Ίσως η δεύτερη σε πόνο και αντοχή σώματος και ψυχής μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Για το λόγο αυτό και η νέα χρονιά προκαλεί, έλκει και δημιουργεί τόσες ελπίδες, τόση αισιοδοξία, τόσο γλυκιά προσμονή και αναμονή για κάτι χαρούμενο, αισιόδοξο που θα διώξει τα σκοτάδια του φόβου και του θανάτου και θα πλημμυρίσει με φως τη νέα ζωή που μοιάζει να αναγεννάται και να ανατέλλει ξανά.
Πίσω από ποιο σύννεφο κρυμμένος να χαμογελά τούτες τις ώρες ο ποιητής του φωτός;
Και είναι ίσως η πρώτη φορά που μια νέα χρονιά ξεκινά με τόση χαρά και ανακούφιση, με τόσες πολλές συναισθηματικές επενδύσεις, με τόση πεποίθηση για αύξηση επιτοκίων των ψυχικών καταθέσεων, που κάποιες στιγμές η ιδέα και μόνο μιας ακόμη διάψευσης και πτώχευσης προκαλεί πανικό, σοκ και δέος.
Ποιος Έλληνας εξάλλου μπορεί να διαφωνήσει με τη συγκίνηση και την ανάταση που προκαλεί μια χρονιά που μεταξύ άλλων επισφραγίζει και συνομολογεί με περισσή υπερηφάνεια έναν κύκλο διακοσίων ετών από την επανάσταση που σφράγισε τη μοίρα και την πορεία ενός ολόκληρου έθνους, μιας ολόκληρης γηραιάς ηπείρου;
Τη χρονιά που πέρασε διαδραματίστηκαν πολλά γεγονότα και καταστάσεις. Άλλες θέλουμε να ξεχάσουμε και τις απωθούμε με πείσμα, άλλες όμως θέλουμε να τις διατηρήσουμε ζωντανές στην καρδιά και τη μνήμη μας, γιατί σμίλεψαν με περισσή φροντίδα την ψυχή, λείαναν τις γωνίες του νου, μας έκαναν πιο ώριμους, άρα και πιο αληθινούς ανθρώπους.
Εδώ όμως συμβαίνει ένα απροσδόκητο παράδοξο, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως: τα ίδια γεγονότα που προκάλεσαν επώδυνες πληγές που παραμένουν ακόμα ανοιχτές στάζοντας αίμα και θάνατο, αυτά τα ίδια γεγονότα αποτέλεσαν και την αφορμή άλλοτε να γεννηθεί, άλλοτε να ανδρωθεί και άλλοτε να ξεχειλίσει από πάθος και ένταση η δύναμη του ανθρώπου απέναντι στον «πόνο του ανθρώπου και των πραμάτων».
Κορυφαίο σε παγκόσμια κλίμακα γεγονός, η μυστηριώδης ασθένεια, η πανούκλα του 21ου αιώνα, η μυστηριώδης πνευμονία, ο Covid-19, που μπροστά στο θάνατο και την καταστροφή που επέφερε, ακόμη και ο βραβευμένος με Νόμπελ, Αλμπέρ Καμύ, θα χαρακτήριζε τη δική του «Πανούκλα» ρομαντικό μυθιστόρημα.
Εκατομμύρια θάνατοι, αλλά και άλλοι τόσοι ευλογημένοι με ζωή που στάθηκαν όρθιοι, με το κεφάλι ψηλά και την ψυχή σφιγμένη, να παλέψουν, να υπομείνουν, να αντέξουν, να θυσιάσουν ελευθερίες και δικαιώματα χρόνων και αγώνων, για να αποδείξουν πως η μάχη για την επιβίωση, η λαχτάρα για ζωή είναι ορμέμφυτα καταγεγραμμένα στο ανθρώπινο είδος και η φύση χωρατά δεν σηκώνει.
Και εμείς οι Έλληνες, σε όλη αυτή τη σκληρή και αναπάντεχη διαδικασία, έχοντας ήδη ξοδέψει πολλά συναισθήματα και αντοχές κατά τη διάρκεια μιας πρωτοφανούς οικονομικής και συνάμα κοινωνικής και ηθικής κρίσης δέκα ετών που προηγήθηκε και μας συντάραξε συθέμελα, δώσαμε τα καλύτερα δείγματα γραφής.
Όχι μόνο από φόβο για τη δική μας ζωή, αλλά κυρίως από σεβασμό και έννοια για τη ζωή των δικών μας ανθρώπων, γονιών και παππούδων, αποδεικνύοντας πανηγυρικά και με τον πλέον πιστευτό τρόπο πως ένας από τους ισχυρότερους συνεκτικούς δεσμούς τούτου του λαού είναι η οικογένεια, η αγάπη, η φροντίδα και η αλληλεγγύη των μελών της.
Και χάρη σε αυτή το δεσμό, αλλά και στον αλτρουισμό και τη συμπόνια για το συνάνθρωπο, στεκόμαστε ακόμα όρθιοι, με πείσμα και υπομονή, με το βλέμμα στο φως που υπάρχει στην άκρη του τούνελ. Γιατί και τα τούνελ μπορεί να αποδειχθούν επωφελή, αφού παρακάμπτουν εμπόδια και οδηγούν πιο γρήγορα στο φως.
Η ζωή του ανθρώπου, κάθε ανθρώπου, είναι πολύτιμη. Ποιος τολμά να ξεχωρίσει μια ζωή ως πολυτιμότερη από την άλλη; Ποιος έχει το θράσος να λογίζεται Θεός και να την αφαιρεί «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ»;
Όταν το Μάιο του περασμένου πια χρόνου ο Αφροαμερικανός Τζορτζ Φλόιντ έχανε τη ζωή του από ασφυξία, όχι εξαιτίας αμέλειας, αλλά εξαιτίας στυγερής, απροκάλυπτης, εκούσιας εγκληματικής πράξης, ως φανερής «απόδειξης ισχύος», αλλά καλά κρυμμένης συναισθηματικής ατροφίας, χιλιάδες άνθρωποι σε πολλές χώρες του πλανήτη ξεχύθηκαν στους δρόμους εκφράζοντας αποτροπιασμό και αγανάκτηση για την απαξίωση και τον εξευτελισμό της ανθρώπινης ζωής, υπερασπιζόμενοι με πάθος την ισότητα, την ελευθερία, το δικαίωμα στη ζωή χωρίς όρους, όρια και προϋποθέσεις.
Ποιος αυτοχρίζεται Λάχεσις και ποιος άραγε αναλαμβάνει τον ρόλο της Ατρόπου;
Λίγους μήνες μετά, αρχές Αυγούστου, μια τεράστια έκρηξη στην πολύπαθη Βηρυτό οδηγεί σε ξαφνικό θάνατο δεκάδες ανθρώπους και ρημάζει ολόκληρες συνοικίες της λιβανικής πρωτεύουσας.
Για άλλη μια φορά με τρόπο οδυνηρό ο άνθρωπος συνειδητοποιεί το ευμετάβλητο, το πρόσκαιρο και το εφήμερο και αντιλαμβάνεται πως το παρόν και οι στιγμές του είναι πολύτιμες. Κατανοεί μέσα από τον πόνο και το θάνατο πως αυτό που αξίζει δεν είναι ό,τι έχει, αλλά ό,τι είναι και ό,τι μοιράζεται.
Πριν ο χρόνος εκπνεύσει ο πλανήτης Γη έρχεται αντιμέτωπος με πρωτοφανή φαινόμενα: τερτίπια του καιρού ή «παιγνίδια» του ανθρώπου;
Πυρκαγιές κατακαίουν την Καλιφόρνια, κυκλώνες πλήττουν την Κεντρική Αμερική, καύσωνες καταστρέφουν μεγάλο μέρος των δασών της Αυστραλίας. Άνθρωποι καίγονται, δάση καταστρέφονται ολοσχερώς, ζώα χάνουν το φυσικό τους σπίτι και τις συνήθειές τους, ενώ έντρομος ο πλανήτης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα το σπαραγμό ενός μικρού κοάλα που γεμάτο πληγές αφήνεται στην αγκαλιά ενός διασώστη.
Και είναι τούτη η παγερή ώρα του θανάτου που η ζωή πεισμώνει και ορμά μπροστά. Παρόλο που η πορεία προς Εμαούς είναι ακόμα μεγάλη και δύσβατη, οι κυβερνήσεις αρχίζουν επιτέλους να θορυβούνται, να αφυπνίζονται και λαμβάνουν μέτρα για την υγεία του περιβάλλοντος και την κλιματική αλλαγή.
Ως προς τα του οίκου μας έχουμε χρέος να θυμόμαστε την ιστορική καταδίκη του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής που κατέληξε δικαιωματικά εκεί από όπου ξεκίνησε, στις μαύρες σελίδες της ιστορίας.
Και βέβαια τη μεγάλη κρίση στον Έβρο, εκεί που συναντήθηκαν το δράμα δυστυχισμένων, αλλά και «αφελών» ανθρώπων, με την αγωνία ενός λαού να υπερασπιστεί με αυτοθυσία την πατρίδα του, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως παρόλες τις αδυναμίες και τα λάθη του, τούτος ο λαός φέρει προίκα και σύμβολο στο DNA του το πείσμα του Μιλτιάδη, τον ηρωισμό του Λεωνίδα, τον παρορμητισμό και το σθένος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τη γενναιότητα του Κολοκοτρώνη, αλλά και τη λαχτάρα για ζωή του Καζαντζάκη, το πάθος του Ελύτη, την αντοχή του Ρίτσου.
Τούτη τη χρονιά, αντέξαμε πολλά. Μέσα από τα δύσκολα και τα επώδυνα όμως, μάθαμε και πολλά.
Κάποια θα τα τυλίξει τρυφερά η μνήμη, κάποια άλλα θα τα πάρει μαζί της η λήθη.
Ένα όμως είναι σίγουρο: όταν το ταξίδι της ζωής φτάσει στον τελικό του προορισμό μετά από χρόνια, δεν θα μπορούμε να κατέβουμε με ηρεμία και πληρότητα, όταν κατά τον απολογισμό μας συνειδητοποιήσουμε ότι διανύσαμε τόση απόσταση χωρίς ψυχή, ανθρωπιά και αξιοπρέπεια.
* Γεωργία Γιώτα, φιλόλογος
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Σχολεία: Αλλάζουν οι ώρες αποχώρησης των μαθητών
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 26 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 26/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
