Alfavita Newsroom Κατά τη διάρκεια των σχολικών ετών 2014-15 και 2015-16 τρεις εκπαιδευτικοί ενός πολυθέσιου σχολείου στο Ρέθυμνο επιχειρήσαμε να δουλέψουμε με τους γονείς. Λειτουργήσαμε, λοιπόν, για 2 χρόνια μία μικρή ομάδα γονέων, η οποία συζητούσε θέματα γονεϊκότητας, ανατροφής και εκπαίδευσης. Εδώ, θα θέλαμε να μοιραστούμε την εμπειρία μας, μιας και πιστεύουμε πως ήταν ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα.
Γιατί μία ομάδα γονέων;
Η ιδέα της ομάδας γεννήθηκε από την ανάγκη να κάνουμε πιο αποτελεσματική την παιδαγωγική μας παρέμβαση. Διαπιστώναμε πως η παιδαγωγική μας παρέμβαση δεν μπορούσε, πολλές φορές, να προχωρήσει διότι αγνοούσαμε το ιδιαίτερο οικογενειακό, κοινωνικό και πολιτισμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωναν οι μαθητές μας. Παρατηρούσαμε ορισμένες συμπεριφορές (π.χ. εκρήξεις θυμού, προβλήματα συνεργασίας με τους άλλους μαθητές ή με τον εκπαιδευτικό, δυσκολία στην τήρηση των κανόνων) χωρίς να μπορούμε να τις κατανοήσουμε. Και αυτό γιατί μας έλειπαν οι πληροφορίες από το οικογενειακό, κοινωνικό και πολιτισμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωνε το παιδί. Άλλες φορές πάλι, η παιδαγωγική παρέμβαση ακυρωνόταν από τις καθιερωμένες πρακτικές και τις απόψεις της οικογένειας.
Με τη λειτουργία της ομάδας γονέων θέλαμε αφενός να κάνουμε ορατό τον ελέφαντα που κρύβεται μέσα στην τάξη, δηλαδή το οικογενειακό πλαίσιο των μαθητών και αφετέρου να να διαμορφώσουμε τόσο στο σχολείο όσο και στο σπίτι μία κοινή στάση σε μία σειρά από θέματα που αφορούσαν το παιδί και τη μάθηση. Επιπλέον, επιδιώκαμε να εμπλέξουμε τους γονείς πιο ενεργά την σχολική κοινότητα και να οικοδομήσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ εκπαιδευτικών και γονιών.
Βασικές αρχές της ομάδας:
Ο πειραματισμός μας για τη λειτουργία της ομάδας βασίστηκε σε ορισμένες βασικές αρχές. Πρώτον, επιθυμούμε να οικοδομήσουμε ένα σχολείο ανοικτό στην κοινότητα, ένα σχολείο που δεν θα απευθύνεται αποκλειστικά στα παιδιά, αλλά σε όλη την κοινότητα και θα επιδιώκει την ανάπτυξη όλων των μελών της. Δεύτερον, η προσπάθειά μας διαφοροποιείται από την παρουσία της αυθεντίας του ειδικού (π.χ. ψυχολόγου ή παιδαγωγού). Είχαμε ήδη εμπειρία από ομιλίες ψυχολόγων σε σχολεία. Βλέπαμε πως οι γονείς παρέμεναν παθητικοί αποδέκτες πληροφοριών. Ενίοτε άκουγαν ορισμένες συνταγές, αλλά ποτέ δεν εξέφραζαν τις δικές τους ανάγκες και αγωνίες. Ακόμα και αν οι ομιλίες των ψυχολόγων περιστρεφόταν γύρω από θέματα που είχαν επιλέξει οι ίδιοι οι γονείς το περιεχόμενο δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τις προσωπικές, διαφορετικές οικογενειακές τους ανάγκες. Η ομάδα, λοιπόν, είχε ως στόχο να φέρει στο προσκήνιο τον ίδιο τον γονιό, να μιλήσει για ο,τιδήποτε τον απασχολεί και τον πιέζει και να ανταλλάξει εμπειρίες με άλλους γονιούς για το πως θα μπορέσει να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του. Θεωρούμε, πως με εξαίρεση τις ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις, όπου η παρουσία ενός ειδικού είναι αναγκαία, οι γονείς μπορούν να βοηθηθούν πολύ περισσότερο από τη συμμετοχή στην κοινότητα και όχι από έναν ειδικό. Τρίτον, αρνούμαστε την υπερψυχολογικοποίηση των προβλημάτων στο σχολείο και στην οικογένεια. Δεν είναι κάθε πρόβλημα ψυχολογικής υφής, ούτε μπορεί να ερμηνεύεται ως τέτοιο. Το πρόβλημα π.χ. του άγχους δεν είναι αποκλειστικά πρόβλημα διαχείρισης του κάθε ατόμου ξεχωριστά, αλλά ταυτόχρονα και πρωτίστως πρόβλημα ενός αγχώδους κοινωνικού πλαισίου. Τέλος, η ομάδα διαφοροποιήθηκε ρητά (μάλιστα δηλώθηκε ξεκάθαρα και στους γονείς) από τις καθιερωμένες παιδαγωγικές συναντήσεις δασκάλων γονέων, όπου συζητιούνται θέματα σχολικής επίδοσης ή θέματα καθαρά σχολικής ζωής.
Οργανωτικά ζητήματα:
Η ομάδα λειτούργησε για δύο σχολικά έτη [2014-2015 και 2015-2016]. Επιλέξαμε να δουλέψουμε με γονείς των μαθητών της Β’ τάξης [ και μετέπειτα Γ’]. Η επιλογή έγινε για δύο λόγους. Πρώτον, μία από τους εκπαιδευτικούς – συντονιστές ήταν ταυτόχρονα δασκάλα του ενός από τα δύο τμήματα. Επιδιώκαμε, έτσι, να κλείσουμε το παιδαγωγικό τρίγωνο μεταξύ εκπαιδευτικού – γονέα – μαθητή και να υποβοηθηθεί η παιδαγωγική της παρέμβαση μέσα στην τάξη. Το ευτύχημα ήταν πως οι δύο άλλοι συντονιστές συνέχισαν τα δύο τμήματα την επόμενη χρονιά, όταν τα παιδιά πήγαιναν στην Γ΄τάξη. Δεύτερον, η μικρή ηλικία των μαθητών και συνεπώς η πολύχρονη παρουσία των γονιών στο σχολείο θα έδινε τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη στην σχολική κοινότητα.
Η ομάδα ήταν κλειστή. Η συμμετοχή σε αυτήν δεν μπορούσε να είναι συγκυριακή. Κάθε μέλος έπρεπε να ήταν παρόν σε κάθε συνάντηση, ενώ δεν μπορούσε να παρακολουθήσει κάποιος εκτός της ομάδας τις συναντήσεις μας. Η ομάδα αποτελούνταν από 10 μέλη, όλες μητέρες. Το 20% των συμμετεχόντων ήταν αλλοδαπές μητέρες, ποσοστό που βρίσκεται σε απόλυτη αντιστοιχία με το ποσοστό αλλοδαπών μαθητών του σχολείου μας. Στις περισσότερες συναντήσεις υπήρχε απαρτία. Οι απουσίες ήταν μεμονωμένες και συγκυριακές και ως εκ τούτου δεν ήταν δηλωτικές διαφωνίας, αντίθεσης ή απογοήτευσης από την ομάδα.
Η ομάδα συναντιόταν μία φορά κάθε 15 μέρες σε σταθερή μέρα και ώρα και η συνάντησή μας διαρκούσε γύρω στη μία με μιάμιση ώρα. Αν και η συνάντηση ήταν σταθερή, υπήρχε ένα χαρτάκι (και τον 2ο χρόνο ένα sms) υπενθύμισης. Φροντίζαμε, ώστε το κλίμα της συνάντησης να είναι χαλαρό. Βρισκόμασταν στο χώρο της σχολικής βιβλιοθήκης, ο οποίος είναι ο λιγότερο σχολειοποιημένος χώρος (υπάρχει χαλί, καναπές, μαξιλάρια), ενώ προσφερόταν πάντα καφές.
Οι πρώτες δύο συναντήσεις ήταν “αναγνωριστικές” και εκ των πραγμάτων ανοιχτές. Σε αυτές είχαμε την ευκαιρία να εξηγήσουμε στους γονείς τους στόχους και τη λειτουργία της ομάδας, ενώ ξεκινήσαμε τη συζήτηση του πρώτου θέματος (μελέτη στο σπίτι). Αρκετοί γονείς ήρθαν να ακούσουν. Ορισμένοι αποχώρησαν διότι δεν τους ενδιέφερε, ενώ άλλοι δήλωσαν πως λόγω πρακτικών δυσκολιών δεν μπορούσαν να συμμετέχουν. Στην τρίτη συνάντηση οριστικοποιήθηκαν οι συμμετοχές και οι ομάδα έκλεισε.
Η λειτουργία της ομάδας:
Από την πρώτη συνάντηση τέθηκε το ζήτημα ενός προφορικού συμφώνου εχεμύθειας. Συμφωνήσαμε με τους γονείς πως ό,τι συζητιέται μέσα στην ομάδα παραμένει μέσα σε αυτήν. Οι προσωπικές εμπειρίες, τα προβλήματα ή οι αγωνίες των γονιών δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενα σχολιασμού εκτός της ομάδας. Εξηγήσαμε ότι σκοπός αυτού του συμφώνου είναι η δημιουργία εμπιστοσύνης ανάμεσα στα μέλη, πράγμα στο οποίο οι γονείς εύκολα συναίνεσαν. Η κλειστή ομάδα και το σύμφωνο εχεμύθειας ήταν οι δύο αναγκαίες προϋποθέσεις για να μπορέσει ένα καλλιεργηθεί αυτό το κλίμα εμπιστοσύνης μέσα στην ομάδα, ώστε οι γονείς να αφήσουν τα κοινωνικά αποδεκτά προσωπεία που όλοι κουβαλάμε και να εκφραστούν ανοιχτά για το τι γίνεται στο σπίτι τους, για τα προβλήματα και τις αγωνίες τους.
Ξεκαθαρίσαμε, επίσης, πως οι εκπαιδευτικοί της ομάδας είχαν απλώς ρόλο συντονιστή και δεν αποτελούν κάποιου είδους αυθεντία, η οποία χαρακτηρίζει μία άποψη ως σωστή ή λανθασμένη ή δίνει λύσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Προσπαθήσαμε αυτήν την άποψη, το ότι δηλαδή δεν κρίνουμε απόψεις ως σωστές και λάθος γιατί το κάθε οικογενειακό πλαίσιο είναι διαφορετικό, να την περάσουμε και στα μέλη της ομάδας. Ως συντονιστές, οι εκπαιδευτικοί ήμασταν υπεύθυνοι για την οργάνωση των συναντήσεων. Επιπλέον, αναλαμβάναμε να συντονίσουμε τη συζήτηση. Ξεκινήσουμε τη συνάντηση ανακεφαλαιώνοντας τι είχαμε πει την προηγούμενη φορά και παρουσιάζοντας τι είχαμε αποφασίσει να συζητήσουμε. Φροντίζαμε να μην διακόπτεται κάποιος όταν μιλάει, να διακόπτουμε τα “πηγαδάκια”, ώστε να ακούει όλη η ομάδα αυτόν που μιλάει, να δίνουμε την ευκαιρία να μιλήσουν σε όσους δεν είχαν πάρει τον λόγο. Βασικός μας, λοιπόν, ρόλος ήταν να κινητοποιήσουμε όλα τα μέλη να συμμετέχουν στη συζήτηση και αυτή να γίνεται με έναν ομαλό τρόπο.
Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν μονοπωλούσαμε τη συζήτηση. Ορισμένες φορές παίρναμε τον λόγο για να θέσουμε προβληματισμούς ή ερωτήματα που θεωρούσαμε πως θα οδηγήσουν την ομάδα σε ενδιαφέροντες δρόμους, θα βοηθήσουν τις μητέρες να σκάψουν βαθύτερα και να σκεφτούν το ζήτημα από μία νέα οπτική. Ωστόσο αυτό δεν το επιβάλλαμε στην ομάδα. Το είχαμε ως μία πυξίδα στο μυαλό μας, θέταμε τους προβληματισμούς, και μόνο αν η ομάδα ήταν έτοιμη έπαιρνε αυτόν τον δρόμο.
Ο τρόπος λειτουργίας της ομάδας ήταν δημοκρατικός. Οποιαδήποτε απόφαση έπρεπε να έχει την έγκριση της ομάδας. Έτσι, η πρόταση μας για ένα νέο κάλεσμα στους γονείς της συγκεκριμένης τάξης στην αρχή της δεύτερης χρονιάς, αλλά και η παρουσίαση του πειραματισμού σε συναδέλφους τέθηκαν υπόψη των γονιών και προχώρησαν μετά την έγκρισή τους.
Τα θέματα συζήτησης:
Σε κάθε συνάντηση υπήρχε ένα συγκεκριμένο θέμα, το οποίο τις περισσότερες φορές ήταν γνωστό από πριν. Στο τέλος, λοιπόν, κάθε συνάντησης συναποφασίζαμε το θέμα της επομένης. Ορισμένα θέματα προέκυπταν μέσα από προτάσεις των συντονιστών, ενώ άλλες από προτάσεις των ίδιων των γονιών. Τέλος, υπήρξαν θέματα που αναδύθηκαν μέσα από την ίδια τη συζήτηση και θεωρήσαμε γονείς και συντονιστές πως ήταν σημαντικά και για αυτό έπρεπε να αναλύσουμε περισσότερο.
Δύο φορές αφιερώσαμε μία συνάντηση για να κάνουμε μία βιωματική δραστηριότητα και να συζητήσουμε γύρω από αυτήν θεωρώντας πως με τον τρόπο αυτό θα προσεγγίζαμε καλύτερα το συγκεκριμένο θέμα της συνάντησης.
Τα θέματα που συζητήθηκαν την πρώτη χρονιά (εκτός από το μελέτη στο σπίτι) ήταν: 1. Αυτονομία, 2. Οθόνες και Παιδί, 3. Πειθαρχία – Όρια, 4. Αδερφικές Σχέσεις, 5. Παιχνίδι, 6. Λεκτική Βία, 7. Δραστηριότητα “Δύσκολο Παιδί”, 8. Έπαινος – Ενθάρρυνση, 9. Αυτοπεποίθηση – Αυτοεκτίμηση, 10. Σεξουαλική αγωγή στο σπίτι και το σχολείο: Πώς να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το θέμα. (να σημειώσουμε ότι το τελευταίο θέμα είχε τη μορφή διάλεξης από ειδικό καθώς ως συντονιστές αποφασίσαμε ότι δεν είμαστε σε θέση να χειριστούμε αυτό το λεπτό -και πολλές φορές ταμπού- θέμα)
Τα θέματα που συζητήθηκαν τη δεύτερη χρονιά ήταν: 1. Δραστηριότητα: “Ταμπέλες και Στερεότυπα”, 2. Πώς είναι το παιδί μου στο σχολείο και πώς θα ήθελα να είναι 3. Αντιδραστικότητα – Συνεργασία, 4. Θυμός και διαχείρισή του (σε ενήλικες και παιδιά), 5. Φοβίες και ανασφάλειες (και η σχέση τους με την αυτοεκτίμηση), 6. Ανταγωνισμός – Συνεργασία, 7. Σχέση εκπαιδευτικού – παιδιού από τη σκοπιά των γονέων, 8. Ενοχές, 9. Εφηβεία Ι, 10. Εφηβεία ΙΙ.
Κάθε σχολική χρονιά έκλεινε με μία απολογιστική χαλαρή κουβέντα για καφέ εκτός σχολείου, στον οποίο είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε τι πήγε καλά και τι όχι, αν μας βοήθησε η ομάδα και σε τι.
Απολογισμός:
Η λειτουργία της ομάδας γονέων ήταν ένα τολμηρό εγχείρημα με δεδομένο πως κανείς από τους συντονιστές δεν είχε οποιαδήποτε εκπαίδευση, επιμόρφωση ή προηγούμενη εμπειρία πάνω σε ζητήματα εκπαίδευσης ενηλίκων ή συμβουλευτικής γονέων. Πρέπει να ευχαριστούμε, εδώ, την κοινωνική λειτουργό Μαρίνα Γκούβερη, η οποία μοιράστηκε μαζί μας την εμπειρία της από τη λειτουργία ομάδας γονέων, μας εξήγησε τη σημασία της κοινότητας για την ανάπτυξη των ατόμων και τις βασικές αρχές λειτουργίας τέτοιων ομάδων, αλλά και μας ενθάρρυνε να ξεκινήσουμε παρά τις αμφιβολίες και τη διστακτικότητά μας.
Οι μητέρες συμμετείχαν με ενδιαφέρον στις συναντήσεις της ομάδας. Ανέφεραν πως συχνά αποζητούσαν αυτές τις συναντήσεις, αφού ήταν ένας χώρος που μπορούσαν να αφιερώσουν χρόνο για τις ίδιες, να μιλήσουν και να εκφράσουν όσα τις απασχολούν. Ήταν για αυτές μία “ώρα ψυχοθεραπείας”, όπως έλεγαν. Συνειδητοποιούσαν πως τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν με τα παιδιά στο σπίτι είναι συνηθισμένα προβλήματα, που υπάρχουν σε κάθε οικογένεια. Η ομάδα τους βοηθούσε, έτσι, να απενοχοποιηθούν και να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα με περισσότερη ψυχραιμία και ηρεμία.
Θεωρούμε πως η απενοχοποίηση ήταν από τα σημαντικότερα πράγματα που αποκόμισαν οι μητέρες από τη συμμετοχή τους στην ομάδα. Φαίνεται ότι ο σύγχρονος τρόπος ανατροφής φορτώνει τους γονείς με τύψεις και ενοχές γι’ αυτά που κάνουν, αλλά και αυτά που δεν μπορούν να κάνουν. Η συζήτηση στην ομάδα και η συνειδητοποίηση ότι πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν με τα παιδιά τους είναι κοινά σε πολλές οικογένειες βοηθά στο να αποβάλλουν τις τύψεις που τους βάραιναν. Πιστεύουμε πως σε αυτό βοήθησε η απουσία της αυθεντίας των ειδικών από τις συζητήσεις της ομάδας. Θα λέγαμε λοιπόν, ότι η ομάδα απελευθερώνει τους γονείς από την υπερ-ψυχολογικοποίηση του ρόλου τους.
Ταυτόχρονα, όλες οι μητέρες ανέφεραν ότι η ομάδα τις βοήθησε προσωπικά με τα παιδιά τους. Μέσα από την ανταλλαγή εμπειριών μπόρεσαν να βρουν λύση σε κάποιο πρόβλημα που δεν την είχαν σκεφτεί μέχρι εκείνη τη στιγμή ή να αλλάξουν τρόπο σκέψης στα προβλήματα που αντιμετώπιζαν.
Επίσης, οι μητέρες ήρθαν πιο κοντά. Ορισμένες άρχισαν να κάνουν περισσότερη παρέα με τις άλλες, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις βρήκαν από κοινού λύσεις σε πρακτικά προβλήματα (π.χ. ποιος θα πηγαίνει τα παιδιά στις απογευματινές δραστηριότητες).
Η λειτουργία της ομάδας είχε πολύ θετικές συνέπειες και για τη σχέση εκπαιδευτικών και γονιών. Η συχνή επαφή και συζήτηση εκπαιδευτικών και γονέων έκανε πράξη το λεγόμενο εκπαιδευτικό τρίγωνο (γονέας – μαθητής – εκπαιδευτικός). Οι γονείς γνώρισαν καλύτερα τους εκπαιδευτικούς και οι εκπαιδευτικοί τους γονείς καθώς ο καθένας αποκάλυψε προσωπικές ιστορίες και στοιχεία του χαρακτήρα του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το χτίσιμο πραγματικών σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ τους.
Η εμπιστοσύνη είχε σημαντικά αποτελέσματα στην παιδαγωγική πράξη. Εκπαιδευτικοί και γονείς μπορέσαμε πιο εύκολα να βρούμε τρόπους για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετώπιζαν τα παιδιά. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μίας μητέρας, η οποία ανέφερε ότι η λειτουργία της ομάδας ήταν πολύ σημαντική για την ίδια τόσο ως άτομο όσο και ως γονέα και πως λόγω της συμμετοχής της μπόρεσε να δημιουργήσει μία σχέση ειλικρινούς εμπιστοσύνης με την εκπαιδευτικό της τάξης. Αυτή η εμπιστοσύνη ήταν που την οδήγησε στη συνέχεια να συμφωνήσει στην επανάληψη τάξης που προτάθηκε από την εκπαιδευτικό για τη κόρη της, πράγμα στο οποίο ομολόγησε ότι δε θα είχε συμφωνήσει αν δεν υπήρχε η λειτουργία της ομάδας.
Από την πλευρά μας, ως εκπαιδευτικοί μπορέσαμε να δούμε τους μαθητές μας πιο ολοκληρωμένα καθώς πλέον δεν ήταν ένας μαθητής “x” αλλά ένας μαθητής τοποθετημένος μέσα σε ένα συγκεκριμένο οικογενειακό, κοινωνικό και αξιακό σύστημα, το οποίο αποκαλυπτόταν σταδιακά μέσα στην ομάδα. Έτσι, ήμασταν σε θέση να ερμηνεύσουμε καλύτερα ορισμένες συμπεριφορές των παιδιών, αλλά και κάνουμε παρατηρήσεις που σε άλλη περίπτωση δεν θα αξιολογούσαμε. Γνωρίζοντας καλύτερα τα παιδιά μπορούσαμε να σχεδιάσουμε καλύτερα την παιδαγωγική μας παρέμβαση. Ενδεχομένως, αυτό να κρύβει κάποιους κινδύνους υπεραπλούστευσης και εξαγωγής εύκολων συμπερασμάτων αλλά θεωρούμε πως είναι καλύτερο από το να μη γνωρίζεις τίποτα για το οικογενειακό υπόβαθρο των μαθητών/τριών σου.
Επιπλέον, γνωρίζοντας περισσότερα πράγματα για τους γονείς είχαμε τη δυνατότητα να οικοδομήσουμε καλύτερα τη συνεργασία σπιτιού και σχολείου. Μπορέσαμε, έτσι, να μιλήσουμε με τους γονείς για τη σημαντικότητα ορισμένων πτυχών της παιδαγωγικής διαδικασίας (κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη, θετική στάση απέναντι στη μάθηση), αλλά και τον τρόπο που εμείς επιλέγουμε να δουλέψουμε ορισμένα πράγματα (διδασκαλία ορθογραφίας στην Α’ τάξη ή διδασκαλία προπαίδειας στη Β’) ή συνεργατικός και μη ανταγωνιστικός τρόπος εργασίας στην τάξη.
Ως συντονιστές τέλος, παρατηρήσαμε κάποιες φορές ότι οι γονείς δυσκολεύονταν να προχωρήσουν βαθύτερα στην κατανόηση μίας συμπεριφοράς ή ενός προβλήματος. Εντόπιζαν και αναγνώριζαν με ευκολία το πρόβλημα του παιδιού τους καθώς αυτό είχε αντίκτυπο στη λειτουργία της οικογένειας ή στις σχέσεις του παιδιού με τους ίδιους ή άλλα παιδιά, αλλά δυσκολεύονταν να εντοπίσουν τη βαθύτερη αιτία που το προκαλεί. Οδηγούνταν έτσι, σε υπεραπλουστεύσεις για τις συμπεριφορές που τους προβλημάτιζαν και προσπαθούσαν να βρουν λύσεις αναπαράγοντας τις αδιέξοδες πρακτικές, που οι ίδιοι είχαν βιώσει ή τους προτάθηκαν. Στο βαθμό που μπορούσαμε προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε με κάποιες νύξεις ή παρεμβάσεις την ομάδα να κοιτάξει πίσω από την κουρτίνα και να αποκαλύψουν τις βαθύτερες αιτίες που προκαλούν τα προβλήματα που αναφέρουν (π.χ. δε θέλει να διαβάσει γιατί δυσκολεύεται ή γιατί αντιδρά στον τρόπο που ο γονέας το “βοηθά” στο διάβασμα)
Συμπεράσματα:
Η εμπειρία μάς έχει διδάξει πως η παιδαγωγική διαδικασία δεν μπορεί να κλειστεί στους τοίχους ενός σχολείου. Η συνεργασία του σχολείου με την οικογένεια και τους υπόλοιπους φορείς είναι αναγκαία τόσο για την αποτελεσματικότερη δουλειά του σχολείου όσο και για την ανάπτυξη όλης της κοινότητας. Ως εκ τούτου, το σχολείο δεν μπορεί να κλείνεται στον εαυτό του και να αποκλείει την κοινωνία. Χρειαζόμαστε ένα ανοιχτό στην κοινότητα σχολείο.
Σε αυτήν την κατεύθυνση, πιστεύουμε πως η λειτουργία της ομάδας γονέων είναι εξαιρετικά σημαντική. Μπορεί να φέρει τους γονείς κοντά στο σχολείο, όχι απλώς για να καλύψουν τα λειτουργικά του έξοδα, αλλά για να συμμετέχουν ενεργά στην παιδαγωγική διαδικασία. Η ομάδα τούς δίνει τη δυνατότητα να εκφράσουν τις δικές τους απόψεις, να μοιραστούν την εμπειρία τους και να ακούσουν διαφορετικές οπτικές. Τους δίνει, με λίγα λόγια, τη δυνατότητα να αναπτυχθούν ως άνθρωποι και ως γονείς.
Ταυτόχρονα, η ομάδα δίνει στους εκπαιδευτικούς την ευκαιρία να ανακαλύψουν το ιδιαίτερο οικογενειακό και πολιτισμικό πλαίσιο μέσα στην οποίο μεγαλώνουν οι μαθητές τους και να προσαρμόσουν την παιδαγωγική τους πράξη ανάλογα.
Αποτέλεσε ακόμα και έναν τρόπο προσωπικής ανάπτυξης των εκπαιδευτικών, καθώς μέσα από την επαφή με τους γονείς κατορθώσαμε να βελτιώσουμε τους τρόπους με τους οποίους επικοινώνουμε μαζί τους και να αναπτύξουμε νέα εργαλεία επικοινωνίας ή ακόμα και συμβουλευτικής.
Ευχόμαστε η εμπειρία μας να είναι προωθητική, ώστε και άλλοι εκπαιδευτικοί να το τολμήσουν. Σε περίπτωση που κάποιος ενδιαφέρεται να δοκιμάσει τη λειτουργία της ομάδας γονέων στο σχολείο του είμαστε διαθέσιμοι να βοηθήσουμε στον βαθμό που μπορούμε. Μην διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο mail μας: [email protected].
giaenadiaforetikosxoleio.wordpress.com
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 14/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
