Ο δάσκαλος μόλις είχε τελειώσει το μάθημα της Ιστορίας, σκυφτός και κουρασμένος μπήκε στο γραφείο για διάλειμμα. Συνάδελφος από το σωματείο περίμενε στον Σύλλογο Διδασκόντων να τους ενημερώσει για τα προβλήματα του κλάδου και την πρώτη απεργία της νέας σχολικής χρονιάς. Το ημερολόγιο θα έδειχνε 12 Νοέμβρη. Νέοι αγώνες, νέο ξεκίνημα. Πριν καλά-καλά τους χαιρετήσει, αθόρυβα ορισμένοι, αλλά και επιδεικτικά κάποιοι άλλοι, βγήκαν στην αυλή για να πάρουν αέρα, γιατί δεν άντεχαν, όπως σιγοψιθύριζαν, να τους μαυρίζουν την ψυχή οι συνδικαλιστές προαναγγέλλοντας κακούς οιωνούς. Κάποιοι χάθηκαν πίσω από τους υπολογιστές. Σκέτη παγωμάρα. Απόρησε κι ο ίδιος με την ψυχρολουσία. Δύσκολοι καιροί για συνδικαλιστές!
Τον περασμένο Απρίλη, στο ίδιο σχολείο τον είχαν καλέσει δύο φορές, πανικόβλητοι όταν έμαθαν για πιθανή συγχώνευση, και ήθελαν το σωματείο για στήριξη. Τώρα που πέρασε η ανάγκη, έδειχναν σαν να μη τον γνώριζαν. Ας είναι, σκέφτηκε! Εξάλλου γνώριζε καλά αυτές τις συμπεριφορές της ανάγκης και της αδιαφορίας. Μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Μοιράζοντας τη ζωή του ανάμεσα στην τάξη και τους ταξικούς αγώνες, γνωστός για το ήθος του, έβαζε πάντα πάνω απ’ όλα το σωματείο, κατανοώντας την πίεση και την τρομοκρατία που είχε υποστεί ο κλάδος τα τελευταία πέντε χρόνια.
Το παραπάνω σκηνικό απαξίωσης και αδιαφορίας για οποιαδήποτε μορφή αντίστασης και αγώνα, επαναλαμβανόμενο σε πολλά σχολεία, δείχνει τα ανησυχητικά σημάδια αδυναμίας και κόπωσης των εκπαιδευτικών. Λαός και εργαζόμενοι, τον τελευταίο καιρό, επιλέγουν όλο και περισσότερο την αποχή από τους αγώνες μπροστά στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Με τα παλιά και τα νέα βάσανα, την απειλή και τον φόβο, φαίνεται ότι εμπεδώσαμε για τα καλά τη ματαιότητα αυτού του κόσμου και την αναγκαιότητα της λιτότητας. Η πορεία του ευρώ και της Ευρώπης είναι πλέον υποχρεωτικός μονόδρομος. Στον πόλεμο αυτόν βασανιζόμαστε με καθημερινούς βομβαρδισμούς και επιλέγουμε να κλείνουμε τα αυτιά μας για να μην ακούμε τον θόρυβο. Οι βόμβες όμως σε έναν πόλεμο δεν έχουν μόνο ήχο, αλλά και απώλειες. Τα χαμένα εργασιακά δικαιώματα είναι αμέτρητα. Ο εξαναγκαστικός προσανατολισμός της δημόσιας εκπαίδευσης στη νέα τάξη πραγμάτων που επιβάλλουν η ΕΕ, το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ, έχει ήδη δρομολογηθεί από τις εγχώριες και υποτελείς πολιτικές. Ήδη από τις εκλογές του Γενάρη, ο πρώτος που μας έσφιξε φιλικά το χέρι ήταν ο Άνχελ Γκουρία, αυτός που θα μας πρόσφερε την αναγκαία τεχνογνωσία με την εφαρμογή των «βέλτιστων πρακτικών» για την έξοδο από την κρίση.
Στα καθ’ ημάς, στόχος του μνημονίου, μεταξύ των άλλων, είναι και η αποδυνάμωση του συνδικάτου. Με το τρίτο μνημόνιο έρχεται ο νέος «συνδικαλιστικός νόμος» ο οποίος θα περιορίζει τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων στο όνομα της «απολιτικοποίησης της δημόσιας διοίκησης». Σήμερα βέβαια, η εφαρμογή αυτής της αντιλαϊκής εκπαιδευτικής πολιτικής, που σχεδιάζεται σύμφωνα με την «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ, προβάλλεται από τις μηχανές προπαγάνδας του συστήματος (ΜΜΕ) που θέλουν να τελειώσουν με τον «κακό συνδικαλισμό». Τα όπλα τους είναι η σκόπιμη παραπληροφόρηση, η σύγχυση, η καλλιέργεια του απολίτικου και η περιφρόνηση των συλλογικών αποφάσεων και αγώνων. Για όλα φταίνε οι συνδικαλιστές. Βεβαίως, δεν είναι ψέμα ότι ένα κομμάτι του συνδικαλισμού, ο κρατικοδίαιτος και κυβερνητικός συνδικαλισμός, γέννημα θρέμμα της σοσιαλδημοκρατίας, έφθειρε και διέφθειρε τους ταξικούς αγώνες, καλλιεργώντας για δεκαετίες το πνεύμα της συνδιοίκησης και συνδιαχείρισης στα εργατικά σωματεία. Στο πλαίσιο αυτό, είναι αλήθεια ότι το κανάλι επικοινωνίας ανάμεσα σ’ αυτόν τον απαξιωμένο συνδικαλισμό και στη βάση, διατηρήθηκε με μία αμφίδρομη σχέση εξυπηρέτησης και στήριξης. Οι ίδιοι εργαζόμενοι, που απαξιώνουν και λοιδορούν τώρα το σωματείο, είναι αυτοί που ευεργετήθηκαν στο παρελθόν και εξαργύρωσαν τις συνδικαλιστικές θέσεις με υπουργικούς θώκους και θέσεις διευθυντών, γενικών γραμματέων υπουργείων και οργανισμών. Άλλοι αρκέστηκαν σε μικρορουσφέτια, κρατώντας γερά το πελατειακό σύστημα. Με τις ψήφους, την αποχή, την ανοχή και τη συνενοχή, συντηρείται ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, παλιός και νέος, δεξιός και «αριστερός», υποστηρίζοντας κάθε φορά, ανάλογα με τη θέση που έχουν οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές παρατάξεις, ότι άλλο είναι η κυβέρνηση και άλλο η παράταξη. Υποκρισία και φαρισαϊσμός.
Ωστόσο, η ισοπέδωση και εξίσωση όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων είναι ανόητη ή σκόπιμη, και στοχεύει στον αφοπλισμό των εργαζομένων και την παράδοσή τους αμαχητί στα χέρια του κεφαλαίου. Τα σωματεία στην εκπαίδευση (ΔΟΕ και ΟΛΜΕ) έχουν μακραίωνη ιστορία αγώνων και διεκδικήσεων για τη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Φανοστάτες των αγώνων αυτών ο Γληνός και ο Τεμπονέρας, χαράζουν τον δρόμο για το δικαίωμα στη μόρφωση και τη δουλειά. Αυτή τη φλόγα του αγώνα κρατάμε σήμερα ζωντανή με τις συμμετοχικές, μαζικές και δημοκρατικές διαδικασίες στα πρωτοβάθμια σωματεία. Ωστόσο, στις Γενικές Συνελεύσεις τελευταία, οι παρουσίες των δασκάλων είναι μετρημένες στα δάκτυλα, με αποτέλεσμα πολλοί να μένουν στην ίδια τάξη. Στην τάξη της αδιαφορίας. Οι δικαιολογίες προκύπτουν πάντα με την ίδια λογική. Τα σωματεία είναι πουλημένα, οι συνδικαλιστές λένε τα ίδια και τα ίδια με ξύλινη γλώσσα, και στο τέλος δεν γίνεται τίποτα. Ως κλάδος που ασχολούμαστε με τα παιδιά, φαίνεται να αγαπάμε τα παραμύθια. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί πως περιμένουμε αίσιο τέλος στα προβλήματα της εκπαίδευσης με μεταθέσεις και αναθέσεις.
Η ξύλινη πραγματικότητα ότι θα πας μέχρι τα 67 σου χρόνια στην τάξη, μόνο στον κόσμο του Πινόκιο μπορεί να ειπωθεί με ωραίο τρόπο. Η συμμετοχή και η στήριξη του σωματείου είναι επιτακτική για τους νέους αγώνες που έχουμε μπροστά μας. Για να το κατανοήσουμε αρκεί να δούμε τι γίνεται στον ιδιωτικό τομέα και την εκπαίδευση με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και τις απολύσεις. Μπροστά στους δύσκολους αγώνες που έρχονται και την εργατική βαρυχειμωνιά, είναι αναγκαίο να παλέψουμε για ένα ενιαίο και ταξικό συνδικάτο της εκπαίδευσης (ΔΟΕ και ΟΛΜΕ) που θα στηρίζει αποτελεσματικά τον κάθε εργαζόμενο. Εάν νομίζουμε ότι το σωματείο είναι «πουλημένο», «προδοτικό» και «κυβερνητικό», από τη δημόσια ή ιδιωτική εργοδοσία, είναι στο χέρι μας να το αλλάξουμε με τη συμμετοχή μας στις συλλογικές διαδικασίες και τους αγώνες. Αντί να μουρμουράμε και να ομφαλοσκοπούμε, εκλέγουμε ταξικά και μαχητικά εκείνους τους συναδέλφους που χρόνια τώρα στέκονται όρθιοι δίπλα μας, πρώτοι στους αγώνες, χωρίς να έχουν εξαγοράσει κυβερνητικές και διευθυντικές θέσεις. Αυτοί οι συνδικαλιστές δεν έρχονται στα σχολεία για να πούνε το «παραμύθι» τους, δασκαλεμένοι από τη διαπλοκή με την εξουσία. Τώρα που μάθαμε το παλιό και το νέο, απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη, δεν μασάμε και δεν θα επιτρέψουμε τον εμπαιγμό του κλάδου από τους βαλτούς συνδικαλιστές που ενώ τα αφεντικά τους ψηφίζουν «ναι» σε όλα τα μνημόνια, οι ίδιοι στηρίζουν τις κυβερνητικές θέσεις με δημιουργική ασάφεια. Οι ψευδαισθήσεις τελείωσαν. Ήρθε η ώρα το σωματείο να επιστρέψει στην τάξη του. Γιατί το συνδικάτο έχει χρώμα. Γιατί το σωματείο είμαστε όλοι εμείς.
Ανδριανή Στράνη
Μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου - Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης
Μέλος της Ε΄ ΕΛΜΕ Αθήνας
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Αυτή την ελληνική λέξη μόνο ένας στους δέκα την λέει και την γράφει σωστά
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 13/5
Ξεπεράστηκε κάθε όριο: Χιλιάδες παίρνουν online Proficiency σε 1 ημέρα ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
