Alfavita Newsroom Κύριε πρωθυπουργέ, ζητώ τη συμβουλή σας…
Και προκειμένου να την πάρω, μια και σας τη ζητώ, είμαι υποχρεωμένη να επαναλάβω, περίπου αναμασώντας τροφή χιλιομασημένη, με όλη τη δυσφορία που προκαλεί αυτό, όσα κατά καιρούς έχουν επισημανθεί αρμοδίως (από την εκάστοτε Διεύθυνση του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου, Λ.Τ., Αμπελοκήπων, τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, τον Σύλλογο Αποφοίτων, τα εκάστοτε δεκαπενταμελή) για την προβληματική υλοποίηση ενός θεσμού που με χαρά υποστηρίξαμε και με υπομονή υπηρετήσαμε και υπηρετούμε εξαντλώντας αποθέματα ενέργειας. Η ιστορία γνωστή σε αρκετούς, τη συνοψίζω εδώ, χωρίς τον φόβο ότι την αδικώ ή αδικώ κάποιους, μια και αρμοδίως μπορείτε να ενημερωθείτε.
Το 2007 δημιουργήθηκε το Καλλιτεχνικό Γ/σιο Αμπελοκήπων μετά από αποδοχή του Δήμου και την παραχώρηση χώρων σε σχολείο της περιοχής (3ο ΓΕΛ). Στη συνέχεια, δημιουργήθηκε η πρώτη Λυκειακή Τάξη, με τη μετατροπή του μικρού γραμματειακού χώρου του σχολείου σε αίθουσα διδασκαλίας και τη Γραμματεία, με όλα τα απαραίτητα έγγραφα για τη λειτουργία ενός σχολείου, να συνωθείται στην αίθουσα των καθηγητών και στο γραφείο της πρώτης Διευθύντριας. Έτσι δημιουργήθηκε το Καλλιτεχνικό Γ/σιο, Λ.Τ., Αμπελοκήπων. Με τη δημιουργία της Β’ Λυκείου οι ήδη ανεπαρκείς χώροι έγιναν ανεπαρκέστεροι, οπότε ο Δήμος, προς τιμή του, αλλά όχι χωρίς σχετική πίεση, αναζήτησε τη λύση της παραχώρησης χώρων (όχι των χώρων) όπου στεγαζόταν ένα άλλο σχολείο (2ο Γ/σιο Μενεμένης) και το οποίο στο μεταξύ συγχωνεύθηκε με κάποιο άλλο (1ο Γ/σιο Μενεμένης)... Πρώτο τραύμα του σχολείου: το ενιαίο σχολείο, με τον ενιαίο σύλλογο διδασκόντων για γυμνάσιο και λύκειο, το ενιαίο δεκαπενταμελές, τον έναν, αναγκαστικά, γραμματειακό χώρο (από εκεί εξέρχεται και εισέρχεται όλη η αναγκαία γραφειοκρατία), το «ενιαίο», λοιπόν, σχολείο διαμοιρασμένο, το ένα κομμάτι εδώ, το άλλο δυόμισι χιλιόμετρα μακριά. Πρώτο αστείο επακόλουθο: Εκτελούνται μεταφοραί, π.χ. γραφικής ύλης ή άλλα «υλών» –σημαντικό έργο του εκπαιδευτικού που στην επιτέλεση του καθήκοντός του αναγκαίο προσόν θα πρέπει να ορίζεται το δίπλωμα οδήγησης και η κατοχή ιδιόκτητου αυτοκίνητου… Δεύτερο, όμως πρωτεύον, και καθόλου αστείο επακόλουθο: Μεταφορές μαθητών, π.χ. για συνεδρίαση δεκαπενταμελούς, για την οργάνωση κοινών καλλιτεχνικών δράσεων, για την κοινή παρακολούθηση εορτών... Απώλεια ωρών στον δρόμο και εκπαιδευτικοί που χρειάζεται να διασχίζουν πέντε χιλιόμετρα, για να πάνε και να επιστρέψουν μαζί με τα παιδιά!
Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο, Λ.Τ., Αμπελοκήπων με υποδομές…, αφήστε, τι να σας λέω τώρα! Αλήθεια, μπορείτε να σκεφτείτε ένα οποιοδήποτε σχολείο χωρίς αίθουσα πληροφορικής; Μπορείτε να σκεφτείτε Καλλιτεχνικό Σχολείο με αίθουσα χορού σε υπόγειο; Αίθουσα θεάτρου επίσης σε υπόγειο με μήκος σκηνής καθόλου ασφαλές; Αίθουσες κινηματογράφου χωρίς το στοιχειώδες αναγκαίο μήκος; Αίθουσες εικαστικών χωρίς αποθηκευτικούς χώρους; Α ναι, υπάρχουν οι διάδρομοι…
Το σχολείο ξεκίνησε μικρό, τώρα όμως μεγάλωσε και δεν χωρά, ούτε σαν οίκημα ούτε σαν όραμα, ούτε σαν αριθμός μαθητών που φοιτούν ούτε σαν σύνολο καθηγητών που στοιβάζονται σε ελάχιστα τετραγωνικά, λαμπρό παράδειγμα το σχολείο όπως είναι σήμερα μη τιμής στον εκπαιδευτικό που μοχθεί με ωράρια διευρυμένα, με διοικητική δουλειά τριπλάσια από ένα οποιοδήποτε σχολείο –άλλη η γραφειοκρατία για τη λειτουργία του γυμνασίου, άλλη για τη λειτουργία του λυκείου, άλλη των καλλιτεχνικών μαθημάτων, των εισαγωγικών και των κατατακτήριων εξετάσεων. Τρία σχολεία λοιπόν, ένας διευθυντής, με το ζόρι δύο οι υποδιευθυντές από φέτος, δύο κτίρια, ένα διοικητικό κέντρο. Θαύμα: Εκπαιδευτικοί και μαθητές δισυπόστατοι!
Λέγεται ότι κάθε απόφαση που παίρνεται είναι η καλύτερη δυνατή τη στιγμή που παίρνεται και ότι δεν χρειάζεται να γυρνά κανείς πίσω και να αναλώνεται σε σκέψεις ή να μεμψιμοιρεί -«Δεν θα έπρεπε να είχε γίνει έτσι», «Μα πώς έγινε;» κτλ. Συμφωνώ. Κάθε αναδρομή στο παρελθόν δεν είναι για να κριθεί εκείνο, αλλά για να σχεδιάζεται το μέλλον. Πόσο μάλλον που σε καμιά περίπτωση δεν αμφισβητείται ο θεσμός, κάθε άλλο, αλλά η εφαρμογή του. Τι προκύπτει λοιπόν από εκείνη την απόφαση της ίδρυσης ενός σχολείου που απαιτεί ιδιαίτερες υποδομές και ξεχωριστό σχεδιασμό; Ότι δεν μπορεί, και δεν επιτρέπεται, να συντηρείται από την ορμή (αναχαιτισμένη), τη διάθεση (τσαλακωμένη), την επιθυμία (σε καταστολή), το κέφι (βεβιασμένο), την προσδοκία (ματαιωμένη), τα σωματικά και ψυχικά αποθέματα (κουρασμένα πολύ) του ανθρώπινου δυναμικού. Το κέφι, η διάθεση, η επιθυμία κτλ. δεν μπορούν να αποτελούν, με αόριστη ημερομηνία λήξης (ή και μη λήξης), τη μόνη κινητήρια δύναμη για τη συνέχιση της λειτουργίας του σχολείου.
Κύριε πρωθυπουργέ, ονειρεύτηκα κάποτε ένα σχολείο που θα δίνει χώρο στη φαντασία, στην ελεύθερη σκέψη, στη βιωματική γνώση, θα καλλιεργεί τη συναισθηματική νοημοσύνη, θα προετοιμάζει πολίτες, όχι οπαδούς, σκαπανείς μέλλοντος και όχι υπηρέτες παρελθόντος. Ονειρεύτηκα ένα σχολείο γεμάτο με μπαλόνια που αιωρούνται και παιδιά που τρέχουν για να πιάσουν την κλωστή, δάσκαλους χρωματιστούς και χαμογελαστούς. Ξέρετε τι μου λείπει για να εξακολουθώ να κυνηγώ το όνειρά μου; Ο λογισμός. Όχι από εμάς. Όχι πια από τον Εκπαιδευτικό. Αλλά από τους υπεύθυνους. Είναι ο Δήμος; Οι Δήμοι; Η ανατολική Θεσσαλονίκη; Η δυτική Θεσσαλονίκη; Η Περιφέρεια; Το υπουργείο; Ποιος;
Λυπάμαι πολύ, κ. πρωθυπουργέ, που πρέπει να απευθυνθώ σε σας, μήπως και κινηθεί κάτι στην τελματωμένη εδώ και χρόνια κατάσταση. Δεν θα έπρεπε να φτάνει κανείς σε σας αλλά τα ζητήματα να κινούνται και να επιλύονται αρμοδίως. Ελπίζω, λοιπόν, να κατανοείτε ότι η κίνησή μου αυτή είναι πράξη απογοήτευσης για τη λειτουργία του συστήματος, ύστατης ελπίδας ότι με τη δική σας παρέμβαση μπορεί το «ρημάδι να ξεκουνηθεί», αλλά και πάλι απογοήτευσης, γιατί αλίμονο αν για την επίλυση ζητημάτων χρειάζεται κάθε φορά παρέμβαση άνωθεν.
Στο δια ταύτα:
Κύριε πρωθυπουργέ, ζητώ τη συμβουλή σας για το δίλημμα στο οποίο έχω περιπέσει. Τι να κάνω: Να παραμείνω υπηρετώντας ένα σχολείο, στην ουσία συμβάλλοντας στη διατήρηση της έξω από κάθε χαρακτηρισμό κατάστασής του, ή να ζητήσω την απομάκρυνσή μου από αυτό (απόσπαση σε φορέα του Υπουργείου ή σε άλλο σχολείο ή μετάθεση –οι δυνατότητες δεν λείπουν) παραιτούμενη από οράματα και μένοντας με τα θραύσματά του στο χέρι; Και τώρα που τα γράφω αυτά, κ. πρωθυπουργέ, σκέφτομαι όσους κατά καιρούς παραιτούνται από τις θέσεις τους για παρόμοιους λόγους, ίσως σε μια ύστατη ελπίδα ότι ο θόρυβος από την παραίτησή τους μπορεί να ευαισθητοποιήσει όσους αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης, όχι όμως και την ευθύνη αποφάσεων. Και συναισθάνομαι ακόμη, κ. πρωθυπουργέ, πόσο βολικές είναι οι παραιτήσεις ανθρώπων που οραματίζονται ένα μέλλον σε όσους βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης με μόνη ευθύνη την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος και των παθογενειών του. Αυτό, βέβαια, με εξοργίζει. Όμως τι να κάνω; Τα αποθέματά μας χωρίς στήριξη δεν είναι ατελείωτα. (Και γιατί το σύστημα θα πρέπει να ρουφά όλη την ενέργειά μας σαν να είμαστε αναλώσιμα που θα αντικατασταθούν μετά την εξουθένωσή τους από άλλους, που και θα το συντηρήσουν και, κυρίως , θα το υπηρετήσουν;)
Με πικραίνουν, κ. πρωθυπουργέ, με απογοητεύουν στη χώρα μου η ακινησία, το αμετακίνητο, η συντήρηση του ήδη υπάρχοντος, η αδυναμία να μεταβληθεί αυτό που αυτονόητα πρέπει να μεταβληθεί. Στην επιστολή απογοήτευσής τους οι απόφοιτοι του σχολείου μας μιλούν για έναν Αϊ Βασίλη που τους έταξαν που δεν ήρθε για εκείνους ποτέ. (https://www.dailythess.gr/apofiti-tou-kallitechnikou-scholiou-thessalonikis-gia-ktiriako-provlima/) Πόσες φουρνιές αποφοίτων θα περάσουν και δεν θα έχουν δει το δώρο του ποτέ; Πόσες φουρνιές θα περάσουν ζητώντας «να στεγάσουν τα όνειρά τους»; (http://parallaximag.gr/thessaloniki/oi-mathites-tou-kallitechnikou-scholeiou-thessalonikis-apantoun). Ποιο μάθημα παίρνουν οι νέοι άνθρωποι από ένα σύστημα που σαν σκελετός βγαίνει από τα έγκατα δεκαετιών και επιβιώνει καταπίνοντας ό,τι το κάνει να αισθάνεται πως κινδυνεύει; Πώς να διαχειριστούν την ορμή και την αγωνιστικότητά τους όταν, σε κάθε ερώτημα που απευθύνουν, εισπράττουν απαντήσεις παλιού πολιτικού τύπου; Τι να τα κάνουμε όλα αυτά, κ. πρωθυπουργέ;
Περιμένοντας τη συμβουλή σας για το τι να πράξω, νιώθω για μια ακόμη φορά λύπη, γιατί απευθύνομαι σε σας. Δεν θα το έπραττα αν αρμοδίως και υπευθύνως υπήρχαν σαφείς θέσεις για την τύχη του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου, Λ.Τ., Αμπελοκήπων, πόσο μάλλον που τώρα πια έχει διαφανεί η προοπτική της στέγασής του σε εμβληματικό κτήριο της πόλης, το Παπάφειο, προοπτική η οποία έχει προκαλέσει αντιδράσεις συντήρησης, καθώς και προσβλητικές προς τον Εκπαιδευτικό συμπεριφορές. Κι αν σήμερα μείζονος σημασίας εθνικά ζητήματα σας απασχολούν, δεν είναι ήσσονος σημασίας οι αλλαγές στο εσωτερικό της χώρας που ευέλικτα θα επιτρέπουν την κίνηση πέρα από αγκυλώσεις και αγκυλωμένους.
Οράματα και θραύσματα 2016 – Οράματα και θραύσματα 2018
Με τιμή
Δήμητρα Μήττα
Εκπαιδευτικός
Καλλιτεχνικό Σχολείο Θεσσαλονίκης
Υ.Γ. Η επιστολή αυτή στάλθηκε στον πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα στις 2 Μαρτίου 2018
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 14/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
