Alfavita Newsroom Θα δώσω την απάντησή μου από την αρχή και θα προσπαθήσω να την τεκμηριώσω ελπίζοντας – θέλω να πιστεύω - στη δύναμη των απλών και συνάμα ορθολογικών επιχειρημάτων μου.
Η απάντησή μου λοιπόν είναι απόλυτα θετική. Θα ξαναζήσουμε μια εικόνα του παρελθόντος, μια ΟΛΜΕ της απραξίας και της αλαλίας. Και να γιατί.
α) Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα από την προηγούμενη σύνθεση του Διοικητικού Συμβουλίου. Το πιο ουσιαστικό στοιχείο είναι μια μερική ανακατατάξη των παραταξιακών συσχετισμών: επανεκλογή της Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών στο Δ.Σ., σοβαρή μείωση των ΣΥΝΕΚ και αύξηση της επιρροής της ΔΑΚΕ. Ωστόσο, η γενική εικόνα είναι ίδια με αυτή της προηγούμενης διετίας: ίδιες αντιλήψεις και πρακτικές, ίδια πρόσωπα, ίδια συνδικαλιστική νοοτροπία.
β) Το διπολικό σχήμα συνεργασίας της ΟΛΜΕ: ΔΑΚΕ & ΣΥΝΕΚ – που επέφερε το άνευ ιστορικού προηγουμένου καθεστώς της απόλυτης αδράνειας στην κορυφαία συλλογική έκφραση των καθηγητών - θα συνεχίσει στην ίδια αδιέξοδη πορεία του, γιατί πολύ απλά είναι de facto συνεργασία κομματικής σκοπιμότητας, ανεξάρτητα από το αν φαινομενικά εμφανίζονται ως αντίπαλες παρατάξεις στο ιδεολογικό στερέωμα.
γ) Η νέα παρουσία της Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών με μια έδρα στο ΔΣ της ΟΛΜΕ δεν μπορεί να δράσει εκ των πραγμάτων ανατρεπτικά, καταλυτικά και δημιουργικά στο κλίμα παθογένειας και ηττοπάθειας. Τέλος, οι άλλες δύο παρατάξεις «ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ» και ΑΣΕ / ΠΑΜΕ θα εξακολουθήσουν να κινούνται στην ίδια γραμμή της παραταξιακής καθαρότητας και δεν πρόκειται να εμπλακούν στη λογική των συνθέσεων – παρά το γεγονός ότι οι συνθέσεις και οι πλειοψηφίες είναι το άπαν, το πρώτο και τελευταίο στοιχείο της δράσης και της ύπαρξης του συνδικαλισμού.
Αυτή είναι η θεσμική όψη της συνδικαλιστικής πραγματικότητας και είναι δημιούργημα της θέλησης και της απόφασης των εκπαιδευτικών. Μπορούμε όμως να ισχυριστούμε ότι: αυτή την ΟΛΜΕ θέλουν οι εκπαιδευτικοί, αυτή έχουν! Και προφανώς δεν μπορούν να την κατηγορούν ότι δεν κάνει τίποτα, γιατί η «κατηγορία» επιστρέφει στους ίδιους!
Ποια είναι λοιπόν η ερμηνεία της σημερινής εξέλιξης – για να μετατοπίσουμε το βασικό μας θέμα σ’ άλλη όψη; Οι εκπαιδευτικοί κάνουν κάποια βασικά λάθη, που ίσως να μην τα έχουν πλήρως συνειδητοποιήσει.
α) Θεωρούν ως αυτονόητη εκείνη τη λειτουργία της ΟΛΜΕ που θα καταλήγει σε θέσεις και προτάσεις, σε αποφάσεις και σε δράσεις. Από τη δεκαετία του 1980, στην οποία συγκροτούνται οι παρατάξεις και η δράση του ελεύθερου και δημοκρατικού συνδικαλισμού με τον περίφημο Νόμο 1264/1981 μέχρι και πρότινος, η ΟΛΜΕ ήταν υπαρκτή και αγωνιστική, θαλερή και ζηλευτή με τα όποια λάθη της και τις αδυναμίες της. Ήταν γνωστή σε κάθε γωνιά της χώρας αλλά και στο εξωτερικό – εν καιρώ θα καταθέσω προς τούτο εντυπωσικά στοιχεία – για τις παρεμβάσεις της για την εκπαίδευση και για την κινηματικότητά της στην ελληνική κοινωνία.
Αλλά ποιος ήταν ο βασικός πυρήνας αυτής της δυναμικής πορείας; Ήταν η ΠΑΣΚ, ο πρόγονος της σημερινής ΠΕΚ! Δεν υπήρξε ποτέ καμιά σημαντική απόφαση της ΟΛΜΕ χωρίς τη συμβολή της ΠΑΣΚ, η οποία ήταν και η πλειοψηφούσα παράταξη εκτός από κάποια διαλλείματα.
Και εδώ συμβαίνει το εξής στοιχείο, που δεν φωτίζεται επαρκώς, αν και ερμηνεύει εν πολλοίς τη σημερινή λανθασμένη – κατά τη γνώμη μου – επιλογή των εκπαιδευτικών να αναδείξουν τη ΔΑΚΕ και τις ΣΥΝΕΚ στον ίδιο ρόλο περίπου με αυτόν της προηγούμενης διετίας. Ενώ στο πολιτικό επίπεδο η καθήλωση του αντίστοιχου ιδεολογικού φορέα της ΠΕΚ δεν φαίνεται να έχει θεσμικές επιπτώσεις στη διακυβέρνηση της χώρας, αφού μπορούν να δημιουργηθούν κυβερνητικά σχήματα είτε από τη δεξιά είτε από την αριστερά πλευρά του πολιτικού μας χάρτη και αυτό λόγο του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, στο συνδικαλιστικό επίπεδο που ισχύει η απλή αναλογική δεν μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο και απαιτούνται κατ’ ανάγκη συνεργασίες και συγκλίσεις.
Πώς όμως μπορεί να συμβεί αυτό όταν η ΔΑΚΕ και οι ΣΥΝΕΚ δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε κανένα εκπαιδευτικό ζήτημα επί της ουσίας; Και έτσι έχουν «συμφωνήσει» και εν τοις πράγμασι συμπράττουν χρησιμοποιώντας αυτή την εγγενή και προφανώς γνωστή αδυναμία σύνθεσης επί της ουσίας ως εργαλείο και ως ερμηνεία της κοινής απραξίας και αδράνειας με όφελος την προστασία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ σήμερα και αύριο έχει ο θεός...
Έχει ειπωθεί στην πολιτική, πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου, ότι οι πλειοψηφίες έχουν το δημοκρατικό δικαίωμα να κυβερνούν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν και πάντα δίκιο ή ότι πορεύονται προς τις σωστές επιλογές. Θεωρώ ότι κάτι ανάλογο ισχύει σήμερα και στο τύποις εκπαιδευτικό κίνημα.
β) Υπάρχει ένα μέρος των εκπαιδευτικών που πιστεύει ότι η σημερινή δυστοκία της ΟΛΜΕ είναι εγγενές χαρακτηριστικό της γενικής κρίσης της χώρας μας και ότι η ΟΛΜΕ τελικά δεν μπορεί να σηκώσει αντικειμενικά το βάρος των σημερινών δύσκολων καιρών. Και μένουν σ’ αυτή τη ρηχή εξήγηση χωρίς να προβληματίζονται ως προς το ότι η ΟΛΜΕ δεν κάνει απολύτως τίποτα, ότι η ΟΛΜΕ δεν διατυπώνει καν τη γνώμη της για τα τόσα και τόσα ανατρεπτικά και συντηρητικά που συμβαίνουν στο ελληνικό σχολείο!
Και τώρα τι; Μπορεί η ζωή και η πραγματικότητα να καθηλώνονται στην όποια ερμηνεία; Όχι, πρόσκαιρες λύσεις θα προκύπτουν αλλά δεν θα είναι βιώσιμες και δεν θα ανοίγουν προοπτικές. Θα επικρατήσει ο ακτιβισμός, η μονομερής παραταξιακή δράση, οι μεμονωμένες ενέργειες των ΕΛΜΕ και των επιμέρους ομάδων των εκπαιδευτικών, όπως έγινε πρόσφατα στη διαδικασία αξιολόγησης των Διευθυντών των σχολείων στην οποία είχαμε διχασμό του κλάδου και αδιέξοδα αποτελέσματα.
Αλλά η ζωή θα βρει νέες επινοήσεις, θα ανοίξει νέους δρόμους. Οι εκπαιδευτικοί θα λειτουργήσουν ως δημιουργική δύναμη, θα ξαναπιάσουν το νήμα της συλλογικής τους αφήγησης από μια ανεξάντλητη πηγή, από το Σύλλογο Διδασκόντων
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Πρέβεζα: Ισραηλινή τουρίστρια έκανε άσεμνη χειρονομία σε κοπέλα που τραγουδά για την Παλαιστίνη (Βίντεο)
Νέο μάθημα στο Λύκειο από το νέο έτος - Ποιο είναι
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 20/6
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
