Με αφορμή τη λήξη της σχολικής χρονιάς, κάποιες σκέψεις σχηματίζονται στο μυαλό όλων των εκπαιδευτικών, των γονέων και όσων συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες υλικοτεχνικές υποδομές σε όλα τα σχολεία, έτσι ώστε να μη στοιβάζονται σε μικρές τάξεις περίπου 25 μαθητές, και υπάρξουν οι κατάλληλοι χώροι τόσο για σίτιση όσο και για ξεκούραση και χαλάρωση, καθώς και μεγάλοι χώροι για παιχνίδι.
Όταν σταματήσει να υπάρχει ο θεσμός των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, οι οποίοι μετακινούνται από περιοχή σε περιοχή και από σχολείο σε σχολείο κάθε χρόνο, καλύπτοντας πραγματικές ανάγκες, και κανονικά θα έπρεπε όλοι αυτοί να έχουν διοριστεί ως μόνιμοι εκπαιδευτικοί, αφού απαιτούνται χιλιάδες διορισμοί.
Όταν το κράτος δημιουργήσει σύγχρονα προγράμματα σπουδών, τα οποία θα ανταποκρίνονται πλήρως στις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας μας.
Όταν το κράτος φροντίσει να βρει χρήματα, ώστε να διαθέσει επιδόματα –ή με όποιον άλλο τρόπο– στους εκπαιδευτικούς που κάθε χρόνο μετακινούνται.
Όταν καταφέρουμε να δημιουργήσουμε εξατομικευμένα προγράμματα σπουδών για τους μαθητές του σχολείου μας, και όταν εισαγάγουμε μαθήματα όπως η κυκλοφοριακή και η σεξουαλική αγωγή ήδη από το δημοτικό σχολείο.
Όταν σταματήσει ο κομματισμός στις υψηλότερες θέσεις και αντικατασταθεί από αξιοκρατικά πρότυπα επιλογής.
Όταν δοθούν στους εκπαιδευτικούς ικανοποιητικοί μισθοί, που να ανταποκρίνονται σε όσα προσφέρουν στην κοινωνία, αναγνωρίζοντας έτσι έμπρακτα το έργο τους.
Όταν κανένας μαθητής δεν θα μένει χωρίς παράλληλη στήριξη, τον έναν από τους δύο βασικούς πυλώνες της αντισταθμιστικής αγωγής και της μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων.
Όταν καταφέρουμε να δημιουργήσουμε σχολές γονέων, ώστε οι γονείς να είναι ενημερωμένοι για το τι συμβαίνει στο σχολείο, αλλά και για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στα παιδιά τους.
Όταν τα σχολεία μας στελεχωθούν επιτέλους καθημερινά –και όχι μία φορά τη βδομάδα– με ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, καθώς και με διοικητικό προσωπικό, ώστε να μπορεί να υποστηριχθεί η εύρυθμη λειτουργία τους.
Όταν εντάξουμε ως βασικό στόχο της εκπαίδευσης την καλλιέργεια της ομαδικότητας, ακόμα και μέσα από το παιχνίδι.
Όταν κάθε υπουργός Παιδείας σταματήσει να εκδίδει νέους νόμους, εγκυκλίους και αποφάσεις, που αναιρούν τις προηγούμενες απλώς για να αφήσει το προσωπικό του αποτύπωμα.
Όταν πάψουμε να κάνουμε τα σχολεία ανταγωνιστικά μεταξύ τους, μέσα από την αξιολόγηση ή άλλους μηχανισμούς, και τα αντιμετωπίσουμε ως συμπληρωματικά, αναγνωρίζοντας ότι το ανθρώπινο δυναμικό και οι υποδομές διαφέρουν από σχολείο σε σχολείο.
Όταν αποδείξουμε ότι θέλουμε να είμαστε συνεργάτες των εκπαιδευτικών, χωρίς να τους τρομοκρατούμε ή να τους φοβίζουμε με ποινές και κατηγοριοποιήσεις.
Όταν αφήσουμε ελεύθερο το πνεύμα και την έμπνευση κάθε εκπαιδευτικού, για να αποδείξουμε στην πράξη –και όχι στα λόγια– ότι αναγνωρίζουμε το έργο που προσφέρει στο σχολείο, χωρίς να τον θεωρούμε σκαλοπάτι για κομματικές ιεραρχίες.
Όταν καταφέρουμε να πείσουμε τους Δήμους να διαθέσουν κονδύλια για τα σχολικά κτήρια και τους υπόλοιπους χώρους.
Όταν αφήσουμε τις πόρτες του σχολείου μας ανοιχτές στην κοινωνία και επιτρέψουμε στους χώρους του να ζουν και τις απογευματινές ώρες, μαζί με τους ανθρώπους της γειτονιάς, αντί να τα κλειδώνουμε από φόβο για φθορές ή βανδαλισμούς.
Όταν καταργήσουμε τον κακό κομματισμό και τον κακό συνδικαλισμό από τον χώρο της παιδείας.
Όταν επιτρέψουμε στα σχολεία να ανθίσει κάθε αντίθετη γνώμη, χωρίς να την απορρίπτουμε πριν τη δοκιμάσουμε.
Όταν κάνουμε τους μαθητές μας να θέλουν να βρίσκονται στο σχολείο, να εμπιστεύονται όλους τους εκπαιδευτικούς τους.
Όταν κάνουμε τους εκπαιδευτικούς να αισθάνονται μέλη μιας ισχυρής ομάδας και να αγαπήσουν το επάγγελμά τους.
Όταν ακούμε τη φωνή των μάχιμων εκπαιδευτικών και όχι εκείνη συμβούλων που απέχουν από τις σχολικές τάξεις για πολλά χρόνια και με τις "συμβουλές" τους συνέβαλαν στην κατάσταση που βρίσκονται τα σχολεία σήμερα – οι ίδιοι και οι ίδιοι, επί χρόνια.
Όταν κάθε υπουργός καταλάβει ότι δεν είναι αναγκαίο το όνομά του να συνδεθεί με μια «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», αλλά με μια σταθερή και μακρόπνοη βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, μέσα από μικρές και ουσιαστικές αλλαγές.
Όταν καταλάβουμε ότι η εκπαίδευση είναι ο τέταρτος πυλώνας της οικονομικής ανάπτυξης.
Ίσως τότε να μπορούμε να πούμε ότι έχουμε εκπαίδευση – και όχι κάτι σαν εκπαίδευση.
Ίσως τότε να δούμε χαρούμενους εκπαιδευτικούς.
Ίσως τότε να δούμε τα παιδιά μας να μη φεύγουν στο εξωτερικό.
Ίσως τότε να δούμε γονείς και παιδιά ευτυχισμένους και ευχαριστημένους.
Ίσως, τελικά, τότε να δούμε χαμόγελο στα πρόσωπα μικρών και μεγάλων.
Μόνο έτσι θα αγαπήσουν πραγματικά και θα καταλάβουν την αξία του σχολείου – με πράξεις και όχι με λόγια.
* Ο Αθανάσιος Γρίβας είναι διευθυντής του 1ου ΕΙΔΙΚΟΥ Δημοτικού Αμαρουσίου
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
2ος Πανελλήνιος γραπτός διαγωνισμός: Βγήκε η προκήρυξη - Αιτήσεις από 29/4 έως 14/5
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 7/05
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
