Alfavita «Μένουμε σπίτι»! Η πιο συνηθισμένη και χιλιοειπωμένη φράση που ηχεί στα αυτιά όλων των ανθρώπων… ξυπνώντας παράλληλα χιλιάδες ερωτηματικά σε εμάς τους υποψηφίους… αναπάντητα ερωτήματα, αβεβαιότητα, αποφάσεις που λαμβάνονται και αίρονται! Και εμείς αυτό κάνουμε. Μένουμε σπίτι. Όλοι εμείς οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου που καθημερινά αγωνιούμε για μια ελπιδοφόρα απόφαση του Υπουργείου Παιδείας.
Μια ελπίδα που ξεκινά από τον καθορισμό της ημερομηνίας για την διεξαγωγή των Πανελληνίων Εξετάσεων μέχρι την ξεκάθαρη εικόνα για την εξεταστέα ύλη. Άρθρα, καταιγισμός ειδήσεων από την τηλεόραση και το διαδίκτυο διασπείρουν πανικό και εντείνουν την αγωνία μας σ την πιο κρίσιμη καμπή της ζωής μας. Ένας αγώνας δρόμου που όμως η «κορδέλα του τερματισμού» δεν φαίνεται στο διάβα μας.
Τι σημαίνει ότι η ύλη θα είναι εκείνη που διδαχτήκαμε στη φυσική μας τάξη; Δηλαδή η χρονιά μας ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο με το υποχρεωτικό κλείσιμο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων; Το σεβαστό Υπουργείο γνωρίζει άραγε ότι οι εκάστοτε εκπαιδευτικοί του οποιουδήποτε σχολείου, σε κάθε μέρος της Ελληνικής επικράτειας έχει σταματήσει σε διαφορετικό σημείο την ύλη;
Γνωρίζει τον αγώνα που δίνουμε τόσο εμείς οι μαθητές όσο και οι εκπαιδευτικοί μας προκειμένου να μπορέσουμε να βρούμε τρόπους επικοινωνίας, ώστε να μην χαθεί η επαφή μας με την διδασκαλία, αφού είναι αναντικατάστατη η φυσική παρουσία από οποιοδήποτε τεχνολογικό μέσο;
Γινόμαστε διαρκώς αποδέκτες της τρομολαγνίας, ενώ αναγκαστήκαμε να βιώσουμε ένα είδος ανελευθερίας στον ίδιο μας το χώρο και εμείς ως μαθητική κοινότητα οφείλουμε να προσαρμοστούμε άμεσα σε μια νέα τάξη πραγμάτων. Αρκετοί ισχυρίζονται ότι η εξ αποστάσεως εκπαίδευση θα αποτελέσει παρακαταθήκη για το μέλλον, αλλά για ποιο μέλλον εικάζουν ότι μιλούν όταν η γενιά του 2002 βιώνει την νοσηρή αυτή πραγματικότητα με τον χειρότερο τρόπο; Την αβεβαιότητα για την δική της πορεία μέσα στο κοινωνικό σύνολο!
Αδιαμφισβήτητα, όλες οι κατευθύνσεις πλήττονται, αλλά προσωπικά θα καταθέσω την δική μου οπτική, του 3ου επιστημονικού πεδίου, στις επιστήμες υγείας. Γνωρίζοντας πολύ καλά τον αγώνα, την πίεση και τις θυσίες που όφειλα να κάνω προκειμένου να ακολουθήσω τον τομέα αυτό συνειδητά πήρα και την απόφαση να εκπληρώσω αυτόν τον στόχο μου.
Έρχομαι στο σήμερα έπειτα από σχεδόν ενάμιση μήνα εγκλεισμού στο σπίτι παρακολουθώντας διαρκώς τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις και σεβόμενη άρρηκτα την δημόσια υγεία, καθώς το επάγγελμα που ευελπιστώ να ακολουθήσω πρεσβεύει το οικουμενικό συμφέρον και θεωρώ αδιανόητο, σχεδόν εγκληματικό εγώ και τόσοι άλλοι χιλιάδες μαθητές της γενιάς μου να ερχόμαστε αντιμέτωποι τόσο με την υπέρογκη ύλη όσο και με την άγνοια στο που τελικά θα εξεταστούμε. Στόχοι και όνειρα πολλών παιδιών κινδυνεύουν να ισοπεδωθούν από αυτή την αβεβαιότητα με τον μόχθο τους να εξανεμίζεται σε μια κίβδηλη πραγματικότητα, ενώ δεν είναι και λίγοι εκείνοι που εξουθενωμένοι πια τα παρατούν.
Ελπίζω το Υπουργείο Παιδείας να μην αναζητεί «εξιλαστήρια θύματα» στα πρόσωπα χιλιάδων συνομηλίκων μου την στιγμή που αποτελεί αδήριτη ανάγκη η άμεση μέριμνα και δραστηριοποίησή της για την ομαλή διεκπεραίωση των Πανελλαδικών. Αυτή η κατάθεση δεν είναι τίποτε άλλο από μια κραυγή αγωνίας από μια μαθήτρια της Γ’ Λυκείου που αισθάνεται τον φόβο και την αγωνία να την ταλανίζει ανελλιπώς.
Το μόνο που ζητάμε είναι μια πιο ξεκάθαρη στάση από το Υπουργείο, ώστε αυτή η τρομακτική σιωπή και άγνοια να μην καταστεί «δαμόκλειος σπάθη» για το μέλλον της γενιάς του 2002! Δεν θα καταλήξω όμως σε μια ακόμη θερμή παράκληση προς το Υπουργείο, αλλά το αντίθετο! Θα τονίσω πως η αφόρμηση δόθηκε από την συνειδητοποίηση ότι η ζωή αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα, όπως φυσικά και η παιδεία, το δικαίωμα στην μόρφωση και την κατάκτηση του στόχου, όσο μεγαλεπήβολο και αν φαίνεται εξαιτίας των σύγχρονων συγκυριών.
Θα κλείσω με μια αισιόδοξη ρήση μιας εμβληματικής προσωπικότητας της ποίησης, του Οδυσσέα Ελύτη προκειμένου να ενθαρρύνω όλους τους μαθητές της γενιάς μου που διασχίζουμε τις δικές μας σύγχρονες «συμπληγάδες πέτρες» και που ευελπιστώ να βγούμε αλώβητοι. «Πάμε μαζί και ας μας λιθοβολούν, κι ας μας φωνάζουν ονειροβάτες. Χτίζουμε, ονειρευόμαστε και τραγουδάμε».
