Υπάρχουν κι εργαζόμενοι δεύτερης διαλογής, όπως οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί, που – στη χώρα μας – δεν καλύπτουν τις, εξ ορισμού, έκτακτες ανάγκες των σχολείων αλλά πάγιες ανάγκες.
Ως ένας από αυτούς, τους εργαζόμενους – νομάδες επί χρόνια, κλήθηκα κάποιον Σεπτέμβρη να υπηρετήσω για ένα σχολικό έτος σε σχολείο ακριτικού νησιού, στην άκρη του ονειρικού – για τουρίστες και ντόπιους – Αιγαίου.
Όταν, καταμεσής της νύχτας, κατέβηκα από την μπουκαπόρτα του πλοίου με τα βαριά μπαγκάζια μου και το παμπάλαιο δίτροχό μου, ένοιωσα διφορούμενα συναισθήματα. Από τη μια, ένα νησί – όνειρο φωτισμένο από λάμπες κάθε είδους και μεγέθους. Από την άλλη, η ακούσια ξενιτιά μου. Ασίγαστη χαρμολύπη
Κατευθύνθηκα σ’ ένα σπίτι σε ύψωμα, όπου έμελλε να μείνω λίγες μέρες, για λόγους αδιάφορους ως προς το παρόν κείμενο. Σε λίγο και αφού γνωρίστηκα, στα γρήγορα και χωρίς τυπικότητες, με τον σπιτονοικοκύρη, βυθίστηκα – κατάκοπος καθώς ήμουν – σε βαθύ ύπνο. Δεν πρόλαβα καν να κοιτάξω τριγύρω το δωμάτιο και τον περιβάλλοντα χώρο. Άλλωστε – σε αντίθεση με το υπόλοιπο νησί – η τριγύρω περιοχή ήταν αρκετά σκοτεινή. Εκτός και αν τα σκοτάδια του νου μου είχαν σκεπάσει και αυτήν.
Το ξημέρωμα ήταν για μένα μια πρωτόγνωρη έκπληξη, μιας και, κοιτάζοντας από τον φεγγίτη του μπάνιου, αντίκρισα τον παράδεισο επί γης. Ένα νησί και μια θάλασσα σε τέτοιο χρωματικό, και όχι μονάχα, συνδυασμό που με άφησε άφωνο. Άλλωστε, σε ποιον θα μπορούσα να μιλήσω; Τη στιγμή εκείνη και για μήνες, θα ήμουν ουσιαστικά μόνος. Βγήκα βιαστικά σ’ ένα υπερυψωμένο μπαλκόνι, κρεμασμένο σχεδόν πάνω από το βαθυγάλανο σκηνικό. Η έκπληξή μου ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Είχα, επανειλημμένως, επισκεφτεί ελληνικά νησιά σε όλα τα πελάγη αλλά ποτέ κατά τη γαλήνια περίοδο του Φθινοπώρου. Η νηνεμία, η ομορφιά, το υποβλητικό του τοπίου που βρισκόταν, αυτό το πρωτότοκο πρωινό της ιδιότυπης εξορίας μου, εμπρός μου έμοιαζε σχεδόν μεταφυσικό.
Βίωσα πολλά πρωινά και νυχτιές ως ακρίτας μα ποτέ δε λησμόνησα εκείνο το πρώτο αναπάντεχο πρωινό. Ο αναπληρωτής εκπαιδευτικός σαν την αφεντιά μου, οφείλει να υιοθετήσει πλήθος ρόλων και μάλιστα με περίσσεια επιτυχία. Ενδεικτικά θ’ αναφέρω ρόλους όπως του «επαγγελματία» οδηγού, του έχοντος υποχρεώσεις μα όχι δικαιώματα, του καλούμενου να επιβιώσει με μισθό – όνειδος, του νεοσύλλεκτου, και μάλιστα ανά έτος, σε κάθε στρατόπεδο – σχολείο που τον στέλνουν να διδάξει / να επιβιώσει. Επιπλέον, ρόλους όπως ο μάγειρας, ο καθαριστής – ευτυχώς όχι ακόμη ο οδοκαθαριστής –, ο νοικάρης που οφείλει μονάχα να πληρώνει το ενοίκιο μην έχοντας αξίωση για ο,τιδήποτε, έστω στοιχειώδες, ο εξ αποστάσεως σύζυγος / πατέρας / γιός / συγγενής και η αρίθμηση δεν έχει τέλος. Άνθρωπος / εργαζόμενος Λερναία Ύδρα, που συχνά υποτάσσεται στο διαρκώς επαναλαμβανόμενο: «Πάψε … Έχεις τουλάχιστον δουλειά». Δουλεία ή δουλεία αναρωτήθηκα πολλάκις και, μάλιστα, χειρότερα από δουλεία, αφού - αρκετές σχολικές χρονιές - χρειάστηκε να πληρώσω ή και να δανειστώ προκειμένου να εργάζομαι. Όχι βεβαίως από τράπεζες. Αυτές, κατά τη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης, σώθηκαν αλλά δεν έσωσαν. Αλλά από συγγενείς και φίλους!
Γιατί τα γράφω όλα ετούτα; Ο καθένας, πλέον, έχει δυσανάλογα, για τις πλάτες του, προβλήματα. Ποιος περιμένω να ευαισθητοποιηθεί από το δικό μου πρόβλημα; Βεβαίως, εάν τα προβλήματα τ’ αντιμετωπίζαμε ως κοινά, θα βρισκόμασταν εγγύτερα στη λύση τους.
Επανέρχομαι, στο νησί, το Αιγαίο, την εξορία μου. Κάποιος είπε: «ό,τι δεν μπορείς ν’ αλλάξεις απόλαυσέ το». To ζήτημα είναι εάν αυτό που απολαμβάνεις είναι η ζωή σου.
Ακόμη και στον παράδεισο να σε στείλουν, εάν δεν ανήκεις εκεί, σύντομα θα νοιώσεις νοσταλγία και, στην πρώτη ευκαιρία, θα εξαφανιστείς. Λούης. Εκείνος, προφανώς, εξαφανίστηκε για το χρυσό μετάλλιο, εσύ για τη ζωή όπου ανήκεις και σου ανήκει.
Το παράδειγμα – καρκίνωμα του αναπληρωτή εκπαιδευτικού είναι ένα από πολλά αντίστοιχα παραδείγματα μιας χώρας που κυριολεκτικά «τρώει τα παιδιά της» Μιας χώρας που φημίζεται για την αναξιοκρατία της, για το απεχθές αλισβερίσι μεταξύ πολιτών και πολιτικών, για τη συνεργασία μεταξύ των εξουσιών στ’ όνομα ποικίλων συμφερόντων, για την καθοδήγηση της κοινής γνώμης από τα μίντια και τόσα άλλα ιδιαιτέρως αρνητικά …
Μετά από πολλά χρόνια που αναπλήρωνα τον εαυτό μου (!) καλύπτοντας όχι έκτακτες αλλά αρχικές ανάγκες των σχολείων, έφτασε σχεδόν η ημέρα του μόνιμου διορισμού μου. Θα ζήσω και θα εργαστώ, με αξιοπρεπέστερους όρους. Θα έχω και δικαιώματα, δε θ’ αλλάζω κάθε χρόνο σχολείο, αντιμετωπιζόμενος ως νεοσύλλεκτος, θα προπληρώνομαι, δε θα πληρώνομαι εκ των υστέρων όπως έως σήμερα, θα μπορώ να συνοδεύσω μια πολυήμερη εκδρομή χωρίς την παρουσία μόνιμου συναδέλφου και πολλές αράδες ακόμη πλεονεκτημάτων.
Μην ξεχάσω να υπογραμμίσω την θερινή παρουσία μου στον αγαπημένο ΟΑΕΔ, όπου κάθε καλοκαίρι - για τα 2/3 του εργασιακού μου βίου – καταλήγω, με αποτέλεσμα η πλειονότητα των υπαλλήλων του να είναι πλέον φίλοι μου, τουλάχιστον. Αφήνω, σκοπίμως, το ενδεχόμενο να κουμπαριάσω - στο μέλλον - με κάποιον από αυτούς. Δεν θα χρειαστεί πια να παρουσιάζομαι στον ΟΑΕΔ. Ποτέ ξανά… Υπήρξε η μεγαλύτερη από τις πληγές μου.
Ως μόνιμος, πλέον, εκπαιδευτικός, που δεν καταδέχτηκα να ζητήσω την παραμικρή εκδούλευση για να κατακτήσω τη συγκεκριμένη θέση, ένα πράγμα κυρίως και κάποιους ανθρώπους θα θυμάμαι.
Συγκεκριμένα, δε θα ξεχάσω εκείνον τον φεγγίτη προς τη μαγεία του ακριτικού Αιγαίου. Πλέον, κατανοώ γιατί εγώ και πλείστοι άλλοι αγαπήσαμε τον τεράστιο Ελύτη, τον ποιητή αυτού του πελάγους.
Θυμάμαι και ανθρώπους. Ας με συγχωρήσουν κάποιοι που μου διαφεύγουν. Άλλωστε, λιγοστή μνήμη μου άφησε η επί 15ετία αναπλήρωση!
Θα τελειώσω αναφέροντας θετικά παραδείγματα, γιατί υπήρξαν και αρνητικότατα. Μ’ εκείνους, εκείνες δε θ’ ασχοληθώ πλέον. Τους αφιερώνω την ηρεμία μου, μακριά τους.
Δε θα ξεχάσω, λοιπόν, κάποιους διευθυντές σχολείων που ορίζουν, πια, για εμένα τι εστί Άνθρωπος. Συναδέλφους της επαρχίας και των νησιών που φυλούν εκπαιδευτικές Θερμοπύλες και μου στάθηκαν σαν πραγματικοί φίλοι και, μάλιστα, παιδικοί. Δε θα ξεχάσω το φίλο και συνάδελφο που έφερε το αυτοκίνητό μου από πολύ μακριά, μονάχα γιατί του το ζήτησα. Όλους εκείνους που αδίκησα και δεν αντέδρασαν, γιατί κατανόησαν τη θλιβερή θέση και το τσαλαπατημένο δικαίωμά μου στον διορισμό και την αξιοπρέπεια.
Δε θα ξεχάσω κάποιον άγνωστο έως πρότινος σ’ εμένα, που με συγκράτησε από το να παραιτηθώ και να πουλήσω την προσπάθεια τόσων χρόνων. Δεν μπορώ να ξεχάσω συναδέλφους που οδηγούσαμε, μια ο ένας μια ο άλλος, ατέλειωτα χιλιόμετρα προς τον πετσοκομμένο επιούσιο. Κυρίως, αυτούς με τους οποίους μοιραστήκαμε ασυγκράτητα γέλια και γοερά δάκρυα. Φυσικά, δε θα ξεχάσω μαθητές μου που με σεβάστηκαν δίχως να προλάβω να τους σεβαστώ. Δεν θα ξεχάσω Ανθρώπους, ιδιαιτέρως μια Κυρία, που μου έδωσαν μερίδα από το φαγητό τους, δίχως ν΄ αναμένουν αντάλλαγμα. Δε θα ξεχάσω εκείνον τον μόνιμο συνάδελφο που, μ’ έξοδα του, μετακινήθηκε στην πρωτεύουσα για να διατρανώσει το Δίκαιο των αναπληρωτών, όταν – μάλιστα – κάποιοι από αυτούς – ακριβώς, τους αναπληρωτές - σφύριζαν αδιάφορα!
Δε θα ξεχάσω – τυχαία τα ονόματα – το Νίκο, τον Δημήτρη, τη Βίκυ, τον Τάσο, το Βασίλη, τη Μαρία, το Φώτη, …
Δε θα ξεχάσω και όσους με παρακολουθούσατε να στέλνω, σωρηδόν, επιστολές σε Υπουργούς και παρατρεχάμενους, προσδιορίζοντας και απαιτώντας το δίκιο μας, των χιλιάδων αναπληρωτών, που έστυβαν και πετούσαν σαν λεμονόκουπες στον κάδο της ανεργίας οι εκάστοτε κυβερνώντες. Και στη συνέχεια μου απευθύνατε έναν καλό λόγο.
Τέλος, πως μπορώ να ξεχάσω την οικογένειά μου και τις πληγές που τους άφησε η δυσανάλογη δική μου πληγή …;
* Θεόδωρος Πούλιας, ούτε αναπληρωτής ούτε μόνιμος.
Απλώς, φιλόλογος.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Εσείς γνωρίζετε τι σημαίνει «νείρομαι»;
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 24 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 24/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
