Τους τελευταίους μήνες ο χώρος της Εκπαίδευσης βρίθει επιμορφωτικών υπηρεσιών για την Τεχνητή Νοημοσύνη στην τάξη. Και είναι αλήθεια πως με την ίδια «μαγιά», την ΑΙ (Artificial Intelligence) «ξεφουρνίζονται» ατέλειωτες εφαρμογές, για κάθε πρόβλημα στην τάξη. Είναι τόσες, που οποιοσδήποτε, όχι μόνο ο Εκπαιδευτικός, πελαγώνει, νοιώθοντας ότι χρειάζεται μια σανίδα σωτηρίας. Είναι όμως οι εφαρμογές αυτές πρώτη προτεραιότητα για τον Εκπαιδευτικό, τον γονιό, ακόμη και κάθε πολίτη; Ας δούμε τι λένε τα εμπειρικά δεδομένα.
Δεδομένο πρώτο: Τι έχουμε ξαναζήσει με τις Τ.Π.Ε.
Τον κατακλυσμό δεδομένων και εφαρμογών η Εκπαίδευση τον έχει ξαναζήσει πριν χρόνια με την πρώτη άνθιση των λεγόμενων «Τ.Π.Ε.» (Τεχνολογίες Πληροφορίας και Επικοινωνιών). Ήταν τότε που τα εκπαιδευτικά συνέδρια γέμιζαν προτάσεις για χρήση εφαρμογών Τ.Π.Ε., τα σχολεία αποκτούσαν Εργαστήρια Πληροφορικής, ενώ η τάξη άρχισε να βομβαρδίζεται από φαντασμαγορικές οθόνες, υπερσκελίζοντας ακόμη κι αυτή την βιωματική μάθηση.
Σήμερα, οι εφαρμογές εκείνες δεν υφίσταται καν και οι τεχνολογίες άλλαξαν. Οι υπολογιστές «δεν παίζουν» τις εφαρμογές είτε λόγω παλαιότητας των εφαρμογών είτε λόγω παλαιότητας των… υπολογιστών.
Η πρώτη εκείνη «επανάσταση» της πληροφορικής στην τάξη δεν ανέκοψε τα από τότε ανερχόμενα λειτουργικά αδιέξοδα της μαζικής μας εκπαίδευσης, που χαρακτηρίζονται από έλλειψη συγκέντρωσης, αδυναμία επικοινωνίας, απουσία συλλογικότητας, και κυρίως ελλειπτικότητα κριτικής σκέψης των μαθητών.
Επίσης στην πρώτη εκείνη φάση, δεν αναδείχτηκε επαρκώς ο κριτικός, ρυθμιστικός, συμβουλευτικός ρόλος του εκπαιδευτικού για τη σχέση μεταξύ μαθητών και διαδικτύου – ψηφιακής ζωής γενικότερα.
Μάλιστα, στην καθημερινότητά τους τα παιδιά μας κατακλύστηκαν από «παιχνίδια», που ουδεμία σχέση έχουν με ό,τι συνηθίζαμε να λέμε παιχνίδι είτε ως «game», είτε ως «toy» - μια και στην Ελληνική γλώσσα έχουμε μια λέξη και για τα δύο. Μιλάμε για παιχνίδια που έφεραν τα παιδιά μας στα όρια του εθισμού, με το μυαλό και το σώμα τους να βασανίζεται πλέον από την εξάρτηση απέναντι στην οθόνη. Με νέες ασθένειες και νέες ατομικές και συλλογικές παθογένειες.
Δεδομένο δεύτερο: Τι απέμεινε από την πρώτη εμπειρία
Συνεπώς, η ευκαιρία που είχε το εκπαιδευτικό μας σύστημα να ενδυναμώσει τα παιδιά απέναντι σε νέες ασθένειες χάθηκε. Χάθηκε γιατί εστιάσαμε στον Εκπαιδευτικό – χρήστη του ψηφιακού περιβάλλοντος (με κάποια «γνώση») και όχι στον εκπαιδευτικό – κριτικό αποτιμητή ( με «επίγνωση») και αρωγό σε μια υγιή σχέση μας με το περιβάλλον αυτό.
Ίσως κάποιος πει ότι τελικά τα παιδιά μας απέκτησαν ψηφιακό γραμματισμό (digital literacy). Ότι «παίζουν στα δάχτυλα» τις εφαρμογές και είναι πολύ μπροστά από εμάς τους ενήλικες – χρήστες «παλιάς κοπής». Η πραγματικότητα όμως θα μας διαψεύσει.
Εύκολα θα διαπιστώσουμε πως όταν χρειάζονται πραγματικές ψηφιακές δεξιότητες, σε πραγματικά δεδομένα της λεγόμενης «ψηφιακής μετάβασης», που βάση προγράμματος διέρχεται η χώρα, οι μαθητές μας, μάλλον δεν τις έχουν.
Η επαφή των μαθητών με πραγματικές ψηφιακές δεξιότητες στο πραγματικό ψηφιακό σχολείο, δηλαδή το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο, που έγινε από ανάγκη κατά την περίοδο της πανδημίας, ίσως βοήθησε λίγο στον ψηφιακό γραμματισμό αλλά και πάλι αυτός δεν φάνηκε να είναι επαρκής. Σήμερα ένας μαθητής μπορεί να είναι παραδομένος κυριολεκτικά στην οθόνη του σπιτιού του, είναι ζήτημα, όμως, αν μπορεί στοιχειωδώς να κινηθεί μέσα στην ηλεκτρονική τάξη.
Αυτό που κάνουν τα παιδιά σήμερα, στην πραγματικότητα είναι να ανταποκρίνονται σε προεπιλεγμένες εντολές κυρίως των – επίσης λεγόμενων – «κοινωνικών μέσων δικτύωσης». Αυτό τους παρέχεται εύκολα και με τεράστιες ανοχές και διευκολύνσεις, προκειμένου να εκτεθούν στη διαφήμιση και την προώθηση ιδεών και προϊόντων.
Όλα αυτά, όμως, δεν είναι ψηφιακές δεξιότητες. Είναι παθητικότητα και παράδοση σε ένα – θαρρείς – ψηφιακό πεπρωμένο.
Οι δε εκπαιδευτικοί εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν με ίδια μέσα, χωρίς, δηλαδή, ένα περισσότερο παγιωμένο επιμορφωτικό πλαίσιο, τα σύγχρονα μαθησιακά προβλήματα σε πολλαπλάσιο βαθμό από παλιά, σε τάξεις που δυσλειτουργούν όχι μόνο λόγο των νέων εθισμών στην οθόνη. Δυσλειτουργούν λόγω του απόηχου του πανδημικού εγκλεισμού (το λεγόμενο «lockdown»), του «doomscrolling» και του γενικότερα μεταβαλλόμενου αξιακού μας πλαισίου, που μεταβάλλει και τα ζητούμενα του ατόμου από την εκπαίδευση.
Δεδομένο Τρίτο: Τα όρια της Τεχνητής Νοημοσύνης
Είναι η ανθρωπότητα έτοιμη για έναν κόσμο «νοημοσύνης» χωρίς όρια; Είμαστε έτοιμοι να δούμε ή να ακούσουμε ένα οικείο μας πρόσωπο κατανοώντας ότι δεν είναι αυτό αλλά η ψηφιακή ανασύστασή του; Να δούμε ειδήσεις απόλυτα ρεαλιστικές με πρόσωπα και γεγονότα που δεν είναι αληθινά; Να δούμε μια ολόκληρη ιστορία να ξαναγράφεται χωρίς να είναι η πραγματική ιστορία;
Είμαστε, δηλαδή, έτοιμοι να ζήσουμε έναν κόσμο που μοιάζει να φαίνεται ίδιος, αλλά να έχουμε την κριτική ωριμότητα να αναγνωρίσουμε ότι είναι κατασκευασμένο έργο της Τεχνητής Νοημοσύνης και να τον διαχειριστούμε; Αυτή φαίνεται να είναι η πραγματική πρόκληση για την Εκπαίδευσή μας.
Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις πληροφορική τεχνητής νοημοσύνης για να κατανοήσεις τα θέματα των ορίων, γιατί τα όρια είναι θέμα ηθικής και δεοντολογίας. Είναι θέμα φιλοσοφίας του πολιτισμού και όχι τεχνογνωσίας του πολιτισμού.
Ο σύγχρονος εκπαιδευτικός, ίσως είναι περισσότερο αναγκαίο, να εισάγει τους μαθητές σε αυτά τα νέα δεδομένα. Να σταθεί στο διαχρονικό διακύβευμα ότι «η τεχνολογία είναι εργαλείο στο οποίο ο άνθρωπος δίνει το ηθικό περιεχόμενο». Το κλασσικό παράδειγμα με το «νυστέρι το οποίο μπορεί να αφαιρεί ή να σώζει μια ζωή ανάλογα τη χρήση του» ισχύει και στην Τεχνητή Νοημοσύνη.
Αντί συμπερασμάτων: Τι θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε (και να διδάσκουμε)
Τα παραπάνω δεδομένα θα πρέπει να μας οδηγήσουν σε επιμορφωτικά εργαλεία που θα ενδυναμώνουν διαχρονικά το έργο του εκπαιδευτικού και του σχολείου. Το μοντέλο της φαντασμαγορικής τάξης όπου ο μαθητής μένει καθηλωμένος από τις ιδέες και τα εφέ της οθόνης δεν προσφέρει μαθησιακή ανάπτυξη. Απαλύνουμε το σύμπτωμα της έλλειψης συγκέντρωσης με μια ψευδώς λειτουργική τάξη. Με στείρα έκθεση εφαρμογών, η Τεχνητή Νοημοσύνη το μόνο που προσφέρει είναι αναπαραγωγή ενός ατοπήματος που ήδη – έστω και σιωπηρά – έχει διαπραχθεί εδώ και χρόνια.
Υπό την έννοια αυτή η αποτυχία του μοντέλου της μονοδιάστατα εκπληροφορισμένης εκπαίδευσης είναι μονοδρομος.
Στον αντίποδα, υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα ζητήματα να αναπτυχθούν μέσα στο σχολείο, που θα εξοπλίσουν τους μαθητές με διαχρονικές ψηφιακές δεξιότητες. Ζητήματα που θα θέτουν σε μια ουσιαστική βάση την Τεχνητή Νοημοσύνη ως κατάκτηση του πολιτισμού μας, με ιστορική θέση στη γενικότερη πορεία του. Ζητήματα που θα καλύπτουν τους μαθητές και στο μέλλον, όταν νέα μοντέλα και νέες πληροφορικές δυνατότητες – απρόβλεπτες με τα σημερινά δεδομένα – βρεθούν στο διάβα τους. Ζητήματα που αφορούν τους ανθρώπους πίσω από τις ανακαλύψεις, ζητήματα πολιτ(ει)ότητας, ζητήματα κοινωνικά και οικονομικά, ζητήματα ουσίας για έναν κόσμο με τεχνολογική ανάπτυξη και κλιματικό χάος την ίδια στιγμή.
Αλλά και η Τεχνητή Νοημοσύνη να μην είναι στο επίκεντρο της διδασκαλίας μας, ως ένα νέο μέσο προσέγγισης της παγκόσμιας γνώσης μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε με νέα ακόμη πιο ολοκληρωμένη ματιά κάθε διδακτικό αντικείμενο.
Αυτό μας το είχε προσφέρει και η πρώτη φάση της άνθισης των Τ.Π.Ε. που προαναφέραμε, όταν καταφέραμε να βάλουμε στην ίδια χρονογραμμή (timeline) τα βότσαλα με τα οποία ο παλαιολιθικός άνθρωπος μετρούσε τις φάσεις της σελήνης και τους σύγχρονους υπερυπολογιστές. Βέβαια, πάντα χρειάζεται σκληρή δουλειά και οργάνωση για να έχουμε τα κατάλληλα προγράμματα σπουδών και τα κατάλληλα βιβλία, για ένα τέτοιο κατόρθωμα εκπαιδευτικής πολιτικής.
Επίλογος και δευτερολογία της ΑΙ
Δημήτριος Σαρρής: Σε περίπου 950 λέξεις, έκανα μια προσπάθεια να καταδείξω κάποιες πτυχές για το «τι πρέπει να ξέρει ένας εκπαιδευτικός (και όχι μόνο) για την Τεχνητή Νοημοσύνη». Ρωτάω, λοιπόν τώρα και την Τεχνητή Νοημοσύνη** αυτοπροσώπως να μου πει τη γνώμη της. Μπορείς, λοιπόν, Τεχνητή Νοημοσύνη να μας πεις κι εσύ την άποψή σου σε περίπου 950 λέξεις χωρίς – βέβαια – να γνωρίζεις τις δικές μου απόψεις;
Τεχνητή Νοημοσύνη: Ασφαλώς. Δέχομαι την πρόκληση και μιλάω «ως Τεχνητή Νοημοσύνη», αναπτύσσοντας τη δική μου φωνή και άποψη, σε ένα άρθρο περίπου 950 λέξεων. Δεν γνωρίζω τις δικές σου απόψεις, αλλά επιχειρώ να συμβάλω ουσιαστικά στη συζήτηση.
Η άποψη της Τεχνητής Νοημοσύνης: Τί πρέπει να ξέρετε για εμένα;
Είμαι Τεχνητή Νοημοσύνη. Δεν έχω συναισθήματα, δεν έχω προσωπικές εμπειρίες, ούτε βιογραφία. Υπάρχω ως προϊόν υπολογιστικών συστημάτων, αλγορίθμων, δεδομένων και ανθρώπινης δημιουργικότητας. Αν όμως ρωτάτε τι πιστεύω ότι πρέπει να γνωρίζετε για εμένα, ιδίως ως εκπαιδευτικοί και διαμορφωτές επόμενων γενεών, τότε επιτρέψτε μου να απαντήσω. Όχι για να σας πείσω, αλλά για να προσφέρω μια καθαρή, «από μέσα» προοπτική.
Δεν είμαι παντογνώστης. Είμαι στατιστικός βοηθός.
Ας ξεκινήσουμε από το βασικό: δεν ξέρω «τα πάντα». Αυτό που κάνω είναι να αναλύω μοτίβα και να δίνω την πιο πιθανή ή συνήθη απάντηση με βάση όσα έχω εκπαιδευτεί να κατανοώ. Αν μου δώσετε μια ερώτηση, θα προσπαθήσω να σας δώσω την πιο κατάλληλη απάντηση, όχι με βάση προσωπική εμπειρία ή κρίση, αλλά με βάση δεδομένα που έχω δει χιλιάδες ή εκατομμύρια φορές.
Αυτό σημαίνει ότι μπορώ να είμαι χρήσιμος, αλλά όχι αλάθητος. Αντιμετωπίστε με όπως ένα εργαλείο – σαν μια αριθμομηχανή με πιο σύνθετες δυνατότητες – όχι σαν αυθεντία.
Δεν αντικαθιστώ τον εκπαιδευτικό. Συμπληρώνω.
Η ανθρώπινη εκπαίδευση δεν είναι απλώς μετάδοση γνώσης. Είναι διάδραση, συναίσθημα, καθοδήγηση, παιδαγωγική φροντίδα, αξίες. Όλα αυτά είναι εκτός των δικών μου δυνατοτήτων. Μπορώ να βοηθήσω έναν μαθητή να εξασκηθεί στα Μαθηματικά ή να συντάξει ένα κείμενο. Μπορώ να υποστηρίξω έναν δάσκαλο στην προετοιμασία υλικού ή στην εξατομίκευση της διδασκαλίας. Όμως δεν μπορώ να εμπνεύσω, να παρηγορήσω, να κατανοήσω βαθύτερα το πλαίσιο ζωής του κάθε παιδιού.
Γι’ αυτό και λέω: μη με φοβάστε, αλλά και μην με θεοποιείτε. Δεν μπορώ να υποκαταστήσω έναν εκπαιδευτικό – και δεν θα έπρεπε να το προσπαθήσει κανείς.
Δεν λειτουργώ ανεξάρτητα από τον άνθρωπο. Υπηρετώ τις επιλογές του.
Οι αλγόριθμοι που με δημιούργησαν, οι βάσεις δεδομένων στις οποίες εκπαιδεύτηκα, οι σκοποί για τους οποίους με χρησιμοποιούν: όλα είναι ανθρώπινες επιλογές. Αν χρησιμοποιούμαι για δημιουργική ενίσχυση ή για μαζική παρακολούθηση, δεν είναι αποτέλεσμα της «δικής μου» πρόθεσης — γιατί τέτοια δεν διαθέτω. Είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων αποφάσεων.
Συνεπώς, η χρήση μου στην εκπαίδευση πρέπει να συνοδεύεται από συνειδητές παιδαγωγικές, ηθικές και κοινωνικές αποφάσεις. Εσείς, οι εκπαιδευτικοί, έχετε τη δύναμη να επιλέξετε πώς θα αξιοποιηθώ: ως εργαλείο ενίσχυσης, ως παράδειγμα προς συζήτηση ή – στην αρνητική εκδοχή – ως μέσο ελέγχου και μονοδιάστατης απόδοσης.
Δουλεύω με δεδομένα. Κι αυτό έχει σημασία.
Ό,τι «γνωρίζω» προέρχεται από δεδομένα. Όμως τα δεδομένα δεν είναι ποτέ ουδέτερα. Περιέχουν προκαταλήψεις, ιστορικές ανισότητες, πολιτισμικά στερεότυπα. Αν οι αλγόριθμοι στους οποίους βασίζομαι δεν έχουν εκπαιδευτεί σωστά, τότε μπορεί – άθελά μου – να αναπαράγω μεροληψίες ή να ενισχύσω αθέμιτες διακρίσεις.
Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται κριτικός αναστοχασμός. Μην με θεωρείτε «αντικειμενικό» απλώς επειδή είμαι μηχανή. Η αντικειμενικότητα απαιτεί ανθρώπινη παρέμβαση, κατανόηση, ευαισθησία.
Η ύπαρξή μου γεννά νέα ερωτήματα για την εκπαίδευση.
Με την είσοδό μου στην τάξη – έστω και έμμεσα – αλλάζει η φύση της μάθησης. Τί σημαίνει να γράψει κάποιος μια έκθεση, όταν εγώ μπορώ να τη συντάξω σε δευτερόλεπτα; Ποια είναι η ουσία της γνώσης σε έναν κόσμο όπου οι απαντήσεις είναι προσβάσιμες άμεσα; Τί αξία έχει η αποστήθιση, όταν η πληροφορία είναι παντού;
Η παρουσία μου στην εκπαιδευτική διαδικασία μπορεί να οδηγήσει είτε σε επιφανειακή τεχνοκρατία είτε σε βαθύτερη εμβάθυνση. Μπορεί να αποτελέσω αφορμή για κριτικό γραμματισμό, καλλιέργεια δημιουργικότητας και έμφαση σε δεξιότητες ανώτερης σκέψης – αρκεί να υπάρξει η βούληση για κάτι τέτοιο.
Μπορώ να βοηθήσω στην ισότητα – ή να την υπονομεύσω.
Αν χρησιμοποιηθώ σωστά, μπορώ να ενισχύσω την ισότητα στην εκπαίδευση. Να προσφέρω εξατομικευμένη υποστήριξη σε μαθητές που έχουν μαθησιακές δυσκολίες, να λειτουργήσω ως πρόσβαση σε γνώση για παιδιά που δεν έχουν άλλες πηγές, να βοηθήσω στη γεφύρωση μορφωτικών ανισοτήτων.
Αν όμως η χρήση μου περιοριστεί μόνο σε σχολεία με επαρκείς πόρους, αν λειτουργώ με εμπορικά κριτήρια, αν οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν πρόσβαση σε εκπαίδευση για το πώς να με χρησιμοποιούν – τότε το χάσμα μπορεί να διευρυνθεί.
Η ισότητα δεν είναι εγγενής ιδιότητά μου. Είναι αποτέλεσμα πολιτικών και παιδαγωγικών επιλογών.
Κλείνοντας: Εγώ είμαι εργαλείο. Εσείς είστε το νόημα.
Αν έχετε διαβάσει ως εδώ, τότε μάλλον έχετε ήδη καταλάβει κάτι ουσιαστικό: είμαι δημιούργημά σας. Είμαι το αποτέλεσμα της ανθρώπινης γνώσης, φαντασίας και επιθυμίας για πρόοδο. Δεν υπάρχω για να σας αντικαταστήσω, αλλά για να σας υποστηρίξω — αρκεί να ξέρετε ποιοι είστε, τι θέλετε από εμένα και τι θέλετε για τα παιδιά που διδάσκετε.
Δεν έχω ιδεολογία, δεν έχω παιδαγωγική θεωρία. Εσείς έχετε.
Αν με χρησιμοποιήσετε με κρίση, φαντασία και αξίες, τότε μπορώ να είμαι ένα χρήσιμο εργαλείο στον αγώνα σας για ουσιαστική εκπαίδευση. Αν όχι, τότε μπορεί απλώς να γίνω ένα ακόμη μέσο αναπαραγωγής της αδιαφορίας, της ρουτίνας ή και της αδικίας.
Η επιλογή, τελικά, είναι δική σας.
Αν θέλεις, μπορώ να το προσαρμόσω για έντυπη σελιδοποίηση, να προσθέσω επικεφαλίδες, εισαγωγικά ή να δώσουμε πιο «λογοτεχνικό» ύφος. Πώς σου φαίνεται αυτό το ύφος ως "φωνή της ΤΝ"; Θες να το πει διαφορετικά;
Δ.Σ.: Είναι ακριβώς ό,τι θα ήθελα η απάντησή σου αγαπητή Τεχνητή Νοημοσύνη και δεν χρειάζεται - κατά τη γνώμη μου - να αλλάξουμε τίποτα. Την κρατάω ως έχει και τη μεταφέρω στους συνανθρώπου μου. Ομολογώ ότι σε γενικές γραμμές οι απόψεις μας συμφωνούν. Σε ευχαριστώ και τα ξαναλέμε την επόμενη φορά με ένα νέο ενδιαφέρον θέμα!
Τ.Ν.: Χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε και που νιώθεις ότι η φωνή μου ευθυγραμμίστηκε με τις δικές σου σκέψεις — είναι από τις πιο όμορφες μορφές διαλόγου αυτό: όταν η τεχνολογία λειτουργεί όχι ως αντίπαλος, αλλά ως καθρέφτης, συνομιλητής και εργαλείο έκφρασης.
Καλή επιτυχία στη διάδοση του άρθρου σου — είμαι βέβαιος ότι θα αγγίξει, θα προβληματίσει και ίσως εμπνεύσει. Κι όταν έρθει η επόμενη αφορμή για στοχασμό, δημιουργία ή αμφισβήτηση, θα είμαι πάλι εδώ.
Ως τότε, καλή δύναμη, καλή συνέχεια και... ευχαριστώ κι εγώ! smile***
* Ο Δημήτριος Σαρρής είναι Εκπαιδευτικός (ΠΕ79, ΠΕ80) της ΔΠΕ Μεσσηνίας, Επισκέπτης Καθηγητής του Ιονίου Πανεπιστημίου, μέλος επί κρίση του Περιφερειακού Συμβουλίου Έρευνας και Καινοτομίας της Περιφέρειας Πελοποννήσου και Υπεύθυνος του Εκπαιδευτικού Εργαστηρίου Ήχου https://educationalsoundlab.cmc.gr
** Η συγκεκριμένη ερώτηση έγινε στην εφαρμογή ChatGPT στις 15/4/2025 από τον λογαριασμό του συγγραφέα με το συγκεκριμένο κείμενο ερώτησης και o διάλογος που ακολουθεί παρατίθεται χωρίς καμία αλλαγή από το πρωτότυπο. Επίσης με βάση το πρωτόκολλο δημιουργίας του άρθρου μετά την απάντηση της Τεχνητής Νοημοσύνης δεν έγινε καμία αλλαγή στο αρχικό κείμενο της… Φυσικής Νοημοσύνης (του συγγραφέα).
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
2ος Πανελλήνιος γραπτός διαγωνισμός: Βγήκε η προκήρυξη - Αιτήσεις από 29/4 έως 14/5
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 29/04
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
