσαι στον δρόμο και να μην καταλαβαίνεις πως τόκανες. Γι αυτό μην το λες καλύτερα.
Να λες με την βοήθεια του Θεού στεκόμαστε, κάνουμε κάτι. Αλλά σήμερα το lifestyle σου λέει να κάνεις ακριβώς το αντίθετο. Και ο κυρίαρχος πολιτισμός της εποχής μας που είναι ο αμερικάνικος ακριβώς αυτόν τον άνθρωπο προβάλει ο οποίος είναι 100% σίγουρος ότι έχει δίκιο. Θα γκρεμίσει το σύμπαν, θα τους σκοτώσει όλους, δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο. Γιατί ο ίδιος ξέρει. Βρε, ρώτα τον θεό μήπως … Γι αυτό οι Αμερικανοί είναι βαθύτατα αφελής λαός, άσπρο-μαύρο. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Ο καλός και ο κακός. Και πάντα ο καλός είμαι εγώ. Όπως έλεγε ο πρόεδρος Bush «μας μισούν γιατί είμαστε καλοί». Πολύ απλό. Κι αν στην Αμερική συνέχεια δεν φωνάζεις είμαι ο καλύτερος από όλους θα νομίζουν ότι είσαι ηλίθιος. Είναι το αμερικανικό στυλ. Είχα δει μερικά επεισόδια από το «Αμερική έχεις ταλέντο» και βγαίναν μερικοί και λέγαν είμαι ο καλύτερος κι ας ήταν ο χειρότερος, θα τα κάνω όλα τέλεια και θα μείνετε όλοι ξεροί. Είναι ένας πολιτισμός με στοιχεία παράνοιας, με πολλά στοιχεία παράνοιας. Στην Ελλάδα δεν μπορείς να το πεις είμαι ο καλύτερος γιατί θα πουν όλοι την ψώνισε ο άνθρωπος. Υπάρχει μια καλλιέργεια ακόμα πνευματική. Στην Αμερική αν δεν το πεις … Κάποτε χρειάστηκε να συντάξω ένα βιογραφικό για ένα αμερικάνικο Πανεπιστήμιο για μια έρευνα. Το παίρνει ένας Αμερικανός και μου λέει, τι είναι αυτό πάτερ ; Μ’ αυτό ούτε καν την πόρτα δεν θα περάσεις. Τι πρέπει να γράψω , τον ρωτάω. Κάτσε μου λέει θα στο γράψω εγώ. Όταν το διάβασα λέω αυτό δεν το στέλνω. Ήταν μια τερατώδης αυτοδοξολογία. Λέει όλοι έτσι θα γράψουν.
Συνεχίζει ο Παύλος, γυρίζετε πάλι στα προηγούμενα και πηγαίνετε σε μάντεις, σε καφετζούδες της εποχής για να μάθετε το μέλλον. Το να ξέρουμε το μέλλον δεν έχει καμιά σημασία. Ο Θεός δεν σου ζητάει να ξέρεις το μέλλον γι αυτό και δεν στο λέει. Το θέμα είναι πως εσύ θα παραδώσεις τον εαυτό σου στην σοφία και την αγάπη του Θεού, έτσι ώστε το μέλλον να είναι γόνιμο και να είναι μια ανακάλυψη στην συνέχεια. Αλλοίμονο αν περιμένουμε να πεθάνουμε για να δούμε πρόσωπο Θεού. Δεν θα δούμε ποτέ. Στην ζωή αυτή πρέπει ο άνθρωπος να δει κάτι. Αν δεν δει τίποτα στη ζωή αυτή, μετά θάνατον πολύ δύσκολα. Αυτά που θα δει δεν θα τα καταλαβαίνει . Κι αυτό θα γίνεται αγωνία φοβερή για την ψυχή γιατί δεν θα ξέρει τι βλέπει και θα τρομάζει. Αλλοίμονο αν δεν μάθουμε λίγο την μεταθανάτια γλώσσα. Τι φοβερό πράγμα, να νομίζουμε ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ. Αν έχει την πλάνη αυτή, και στα 90 να είναι ο άνθρωπος δεν πιστεύει ότι θα πεθάνει. Θα γίνει μια ανακάλυψη, θα μου βάλουν όργανα και θα ζω … Και με τον τρόπο αυτό ανοηταίνουμε και περνάει η ζωή έτσι χωρίς να βλέπουμε πως είναι τα πράγματα. Και συνεχώς περιμένουμε πράγματα τα οποία είναι ανόητα, αυτό λέει ο Απόστολος. Τώρα ένας νέος άνθρωπος να περιμένει πέντε πράγματα να γίνουν στη ζωή του είναι φυσιολογικό. Από μια ηλικία και πέρα πρέπει να βλέπει την αντίπερα όχθη. Αν δεν το βλέπει τότε τον βλέπει αυτή. Κι αυτό είναι πολύ άσχημο. Το φίδι αν δεν το κοιτάζεις και σε κοιτάζει μόνο αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Πρέπει να το δεις και εσύ. Έτσι είναι ο θάνατος. Σαν φίδι, κρυμμένος. Δεν είναι απέναντι ένας καλός φίλος που λέει μην ανησυχείς περίμενε, και εγώ περιμένω. Και είναι καλό αυτό αν το ξέρουμε.
Φοβούμαι, λέει ο Απόστολος, μήπως άδικα κοπίασα για σας. Γίνετε σαν και μένα. Πως με δεχτήκατε κάποτε ; Σαν άγγελο Θεού. Και τα μάτια σας θα βγάζατε να μου δώσετε. Δηλαδή τώρα που σας λέω την αλήθεια έγινα εχθρός ; Πάντοτε είναι καλό να έχετε ζήλο, αλλά όχι μόνο όταν είμαι εγώ εκεί για να φανείτε σε μένα καλοί. Να έχετε ζήλο για να μπορέσετε να οικοδομήσετε τον εαυτό σας. Παιδάκια μου, σας κοιλοπονώ πάλι, για να μπορέσετε να δείτε Χριστό. Τι φοβερή κουβέντα από ένα πολύ μεγάλο άνθρωπο, ο οποίος ήταν ελεύθερος απ’ όλα κι ούτε είχε κανένα πρόβλημα, ούτε καμιά προσδοκία στη ζωή αυτή. Ήταν αφιερωμένος ο Απόστολος Παύλος στο έργο αυτό, και τι κόπος ήταν αυτό το έργο. Τι μεγάλος κόπος να ξεγεννήσεις έναν άνθρωπο. Φοβερός. Αδιανόητος. Γιατί ; Γιατί ο άνθρωπος δεν θέλει να γεννηθεί. Είμαστε ελεύθεροι και μεγάλοι πια. Το μωρό δεν το ρωτάει κανένας, γεννιέται εκεί τελειώνει η υπόθεση. Σ’ εμάς όμως δεν γίνεται αυτή η γέννηση χωρίς ελευθερία. Έλα όμως που εγώ δεν θέλω ; Είναι φοβερό πράγμα, αφού δεν θέλουμε. Δεν θέλουμε γιατί έχουμε πρόβλημα, πνευματικό πρόβλημα, ψυχικό πρόβλημα. Και φοβόμαστε μην τυχόν ο Θεός ακουμπώντας μας, μας αλλάξει, μας πάρει την ομορφιά, μας πάρει την χάρη, την σοφία, τα λεφτά, τα νιάτα, μας πάρει ότι νομίζει ο καθένας ότι έχει. Όχι μόνο δεν θα στα πάρει αλλά θα σου δείξει πως θα τα αξιοποιήσεις καλύτερα. Ο Θεός σοφία θα σου δώσει, γνώση θα σου δώσει. Τι να σου πάρει, δεν τάχει ανάγκη αυτός. Ότι του δώσεις θα το πάρει, επειδή εσύ θα το δώσεις ελεύθερα.
«Ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός». Κάποιον που δίνει ελεύθερα, επειδή είναι άρχοντας. Γι αυτό δεν δέχεται τίποτα από φόβο, τίποτα από υπολογισμό, τίποτα. Αλλά κι αυτά που δέχεται από μας, για χάρη μας τα δέχεται. Εγώ πλουτίζω δίνοντάς του. Γιατί τα έχει όλα. Σοφία θα του δώσω εγώ ; Από μένα περιμένει ; Ομορφιά να του δώσω ; Αρετή θα του δώσω ; Αυτός έχει αρετή, εγώ τι έχω. Τι θα του δώσω εγώ του Θεού ; Δίνω για να πάρω ουσιαστικά. Αν δεν δώσω, πως θα πάρω ; Συναντά κανείς ανθρώπους σήμερα που είναι γεμάτοι από τον εαυτό τους και είναι ασήμαντοι εξωτερικά. Αλλά είναι γεμάτοι από τον εαυτό τους. Μιλάς μαζί τους και είναι τόσο πολύ κλεισμένοι στον εαυτό τους και στα δικά τους που ούτε καν παίρνουν χαμπάρι ότι τους μιλάτε. Όλα είναι γύρω από τον εαυτό τους, όλα. Όλος ο κόσμος είναι αυτός ο μικρός εαυτός. Και οτιδήποτε σου λένε ουσιαστικά καταλαβαίνεις δε βγαίνει έξω απ’ αυτά τα στενά όρια. Το συμφέρον μου, οι επιθυμίες μου, τα δικαιώματά μου ιδίως αυτά. Και συναντά κανείς νέα παιδιά τέτοια πόσα, που κάνουν και τους επαναστάτες. Δεν είναι επανάσταση αυτό. Το αντίθετο είναι. Τι σόι επανάσταση είναι ; Βγαίνεις στη μέση και λες φέρε μου, δώστα μου, μπρος τώρα αμέσως, θα τα κάψω όλα αλλιώς. και ούτε βλέπει αυτός που στέκει απέναντί του έχει να σου δώσει ; Τι είναι αυτός ;
Όχι εξ ορισμού είναι όλοι κακοί εκτός από μένα, ο οποίος έχω δίκιο επειδή είμαι νέος. Η απόλυτη γελοιότητα γι αυτό και τα σχολεία φτάσαν στην κατάσταση που είναι σήμερα. Όσοι μπαίνουν σε σχολεία και διδάσκουν κυρίως στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια, γιατί στην τριτοβάθμια μπορείς εύκολα να απαλλαγείς απ’ αυτούς. Πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι σε τραγική κατάσταση δυσκολίας σήμερα. Τραγική κατάσταση, σας το λέω διότι είναι έτσι. Αν βρει κάποιος καλό σχολείο σταυροκοπιέται και λέει «μπα, άνθρωποι υπάρχουν εδώ μέσα ;». Αγρίμια τα παιδιά. Μούλεγε συγγενής μου που διορίστηκε τελευταία, μόλις μπήκε μέσα στην τάξη κάποια κοπέλα πάτησε ένα κουμπί και αρχίσαν και χορεύαν όλοι μαζί. Καμία σημασία στο ότι μπήκε αυτός μέσα. Αυτά είναι συνήθη σήμερα. Και όταν είπε κάτι, του λένε χορέψτε και σεις. Και την άλλη ώρα έχουμε άλλο πάρτι. Κάθε μέρα έχουμε ξεχωριστό πάρτι. Αυτό δεν γίνεται αλλού. Στην Ελλάδα είμαστε και στον πάτο. Ο Γερμανός δεν θα το δεχτεί αυτό, αν και έμαθα ότι και οι Γερμανοί επειδή τα παιδιά είναι παλαβά, έχουν εφεύρει τα καθίσματα μπάλες. Βάζουν στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση αντί για καθίσματα μπάλες, οπότε τα παιδιά χοροπηδάν όλη την ώρα για να ξεδίνουν εκεί και να γίνεται και ελάχιστο μάθημα. Μάλλον κι ο δάσκαλος θα πρέπει να χοροπηδάει κι αυτός για να μην του την δώσεις το τέλος. Τουλάχιστον αυτοί σώζουν τα προσχήματα.
Γιατί εδώ για να κάνεις μάθημα σε πολλά σχολεία πρέπει να πάρεις κάνα δυο που ενδιαφέρονται και να πας στο διάδρομο. Γι αυτό και βλέπετε πολλοί διδάσκοντες σήμερα είναι σαν κατεστραμμένοι, σαν νάχουν περάσει από το Νταχάου. Παλιά οι καθηγητές και οι δάσκαλοι ήταν καλοζωισμένοι οι άνθρωποι, σοβαροί, μιλούσες μαζί τους. Τώρα σαν νάχουν βγει από στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αυτά μας τάλεγε ο άγιος Παΐσιος «μια μέρα θα τους ξεκοιλιάσουν και τότε θαρχίσουν να βάζουν μυαλό». Είναι η εποχή αυτή ακριβώς. Μιλάμε για εντελώς αδύνατο να επιβληθείς. Δεν υπάρχει τρόπος. Κουβέντιαζα μ’ έναν υψηλά ιστάμενο της εκπαίδευσης και του έλεγα εσείς τι κάνετε γι αυτό ; Μου λέει, αν ήμουν σε μια τάξη θα χόρευα κι εγώ. Ελάχιστα παραμένουν, ίσως στην επαρχία στα οποία κάτι γίνεται. Δεν έχω άμεση πείρα, εγώ ακούω, επειδή διδάσκω στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σας λέω εκεί τα πράγματα ακόμα είναι καλά. Γιατί ; Γιατί φοβάται ο φοιτητής. Αν τον κόβεις συνέχεια δεν θα πάρει ποτέ πτυχίο. Στην αρχή όταν μπαίνω σε πρωτοετείς γίνεται χαμός μέσα στην τάξη, σαν να είναι σε Λύκειο. Στο πρώτο εξάμηνο κόβονται όλοι και μετά σιγά σιγά βελτιώνονται και σε 4 χρόνια είναι άλλοι άνθρωποι. Δεν ξέρω αν θα συνεχιστεί αυτό ή αν οι Κυβερνήσεις θα το γκρεμίσουν για να καταλήγουν οι φοιτητές στα απόβλητα. Διότι περί αυτού πρόκειται. Αν έχουμε ιδεώδη σαν κοινωνία αυτό θα φανεί από τα σχολεία μας. Δυστυχώς είναι τα πράγματα λίγο δύσκολα σήμερα. Δεν τα λέμε επειδή φταίει ο ένας ή ο άλλος, είναι πνευματικό το φταίξιμο, ούτε η τάδε Κυβέρνηση.Είναι πνευματικό το πρόβλημα κι έχει αρχίσει από δεκαετίες. Παλιά όταν μπαίναμε στο σχολείο πριν από 30 χρόνια, ερχόταν ο γονιός κι έλεγε στον δάσκαλο ή στον καθηγητή «δάσκαλε το κρέας δικό σου, τα κόκαλα δικά μου».
Εκείνη την εποχή υπήρχε ακόμα η έννοια της παιδαγωγίας, ότι το παιδί πρέπει κάπου να το στριμώξεις και λίγο. Το δεντράκι χρειάζεται και ένα βοηθητικό ξύλο. Πρέπει με αγάπη και διάκριση να βοηθάμε τα παιδιά. Αλλά από τότε μέχρι τώρα… Και να ακουμπήσεις ένα παιδί στο σχολείο μπορεί να σε στείλουν στη φυλακή. Αλλά και στο σπίτι σε πολλές χώρες αν πάει ένα παιδί στην Αστυνομία και πει ο μπαμπάς με χτύπησε τον πιάνουν τον μπαμπά. Τώρα γιατί τα λέμε όλα αυτά ; Για να πούμε πόσο δύσκολο είναι να γεννηθεί ένας άνθρωπος και να υπάρξει Άνθρωπος. Δύσκολο. Δύσκολο γιατί δεν το θέλει μέσα του βαθιά ν’ αλλάξει. Ν’ αλλάξουν όλοι οι άλλοι, ο Θεός ο ίδιος ν’ αλλάξει ει δυνατόν και να τον υπηρετούν όλα αυτά. Αυτό είναι πολύ φτηνό. Είναι πολύ μικρό. Κι όμως εκεί είμαστε οι περισσότεροι κι εκεί περνάμε την ζωή μας ολόκληρη. Γι αυτό στον Εξομολόγο πάμε και λέμε τι μας έκαναν οι άλλοι συνήθως. Και όταν διαβάζει ο Εξομολόγος την συγχωρητική ευχή οι άλλοι συγχωρούνται, όχι εγώ. Πάμε και εξομολογούμαστε για τους άλλους και έτσι είμαστε όλοι εξομολογημένοι και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Εξομολογείται όλη η κοινωνία, διότι αυτοί που πάνε λένε τα αμαρτήματα των άλλων. Έτσι είναι η οδός των αγίων ; Φυσικά όχι.
Γι αυτό λέει ο Παύλος αυτό το κάμνεις επειδή συμφέρει εσένα, όχι κάμνεις χάρη στον Θεό. Στον εαυτό μας κάμνουμε αυτή την χάρη. Πολύ μεγάλη χάρη. Γιατί αλλάζει η ζωή μας. Βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς, ταραζόμαστε λιγότερο, ειρηνεύουμε, βλέπουμε νόημα στα πράγματα, είμαστε εν μετανοία. Κάμνουμε λάθη, αλλά άλλο πράγμα να κάμνεις λάθη, σε μια τέτοια προοπτική και άλλο πράγμα να μην θες καν να την δεις αυτή την προοπτική και να συγκρούεσαι συνέχεια με όλους και με όλα. Γιατί αυτό γίνεται σήμερα που δεν υπάρχει ταπεινοφροσύνη, μετριοφροσύνη καμία. Γι αυτό και βλέπετε γίνονται οι άνθρωποι όλο και πιο αδιάφοροι μεταξύ τους. «Δια το πληθυνθήναι την ανομίαν ψυγήσεται η αγάπη των πολλών». Παγώνει η αγάπη. Παγώνει, παγώνει ο άνθρωπος και τελικά ασχολείται μόνο με τον εαυτό του και αυτό το πράγμα είναι πρόγευση κολάσεως. Διότι είναι η παγωνιά του θανάτου αυτό. Δε βγαίνει τίποτα. Αλλοίμονό μας.
Συνεχίζει ο Παύλος, θέλω να ρθω κοντά σας και να σας μιλήσω λίγο διαφορετικά, γιατί απορώ μαζί σας. Θέλετε να είστε λοιπόν κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο ; Αλλά ούτε αυτό τον νόμο τηρείτε. Φοβερή κουβέντα. Δεν θέλετε την χάρη, θέλετε τον νόμο. Και τον νόμο αυτό δεν τον ακούτε καν. Τι θέλετε τελικά ; Αυτή είναι η μεγάλη ερώτηση που έχει να κάνει και σε μας. Τι θέλουμε τελικά; Είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε τι θέλουμε. Σας είπα δεν μετράει τόσο τις πτώσεις του ανθρώπου , την αδυναμία του, την δυσκολία του σε μια στιγμή, όσο μετράει το τι θέλει βαθιά μέσα του. Και εκεί αυτό το τελευταίο τελικά λίγο ή πολύ θα φανεί στην ζωή μας. Και με βάση αυτό τελικά ο Θεός θα μας κρίνει. Αυτή είναι η Πατερική διδασκαλία τουλάχιστον.
Όπως λέει ο άγιος Μάξιμος η ζυγαριά της δικαιοσύνης μας είναι η προαίρεσή μας. Γι αυτό βλέπει κανείς χριστιανούς σήμερα και δεν βγαίνει Χριστός από πάνω τους με τίποτα. Πρέπει να με πάρει στα σοβαρά ο Θεός, να μια άλλη απόδοση του «γνωσθέντες υπό του Θεού». Να μας πάρει ο Θεός στα σοβαρά. Όπως σ’ ένα σχολείο ένας δάσκαλος μπορεί κάποια στιγμή να προσέξει έναν μαθητή, ο οποίος κάπως ιδιαίτερα στέκεται και να τον γνωρίσει και να πει αυτός είναι κάτι ιδιαίτερο, να τον προσέξει όπως λέμε. Να μας προσέξει ο Θεός. Αυτό το πράγμα. Ξαφνικά ν’ αρχίσει να μας παίρνει στα σοβαρά διότι εμείς ξαφνικά τον παίρνουμε λίγο στα σοβαρά. Και μέσα απ’ όλα αυτά βέβαια οικοδομείται αυτή η αιώνια ταυτότητα, η οποία είναι η μόνη μας ταυτότητα.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 11/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
