Μαρία Δούση Για χρόνια ζει με μια βαλίτσα στο χέρι. Ο αναπληρωτής εκπαιδευτικός περιμένει τον Αύγουστο την ανακοίνωση της τοποθέτησης σαν να περιμένει μια κλήρωση που θα καθορίσει τη ζωή του: σε ποιο νησί, σε ποιο χωριό, σε ποιαν άκρη της Ελλάδας θα βρεθεί φέτος. Πίσω του αφήνει φίλους, οικογένεια, σχέσεις, ακόμη και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα στη σταθερότητα. Κι όμως, μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα, κρατιέται από μια ελπίδα: κάποτε θα διοριστεί. Κάποτε η ομηρία θα τελειώσει.
Η αγωνία της μόνιμης θέσης
Η προκήρυξη μόνιμων διορισμών, που κάποτε φάνταζε όνειρο μακρινό, σήμερα μοιάζει πιο κοντά. Μαζί της, όμως, έρχεται και μια νέα αγωνία. Γιατί η σταθερότητα της μονιμότητας συχνά σημαίνει νέο ξερίζωμα. Ο νεοδιόριστος γνωρίζει πως, με βάση τα μόρια και τις ανάγκες, είναι πιθανό να βρεθεί εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο του.
Η Μαρία, φιλόλογος 33 ετών που περιμένει διορισμό μετά από δέκα χρόνια αναπλήρωσης, μας λέει:
«Από τη μια χαίρομαι γιατί θα μπει ένα τέλος στην ανασφάλεια. Από την άλλη φοβάμαι ότι θα διοριστώ στη Σάμο ή στη Ρόδο. Δεν ξέρω αν θα αντέξω οικονομικά και συναισθηματικά να ζήσω μόνη εκεί. Ούτε μπορώ να κουβαλήσω τη μητέρα μου που είναι άρρωστη».
Το κόστος της «σταθερότητας»
Αν η ομηρία του αναπληρωτή ήταν η αβεβαιότητα, η ομηρία του νεοδιόριστου είναι το οικονομικό αδιέξοδο. Ο βασικός μισθός ενός πρωτοδιόριστου –περίπου 800 ευρώ καθαρά– μοιάζει μικρός για να στηρίξει δύο σπίτια: το ενοίκιο στον τόπο διορισμού και τη συνεισφορά στο σπίτι που άφησε πίσω.
Στα νησιά και στις τουριστικές περιοχές, όπου συχνά στέλνονται οι νεοδιόριστοι, τα ενοίκια είναι απλησίαστα. Μικρά δωμάτια φτάνουν να νοικιάζονται 400–500 ευρώ. Αν προστεθούν οι λογαριασμοί, τα εισιτήρια μετακίνησης και το κόστος ζωής, ο μισθός εξατμίζεται πριν καλά-καλά κατατεθεί.
Ο Δημήτρης, δάσκαλος 29 ετών που ετοιμάζεται να διοριστεί, το περιγράφει έτσι:
«Νομίζουμε ότι ο διορισμός είναι λύτρωση, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα νέο ξεκίνημα με άπειρες δυσκολίες. Ένας μισθός δεν φτάνει ούτε για το νοίκι, πόσο μάλλον για να πηγαίνω και να έρχομαι να βλέπω τη γυναίκα μου και το παιδί. Δεν ξέρω αν τελικά θα χαρώ ή θα απογοητευτώ όταν ανακοινωθεί η τοποθέτηση».
Η σκιά πάνω από την οικογένεια
Για όσους έχουν οικογένεια, το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο δραματικό. Η απόφαση μοιάζει σκληρή: θα μετακομίσει η οικογένεια μαζί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα παιδιά και τη δουλειά του/της συντρόφου, ή θα ζήσουν χώρια;
Η Ελένη, 36 ετών, που περιμένει διορισμό στη δευτεροβάθμια, μοιράζεται τον φόβο της:
«Έχω δύο παιδιά στο δημοτικό. Αν διοριστώ στην Κρήτη, δεν ξέρω τι θα κάνουμε. Δεν μπορώ να τα ξεριζώσω, να αφήσουν φίλους και σχολείο. Αλλά ούτε να λείπω όλο τον χειμώνα. Σκέφτομαι ότι αυτό που περίμενα τόσα χρόνια μπορεί να γίνει ο λόγος που η οικογένειά μου θα διαλυθεί».
Πολλοί επιλέγουν τον δρόμο της διπλής ζωής: ο δάσκαλος ή καθηγητής σε μια πόλη μακριά, η οικογένεια στον τόπο μόνιμης κατοικίας. Ένα διαρκές πήγαινε-έλα, γεμάτο κούραση, μοναξιά και ενοχές.
Ο διορισμός, που θα έπρεπε να είναι η αφετηρία μιας νέας ζωής, συχνά μετατρέπεται σε ένα νέο σταυροδρόμι φόβου και θυσιών.
Η πολιτεία πανηγυρίζει τους αριθμούς, αλλά πίσω από κάθε νούμερο κρύβεται μια ιστορία αγωνίας, μια οικογένεια που δοκιμάζεται, ένας άνθρωπος που παλεύει να σταθεί όρθιος με μισθό που δεν φτάνει ούτε για τα βασικά.
Ίσως, λοιπόν, η πραγματική δικαίωση για τους νέους εκπαιδευτικούς να μην είναι μόνο ο διορισμός, αλλά ένα σχολείο και ένα κράτος που θα τους στηρίξουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια εκεί όπου καλούνται να προσφέρουν. Γιατί χωρίς αυτούς, κανένα εκπαιδευτικό όραμα δεν μπορεί να γίνει πράξη.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΟΦ: Ανακαλείται παρτίδα του δημοφιλούς αντιβιοτικού Fucidin – Τι επικίνδυνο βρέθηκε στα χάπια
Voucher 2250 ευρώ σε ανέργους με ΚΑΥΑΣ DYPAHS - ΞΕΚΙΝΗΣΤΕ ΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΚΕΚ ΕΔΩ
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 1/8
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
