Alfavita Newsroom Ο «Ουσάρος», το πρώτο βιβλίο του Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε (Arturo Pérez-Reverte), μυθιστοριογράφου που έχει διαβαστεί πολύ, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, γράφτηκε το 1983, «μεταξύ δύο πολεμικών ρεπορτάζ», όπως λέει ο ίδιος. Το βιβλίο του «ο Ουσάρος» θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση Τιτίνας Σπερελάκη, μιλάει για την ιστορία ενός νεαρού ουσάρου, του ανθυπίλαρχου του ναπολεόντειου στρατού Φρεντερίκ Γκλυντς, ο οποίος ετοιμάζεται να δώσει την πρώτη του μάχη στην Ανδαλουσία του 1808. Όπως έχει γράψει η κριτική, πρόκειται για μια γενναία απομυθοποίηση τόσο του πολέμου όσο και οιουδήποτε ηρωισμού.
Ο Ρεβέρτε γεννήθηκε στην Καρθαγένη της Ισπανίας το 1951. Ως απεσταλμένος του γραπτού Τύπου, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης έζησε για 21 χρόνια (1973-1994) τις μεγαλύτερες διεθνείς συρράξεις της εποχής. Πολλά από τα μυθιστορήματά του έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο ενώ όλα τα έργα του στα ελληνικά κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη. Ανάμεσά τους «Ο δάσκαλος της ξιφασκίας», «Ο πίνακας της Φλάνδρας», «Το αίνιγμα της Σεβίλλης», «Η βασίλισσα του Νότου». «Ο ζωγράφος των μαχών», «Το χρυσάφι του βασιλιά» και το «Το τανγκό της παλιάς φρουράς». Τα θέματα που κυριαρχούν στη μυθιστοριογραφία του Ρεβέρτε είναι η γοητεία της περιπέτειας, οι δεσμοί της φιλίας, οι κίνδυνοι του ταξιδιού, η βία και ο θάνατος.
Το ΑΠΕ-ΜΠΕ προδημοσιεύει σήμερα ένα αντιπροσωπευτικό απόσπασμα από τον «Ουσάρο»:
Ο Φρεντερίκ Γκλυντς δεν μπορούσε να τραβήξει τα μάτια του από τη γυαλιστερή ατσάλινη λεπίδα που άστραφτε έξω από το θηκάρι, ανάμεσα στα χέρια του, σκορπίζοντας κοκκινωπές αναλαμπές κάθε φορά που ένα ρεύμα αέρα κουνούσε τη φλόγα της λάμπας. Γλίστρησε άλλη μια φορά τη σμυριδόπετρα και ρίγησε διαπιστώνοντας την τελειότητα της ακονισμένης λεπίδας. «Είναι καλή σπάθη» είπε, σκεφτικός και πεπεισμένος. Ο Μισέλ ντε Μπουρμόν ήταν ξαπλωμένος στο ράντζο από καραβόπανο, με την πήλινη πίπα ανάμεσα στα δόντια, απορροφημένος να ατενίζει τα δαχτυλίδια του καπνού. Ακούγοντας το σχόλιο, έστριψε το ξανθό μουστάκι του σε ένδειξη διαμαρτυρίας. «Δεν είναι όπλο για ευγενείς» αποφάνθηκε χωρίς ν' αλλάξει στάση. Ο Φρεντερίκ Γκλυντς σταμάτησε μια στιγμή αυτό που έκανε και κοίταξε τον φίλο του. «Γιατί;» Ο Ντε Μπουρμόν μισόκλεισε τα μάτια. Στη φωνή του υπήρχε μια νότα βαρεμάρας, λες κι η απάντηση ήταν προφανής. «Επειδή η σπάθη αποκλείει κάθε είδους εκλέπτυνση… Είναι βαριά και τρομερά χυδαία».
Ο Φρεντερίκ χαμογέλασε καλοκάγαθα. «Προτιμάς μήπως τα πυροβόλα;» «Για όνομα του Θεού, φυσικά όχι» αναφώνησε ο Ντε Μπουρμόν με την πρέπουσα φινέτσα. «Δεν είναι πολύ έντιμο να σκοτώνεις εξ αποστάσεως, αγαπητέ μου. Η πιστόλα δεν είναι παρά το σύμβολο ενός παρακμασμένου πολιτισμού. Προτιμώ, για παράδειγμα, το φλερέ· είναι πιο εύκαμπτο, πιο…» «Κομψό;» «Ναι. Μπορεί και να είναι ακριβής αυτή η λέξη - κομψό. Η σπάθη είναι περισσότερο όργανο για σφαγή παρά για οτιδήποτε άλλο. Χρησιμεύει μόνο για να πετσοκόβεις». Θεωρώντας το θέμα λήξαν, ο Ντε Μπουρμόν αφοσιώθηκε στην πίπα του. Είχε μιλήσει μ' εκείνο το ελαφρό τραύλισμά του, τόσο ιδιαίτερο και αρχοντικό, που ξαναρχόταν στη μόδα και που πολλοί στο 4ο Σύνταγμα των Ουσάρων αγωνίζονταν να μιμηθούν. Οι καιροί της γκιλοτίνας ήταν μακριά και οι απόγονοι της παλιάς αριστοκρατίας μπορούσαν πια να σηκώνουν το κεφάλι χωρίς τον φόβο πως θα το χάσουν, εφόσον είχαν τη διακριτικότητα να μην αμφισβητούν το ποιόν όσων είχαν ανεβεί σκαλοπάτια στη νέα κοινωνική τάξη με το σπαθί τους ή χάρη στον αυτοκρατορικό περίγυρο.
Ο Φρεντερίκ Γκλυντς δεν ανήκε σε καμιά από αυτές τις περιπτώσεις. Δευτερότοκος γιος ενός εύπορου εμπόρου από το Στρασβούργο, είχε εγκαταλείψει τρία χρόνια νωρίτερα τη γενέτειρά του Αλσατία για να μπει στη Στρατιωτική Σχολή, στο όπλο του ιππικού. Είχε αποφοιτήσει από κει τρεις μήνες νωρίτερα, έχοντας μόλις κλείσει τα δεκαεννιά, με τον βαθμό του ανθυπίλαρχου και ένα φύλλο πορείας στην τσέπη - 4ο Σύνταγμα Ουσάρων, εκείνη την περίοδο εγκατεστημένο στην Ισπανία. Για έναν νεαρό, άπειρο αξιωματικό δεν ήταν εύκολο εκείνη την εποχή να μπει σ' ένα επίλεκτο σώμα όπως το ελαφρύ ιππικό, στο οποίο απέβλεπαν πολλοί νεαροί αξιωματικοί. Ωστόσο ένα καλό ακαδημαϊκό ιστορικό, μερικές συστατικές επιστολές και ο πόλεμος στην Ιβηρική Χερσόνησο, που δημιουργούσε συνεχώς κενά, είχαν κάνει το θαύμα εφικτό.
Ο Φρεντερίκ άφησε στην άκρη τη σμυριδόπετρα και παραμέρισε τα μαλλιά από το μέτωπό του. Ήταν ανοιχτοκάστανα, άφθονα, αν και δεν είχαν φτάσει ακόμα στο κατάλληλο μήκος για να φτιάξει την τυπική αλογοουρά και τις κοτσίδες των ουσάρων. Το άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο τριχοφυΐας, το μουστάκι, εκείνη την εποχή ισοδυναμούσε με χίμαιρα· αν κάτι σκέπαζε τα μάγουλα του νεαρού Γκλυντς, αυτό ήταν ένα αραιό ξανθό χνούδι, που έβαζε να του ξυρίζουν με την ελπίδα πως έτσι θα δυνάμωνε. Όλ' αυτά έδιναν στην εμφάνισή του εφηβική όψη. Μελέτησε τη σπάθη, κλείνοντας το χέρι του γύρω από τη λαβή, και έπαιξε μερικά δευτερόλεπτα με την αντανάκλαση του λαδοφάναρου στη λεπίδα. «Είναι καλή σπάθη» επανέλαβε ικανοποιημένος, κι αυτή τη φορά ο Μισέλ ντε Μπουρμόν απέφυγε τα σχόλια. Ήταν το όπλο που λανθασμένα ονομαζόταν ελαφρύ μοντέλο για ιππικό του έτους '11, ένα βαρύ, φονικό εργαλείο με λάμα μήκους τριάντα εφτά σπιθαμών, όπως όριζαν οι κανονισμοί, αρκετά κοντή ώστε να μη σέρνεται στο έδαφος και αρκετά μακριά ώστε να κόβει με σχετική ευχέρεια τον λαιμό ενός έφιππου ή πεζού εχθρού.
Στην πραγματικότητα ήταν ένα από τα πιο κοινά λευκά όπλα που χρησιμοποιούσε το ελαφρύ ιππικό, αν και η χρήση εκείνου του συγκεκριμένου μοντέλου δεν ήταν υποχρεωτική. Ο Μισέλ ντε Μπουρμόν, για παράδειγμα, ήταν κάτοχος μιας σπάθης του 1786, πιο βαριάς, η οποία ανήκε σ' έναν συγγενή του που είχε πεθάνει στην Ιένα και την οποία ήξερε να χρησιμοποιεί με αξιοσημείωτη δεξιοτεχνία. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονταν όσοι τον είχαν δει να τη χειρίζεται στα στενά δρομάκια κοντά στα Βασιλικά Ανάκτορα της Μαδρίτης, πριν από μήνες, με το αίμα να κυλάει από τη λαβή της και από το μανίκι του ντουλαμά μέχρι τον αγκώνα.
Ο Φρεντερίκ έβαλε τη σπάθη στα γόνατά του και την κοίταξε με περηφάνια· η κόψη ήταν άψογη. Για να πετσοκόβει, είχε πει ο συνάδελφός του. Έτσι ήταν, μόνο που ο νεαρός ιδιοκτήτης δεν είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή την ευκαιρία να πετσοκόψει με τη σπάθη του, το ατσάλι της οποίας ήταν άθικτο, χωρίς την παραμικρή χαραγματιά - παρθένα, αν η αυστηρή λουθηρανική ανατροφή του του επέτρεπε να ανατρέξει νοερά σ' αυτή τη λέξη. Παρθένα από αίμα, όπως και ο ίδιος ο Φρεντερίκ ήταν ακόμα παρθένος από γυναίκα. Εκείνη τη νύχτα όμως, μακριά ακόμα από την αυγή, κάτω από έναν ισπανικό ουρανό φορτωμένο με πυκνά κατάμαυρα σύννεφα που έκρυβαν τ' αστέρια, οι γυναίκες ήταν κάτι πολύ απόμακρο. Το άμεσο ήταν το χρώμα του αίματος, η κλαγγή του ατσαλιού καθώς συγκρούεται με άλλο εχθρικό ατσάλι, το σκονισμένο αεράκι που σηκώνει ο καλπασμός στο πεδίο της μάχης.
Τουλάχιστον αυτές ήταν οι προβλέψεις του συνταγματάρχη Λετάκ, του αλαζόνα, βάναυσου και γενναίου Βρετόνου που διοικούσε το σύνταγμα: «Ξέρετε τώρα, εμ, κύριοι, εκείνοι οι χωριάτες συγκεντρώνονται επιτέλους· μία επέλαση, μία και μοναδική, και θα τρέχουν έντρομοι σ' όλη, χμ, την Ανδαλουσία…». Του Φρεντερίκ του άρεσε ο Λετάκ. Ο συνταγματάρχης είχε σκληρό κεφάλι στρατιώτη, με ουλές από σπαθιές στα μάγουλα, χαρακτηριστικός τύπος του έτους '02, Ιταλία με τον Πρώτο Ύπατο* και 'Αουστερλιτς, και Ιένα, Εϋλάου, Φρίντλαντ… Ευρώπη από τη μια άκρη μέχρι την άλλη, καθόλου άσχημη σταδιοδρομία για κάποιον που ξεκίνησε ως απλός δεκανέας στη φρουρά της Βρέστης.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 14/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
