Alfavita Newsroom Το είχα πρωτοακούσει το 2012 από το στόμα του Ευάγγελου Βενιζέλου. Ήταν τότε όταν, εν μέσω κρίσης, είχε αυτοκτονήσει ένας ηλικιωμένος στο Σύνταγμα αφήνοντας σημείωμα στο οποίο εξηγούσε ότι οδηγήθηκε στην αυτοκτονία λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε. Ενώ λοιπόν όλοι οι πολίτικοι προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι το περιστατικό δεν είχε καμία σχέση με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, ο Ευάγγελος Βενιζέλος δήλωσε ότι η αυτοκτονία του ηλικιωμένου ήταν απλά μια «υπαρξιακή επιλογή»! Από τότε πολλές συζητήσεις έγιναν σχετικά με το περιβόητο «δικαίωμα στην αυτοδιάθεση» , το δικαίωμα σε έναν «αξιοπρεπή θάνατο» κτλ, μέχρι που φέτος, το 2020, η Κυβέρνηση της Ολλανδίας πρότεινε να ψηφιστεί νόμος ο οποίος θα νομιμοποιεί το «χάπι αυτοκτονίας» για άτομα άνω των 70 ετών που είναι «κουρασμένα από την ζωή».
Τι σημαίνει όμως άραγε «κουρασμένος από τη ζωή»; «Κουρασμένος από τη ζωή» μπορεί να είναι και ένας άνθρωπος που βρίσκεται στα τελευταία στάδια ανίατης ασθένειας, δηλαδή σε ιατρικά μη αναστρέψιμη κατάσταση, αλλά μπορεί να είναι και κάποιος άνεργος, χαμηλόμισθος ή χαμηλοσυνταξιούχος που με το εισόδημά του δε μπορεί να ικανοποιήσει ούτε τις βασικές του ανάγκες. Προφανώς το «χάπι αυτοκτονίας» δεν προορίζεται για την πρώτη κατηγορία, δηλαδή για τους νοσούντες από ανίατη ασθένεια, αφού στην Ολλανδία, στην οποία και προωθείται το επίμαχο νομοσχέδιο, υπάρχει ήδη, εδώ και χρόνια, η επιλογή και της ενεργητικής και της παθητικής, ευθανασίας! Για ποιους λοιπόν προορίζεται το «χάπι της αυτοκτονίας»; Προφανώς για άλλους «κουρασμένους»… οι οποίοι βέβαια με τον καιρό δεν θα είναι μόνο οι πάνω των 70, αφού θα είναι μια παράλογη «αδικία» ο 65αρης «κουρασμένος» να πρέπει να περιμένει 5 χρόνια για να πάρει το χαπάκι του, ενώ ο 70αρης «κουρασμένος» να το έχει διαθέσιμο ανά πάσα στιγμή!
Ποιοι είναι όμως οι άλλοι «κουρασμένοι» για τους οποίους προορίζεται το χάπι; και πότε η αυτοκτονία παύει να είναι μια «υπαρξιακή επιλογή» και μετατρέπεται σε επιβεβλημένη/υποχρεωτική επιλογή;
Ας αφήσουμε την Ολλανδία και ας το δούμε πιο γενικά. Όλοι μας, έκτος ίσως από τους πολύ θρησκευόμενους που θεωρούν την αυτοκτονία αμαρτία, θα λυπηθούμε όταν κάποιος καρκινοπαθής, σε τελικό στάδιο, θελήσει να θέσει τέρμα στη ζωή του, αλλά προφανώς και θα κατανοήσουμε αυτήν του την υπαρξιακή επιλογή. Μπροστά στον συνάνθρωπο που υποφέρει, και δεν έχει άλλη επιλογή έκτος από το να συνεχίσει να υποφέρει, όλοι θα σκύψουμε το κεφάλι με κατανόηση. Θα σκεφτούμε όμως το ίδιο όταν ένας άνεργος και ανασφάλιστος συμπολίτης μας αποφασίσει να δώσει τέρμα στη ζωή του λόγω της «κούρασης» που του προξενούν οι οικονομικές δυσκολίες που βιώνει; Θα ονομάσουμε την πράξη του «υπαρξιακή επιλογή»; Θα ονομάσουμε «δικαίωμα στην αυτοδιάθεση» το απονενοημένο διάβημα του χαμηλοσυνταξιούχου που του κόπηκε η σύνταξη ή του εργαζόμενου που ο μεγαλοξενοδόχος τον έχει απλήρωτο 3 μήνες; Όχι βέβαια! Γιατί στην πρώτη περίπτωση, αυτή του καρκινοπαθή, εξαντλήθηκε κάθε διαθέσιμο μέσο που έχει στη διάθεση της η ανθρωπότητα για να ανακουφίσει τον «κουρασμένο», ενώ στις υπόλοιπες όχι!
Προφανώς λοιπόν σε περιπτώσεις που η επιστήμη δεν έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε να «ανακουφίσει», να «ξεκουράσει» και να γιατρέψει κάποιον που υποφέρει, η ευθανασία είναι όντως μια υπαρξιακή επιλογή . Από την άλλη όμως υπάρχουν και άλλες καταστάσεις, κοινωνικά και πολιτικά «διαμορφούμενες», οι οποίες μπορεί να «κουράσουν», σε σημείο απόγνωσης, αυτούς που τις βιώνουν όπως η ανεργία η φτώχεια, και η κοινωνική και οικονομική απομόνωση, και οι οποίες βέβαια θα μπορούσαν να «γιατρευτούν», χωρίς την ανάγκη ευθανασίας, αφού είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών που ακολουθούνται. Η ελεύθερη διακίνηση «χαπιών αυτοκτονίας» για τους «κουρασμένους», με τις ευλογίες του Κράτους, είναι προφανές ότι έρχεται σαν θεσμοθετημένο «αντίβαρο» στην «κούραση» που δημιουργεί η στρατηγική επιλογή αποσάθρωσης του Κοινωνικού Κράτους, και η εφαρμογή αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων, που όλο και πιο έντονα αποφασίζουν και υλοποιούν οι Κυβερνήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, σε κάθε σοβαρό κράτος θα μπορούσε πολύ εύκολα να υπάρχει (και ήδη υπάρχει σε πολλές χώρες) η επιλογή της «υποβοηθούμενης αυτοκτονίας» για τους πάσχοντες από ανίατες ασθένειες μέσα από σοβαρές θεσμοθετημένες διαδικασίες. Το «χάπι αυτοκτονίας» όμως δεν αφόρα τις ανίατες, αλλά στις ιάσιμες περιπτώσεις «κούρασης», που το ίδιο το Κράτος επιλέγει να τις αφήνει «ανίατες», αφού είναι πλέον ιδεολογική και πολίτικη επιλογή των Κρατών και των Κυβερνήσεων να ωθήσουν τον «κουρασμένο», τον άνεργο, τον ανασφάλιστο και τον χαμηλόμισθο στην μεταθανάτια «ξεκούραση», δίνοντάς του ελεύθερα το χάπι του, από το να φορολογήσουν τους έχοντες και να δημιουργήσουν ένα Κράτος Πρόνοιας για να τον «ξεκουράσουν» εν ζωή.
Με κάλυψη λοιπόν το μεταμοντέρνο αφήγημα της «αυτοδιάθεσης», και την «φιλελεύθερη» σοφιστεία της αυτοκτονίας σαν «υπαρξιακή επιλογή», μπορεί όποιος δεν αντέχει άλλο τη ζωή του να παίρνει το χαπάκι του και να μας «αδειάζει τη γωνία», αφού το συγκεκριμένο αυτονόητο δικαίωμα, στη λύτρωση από ανίατη ασθένεια, «θεωρητικοποίεται», ντύνεται με ένα περιτύλιγα «φιλελεύθερης» προοδευτικότητας, και «καθολικοποιειται»/επεκτείνεται στους «κουρασμένους» γενικά και αόριστα, αδιαφορώντας, εσκεμμένα, για το τι προκαλεί αυτήν την «κούραση», και αν η «αιτία» της «κούρασης» είναι «ιάσιμη» ή όχι. Στα χρόνια της Κρίσης όμως δεν αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες γενικά, ούτε αυτές των «κουρασμένων» από ανίατες ασθένειες συγκεκριμένα, αλλά αυτές των οικονομικά ασθενέστερων.. και δεν αυξήθηκαν βέβαια γιατί ψηφίστηκε κάποιος νόμος που «απελευθέρωσε» τα «χάπια ευθανασίας» και όλοι έτρεξαν χοροπηδώντας στα φαρμακεία γιατί νικήθηκε ο «κακός» «κρατισμός» που τα απαγόρευε, αλλά λόγω του κοινωνικοοικονομικού πλαισίου που δημιουργήθηκε από τις συγκεκριμένες πολιτικές που εφαρμόστηκαν. Στα χρόνια της Κρίσης δεν αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες γενικά, αλλά αυτές λόγω οικονομικών προβλημάτων.. και δεν αυξήθηκαν γιατί αυξήθηκε ο αριθμός των ανθρώπων που ασπάστηκε τον «φιλελευθερισμό», και θέλησε να κάνει χρήση του «δικαιώματος του στην αυτοδιάθεση», αλλά γιατί κόπηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις, και αυξήθηκε η ανεργία και η λιτότητα. Ακόμα όμως και οι ψυχικά νοσούντες δεν αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν επειδή διάβασαν τις «φιλελεύθερες» σοφιστείες του Χάγιεκ και του Φρίντμαν, αλλά επειδή στη κατάσταση που είναι, ή που βρέθηκαν, δεν υπήρξε κανένα ολοκληρωμένο δημόσιο σύστημα ψυχικής υγείας που να τους προσφέρει δωρεάν την κατάλληλη υποστήριξη για να συνεχίσουν να ζουν.
Για «δικαίωμα στη αυτοκτονία» λοιπόν μπορούμε να μιλάμε μόνο όταν το Κράτος έχει κάνει τα μέγιστα για να υποστηρίξει όποιον, και για οποιαδήποτε λόγο, έχει κουραστεί από τη ζωή. Την περίοδο αυτή όμως, που η φτώχεια, αυξάνεται, που η ανισοκατανομή του πλούτου μεγαλώνει, που το Κράτος πρόνοιας υποχωρεί, και που το ασφαλιστικό σύστημα αποσαθρώνεται, δεν μπορούμε να μιλάμε για «δικαίωμα στην αυτοκτονία», αλλά για εξαναγκασμό! Με την νομιμοποίηση του «χαπιού αυτοκτονίας» περνάμε πλέον και επίσημα στην εποχή στη οποία η αποστολή του Κράτους θα είναι, όχι πως θα βοηθήσει τους ανθρώπους να ζήσουν, αλλά να πεθάνουν. Περνάμε σε μια εποχή στην οποία χαπακωμένα πτώματα «κουρασμένων» θα βρίσκονται στους δρόμους και στα πεζοδρόμια με τις ευλογίες του Κράτους, ενός Κράτους τόσο «φιλελεύθερου» που τα ανθρώπινα κουφάρια, νηστικά από φαγητό, αλλά χορτάτα από «ελευθερία», θα μπαίνουν στα φαρμακεία για να πάρουν το χαπάκι τους, που το ίδιο το Κράτος τους «κλείνει το μάτι» να το πάρουν.
Όμως, όσο πιο πολλά χάπια θα παίρνουν οι «κουρασμένοι» και οι εξαθλιωμένοι, τόσο πιο πολύ θα χαίρονται οι «ξεκούραστοι». Όσο πιο πολύ «παραιτούνται» από τις διεκδικήσεις τους οι «κουρασμένοι» τόσο οι «ξεκούραστοι» θα βουλιάζουν ανενόχλητοι την ραστώνη τους. Όσοι πιο πολλοί κουρασμένοι «φεύγουν από τη μέση», τόσο οι λίγοι, οι «ακόπιαστοι», θα παραιτούνται από τις ευθύνες τους απέναντι στους «κουρασμένους». Εγώ λοιπόν προτείνω τα χάπια να τα πάρουν οι «ξεκούραστοι»..Οι ηλικιωμένοι, οι χαμηλόμισθοι και οι άνεργοι δεν έχουν ανάγκη από "χάπια αυτοκτονίας" για να δραπετεύσουν από την όλο και πιο δύσκολη κοινωνική και οικονομική κατάσταση που δημιουργούν οι πολιτικές της λιτότητας και της ανέχειας. Έχουν ανάγκη να διεκδικήσουν ένα τέτοιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα που θα τους προστατεύει, και που θα δημιουργεί ένα τέτοιο πλαίσιο στο οποίο η αυτοκτονία δε θα τους περνάει καν από το μυαλό σαν επιλογή, και αν τους περάσει θα είναι εκεί να τους στηρίξει. Ένα σύστημα στο οποίο οι σημερινοί «κουρασμένοι» θα ξεκουραστούν, και οι σημερινοί «ξεκούραστοι» και οι Κυβερνήσεις που τους στηρίζουν, θα «παίρνουν τα χάπια τους»… με τις χούφτες…
* Αιρετός με την ΑΣΕ στο ΠΥΣΔΕ Κέρκυρας
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Σχολεία: Αλλάζουν οι ώρες αποχώρησης των μαθητών
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 24 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 24/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
