Alfavita Newsroom (Με αφορμή τον ένα χρόνο χωρίς την Κατερίνα Τριμπόνια, φυσικό στο 3ο Λύκειο Ιλίου και υποψήφια στα ψηφοδέλτια
(Παρέμβαση) στην Γ' ΕΛΜΕ Δυτικής Αθήνας)
Ένας χρόνος πέρασε…
Και τι κάναμε;…μείναμε πίσω και θρηνήσαμε
Ε και τι θα κάναμε;
Και τώρα? Τι θα κάνουμε?
Θα σταματήσουμε να θρηνούμε?
Δεν είναι ότι έφυγε η θεία μας, η φίλη που μας συμβούλευε για τα μικρά υπαρξιακά μας άγχη, στην οποία καταφεύγαμε βολιδοσκοπώντας την άποψή της για την οικογένεια, την ιδιοκτησία, το κίνημα ή εκείνη που κάθε καλοκαίρι ρωτάγαμε ποιο βιβλίο να διαβάσουμε. Εκείνη που όταν με τη σειρά μας φτάσαμε να παραδίδουμε κανένα μάθημα μας παρηγορούσε στο τηλέφωνο όταν εμείς γκρινιάζαμε γιατί δεν είχαμε τον τρόπο…
Δεν είναι ότι έφυγε η δασκάλα μας που ακόμα κι αν δεν είχαμε καμία όρεξη να την συναναστραφούμε τις πρώτες ώρες ή τις Παρασκευές απόγευμα ήμασταν χαρούμενοι/ες που δεν μας άφηνε ποτέ σε ησυχία…
Δεν είναι ότι έφυγε η αδερφή μας που κάθε απόγευμα σχολιάζαμε τα νέα μας και τραβάγαμε τα μαλλιά μας με τις δελτίο ειδήσεων στο τηλέφωνο, που μας μάλωνε καμιά φορά σαν να ήμασταν μικρά παιδιά που αγχωνόμαστε αλλά που εκείνη βαθιά μέσα της αγχωνόταν περισσότερο απ’ όλους μας…
Δεν είναι ότι έφυγε η φίλη μας που πηγαίναμε σινεμά, θέατρο και πίναμε κρασί τα Σάββατα βράδυ στο κέντρο της Αθήνας και τον καθιερωμένο καφέ μετά τις συγκεντρώσεις…
Όχι, δεν είναι αυτό _αυτό από μόνο του θα καθιστούσε αυτό το κείμενο ένα εγωιστικό μνημόσυνο.
Είναι όλα αυτά και κάτι παραπάνω. Είναι που μας έφυγε ένας σύντροφος. Ένας αγωνιστής άνθρωπος που ξέραμε πάντα που θα τον βρίσκαμε.. Στις αίθουσες, στα γραφεία των καθηγητών, στις κουβέντες, στις πορείες, στις πλατείες.
Γι’ αυτό και πρέπει να σταματήσουμε να θρηνούμε. Γιατί αυτό δεν σταμάτησε. Ξέρουμε ακόμα που θα τον βρίσκουμε. Θα είναι στα ίδια ακριβώς μέρη. Γιατί κι εμείς οι ίδιοι θα είμαστε εκεί.. Γιατί αυτός ο σύντροφος και όλοι εκείνοι που έφυγαν αλλά πρόλαβαν να μας αφήσουν όλη τους την ουσία μας έστειλαν εκεί…Να κρατάμε ζωντανή την αξιοπρέπειά τους, να την κάνουμε δική μας, να θυμόμαστε τα λεγόμενά τους, να τα συμπληρώνουμε, να θυμόμαστε τις μάχες που έδιναν, τις μικρές και τις μεγάλες, να τις παίρνουμε στα χέρια μας και να προσθέτουμε με τη σειρά μας τα δικά μας όπλα…
Η ζωή κι ο θάνατος ακόμα είναι υποθέσεις συλλογικές. Ότι δημιουργούμε θα μείνει εδώ, σε αυτόν τον κόσμο όπου μπορούμε να βρούμε κόλαση και παράδεισο είτε να στοιχειώνει είτε να εμπνέει αυτούς που μένουν πίσω και συνεχίζουν να αγωνίζονται.
Ένας χρόνος πέρασε…θα περάσουν κι άλλοι…η κανονικότητα της καθημερινότητας αποκαθίσταται μέρα με τη μέρα και χωρίς αυτούς, αν αυτό είναι που θα φοβηθούμε…Ναι θα σταματήσουμε τελικά να θρηνούμε. Το στοίχημα; Να μην περάσει ούτε λεπτό που να αφήσουμε τους δεσμούς με τους εκλιπόντες ανθρώπους που αγαπήσαμε και νιώσαμε ότι μας άφησαν αυτό το κάτι, να υπονοηθούν έστω και στο ελάχιστο βασισμένοι πάνω στη συνήθεια της καθημερινότητας, της ανάγκης, της συγγένειας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι δικοί μας, δίδαξαν με την πορεία τους την αξιοπρέπεια τη δύναμη ακόμα και την μελαγχολία που όταν μεταφράζεται με περηφάνια ξεπερνιέται και κοιτάει μπροστά. Είναι ένα ενεργό κομμάτι μας πια, που ποτέ δεν θα ησυχάζει και θα μας θυμίζει τι θέλουμε κι εμείς να γίνουμε, ποια θα είναι η θέση μας εδώ, σε όλο αυτό που ζούμε.
Μία στροφή του Θανάση Παπακωνσταντίνου για να μας θυμίζει:
‘Όταν θελήσει η μοίρα μου τον κόσμο αυτό ν’ αφήσω
και κάθ’ ελπίδα για ζωή απ’ την καρδιά μου σβήσω,
μια κούπα από τη στάχτη μου να φτιάξετε συντρόφοι
σαν θα γεμίζει με κρασί μπορεί να ξαναζήσω’
Αναστασία, Κική
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
2ος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Η ύλη για 47.000 υποψήφιους ως 21/5 με τις λύσεις
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 21/05
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
