«Επάγγελμα: η ψυχή μου»
(Νίκος Καρούζος)
Παρασκευή μεσημέρι. Κλείνω το λάπτοπ και ευελπιστώ ότι θα αργήσω πολύ να το ξαναχρησιμοποιήσω ως "σχολική τάξη". Γνωρίζω βέβαια πόσο ουτοπική είναι αυτή η σκέψη, όταν η οργάνωση του κράτους μας είναι τόσο ελλιπής που δεν μπορεί να υποστηρίξει ανοιχτά σχολεία εν μέσω πανδημίας. Είναι πιο εύκολο να νομοθετείς τελικά στα χαρτιά παρά να βρίσκεις ρεαλιστικές λύσεις. Είναι λιγότερο κοστοβόρο να φτιάχνεις πλάνα για εξεταστικές από το να αντιμετωπίζεις με ασφάλεια τη λειτουργία ενός σχολείου.
Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι την επιστροφή σχολείο. Ναι, την επιθυμώ. Θέλω να είμαι στην τάξη, με τους μαθητές και τις μαθήτριες μου, να τους δω μετά από τρεις περίπου μήνες, αφού ως τώρα άκουγα μόνο φωνούλες ή έβλεπα λέξεις να σχηματίζονται στο chat. Χάσαμε επαφή. Αν και οι δυο πλευρές προσπαθήσαμε πολύ να διατηρήσουμε την "ψευδαίσθηση " μιας τάξης. Βάλαμε τα δυνατά μας σε αντίθεση με όσους και όσες παίρνουν αποφάσεις για εμάς. Βγήκαμε νικητές ή ηττημένοι;
Συχνά εμείς οι εκπαιδευτικοί αναγκαστήκαμε να παραμερίσουμε τις ενστάσεις μας, τους ενδοιασμούς μας για χάρη των παιδιών. Έτσι, προσπαθήσουμε να κρατήσουμε ισορροπίες-η ηθική συχνά συναντά εμπόδια απέναντι στην πραγματικότητα. Όταν έχεις να αποφασίσεις για άλλους, πρέπει να ζυγίσεις αν θα μετρήσει περισσότερο η αλήθειά σου ή η ανάγκη του άλλου. Κι αυτό ακριβώς το σημείο είναι που η κάθε κυβέρνηση βρίσκει ως αδύναμο και επιβάλλει κάθε δικό της άστοχο σχέδιο.
Είναι τώρα Σάββατο. Η αγωνία μου για τη Δευτέρα μεγάλη. Νιώθω λιγάκι σαν να μην ξέρω ποια είμαι. Δουλεύω στην εκπαίδευση. Μία εκπαίδευση που κάθε μέρα, με κάθε νέο νομοσχέδιο γίνεται πιο άγονη και στείρα. Οι κυβερνώντες δεν ακούν. Εξισώνουν το σχολείο με την οικονομική ανταλλαξιμότητα. Τα παιδιά είναι αριθμοί. Σε μία τάξη. Σε ένα χαρτί. Μαθαίνουν πώς η αξία τους μετριέται σε διαγωνίσματα, εξετάσεις, βαθμούς. Ένα δέκα είσαι μέσα. Με 9.9 μένεις απ' έξω. Έξω από τι; Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά να απαντήσει.
Τι σχολείο είμαστε πια; Πολύ φοβάμαι ότι τόση συσσωρευμένη ματαίωση δεν εμφανίζεται σε κανέναν άλλον χώρο. Παιδιά με ταλέντα, με όνειρα, με καρδιές που χτυπάνε τα μετατρέπουμε σε άδεια μπαλόνια. Με ένα φύσημα του ανέμου χάνουν το δρόμο τους. Με ένα τσίμπημα μένουν άδειο πλαστικό. Εμείς σβήνουμε τη φλόγα. Και μέσα σε αυτούς κι εγώ.
Είχα έναν μαθητή που τον αξιολόγησα με δεκατέσσερα. Ένιωσα παγωμένη. Όχι γιατί τον αδίκησα. Αυτό είναι αντικειμενικό σε όσα έκανε στα αρχαία. Στα υπόλοιπα μαθήματα είχε περίπου τον ίδιο βαθμό. Αυτός ο μαθητής που δεν ανήκει στους άριστους, θα φύγει από το σχολείο με μία ταμπέλα. Είναι ο ίδιος που όταν προετοιμάζαμε τη θεατρική μας παράσταση είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και έλαμπε στις πρόβες. Κάθε φορά προετοιμασμένος, συνεπής, συνεργάσιμος. Όμως, το σχολείο δεν δίνει τέτοιες ευκαιρίες, παρά μόνο ως πάρεργο, ως ατομική πρωτοβουλία. Και έτσι παιδιά με ταλέντο σε μουσική, υποκριτική, χορό, αθλητισμό, ζωγραφική, ποίηση, σχέδιο, με οικολογική συνείδηση, με ευαισθησίες φεύγουν από το σχολείο νιώθοντας ότι απέτυχαν. Το σχολείο δεν τους αναγνωρίζει τίποτε από όλο αυτά. Είναι μόνο ένας αριθμός.
Σάββατο βράδυ. Ετοιμάζω ένα μάθημα για την Α Λυκείου. Λογοτεχνία και συγκεκριμένα ποίηση. Αγαπώ την ποίηση και κάθε που ξεκινώ αυτήν την ενότητα χαίρομαι πολύ. Φέτος όμως έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία να αφήσω ελεύθερο τον εαυτό μου και τα παιδιά να μιλήσουμε με τους στίχους. Από την άλλη η τράπεζα θεμάτων και οι ερωτήσεις...Βρες την επανάληψη, τη μεταφορά...Παραδοσιακό ή μοντέρνο ποίημα; Και κάπου εκεί τελειώνει η ώρα καταπίνοντας τη φαντασία.
Διάβασα πρόσφατα ένα βιβλίο. Μία κοπέλα που χωρίς επίσημη εκπαίδευση έδωσε εξετάσεις, μπήκε στο Πανεπιστήμιο και μετά κατόρθωσε να κάνει διδακτορικό στο Κέμπριτζ. Πώς;
Έγραψε μια εργασία πολύ καλή και ο καθηγητής της την πρόσεξε ώστε να την παροτρύνει να συνεχίσει. Αναρωτιέμαι τη δική μου εμπειρία στο Πανεπιστήμιο. Πότε κάποιος καθηγητής ανέθεσε μια εργασία, να γράψουμε ένα δοκίμιο, να εκφράσουμε άποψη, να φερθούμε ως μελλοντικοί επιστήμονες; Ποτέ! Καμία ευκαιρία δεν μας δόθηκε να αναπτύξουμε ιδέες, απόψεις, επιστημονικό λόγο. Μόνο εξετάσεις και παπαγαλία. Μόνοι μας αν τα καταφέρουμε ίσως ακολουθήσουμε έναν άλλο δρόμο στην πορεία. Θυμάμαι μόνο έναν καθηγητή. Μάς είχε αναθέσει πολλά λογοτεχνικά βιβλία και μελέτες περί αυτών να διαβάσουμε ως ύλη, στις εξετάσεις όμως το ερώτημα ήταν να γράψουμε ένα δοκίμιο για ένα από αυτά τα βιβλία. Είχα νιώσει μεγάλη χαρά! Μα ήταν η εξαίρεση. Ο κανόνας οδηγεί τους φοιτητές και τις φοιτήτριες σε μια μέθοδο αναμασήματος της ύλης που μετά την ίδια μέθοδο θα εφαρμόσει ο μελλοντικός καθηγητής/τρια στην τάξη του. Και αυτό θεωρείται ότι είναι εκπαίδευση.
Η άγονη αναπαραγωγή ιδεών, χωρίς τη δική σου οπτική ή την κριτική έστω αποτίμηση τους.
Τελειώνει η μέρα. Αύριο Κυριακή. Θα ανασυνταχθώ για να φορέσω την αισιοδοξία που θα με οδηγήσει τη Δευτέρα σχολείο. Και ξέρω πως αυτή την αισιοδοξία θα μου την δώσουν τα παιδιά. Η Ντανιέλλα, η Ισμήνη, η Μύριαμ, ο Αρσένης, η Σπύλια, η Δήμητρα, η Ιωάννα, ο Γιώργος και τόσα πολλά άλλα παιδιά. Για αυτά θα ξυπνήσω με χαρά και θα βάλω τα δυνατά μου. Για αυτά και για ένα μέλλον που θα ελπίζω να το αλλάξουν.
Κλείνω με Έμιλυ Ντίκινσον, «Υπάρχει ένας άλλος ουρανός»
«Υπάρχει ένας άλλος ουρανός
πάντα γαλήνιος και δίκαιος
και υπάρχει μια άλλη λιακάδα
κι ας είναι σκοτάδι εκεί˙
μη σκέφτεσαι τα μαραμένα δάση, Ώστιν
μη σκέφτεσαι τα σιωπηλά λιβάδια˙
εδώ είναι ένα μικρό δάσος
τα φύλλα του είναι πάντα πράσινα
εδώ είναι ένας ολοφώτεινος κήπος
που δεν γνωρίζει ποτέ παγετό˙
ανάμεσα στα ζωηρά λουλούδια του
ακούω τον βόμβο των μελισσών!
Έλα στον κήπο μου, αδελφέ μου, έλα»
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Σχολεία: Αλλάζουν οι ώρες αποχώρησης των μαθητών
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 24 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 24/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
