«O αθλητισμός κοινωνικό αγαθό, όχι προνόμιο των λίγων»

 

Οσο θηριώδης είναι στο δέμας, τόσο μειλίχιος είναι ως χαρακτήρας. Σε αντίθεση με τη «σκληρή εικόνα» που δημιούργησε στην παλαίστρα, είναι προσηνής με ήρεμη (πολλές φορές ψιθυριστή) φωνή.

Ξεκίνησε 14 χρόνων, στο Γυμναστικό Αθλητικό Σύλλογο «Πλαστήρας Καρδίτσας». Αήττητος από το 1996 έως και το 2004 στα πανελλήνια πρωταθλήματα (97 κιλά), 4ος στο Σίδνεϊ (2000). Δεν είναι... αλεξιπτωτιστής, με αλλότριους στόχους, όπως θα καταλάβετε από την παράθεση της συζήτησής μας.

Δεν υπάρχει μέριμνα και στήριξη

«Ο αθλητισμός είναι κοινωνικό αγαθό, πολιτιστική κληρονομιά της χώρας, σημαντικό στοιχείο της ταυτότητάς μας. Ακόμα και αν όλες οι χώρες σταματήσουν να τον χρηματοδοτούν, εμείς πρέπει να τον στηρίζουμε πάση θυσία.

Είναι τεράστια η περικοπή στις επιχορηγήσεις. Συγκριτικά με το 2008 και '09 έχει αγγίξει το 70%. Χρήματα οι ομοσπονδίες δεν έχουν για να καλύπτουν όχι αθλητικό έργο αλλά βασικές ανάγκες.

Οι υποδομές ποιες είναι, η σωστή επιστημονική στήριξη; Μετά την ολοκλήρωση της αθλητικής καριέρας, η επαγγελματική αποκατάσταση ποια θα είναι; Βιοποριστικά πώς θα αντεπεξέλθει κάποιος/α; Δεν υπάρχει μια μέριμνα.

Οι περισσότερες ομοσπονδίες τα τελευταία χρόνια έχουν επιβάλει παράβολο συμμετοχής σε αγώνες, παράβολο έκδοσης δελτίου, ανανέωσης δελτίου, μετεγγραφής κ.ά. Μια οικογένεια λοιπόν που θέλει τα παιδιά της, όχι να γίνουν πρωταθλητές, αλλά να ασκηθούν, πιθανότατα δεν μπορεί. Εμείς, όσο αντέχουμε, δεν το κάνουμε.

 

Εκτός από τις περικοπές στις επιχορηγήσεις, υπήρξαν μεγάλες περικοπές και σε προγράμματα, όπως του μαζικού, του σχολικού αθλητισμού κ.ά. Απαιτείται ένας σχεδιασμός. Μόνο με μαζική άθληση θα έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Θα έχουμε ανθρώπους που θα αγαπούν την άσκηση, θα την κάνουν μια ζωή, θα τρέφονται σωστά. Δηλαδή ανθρώπους με καλή αγωγή, υγιείς, άρα κέρδος - και οικονομικό - στη δημόσια υγεία. Υπάρχει θέληση από τα παιδιά αλλά δεν υπάρχει η ανάλογη στήριξη για να το κάνουμε σωστά».

Εχουν μεγάλη ευθύνη οι διοικούντες

 

-- Σ' αυτή την πραγματικότητα, θεωρώ πως η στάση των παραγόντων θα έπρεπε να είναι διαφορετική.

 

-- Η κομματικοποίηση του αθλητισμού, η οποία ξεκίνησε - απ' ό,τι λένε οι παλιότεροι - στα μέσα της δεκαετίας του '80, ήταν ό,τι χειρότερο έχει γίνει. Την θεωρώ χειρότερη και από τα κρούσματα ντόπινγκ. Οι ομοσπονδίες για να στηριχθούν έπρεπε να είναι «δικές μας».

«Πράσινοι», «μπλε», όποιου χρώματος τέλος πάντως κυβέρνησε. Επέβαλαν ανθρώπους που δεν είχαν ως πρώτη προτεραιότητα την ανάπτυξη του αθλητισμού, με βάση το κοινωνικό και παιδαγωγικό έργο που παράγει, αλλά την εξυπηρέτηση κομματικών, προσωπικών, οικονομικών συμφερόντων πολλές φορές.

Υπάρχουν ακόμα, από τότε, άνθρωποι, οι οποίοι έχουν γίνει καθεστώς. Βέβαια, σιγά σιγά, μπαίνουν νέοι που θέλουν να προσφέρουν πραγματικά. Ομως, μια χρόνια κατάσταση δεν αλλάζει σε μια στιγμή. Οι παθογένειες του παρελθόντος συνεχίζονται έως σήμερα.

Ναι, συμφωνώ ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με τη διοίκηση, έχουμε - βάζω και τον εαυτό μου μέσα - τεράστια ευθύνη για το πού βρίσκεται ο αθλητισμός σήμερα.

 

-- Τι μπορείτε να κάνετε όσοι έχετε μια άλλη αντίληψη για τον αθλητισμό;

 

-- Υπάρχει μαγιά, με κάποιους συναδέλφους συζητάμε καιρό. Προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα πλαίσιο που θα το δημοσιοποιήσουμε, θα το θέσουμε στην κρίση όλων. Ενα από αυτά που συζητάμε είναι τα κριτήρια χρηματοδότησης. Δεν είναι μόνο ή τόσο τα μετάλλια αλλά η μαζικότητα. Οι δράσεις, όχι μόνο αθλητικού αλλά και κοινωνικού χαρακτήρα.

Οταν εγώ ξέρω ότι είμαι κολλητός του υπουργού, και θα πάρω λεφτά, δεν χρειάζεται να κοπιάσω. Είναι ένα αλισβερίσι που ποτέ δε θα βοηθήσει στην πραγματική ανάπτυξη του αθλητισμού. Διαφορετικά θα συμπεριφερθούμε όταν ξέρουμε πως υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια.

Ο μόνος που δε φταίει είναι ο εργαζόμενος

-- Με το πρόσχημα της υπεραριθμίας, εργαζόμενοι (και) στις ομοσπονδίες τιμωρούνται με ανεργία.

-- Ο μόνος που δε φταίει είναι ο εργαζόμενος. Κάποια διοίκηση τον προσέλαβε. Να το ξεκαθαρίσω, οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά ευθύνη.

Οντως υπάρχουν πολλές ομοσπονδίες φορτωμένες με υπεράριθμο προσωπικό. Εμείς με 7-8 υπαλλήλους καλυπτόμαστε και είχαμε φτάσει να έχουμε 25. Γιατί η προηγούμενη διοίκηση ανήκε σ' ένα χώρο, «έπρεπε» να ικανοποιήσει κάποια πολιτικά θέματα. Πιθανόν έπαιρνε ένας βουλευτής, υπουργός τηλέφωνο και έλεγε «πάρε τον δικό μου, υπάλληλο εκεί, και θα σου βγάλω 100-200 χιλιάδες ευρώ παραπάνω».

Οι ομοσπονδίες λοιπόν έχουν επιβαρυνθεί. Από ποιους όμως και γιατί; Και κάποιες έφτασαν να έχουν μικρότερη επιχορήγηση από τα χρήματα για το προσωπικό τους. Και αντιμετωπίζουν σοβαρά ζητήματα, γιατί αν δεν καλύψει ο πρόεδρος τις υποχρεώσεις θα βρεθεί υπόλογος στη Δικαιοσύνη. Δεν είναι υπουργός.

Μας αναγκάζουν να απολύσουμε, να εφαρμόσουμε εκ περιτροπής εργασία. Κάποια στιγμή το σκεφτήκαμε και εμείς, γιατί δεν βγαίνουμε με τίποτα. Εγώ ήμουν αθλητής και πολλούς εργαζόμενους τους γνώρισα όταν ήμουν μικρό παιδί. Μεγάλωσα μαζί τους και τώρα τους έχω συνεργάτες στην ομοσπονδία. Μας φέρνουν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.

 

-- Η υπεραριθμία σχετίζεται με το έργο. Για πολλαπλάσιο έργο θα χρειαζόταν και πολλαπλάσιο προσωπικό.

 

-- Σίγουρα. Οι δράσεις εξαρτώνται από τα χρήματα. Οταν έχεις τριπλάσια χρήματα κάνεις τριπλάσιες δράσεις, άρα χρειάζεσαι και περισσότερους συνεργάτες. Οταν μειώνονται τα χρήματα, μειώνεις τις δράσεις εκ των πραγμάτων. Τους υπεράριθμους υπαλλήλους δημιούργησε η εξυπηρέτηση μικροκομματικών συμφερόντων. Θέλω όμως και πάλι να τονίσω ότι ο εργαζόμενος δεν ευθύνεται γι' αυτή την κατάσταση. Αυτός την πληρώνει.

Τι αθλητικό κίνημα θέλουμε και πώς πρέπει να το δομήσουμε;

Η επιχείρηση αποπομπής της πάλης από το πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων (ΟΑ) αναχαιτίστηκε προσωρινά. Η παραμονή θα κριθεί οριστικά το Σεπτέμβρη (Μπουένος Αϊρες) στην Ολομέλεια της ΔΟΕ.

 

«Με μήνυμα "Ολυμπιακοί Αγώνες χωρίς πάλη, δεν θα είναι Ολυμπιακοί Αγώνες", ξεσηκώθηκε παγκόσμια αντίδραση. Και αυτός ήταν από τους βασικούς λόγους που διαφοροποιήθηκε, μετά από 2-3 μήνες, η αρχική πρόταση. Είναι μια πρώτη νίκη, όμως υπάρχει πολλή προσπάθεια ακόμα. Δεν έχουμε κερδίσει τον πόλεμο αλλά μια μάχη.

Είναι μια τραγικότητα αυτό και μόνο που το συζητάμε. Η πάλη δεν είναι ένα ακόμα άθλημα που συμπληρώνει τον βασικό κορμό των 25 αθλημάτων. Είναι συμβολικό άθλημα. "Στο δρόμο, στο πάλεμα και στο λιθάρι" είναι οι στίχοι του Κ. Παλαμά, τους οποίους έχει υιοθετήσει η ΔΟΕ στον Ολυμπιακό Υμνο. Υπάρχει λοιπόν μια αυτοαναίρεσή της.

Δεν μπορεί, σε καμιά περίπτωση, τα σύμβολα να τα καταρρίπτουμε στο βωμό της εμπορευματοποίησης, του κέρδους, της τηλεθέασης, των χορηγών, των εταιρειών, οι οποίες θέλουν να χειραγωγήσουν το ολυμπιακό κίνημα. Εχουν υποχρέωση τα μέλη της ΔΟΕ να κοιτάνε πρώτα όχι πόσο πουλάει το ολυμπιακό κίνημα αλλά τις βασικές ιδέες του. Οπως η συναδέλφωση των λαών, το ευ αγωνίζεσθαι, κ.λπ.».

 

Ενδεικτική - καταστάσεων και προσώπων - είναι η περίπτωση του μοντέρνου πεντάθλου.

«Ηταν από τα επικρατέστερα να βγουν από το πρόγραμμα. Σώθηκε γιατί ο υιός Σάμαρανκ κατάφερε να επηρεάσει κάποιους στην Εκτελεστική. Η απόφαση κρίθηκε στη μια ψήφο, τη δική του. Ο γιος του τέως προέδρου της ΔΟΕ είναι πρόεδρος της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας. Τι μας δείχνουν όλα αυτά; Οτι όποιος έχει τις άκρες και τις επιρροές, κερδίζει.

Τώρα θα πει κάποιος υπάρχει ένα Ολυμπιακό κίνημα, τι στόχευση έχει; Θα πρέπει οι ΟΑ να είναι εμπορικό γεγονός ή ιδεαλιστικό; Αυτό πρέπει να αναρωτηθούμε. Ισως η πάλη και η προσπάθεια αποπομπής της να γίνει αφορμή. Ωστε στους κόλπους της ΔΟΕ και γενικότερα του παγκόσμιου αθλητικού κινήματος να επανασυζητηθεί τι είδους κίνημα θέλουμε και πώς πρέπει να το δομήσουμε.

Δυστυχώς, εδώ έχουμε να τα βάλουμε με πολύ μεγάλα συμφέροντα. Από τη μια υπάρχουν οι ιδεαλιστές και από την άλλη αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο αθλητισμός πρέπει να στηρίζεται στις χορηγίες. Πρέπει να είναι εμπορικό προϊόν. Και μην κρυβόμαστε, το χρήμα έχει μεγάλη δύναμη, μεγάλη επιρροή. Απ' όπου και αν προέρχεται, με όποιον τρόπο και αν προέρχεται».

 

Γ. Κ.

 

Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ