Alfavita Newsroom Αυτοί που ξεκίνησαν με όνειρα κι ελπίδες την υπηρεσία τους στην εκπαίδευση και του δύσκολου δρόμου της διδασκαλίας στην τάξη- στρατιώτες στην πρώτη γραμμή-, δεν φαντάζονταν ότι εκτός των άλλων αφάνταστων δυσκολιών, θα έφτανε μια ώρα που πραγματικά θα φοβούνταν, θα έτρεμαν να την σκεφτούν, θα την απεύχονταν, θα προσπαθούσαν να την κρατήσουν όσο πιο μακριά γίνεται, ότι αυτή που άλλοτε θα ήταν η ώρα της χαράς γινόταν τώρα η ώρα της τιμωρίας: Η ώρα της σύνταξης.
Συνήθως οι εργαζόμενοι σε «αρμονικούς» εργασιακά καιρούς – αν μπορούμε να πούμε ότι υπήρξαν τέτοιοι μέσα στην ιστορία- περιμένουν την σύνταξη με κάποιο είδος λαχτάρας και χαράς να ξεκουράσουν σώμα και πνεύμα από την κούραση της δουλειάς, το καθημερινό άγχος και την αγωνία, να ζήσουν γαλήνια και με αξιοπρέπεια τα τελευταία χρόνια της ζωής τους, ακόμη και να χαρούν ό, τι ο εργασιακός βίος τους στέρησε: τον χρόνο που είναι γνωστό ότι είναι «η πιο πολύτιμη ύλη της ιστορίας», να τον κάνουν δικό τους να τον αξιοποιήσουν, να τον σπαταλήσουν για πρώτη φορά στη δύσκολη ζωή τους αν θέλουν, όμως αλλοίμονο! Δεν είναι δυνατόν λογικές σκέψεις να ευδοκιμήσουν και πολύ περισσότερο να γίνουν πράξεις σε παράλογους καιρούς!
Από οποιοδήποτε πολιτικό παράθυρο να ατενίσει κανείς τα πράγματα δεν μπορεί παρά να δει την σκληρή πραγματικότητα – εκτός αν εσκεμμένα εθελοτυφλεί: Ο κόσμος της εργασίας διώκεται σκληρά: αντεργατικοί νόμοι, περικοπές μισθών, απλήρωτη εργασία, εργασιακά δικαιώματα τσακισμένα και βέβαια οι συνταξιούχοι ακούνε να τους λένε από παντού τα πολιτικά χείλη -αλλά και όλες οι νομοθεσίες των τελευταίων χρόνων-, ότι δεν χρειάζονται, είναι ανεπιθύμητοι , περιττοί, περίπου ή σαφέστατα βάρος για την κοινωνία. (Όχι βέβαια όλοι, έχουμε κι εδώ διαχωρισμούς και διακρίσεις όταν πρόκειται για ημέτερους, για τα παιδιά της εξουσίας - ας ψάξουμε ποιοι εν καιρώ κρίσης ανακοινώθηκε πρόσφατα ότι θα πάρουν αναδρομικά επιστροφή συντάξεων από το ΄12!).
Πώς τους το λένε; Με πάμπολλους τρόπους και κυρίως με τις κάθε τόσο αντεργατικές και φυσικά αντισυνταξιοδοτικές νομοθεσίες τους, αλλά και απευθείας όπως: «Ζείτε πολύ δεν συμφέρετε το κράτος» (Λοβέρδος, Σπράος παλιότερα κ.λ.π) κ. α τέτοια αντιανθρώπινα και απαράδεκτα.
Από τους νόμους Ρέππα για το ασφαλιστικό ακόμη, έγινε φανερή η προσπάθεια της τότε κυβέρνησης Σημίτη να αγγίξει το ασφαλιστικό με τις εκσυγχρονιστικά χέρια της και να μειώσει τις συντάξεις. Για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση κατέβηκε στους δρόμους για το συνταξιοδοτικό τότε μια εντυπωσιακή διαδήλωση από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην πρωτεύουσα και άλλους τόσους σε όλη τη χώρα. Δεν είχε όμως συνέχεια η αντίσταση και το πρώτο γερό χτύπημα στις συντάξεις έγινε – θα φαινόταν μελλοντικά. Η ίδια κυβέρνηση ήταν που παρακινούσε τότε τους πολίτες να παίξουν τα δικά τους αποθεματικά , ότι, είχαν και δεν είχαν στο χρηματιστήριο που δια στόματος υπουργού οικονομικών θα έφτανε «8.000 μονάδες» οπωσδήποτε! -Ούτε του Λονδίνου και της νέας Υόρκης- και οι ίδιοι βέβαια προχώρησαν όπως είναι γνωστό ανενδοίαστα στο να τζογάρουν τα αποθεματικά των Ταμείων που ανάμεσά τους υπήρχαν πολλά πλούσια και εύρωστα και φυσικά να τα χάσουν όπως κλαίγονταν μετά. Κι οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι; Έβλεπαν με βλέμμα κενό τους κόπους δεκάδων χρόνων κι εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων να εξανεμίζονται και το μέλλον τους οικτρό, αλλά πάντα ήλπιζαν, δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι είναι έτσι.
Ακολούθησαν οι νόμοι Πετραλιά και χρόνια σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, χρόνια που προσπάθησαν να μας πείσουν ότι το αλληλέγγυο ασφαλιστικό σύστημα που ο ένας βοηθά στην ασφάλεια και τη σύνταξη του άλλου, δεν είναι καλό, καλό είναι να βλέπεις τον άλλον εργαζόμενο σαν αντίπαλο , να προσπαθείς να σωθείς μόνος σου και φυσικά να ασφαλίζεσαι μόνος σου και να πάρεις σύνταξη μόνος στις ιδιωτικές ασφαλιστικές που μας τις εκθείαζαν και τις διαφήμιζαν ως μονόδρομο και σαν θεούς κι ότι η παλιοσύνταξη από το κράτος δεν έχει αξία, μέχρι που μεγάλες ιδιωτικές ασφαλιστικές βούλιαξαν, τα χρήματα των ασφαλισμένων καταληστευτήκαν, ακόμα ο κόσμος βρίσκεται στα δικαστήρια κι άκρη δεν βγάζουν και σταμάτησε προσωρινά τουλάχιστον αυτό το παραμύθι γιατί όλο και το ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα όταν τους το επιτρέπουν οι καιροί ή κάνουν αυτοί τους καιρούς να το επιτρέπουν. Φτάσαμε στο 2012 και στο λεγόμενο PSI την «επιτυχία» του Βενιζέλου που πάλι μέσα σε μια νύχτα «κουρεύτηκαν» ότι αποθεματικά είχαν ξανασυγκεντρώσει τα ασφαλιστικά Ταμεία των κλάδων. Και σήμερα τι γίνεται;
Αντί να προσμένουμε την αναγνώριση των κόπων μας ύστερα από δεκαετίες προσφοράς μέσα στις αίθουσες, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου μετράμε τα χρόνια και τις μέρες μέχρι τη στιγμή που το κράτος θα μας πετάξει εκτός του εργατικού δυναμικού με μια σύνταξη πείνας σωστό φιλοδώρημα.
Οι μνημονιακές περικοπές που έγιναν απανωτά σε συντάξεις τα τελευταία χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις οδήγησαν στη φτώχεια χιλιάδες ήδη συνταξιούχους και σε κατάσταση απελπισίας όλους εμάς τους μελλοντικούς συνταξιούχους που βλέπουμε πλέον ότι η συνταξιοδότηση από αξιοπρεπής ανάπαυση εξισώθηκε με πέταγμα στον Καιάδα.
Μέσα στη γενικότερη ανασφάλεια που προκαλεί η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών και η κατάργηση κατακτημένων εργασιακών δικαιωμάτων το πρόσθετο άγχος που μας προκαλεί η επικείμενη συνταξιοδότηση βαραίνει ακόμα περισσότερο στο ήδη βαρύ κλίμα που επικρατεί στις περισσότερες σχολικές αίθουσες.
Μέσα σε ένα σχολείο υποχρηματοδοτούμενο, υποστελεχωμένο κάτω από νομοθεσίες και πολιτικές που αλλάζουν κάθε τόσο και που όλες τους όμως τα τελευταία χρόνια έχουν σαν αποτέλεσμα την απαξίωση του παιδαγωγικού και ανθρωπιστικού του ρόλου, ο δάσκαλος κάνει ό, τι μπορεί για να ανταποκριθεί στο έργο του που δεν χαίρει όμως κοινωνικής εκτίμησης όπως και η ίδια η αξία της γνώσης. Η αίσθηση της ματαιότητας και της παραίτησης δεν μπορεί παρά να γίνει πιο έντονη και αισθητή όταν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί εργάζονται με αυτό το ψυχολογικό βάρος να τους πλακώνει.
Η κακοδαιμονία του σημερινού σχολείου δεν οφείλεται στους αμελείς μαθητές και τους «μη άξιους» καθηγητές όπως συχνά εκφράζεται η κοινή γνώμη. Το σχολειό είναι αποκλειστικά θύμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που ακολουθούνται όλα τα τελευταία χρόνια. Αυτές οι πολιτικές, εκτός των άλλων προτύπων και «αξιών» που προσπαθούν να προωθήσουν στις κοινωνίες όπως είναι η κατάρτιση και όχι η μόρφωση και η γνώση , το μέρος και όχι το όλον , το σχολείο της αγορά και η σύνδεσή του με συγκεκριμένα επαγγέλματα που οι ίδιοι καθοδηγούν την ύπαρξη ή την εξαφάνισή τους από την «αγορά», ολοκάθαρα κι επαναλαμβανόμενα επαναφέρουν ξανά και ξανά τους νόμους που οι εκπαιδευτικοί με την αντίστασή τους ματαιώνουν (από τον 2525 του Αρσένη μέχρι σήμερα να δούμε πόσες φορές επανήλθαν), προσπαθούν κάθε τόσο να συρρικνώσουν την ύπαρξη του σχολείου, να ακολουθήσουν τις επιταγές του ΟΟΣΑ, να περάσουν την ευθύνη αλλά και τα έξοδά του στους Δήμους με ότι συνεπάγεται αυτό για την σχολική κοινότητα.
Γιατί βέβαια μαζί με αυτό θύμα γίνεται και η σχολική κοινότητα, μαθητές καθηγητές και γονείς. Και όσον αφορά εμάς τους εκπαιδευτικούς αυτό μεταφράζεται σε μια τιτάνια προσπάθεια που πρέπει να καταβάλουμε για να μπορούμε να σταθούμε στην τάξη και να επιτελέσουμε το ρόλο μας, απέναντι στα προβλήματα που καθημερινά ανακύπτουν αλλά και απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, μαζεύοντας το κουράγιο μας για να σταθούμε στα πόδια μας για εμάς αλλά πρωτίστως για τα παιδιά που έχουμε στα χέρια μας. Για να μπορούμε να είμαστε παιδαγωγοί και να οδηγούμε τους μαθητές μας στα μονοπάτια της γνώσης και των ανθρωπιστικών αξιών. Για να παραμείνει το σχολείο ανοιχτό και προσβάσιμο σε όλους. Αλλά όχι μόνον αυτό. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλά περισσότερα:
Βαλλόμεθα πανταχόθεν καθημερινά και γινόμαστε υπόλογοι για όλα τα λάθη άλλων αφού το σχολείο είναι καθρέφτης της κοινωνικής πραγματικότητας που λειτουργώντας με την βαρβαρότητα που λειτουργεί περιμένει από τον εκπαιδευτικό να γιατρέψει τις πληγές της, να αποκαταστήσει τα πράγματα μέσα στο χώρο του σχολείου ως θαυματοποιός. Αλλά δεν σταματούν εκεί οι αξιώσεις από τον δύσμοιρο εκπαιδευτικό. Πρέπει να βάλει και πλάτη στην προσπάθεια της ανόρθωσης της εθνικής οικονομίας κι όσα έκλεψαν και σπατάλησαν άλλοι να τα επανορθώσει και αυτός όπως κι οι άλλοι εργαζόμενοι με θυσίες και περικοπές από τον πενιχρό μισθό του.
Μέσα στην αίθουσα χαμένος προσπαθώντας να αναστυλώσει και να αποκαταστήσει τις καταρρακωμένες κοινωνικές αξίες, να δώσει στα παιδιά γνώσεις και θεμέλια ζωής που δεν θα βρουν ούτε στα media ούτε στον βίαιο κόσμο του ανταγωνισμού και του ατομικισμού, έχει να αντιμετωπίσει το δύσκολο εργασιακό παρών του, την επικρεμάμενη δήθεν αξιολόγηση που ξεπροβάλλει κάθε τόσο σαν σαλιγκάρι στη βροχή και που σκοπό έχει- λέει ο κάθε εντεταλμένος υπουργός- να βγάλει στην επιφάνεια τους καλύτερους και να βάλει στη θέση τους , -μάλλον να βγάλει απ΄ τη θέση τους τους χειρότερους! Ψέμα, τεράστιο ψέμα! Το έχουμε ξαναδεί το έργο όπου εφαρμόστηκε αυτού του είδους η αξιολόγηση, που σχολεία έκλεισαν, οι εκπαιδευτικοί καλοί και «κακοί» απολύθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, ο μαθητικός πληθυσμός μειώθηκε θεαματικά, η δημόσια παιδεία για όλους έγινε παρελθόν, η γνώση περιορίστηκε στην τεχνοκρατία και τον επαγγελματισμό, ο ανθρωπιστικός ρόλος του σχολείου εγκαταλείφτηκε, οι εναπομείναντες εκπαιδευτικοί έγιναν έρμαια των Δημάρχων και των ιδιωτών! Ωραίο σχολείο για πρότυπο. Δεν πάει δε πολύς καιρός (νόμοι του 2013) που ζήσαμε τα παράδοξα στο πετσί μας όταν σε μια νύχτα απολύθηκαν 2000 συνάδελφοί μας μόνιμοι- κι είναι αδαείς τουλάχιστον όσοι μιλάνε για ειδικότητες και δεν βλέπουν την συνολική επίθεση- κι επίσης την παγκόσμια πρωτοτυπία της αδικίας να απολύεται ο εκπαιδευτικός με μια καταγγελία από τον οποιοδήποτε κακοήθη.
Όμηρος τέτοιων άμεσων και χωρίς περιστροφές εκβιασμών, ανασφαλής και ανασφάλιστος -αφού ούτε στο γιατρό δεν μπορεί να πάει- δεν τον δέχονται οι περισσότερες ειδικότητες με το βιβλιάριο ΕΟΠΥ -πρέπει να πληρώσει, ο εκπαιδευτικός, τί ψυχολογία να έχει, από πού να βρει κουράγιο να συνεχίσει; Να σκεφτεί την έξοδο και την σύνταξη; Και σε αυτό δεν του αφήνουν αναπαμό: Μία, μία τα τελευταία χρόνια οι ελπίδες του σβήνουν, ένα ένα τα κατοστάρικά από τη σύνταξη μειώθηκαν και πάμε όλο και πιο κάτω. Που θα φτάσουμε; Μόνο να δούμε ότι ένας εκπαιδευτικός που παίρνει σήμερα μεικτά 1800 ευρώ βγαίνοντας στη σύνταξη θα παίρνει την άλλη μέρα στο χέρι σ 800 που με τις μνημονιακές πολιτικές και νομοθεσίες φαίνεται ξεκάθαρα ότι θα κατρακυλήσει κι από εκεί, τι να ελπίζει; Ότι θα φτάσει στην εθνική σύνταξη των 380 ευρώ; Αυτή η σκέψη κάνει τον κάθε εκπαιδευτικό να αποζητά εσαεί εργασία μήπως και καλύψει τις βιοτικές του ανάγκες γιατί αν περιμένει από τη σύνταξη δεν πρόκειται να συμβεί αυτό. Αλλά ως πότε μπορεί να εργάζεται ο άνθρωπος; Ως πότε μπορεί να εργάζεται ο δάσκαλος; Και τα απαράδεκτα 67 που του έβαλαν με τους τελευταίους νόμους είναι εξωπραγματικά.
Μπορεί η σοφία να συσσωρεύεται στα γηρατειά αλλά χρειάζεται και η νιότη και η δύναμη και η υγεία για να σταθεί στην τάξη και να επιτελέσει το δύσκολο έργο του δάσκαλου. Αυτό δεν το γνωρίζουν οι νομοθετούντες; Το γνωρίζουν αλλά αδιαφορούν. Αδιαφορούν αν θα τρέμουν τα πόδια μας να σταθούμε μπροστά στους νεαρούς μαθητές μας, αδιαφορούν αν θα μπορούμε να ανεβοκατέβουμε τις σκάλες τους σχολείου, αδιαφορούν αν θα πέσουμε εκεί μπροστά στα μάτια τους άρρωστοι και δυστυχείς να πεθάνουμε, αδιαφορούν αν μετά από τόσα χρόνια δουλειάς δεν θα μας φτάνουν τα χρήματα να πάρουμε τα φάρμακά μας, αδιαφορούν αν αντί να ξεκουραστούμε, όχι με μεγαλεία και σπατάλες αλλά απλά σαν άνθρωποι, θα μετράμε τα ψιλά μας για να αγοράσουμε την αξιοπρέπεια μας που κάθε μέρα γίνεται ακριβότερη.
Με αυτή την ψυχολογία παίρνουμε τον μισθό μας με αυτή την ψυχολογία περιμένουμε την σύνταξή μας, με αυτή την ψυχολογία φωνάζουμε –όσοι το φωνάζουμε και δε παρασυρθήκαμε ακόμη από τις σειρήνες ή δεν το μάθαμε ποτέ: Θα παραμείνουμε άνθρωποι και δάσκαλοι! Θα κάνουμε το καθήκον μας.
Αυτό το εξαιρετικά δύσκολο καθήκον που καλούμαστε να επιτελέσουμε σε συνθήκες όλο και πιο αντίξοες. Και το καθήκον αυτό είναι μεγάλο , είναι η ευθύνη μας να διαμορφώσουμε νέους ανθρωπιστές, αλληλέγγυους πολίτες κόντρα στην απογοήτευση και την παραίτηση που θρέφουν τον ατομισμό, τη μισαλλοδοξία, τον εθνικισμό και το φασισμό.
Και δεν είμαστε μόνοι μας δεν πρέπει να ΄μαστε μόνοι μας, να αποκοπούμε από τους άλλους εργαζόμενους Όχι!
Για να σταθούμε κι εμείς στα πόδια μας ξεπερνώντας την κατάθλιψη στην οποία μας ρίχνουν, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που έχουμε όταν δρούμε συλλογικά. Όταν αντιστεκόμαστε σε κάθε αυθαιρεσία μικρή ή μεγάλη που συναντάμε. Έτσι παίρνουμε κουράγιο για το επόμενο, μεγαλύτερο βήμα, για τον επόμενο πιο γενικό στόχο. Για την ενοποίηση της αντίστασης, ανάμεσα στους καθηγητές για την ενοποίηση της αντίστασης των εργαζομένων. Η μόνη γιατρειά στην κατάθλιψη και τον πεσιμισμό είναι η αλληλεγγύη και ο αγώνας. Όσο κι αν οι ανιστόρητοι βολεμένοι, αδιάφοροι τα περιφρονούν ή δεν φτάνει η νόησή τους να τα καταλάβουν, είναι ο μόνος ανθρώπινος δρόμος, όλοι οι άλλοι –όπως έχει αποδείξει η ιστορία κι όπως το μέλλον θα δείξει αν δεν το συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα- είναι οι ατραποί της απώλειας.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 17 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 17/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
