Alfavita Newsroom 85η Γ.Σ της ΔΟΕ : Μια συζήτηση που δεν έγινε- μια απόφαση μακριά απ’ τις ανάγκες.
Θα την ξεπεράσουν οι αγώνες μας!
Δέκα χρόνια πριν, τον Ιούνη του 2006 στην 75Η Γ.Σ της ΔΟΕ, άστραψαν, βρόντηξαν και στο τέλος αποχώρησαν τα μέλη και τα στελέχη της ΔΑΚΕ, όταν το σώμα των αντιπροσώπων κλείδωσε με την ψήφο του την πρώτη μόνο φάση από τις επαναλαμβανόμενες μορφές εκείνου του φθινοπώρου, που έμελε να καταγραφούν ως από τις σημαντικότερες στιγμές στην αγωνιστική ιστορία του κλάδου. Αποχωρώντας και απειλώντας με νομικές ενέργειες, επικαλέστηκαν το καταστατικό της ΔΟΕ που δεν προβλέπει τη λήψη απεργιακής απόφασης στις Γ.Σ του κλάδου, αλλά και τα ψηφισμένα αιτήματα εκείνης της απεργίας, όπως αυτό για την κατάργηση του θεσμικού πλαισίου της αξιολόγησης, που ήταν αντίθετα με τις τότε καταγεγραμμένες ως «θέσεις» του κλάδου και τις άλλαζαν ντε φάκτο. Η ΔΑΚΕ, παράταξη του κυβερνητικού συνδικαλισμού, θεματοφύλακας των νεοσυντηρητικών και νεοφιλελεύθερων «ιερών και οσίων» της Ομοσπονδίας, κατάλαβε καλά ότι επρόκειτο για μια δυνάμει πολιτικά επικίνδυνη απεργία και δεν έδειξε να έχει φραγμούς για να την πολεμήσει.
Τα χρόνια που πέρασαν από τότε συγκλόνισαν όχι μόνο τη Δημόσια Εκπαίδευση, αλλά και τις ζωές μας κι έμελε να δοκιμαστούν πολλές από τις αρετές και τις αξίες του συνδικαλισμού που γνωρίσαμε και κυρίως να δικαιωθούν πολλά από τα επίθετα, με τα οποία τον στολίσαμε : κυβερνητικός, εργοδοτικός, κομματικός, διαχειριστικός, γραφειοκρατικός. Η ΓΣΕΕ και τα συνδικαλιστικά της στελέχη, όσες 24ωρες κι αν κήρυξαν, αποτελούν σήμερα τα πλέον ανεπιθύμητα πρόσωπα στους εργασιακούς χώρους, ταυτισμένα με το μνημονιακό καθεστώς που έχει υποδουλώσει τη χώρα. Εδώ κι ένα χρόνο οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα, άλλοτε σεμνά και ταπεινά άλλοτε ραγδαία και ανερυθρίαστα, αφομοιώνουν όλη την επιχειρηματολογία του νεοφιλελεύθερου μνημονιακού μονόδρομου και τις μεθόδους του κυβερνητικού συνδικαλισμού, γινόμενες το μακρύ χέρι της κυβέρνησης στους εργασιακούς χώρους. Χαρακτηριστική είναι η φετινή πολιτεία των δυνάμεων αυτών στην ΟΛΜΕ, που σε μια τόσο κρίσιμη χρονιά για την εκπαίδευση και σε αγαστή συνεργασία με τη ΔΑΚΕ, μετέτρεψαν ένα ιστορικό συνδικάτο αγώνων σε παραμάγαζο του Υπουργείου Παιδείας.
Το ΠΑΜΕ είναι συνώνυμο πια μιας ακίνδυνης για το σύστημα αγωνιστικής ηθικής και αέναος φορέας μιας πρότασης απεργίας που, ενώ δεν αρκεί για να νικήσουν τα αιτήματά της, αρκεί για να συγκεντρωθούν πολλοί κομμουνιστές κι εργαζόμενοι της επιρροής τους, ώστε να πορευτούν στους δικούς τους περίκλειστους δρόμους κι η εργατική τάξη ας μένει, ηττημένη, στο σπίτι της. Ο δε ριζοσπαστικός χώρος των Παρεμβάσεων, με ιστορία στο κίνημα και πλήθος αγωνιστών, αλλά και ψηφοφόρων στα χρόνια των μνημονίων, που με βάση τα ασαφή ιδεολογικά και πολιτικά όρια του χώρου, τον επέλεξαν ως υπαρκτή έκφραση της εκπαιδευτικής αριστεράς στους πρωτοβάθμιους συλλόγους, κατατρέχεται ιδίως στην Α/θμια Εκπαίδευση από την παραλυτική σύγκρουση δυο αντιλήψεων: μιας αντίληψης θεματικού ακτιβισμού από τη μια, που ετεροπροσδιορίζεται ως το αντίπαλο δέος στα κάθε φορά προτάγματα της άλλης αντίληψης, με την απογειωμένη πολιτική ρητορική και αυτοαναφορικότητα στο κίνημα.
Όσες κυβερνήσεις κι αν άλλαξαν τα δέκα χρόνια που πέρασαν, όποια κι αν ήταν κάθε φορά η παράταξη που έφερε το αυθεντικό χρίσμα του κυβερνητικού συνδικαλισμού, όσα μνημόνια ή αναδιαρθρώσεις κι αν μας έπεσαν στο κεφάλι, ήταν έκτοτε περίπου «απαγορευμένο» οι ΓΣ του κλάδου να συζητούν, να οργανώνουν και να αποφασίζουν από τον Ιούλιο τις αναγκαίες κινητοποιήσεις του Σεπτέμβρη και έτσι οι προτάσεις για το πρόγραμμα δράσης των κυρίαρχων συνδικαλιστικών ομάδων κατατίθεντο ως απλές ή επαναστατικές-κατά περίπτωση εκθέσεις ιδεών, χωρίς κανένα αντίκρισμα στην ανάπτυξη του κινήματος. Ως εκ τούτου, οι πολυδάπανες Γενικές Συνελεύσεις των Αντιπροσώπων του κλάδου «έβγαζαν τα λεφτά τους» αποκλειστικά ως πεδίο αναμέτρησης, συσπείρωσης, καταγραφής και αναπαραγωγής των παραταξιακών και ενδοπαραταξικών μηχανισμών.
Τραγική επανάληψη του ίδιου «εθίμου» καταγράφηκε και το καλοκαίρι του 2013. Τότε, με τρεις χιλιάδες εκπαιδευτικούς σε διαθεσιμότητα από την κυβέρνηση Σαμαρά, το «μαύρο», τις απολύσεις στην ΕΡΤ και το γκρίζο Σεπτέμβρη της αξιολόγησης που απειλούσε το εργασιακό μέλλον κάθε εκπαιδευτικού και κάθε σχολείο, ΔΑΚΕ, Παρεμβάσεις, ΠΑΣΚ ,ΠΑΜΕ, από άλλες αφετηρίες κάθε μια, αρνήθηκαν να συμβάλλουν στη Γ.Σ του κλάδου σε απόφαση απεργιακής συμπόρευσης με την απεργία των καθηγητών. Η βολική δικαιολογία των εν λόγω παρατάξεων να παραπεμφθεί το θέμα στις Γενικές Συνελεύσεις του Σεπτέμβρη, άφησε χωρίς ενίσχυση τη δύναμη πυρός της απεργίας, διέσπασε το πανεκπαιδευτικό μέτωπο και επέτρεψε στη ΔΑΚΕ και την ηγεσία της ΔΟΕ, που βρισκόταν σε διατεταγμένη κυβερνητική υπηρεσία, να οδηγήσει τον κλάδο μας εκείνο το Σεπτέμβρη σε δύο 48ωρες και δυο στάσεις εργασίας-σύνολο 6 απεργιακά μεροκάματα, σε τέτοιες μέρες που να μη συμπέσουν με την πενθήμερη απεργία των καθηγητών! Πολλοί λεν ότι από την εξέλιξη αυτή στο χώρο της εκπαίδευσης και μετά, καθηλώθηκε κάθε απόπειρα να ηττηθεί η κυβέρνηση Σαμαρά στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων και άρχισε η εναπόθεση της ελπίδας αποκλειστικά στην κοινοβουλευτική αλλαγή, πράγμα που συνέβαλε καθοριστικά σε όλες τις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις, μέχρι και σήμερα.
Η 85η Γ.Σ του κλάδου συνεκλήθη ένα χρόνο μετά το δημοψήφισμα της 5ης του Ιούλη του 2015 και το 62% “ΟΧΙ στα Mνημόνια”, την ασεβή προς την συντριπτική ετυμηγορία του ελληνικού λαού υπογραφή του 3ου Μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, την υλοποίηση των βάρβαρων μέτρων που προβλέπει, δημιουργώντας καθεστώς ζόφου στην ελληνική κοινωνία. Επιπρόσθετα, τη νομοθέτηση από το Υπουργείο Παιδείας, κατ’ εφαρμογή της έκθεσης του ΟΟΣΑ, της θεαματικής συρρίκνωσης του εκπαιδευτικού έργου σε όλες τις βαθμίδες της Δημόσιας Εκπαίδευσης, αλλά και της επιδείνωσης των εργασιακών όρων των εκπαιδευτικών, με προμετωπίδα τις απολύσεις χιλιάδων αναπληρωτών εκπαιδευτικών που βρίσκονται επί θύραις. Όλα αυτά έπρεπε να ήταν στο μικροσκόπιο των επεξεργασιών και των αποφάσεων του συνεδρίου, μαζί με τον αναγκαίο αναστοχασμό για τους όρους και τις αιτίες της συντριπτικής ήττας που υπέστη το κίνημα στη μάχη του ασφαλιστικού και το νόμο Κατρούγκαλου, που κατεδάφισε την κοινωνική ασφάλιση. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί ότι η Γ.Σ δεν ήταν εκλογική, υπήρχαν οι καλύτεροι δυνατοί όροι για μια τέτοια συζήτηση. Μια συζήτηση που όμως δεν έγινε!
Και δεν έγινε, γιατί ήταν πολιτικά λαθεμένη και τραβηγμένη από τα μαλλιά η προσπάθεια μερίδας του ριζοσπαστικού χώρου να προσδώσει στη ΔΟΕ χαρακτηριστικά «κόκκινου συνδικάτου» και να κινηθεί στη γραμμή υπεράσπισης όλων των πεπραγμένων του με μόνο επιχείρημα την απώλεια κατά μία έδρα της απόλυτης πλειοψηφίας από την γαλαζοπράσινη συμμαχία στις περσινές αρχαιρεσίες ή και την αλλαγή προσώπων της ίδιας συμμαχίας που εξακολουθεί να κατοικοεδρεύει στο προεδρείο της Ομοσπονδίας και να δίνει το στίγμα στην πολιτική της. Μια γραμμή που δεν αναζήτησε μετωπικούς δρόμους με ταξικό προσανατολισμό, ενεπλάκη σε άγονες αντιπαραθέσεις με τις περιχαρακωμένες δυνάμεις του ΠΑΜΕ, απαξίωσε την αγωνιστική συνεννόηση με κομμάτια του κινήματος μέσα στο συνέδριο, χρίζοντας τη ΔΑΚΕ ως το βασικό εταίρο και πιθανό συνδιαμορφωτή των αποφάσεών του και δίνοντας χώρο ακόμα και στις δυνάμεις του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ για μια συμμετοχή-άλλοθι στα τελικά ντοκουμέντα του. Και όλα αυτά, όταν το «βασικό ένστικτο» της Ομοσπονδίας τη χρονιά που πέρασε την οδήγησε στην άρνηση στήριξης του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του περσινού καλοκαιριού και όταν, παρά το κάλεσμα δεκάδων πρωτοβάθμιων συλλόγων για μη συμμετοχή και αποχώρηση, όλη τη χρονιά συμμετείχε στον προσχηματικό διάλογο για την Παιδεία, ο οποίος νομιμοποίησε τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα που σαρώνουν σήμερα τη Δημόσια Εκπαίδευση και αποχώρησε πρόσφατα, όταν όλα τα μέτρα είχαν περάσει.
Αυτό το συνδικαλιστικό βέρτιγκο στις εργασίες του συνεδρίου διέκοψαν οι ηχηρές ανεξαρτητοποιήσεις δώδεκα αντιπροσώπων όπως κι ενός μέλους του ΔΣ της ΔΟΕ, ο εμφατικός διαχωρισμός τους από τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού και του νεομνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ κι η κατάθεση ενός πολιτικού πλαισίου μάχης για την ανατροπή, ενάντια στα μνημόνια, την κυβέρνηση, την κυβερνητική πολιτική, την ΕΕ και την ΟΝΕ. Ακολούθως, δεκαεφτά αντιπρόσωποι με ανεξάρτητο ταξικό προσανατολισμό στο χώρο του συνεδρίου κατέθεσαν την ολοκληρωμένη τοποθέτησή τους για την εκπαιδευτική και κοινωνική συγκυρία καθώς και την πρότασή τους για το πρόγραμμα δράσης της περιόδου. Βασικά στοιχεία αυτής της τοποθέτησης ήταν:
Η αναδιάρθρωση στο χώρο της εκπαίδευσης, με μεγάλες επιπτώσεις για τα μορφωτικά δικαιώματα και τις εργασιακές σχέσεις, αποτελεί βαθιά νεοφιλελεύθερη τομή, συμβατή με την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, με στόχο τη συρρίκνωση των εκπαιδευτικών δομών και την απόσυρση του κράτους από την υποστήριξη του μορφωτικού αγαθού.
Η κυβερνητική επίθεση για την αποδόμηση της Δημόσιας Παιδείας αποτελεί οργανικό μέρος της ενιαίας στρατηγικής του μνημονιακού μπλοκ για την οικονομική υποδούλωση των εργαζομένων και την βίαιη αφαίρεση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών και κατακτήσεων. Δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο επεισόδιο, για ένα κύμα εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων που μπορεί το κίνημα να μπλοκάρει, έξω από την προοπτική της πολιτικής και κοινωνικής ανατροπής.
Η μάχη για την ανατροπή των όλων των αντιεκπαιδευτικών μέτρων, πρέπει να δοθεί με όρους νίκης και όχι συμβολικούς, για να μην υπάρξει καμιά απόλυση αναπληρωτή, καμιά μετακίνηση συναδέλφου, κανείς αποκλεισμός μαθητή από τις εκπαιδευτικές δομές. Με ενότητα, μαζικότητα, συμμαχίες και μέτωπο ανυποχώρητου αγώνα.
Η Γ.Σ της ΔΟΕ πρέπει να σχεδιάσει, να οργανώσει και να αποφασίσει τον πολύμορφο αγώνα που απαιτείται το Σεπτέμβρη (συλλαλητήρια, διαμαρτυρίες, καταλήψεις και μπλόκα στους αποκλεισμούς, τις μετακινήσεις και τις δεύτερες αναθέσεις), αλλά και να θέσει τον κλάδο με την ίδια απόφαση σε τροχιά απεργιακής σύγκρουσης το Σεπτέμβρη με τα χαρακτηριστικά της διάρκειας και των επαναλαμβανόμενων μορφών, που τον ακριβή χρόνο εκδήλωσης και το είδος των επαναλαμβανόμενων μορφών να καθορίσουν οι ΓΣ των συλλόγων στο πρώτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη.
Σε ένα αποφασισμένο εργατικό κίνημα κι ένα ευρύ κοινωνικοπολιτικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής πρέπει να στοχεύσουν όλες οι δυνάμεις του αγώνα. Ένα Μέτωπο, που θα στοχεύει στην ανατροπή της Κυβέρνησης και της πολιτικής των μνημονίων, τη ρήξη και την έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ, την εκδίωξη της τρόικα και του κουαρτέτου, την ακύρωση όλων των μνημονίων και των συμβάσεων που υπογράφτηκαν μαζί τους, τη μη αναγνώριση-διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των τραπεζών, την επανάκτηση του κλεμμένου κοινωνικού πλούτου για τη στήριξη του εισοδήματος και όλων των κοινωνικών αγαθών. Για την ανατροπή και τη νίκη!
Η συνολική πολιτική, συνδικαλιστική, αγωνιστική προσέγγιση και συμβολή των ανεξάρτητων αντιπροσώπων, που άνοιγε δρόμους και προκάλεσε θετικά σχόλια και συζητήσεις στους αντιπροσώπους του συνεδρίου με ριζοσπαστικό προσανατολισμό, αλλά και τους αναπληρωτές συναδέλφους, δεν επηρέασε τις επιλογές στις κορυφές των κυρίαρχων συνδικαλιστικών ομάδων, που δεν είχαν προκρίνει την αγωνιστική συνεννόηση με κομμάτια του κινήματος τα οποία υπήρχαν στο συνέδριο ή αναδεικνύονταν σ’ αυτό. Συνέχισαν στην γραμμή λιβανίσματος των πεπραγμένων της Ομοσπονδίας, όπως την υποστήριξη του πολιτικά αφελούς τάιμινγκ που εκδηλώθηκε η καμπάνια σχετικά με «το σχολείο που οραματιζόμαστε» και την αμετανόητη υποστήριξη της ορθότητας της αποτυχημένης απεργίας της 8ης Ιούνη στο χώρο της Πρωτοβάθμιας, που ψηφίστηκε ως άλλοθι απέναντι στους αναπληρωτές για την αγωνιστική ένδεια της προηγούμενης περιόδου.
Η κυριότερη όμως προσέγγιση όλων των συνδικαλιστικών ομάδων (με εξαίρεση ανέξοδες κορώνες του ΠΑΜΕ και άλλα απογειωμένα ρητορικά σχήματα από ενδοπαραταξιακές ομάδες, που δεν είχαν αντίκρισμα στις προτάσεις, τις ψηφοφορίες και τα ντοκουμέντα του συνεδρίου) ήταν πως ο κλάδος βρίσκεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες από την εφαρμογή της Υπουργικής Απόφασης Φίλη στις οποίες πρέπει να στρέψει αποκλειστικά την αγωνιστική, διαχειριστική και διαπραγματευτική του τακτική, προσδίδοντας σε αυτήν το χαρακτήρα ενός προσωρινού επεισοδίου, μιας λογιστικής παραξενιάς του Υπουργείου λόγω οικονομικής στενότητας και όχι μιας βαθιάς νεοφιλελεύθερης τομής του μνημονιακού καθεστώτος, στην οποία η απάντηση του κινήματος πρέπει να έχει το ανάλογο πολιτικό και αγωνιστικό βάρος. Μοιραία λοιπόν, σε μια τέτοια συζήτηση χωρούσαν όλοι και όλα: Οι απολογητές της Διαμαντοπούλου, του «νέου σχολείου», των ΕΣΠΑ και του σχολείου ΕΑΕΠ, η ΔΑΚΕ του «όχι στο Φίλη, αλλά του ΝΑΙ σε όλα τα άλλα: στο δημοψήφισμα, στο διάλογο, στην ΕΕ, στον ΟΟΣΑ, στο σχολείο της αγοράς», η κυβερνητική ΕΡΑ-ΣΥΡΙΖΑ με τις προτάσεις βελτίωσης της Υ.Α κατά τη φενάκη του «παράλληλου προγράμματος», αλλά και συντεχνιακές γραμμές «μάχης» που άλλες άφηναν έξω από την οπτική τους τις δεύτερες αναθέσεις στα μαθήματα των εκπαιδευτικών ειδικοτήτων και άλλες το συνολικό πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο της επίθεσης που δεχόμαστε.
Κι έτσι, έσπασε πολύ εύκολα η παράδοση των δέκα χρόνων από τον ίδιο συνδικαλισμό που την έχτισε και το συνέδριο ψήφισε και κλείδωσε απεργιακή απόφαση! Ποια απόφαση όμως; Η ΔΑΚΕ, σαν έτοιμη από καιρό, δεν χαρακτήρισε πλέον ως «αντικαταστατική», ούτε «ενάντια στις θέσεις του κλάδου», αλλά ως πολύ ενδιαφέρουσα την πρόταση για 24ωρη απεργία που κατέθεσαν οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ για το Σεπτέμβρη και έσπευσε να την υιοθετήσει, αντιλαμβανόμενη πως όσα κι αν συνοδεύουν την πρόταση για «Γενικές Συνελεύσεις, κλιμάκωση και επαναλαμβανόμενες μορφές» αυτό που θα μείνει είναι μια 24ωρη απεργία, το φετίχ και το σύμβολο του κατεστημένου συνδικαλισμού, που χωρίς καθυστέρηση υιοθετήθηκε κι από την κυβερνητική ΕΡΑ-ΣΥΡΙΖΑ και την ΕΚΚΙΝΗΣΗ, παράταξη προερχόμενη κατά βάση από τον πρώην χώρο της ΠΑΣΚ, ενώ το ΠΑΜΕ, που εισηγήθηκε την ομόφωνη απόφαση για την 24ωρη απεργία στις 8 Ιούνη, παρά τις «κατάρες» του στο συνέδριο μετά τη λήψη της απόφασης, δεν μπόρεσε να εξηγήσει επαρκώς, γιατί την καταψήφιζε. Αν και από άλλες αφετηρίες κάθε μια, είναι προφανές ότι οι παρατάξεις που συνέπραξαν στην 85ης Γ.Σ δεν ψήφισαν μια δυνάμει πολιτικά επικίνδυνη απόφαση, που να αντιστοιχεί στις αναγκαιότητες της περιόδου και κυρίως στην επικείμενη απόλυση χιλιάδων αναπληρωτών συναδέλφων, που όπως έγραφαν στα χαρτιά τους, αυτό θα αποτελούσε «αιτία πολέμου» για τον κλάδο. Γι αυτό και κάποιοι αντιπρόσωποί τους δε σήκωσαν καν το χέρι τους να ψηφίσουν την απόφαση.
Από την πλευρά μας, έχοντας συμμετάσχει και συνδιαμορφώσει την πρόταση των δεκαεφτά ανεξάρτητων αντιπροσώπων, στηρίξαμε και τιμήσαμε μέχρι τέλους τη συνάντησή μας αυτή μέσα στο συνέδριο γύρω από την ολοκληρωμένη πολιτικοσυνδικαλιστική εκτίμηση και την αγωνιστική πρόταση που κατατέθηκε. Είμαστε απόλυτα πεισμένοι πως ο Σεπτέμβρης μπορεί να γίνει πραγματικά πολιτικά επικίνδυνος για το μνημονιακό καθεστώς, αν οι ανάγκες και η οργή της μαχόμενης εκπαίδευσης για τα μέτρα που την πλήττουν, ξεπεράσουν στα σχολεία, στους δρόμους και στις Γ.Σ τα εμπόδια και τα όρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και συναντήσουν την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία που στενάζει, σε ένα μέτωπο αγώνα αντίστασης και ανατροπής. Για ένα τέτοιο ενωτικό Μέτωπο, δηλώνουμε παρόντες και παρούσες και τείνουμε ξανά το χέρι σε όλες τις δυνάμεις του κινήματος, σε όλους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, σε όλες και όλους τους συναδέλφους.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 14/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
