Νίκος Τσούλιας Ένα όνειρο ήταν κι αυτό, περίεργο όνειρο. Δεν το έπλαθα μόνος μου. Μάζευα υλικά απ’ δω και από κει, από όπου προλάβαινα, από τα σχολικά βιβλία, από κάποιους ταξιδεμένους ανθρώπους του χωριού μου, και πάνω σε αυτά φανταζόμουνα πράγματα και θαύματα, για να ζήσω αυτό το όνειρο. Αλλά μετά σκεπτόμουνα: «και αν δεν πάω; Τι θα απογίνω με τα ξέφτια των τόσων και τόσων ονείρων, που δεν με άφηναν να κοιμηθώ τα βράδια»;
Όχι, δεν ήθελα με τίποτα να ζήσω μόνιμα στο χωριό μου. Φανταζόμουνα τον εαυτό μου μόνο του μέσα σε ένα πλήθος κόσμου στη μεγάλη πόλη. Όλοι θα γνωρίζονταν μεταξύ τους εκτός από μένα. «Όλοι θα είναι άγνωστοι μεταξύ τους», μου έλεγαν ξανά και ξανά όσοι είχαν πάει πριν από εμένα. Αλλά εγώ δεν μπορούσα να το καταλάβω. Θα ξεχώριζα, θα με κοίταζαν παράξενα. «Πού βρέθηκε αυτός εδώ πέρα»; θα άκουγα να λένε ειρωνικά.
Αν έμπαινε στο πανεπιστήμιο θα τρελαινόμουνα από τη χαρά. Όλα θα αλλάξουν, θα πάρουν άλλο δρόμο. Είχα ...πάει στην Αθήνα πριν καν ξεκινήσω από το χωριό μου. Έβαζα τον τριμμένο γεωγραφικό χάρτη κάτω στο κρεβάτι και με το δάκτυλο ταξίδευα: Κάτω Αχαΐα, Πάτρα, Αίγιο, Λυκοποριά (εδώ λέει σταματούσαν τα λεωφορεία), Ισθμός Κορίνθου (και εδώ πάλι άλλη στάση), Μέγαρα, Ελευσίνα, Αθήνα.
Μεγάλα κτίρια, ατέλειωτοι δρόμοι, αυτοκίνητα παντού – όχι ένα κάθε τόσο όπως στο δημόσιο δρόμο της περιοχής μας, φανάρια ανάβουν και σβήνουν, φώτα ατέλειωτα τα βράδια, «σαν ημέρα είναι», έτσι λένε. «Και πώς θα ξέρω τι στάση θα κατέβω, αφού είναι τα ίδια και τα ίδια μέρη και δεν θα αλλάζουν, όπως εδώ από το ένα χωριό στο άλλο»;
Γεμάτος όλο απορίες και με σκέψεις ανησυχίας και φόβου βρέθηκα εκείνο τον Ιούλιο του 1972 στην Αθήνα. Ακαδημία Πλάτωνος, το έλεγαν το μέρος, σε μια θεία, εξαδέλφη της μάνας μου, για να κάνω έναν – δύο μήνες φροντιστήριο για τις Εισαγωγικές Εξετάσεις. Δεν είχα ξαναπάει σε φροντιστήριο.
Ευτυχώς είχαν βρει το Αττικό φροντιστήριο, που ήταν στην Ομόνοια και θα κατέβαινα στο τέλος της διαδρομής του λεωφορείου εκεί κοντά στον Άγιο Κωνσταντίνο. Στο γυρισμό μέτραγα τις στάσεις – μόνο που με μπέρδευαν καμιά φορά τα σταματήματα στα φανάρια, αλλά τα κατάφερα καλά. «Τι σου είναι οι φόβοι και οι ντροπές», έλεγα στον εαυτό μου ανακουφισμένος κάθε φορά που τα κατάφερνα, «δεν σε αφήνουν να χαρείς τίποτα».
«Και τι σημάδια να βάλω; Πώς να ξεχωρίσω τα σπίτια; Και αν ξεχαστώ και περάσω τη στάση, τι θα κάνω μετά, πως θα γυρίσω πίσω;». Σαν τα κατάφερα τις πρώτες φορές, ξεθάρρεψα. «Λες τώρα να κάνω το λάθος, που δεν προσέχω πολύ;». Ανεβαίναμε στο φροντιστήριο από την πίσω μεριά του κτιρίου από μια σιδερένια σκάλα. Έβλεπα τι έπαιρναν οι άλλοι υποψήφιοι και ανακάλυψα τη μπουγάτσα της πόλης, εμείς άλλο πράγμα λέγαμε μπουγάτσα, όχι σαν γλυκό σκέτο, αλλά σαν γλυκό, κίτρινο ψωμί, που το έφτιαχναν οι μανάδες μας στο φούρνο.
Τα μαθήματα ήταν ένα σοκ. Δίδασκαν πράγματα που δεν τα είχα ξανακούσει στο Γυμνάσιο Αρρένων της μικρής μας πόλης. Ήταν Κλασικό Γυμνάσιο και θα έδινα εξετάσεις με βάση τα βιβλία κυρίως του Πρακτικού Γυμνασίου. Απογοήτευση. Σκοτάδι. “Τι ντροπή να μην επιτύχω; Τι θα λένε στο χωριό”; Δεν είχα και κανέναν να το κουβεντιάσω.
Δεν τελείωσα καλά – καλά τα μαθήματα. Γύρισα στο χωριό. Ήταν εποχή του τρύγου της σταφίδας. «Άραγε είμαι μόνο για τις αγροτικές δουλειές;». Ανακάτεμα του ονείρου και της πραγματικότητας. Άντε να βγάλεις άκρη…
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Η ελληνική συνταγή που ξετρέλανε το TikTok – Με μόνο 3 υλικά
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 11/7
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
