Νίκος Τσούλιας Το ερώτημα προέκυψε σχεδόν φυσιολογικά μέσα στις λειτουργίες της σχολικής αίθουσας του Λυκείου, γιατί κάθε φορά επιδιώκεις να ξεφύγεις από τα παραδοσιακά σημεία για να ανανεώνεται και να ανατροφοδοτείται η όλη τεχνική της μάθησης, γεννήθηκε μέσα στις τόσες και τόσες επινοήσεις που επιχειρείς στα δύσκολα μονοπάτια της διδασκαλίας προκειμένου να αγκιστρώσεις το ενδιαφέρον ανήσυχων νεανικών σκέψεων, ήλθε ως φυσική συνέπεια σε άλλα συγγενικά ερωτήματα: ποιο είναι το «όνειρο του κυττάρου» και ποιο το «όνειρο του DNA»;
Συχνά αναρωτιέσαι: αν ποτέ ο άνθρωπος συζητά με άλλους ανθρώπους τα μεγάλα ερωτήματα που τον απασχολούν, αν ανταλλάσσει σκέψεις και προβληματισμούς πέραν των τετριμμένων ζητημάτων της καθημερινής ζωής και διαπιστώνεις ότι αυτό είναι πολύ σπάνιο και ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι οι μεγάλοι θεσμοί της διαπαιδαγώγησής μας (οικογένεια και σχολείο) αποσιωπoύν εντελώς ένα τέτοιο πλαίσιο αναφοράς.
Αν, λοιπόν, το όνειρο του κυττάρου είναι να κάνει δύο άλλα κύτταρα και το όνειρο του DNA είναι να αυτοαντιγράφεται και με αυτούς τους τρόπους και οι δύο προαναφερόμενες δομές συνδέονται με το φαινόμενο της ζωής και εκφράζουν τη φοβερή δύναμη της διαρκούς διαιώνισης και επέκτασης της ζωής, ποιο μπορεί να είναι το όνειρο του ανθρώπου που αποτελεί την κορωνίδα της βιολογικής εξέλιξης και που ταυτόχρονα υπερβαίνει τη βιολογική εξέλιξη μέσα από την αντίστοιχη κοινωνική και πολιτισμική εξέλιξή του;
Και αφού κατατέθηκαν ιδέες και ιδέες και αναπτύχθηκαν επιμέρους ανταλλαγές απόψεων, εξειδίκευσα το παραπάνω ερώτημα με την εξής μορφή: ποιο μπορεί να είναι το πεδίο όπου ο άνθρωπος εξυψώνει τον εαυτό του και νιώθει το μεγαλείο της ζωής, όπου ο κάθε άνθρωπος συνδέεται με την κοινωνία και με το βιολογικό του είδος μέσα από την αλληλουχία γενιών και γενιών, όπου ο κάθε άνθρωπος αισθάνεται ότι εκεί μπορεί να αναζητήσει το νόημα της ζωής και να γευθεί την πλήρωση του κοινωνικού του ρόλου;
Τώρα οι προβληματισμοί και οι απαντήσεις άρχισαν να πυκνώνουν και να εστιάζονται προς τα εκεί που θεωρούσα ότι είναι η προσφορότερη προσέγγιση με την όποια σχετικότητα μπορεί κάθε φορά να κουβαλάει η προσωπική θεώρηση σε ζητήματα αμφιλεγόμενα, σε ζητήματα γενικού και δύσκολου στοχασμού. Συνέκλιναν σιγά – σιγά οι απόψεις και πύκνωναν οι σκέψεις γύρω από το σύμπαν της αγάπης και του έρωτα.
Πράγματι μπορούμε να αναρωτηθούμε – υπερβαίνοντας τη βαρύτητα της καθημερινότητας, χωρίς βέβαια να αγνοούμε τη σημασία της – και να στοχαστούμε σε βασικά σημεία της ζωής μας: ποιος είναι ο συνεκτικός ιστός που μάς συνδέει με τους άλλους ανθρώπους, με τις προηγούμενες και τις επερχόμενες γενιές των ανθρώπων και με την έννοια της ζωής; ποιο είναι εκείνο το ζητούμενο που απαλύνει τη σκληρότητα των προβλημάτων μας και γίνεται κεφαλόβρυσο για ψυχική ανάταση και συναισθηματική ευφορία;
Είναι η αγάπη και ο έρωτας.
Δεν είναι η πανίσχυρη ερωτική επιθυμία που μάς οδηγεί στην ένωση άντρα και γυναίκας; Δεν είναι ο ασίγαστος ερωτικός πόθος που μάς καθοδηγεί στη δημιουργία της ευτυχίας; Δεν είναι η αγάπη προς τον εαυτό μας και προς τον άλλον / την άλλη που μάς δωρίζει την απόλυτη χαρά των παιδιών; Δεν είναι η αμέριστη αγάπη που δημιουργεί τον κόσμο της αλληλεγγύης και του αλτρουισμού που τελικά συνέχει την όλη εικόνα της κοινωνίας; Δεν είναι το πιο όμορφο όνειρο του ανθρώπου η κατάκτηση τού να αγαπήσει και να αγαπηθεί;
Οι αρχαίοι Έλληνες, ένας λαός με φοβερή οξυδέρκεια και επινοητικότητα, έδωσαν την πρώτιστη αξία στον έρωτα, τον θεωρούσαν ως την απαρχή όλων των θεών. Η αγάπη και ο έρωτας είναι τα μοναδικά πεδία στα οποία συγκλίνουν ο κοινωνικός μας ρόλος, η ουσία της ανθρώπινης ιδιότητάς μας, η νοηματοδότηση της ζωής μας. Ποιος μπορεί να κατανοήσει την έννοια της ζωής μακριά από αυτά; Αλλά η ίδια η ζωή δεν έδωσε την απόλυτα γοητευτική ερωτική επιθυμία ως δώρο στον άνθρωπο, έτσι ώστε η αναπαραγωγή της ζωής να προκύπτει μέσα από την πιο ισχυρή επιθυμία του ανθρώπου; Η ίδια η ζωή δεν φρόντισε για τη διαρκή συνέχιση του θαύματός της με το να δημιουργήσει αυτό το σύμπαν του έρωτα, της πιο ισχυρής επιθυμίας του ανθρώπου; Πώς μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερο όνειρο απ’ αυτό;
Στη θαυμάσια ταινία «Ο πολίτης Καίην», ο ήρωας διαπιστώνει με τραγικό τρόπο την κενότητα της δύναμής του και του μεγαλείου του, την κενότητα του χρήματος και της εξουσίας του όταν αντιλαμβάνεται ότι όλος ο περίγυρός του τον προσεγγίζει και εκφράζει κάποια μορφή φροντίδας προς το άτομό του μόνο και μόνο για να ωφεληθεί οικονομικά, όταν αντιλαμβάνεται και συνειδητοποιεί ότι κανένας δεν τον αγαπά.
Δεν γνωρίζω τι σκέπτεται ο άνθρωπος στις τελευταίες στιγμές της ζωής του.
Ωστόσο, έχω τη γνώμη και μπορώ να ισχυριστώ με βεβαιότητα ότι τότε συμπυκνώνεται όλη η ζωή του με έναν εντυπωσιακό τρόπο, συμπυκνώνεται στα πρόσωπα που αγάπησε, συμπυκνώνεται στην αγάπη που έδωσε. Και είναι αυτή η αγάπη το κυριότερο όνειρο και η σπουδαιότερη και ίσως μοναδική ανάμνηση που … παίρνει μαζί του!
Αυτή είναι η ιερή εικόνα του, η εικόνα της αγάπης και του έρωτα. Πώς μπορεί να υπάρξει λοιπόν πιο όμορφο όνειρο; Αυτό δεν είναι το όνειρο των ονείρων του;
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 17 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 17/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
