Λεωνίδας Βουρλιώτης Υπάρχει ένας δάσκαλος που δεν ξεχνιέται ποτέ. Δεν είναι εκείνος που ήξερε απέξω όλη την ύλη, ούτε εκείνος που έβαζε τα περισσότερα τεστ. Είναι εκείνος που μπόρεσε να αγγίξει την ψυχή μας, που μας έκανε να πιστέψουμε ότι μπορούμε. Ο δάσκαλος που αγαπήσαμε.
Στα παιδικά μας χρόνια, η φιγούρα του δασκάλου ήταν συχνά κάτι περισσότερο από εκπαιδευτικός. Ήταν ο άνθρωπος που μας κοίταξε με μάτια κατανόησης όταν κάναμε το πρώτο μας λάθος. Που μας άκουσε όταν όλοι οι άλλοι βιάζονταν. Που μας ενθάρρυνε να σηκώσουμε το χέρι στην τάξη, ακόμη κι αν η απάντηση δεν ήταν σωστή.
Ο δάσκαλος που αγαπήσαμε δεν μας έμαθε μόνο αριθμούς και γράμματα· μας έμαθε ότι αξίζουμε. Ότι δεν πειράζει να σκοντάφτεις, αρκεί να ξανασηκώνεσαι.
Μικρές χειρονομίες, μεγάλα σημάδια
Η αγάπη δεν κρυβόταν στις μεγάλες πράξεις. Ήταν σε εκείνη την καλημέρα που είχε ζεστασιά. Στο χέρι που ακουμπούσε φιλικά στον ώμο μας. Στο χαμόγελο όταν προφέραμε σωστά μια δύσκολη λέξη. Στην εμπιστοσύνη να μας δώσει έναν ρόλο στη σχολική γιορτή, ακόμη κι αν ήμασταν δειλοί.
Αυτές οι μικρές στιγμές έγιναν θεμέλια αυτοεκτίμησης. Γιατί, στην καρδιά ενός παιδιού, η αποδοχή του δασκάλου έχει τεράστια δύναμη.
Το μυστικό του αγαπημένου δασκάλου δεν ήταν τα μεγάλα λόγια. Ήταν οι μικρές κινήσεις:
Ένα χαμόγελο που έσπαγε τον φόβο.
Μια κουβέντα ενθάρρυνσης στο διάλειμμα.
Μια δεύτερη ευκαιρία σε γραπτό που δεν πήγε καλά.
Μια αγκαλιά την ημέρα που το παιδί ένιωθε μόνο.
Αυτές οι στιγμές έγιναν θεμέλια για να ανθίσουν οι ψυχές.
Ένας άνθρωπος-πυξίδα
Όσο μεγαλώνουμε, αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τι ήταν αυτό που έκανε τον δάσκαλο ξεχωριστό: δεν δίδαξε απλώς γνώσεις, δίδαξε τρόπο να στεκόμαστε στη ζωή. Μας έδειξε ότι η μόρφωση δεν είναι σωρός πληροφοριών, αλλά εργαλείο για να καταλάβουμε τον κόσμο και να ονειρευτούμε καλύτερο μέλλον.
Ήταν άνθρωπος-πυξίδα. Μπορεί να μη μας είπε τι να γίνουμε, αλλά μας έμαθε πώς να βρούμε τον δρόμο μας.
Σήμερα, όταν κοιτάμε πίσω, συνειδητοποιούμε πως ο δάσκαλος που αγαπήσαμε ήταν ένα δώρο ζωής. Μπορεί να μη θυμόμαστε όλες τις λεπτομέρειες από το μάθημά του, αλλά θυμόμαστε πώς μας έκανε να νιώσουμε. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που αφήνει κάθε αληθινός δάσκαλος: συναισθήματα, αξίες, σιγουριά.
Ο δάσκαλος που αγαπήσαμε ζει μέσα μας. Στο χαμόγελο που δίνουμε σε κάποιο παιδί, στην καλοσύνη που δείχνουμε σε έναν συνάδελφο, στην πίστη μας ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Γιατί, αν υπάρχει κάτι που μένει από εκείνα τα παιδικά χρόνια, είναι ότι ένας άνθρωπος με αγάπη μπορεί να αλλάξει την πορεία μιας ζωής.
Μαρτυρίες που συγκινούν
«Στην Τετάρτη Δημοτικού ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω. Δεν με βοηθούσε κανείς στο σπίτι. Η δασκάλα μου, η κυρία Σοφία, μου είπε: ‘Μη φοβάσαι, θα το κάνουμε μαζί’. Από τότε πίστεψα πως μπορώ να τα καταφέρω.»
— Δημήτρης, 35 ετών σήμερα
«Δεν ήμουν καλός στα μαθηματικά. Ο δάσκαλός μου δεν με έκανε ποτέ να νιώσω ντροπή. Αντίθετα, μου έδινε μικρές ασκήσεις και με χειροκροτούσε όταν τα κατάφερνα. Αυτό μου έμαθε τι σημαίνει ενθάρρυνση.»
— Μαρία, 28 ετών
«Εκείνος ο δάσκαλος στην Έκτη Δημοτικού ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με ρώτησε τι όνειρα έχω. Μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί ότι μπορούσα να ονειρευτώ. Χάρη σ’ αυτόν σπούδασα.»
— Αντώνης, 42 ετών
«Με έβαλε να παίξω θέατρο, ενώ ήμουν το πιο ντροπαλό παιδί. Μου είπε: ‘Όλοι έχουμε φωνή’. Από τότε, δεν σταμάτησα ποτέ να μιλάω μπροστά σε κόσμο.»
— Ελένη, 30 ετών
Όλοι έχουμε μέσα μας τη μορφή ενός τέτοιου δασκάλου. Εκείνου που μας έκανε να αισθανθούμε ξεχωριστοί, ακόμη κι όταν νιώθαμε μικροί. Εκείνου που μας έκανε να πιστέψουμε στον εαυτό μας.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Νέο Προσκλητήριο Προσλήψεων Εκπαιδευτών Ενηλίκων: Αφορά όλα τα πτυχία ΑΕΙ-ΤΕΙ - Πιστοποιηθείτε άμεσα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 26/9
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
