Alfavita Newsroom Βασίλης είναι 23 ετών. Μου λέει ότι μερικές φορές πηγαίνει από το σπίτι του στο Κερατσίνι μέχρι το Ωδείο στο Βύρωνα με το ποδήλατο. Ζηλεύω λίγο γι’ αυτό. Πιο πολύ ζηλεύω που έμαθε να παίζει 14 κομμάτια στο πιάνο πριν πάει στο Ωδείο, κυρίως γιατί θυμάμαι τη στωική υπομονή του συμμαθητή μου που πριν δύο δεκαετίες μου έδειχνε καθημερινά το «Fur Elize» του Μπετόβεν και τη διακριτική απογοήτευση σε κάθε δική μου απερίγραπτα άστοχη επανάληψη.
Ο Βασίλης είναι αυτιστικός. Πρόκειται για μια πληροφορία που αν την απογυμνώσεις από όλο το βάρος της δυστυχίας, της κακοτυχίας και της άγνοιας που της φορτώθηκε, δε σημαίνει τίποτα παραπάνω από μια διαφορετική νευρολογική τυπολογία στο πολύπλοκο και πολύμορφο σύμπαν που αποτελεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος.
Τον συνάντησα ένα μεσημέρι σ’ ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας μαζί με τον Στράτο, επίσης αυτιστικό. Αφορμή γι’ αυτή τη συνομιλία υπήρξε το γεγονός ότι και οι δύο αποτελούν μέλη μιας υπό σύσταση θεατρικής ομάδας. Παράλληλα παρακολουθούσα με ανατριχίλα τον ατόφιο λόγο μίσους που αρθρώνεται από τον Τραμπ μέχρι τους wanna be influencers του ελληνικού ακροδεξιού διαδικτυακού χάρτη εις βάρος μιας 16χρονης που παλεύει για να αποτραπεί η πορεία οικολογικής καταστροφής του πλανήτη.
Η Γκρέτα Τούνμπεργκ φέρει ταυτότητες που ενεργοποιούν τα πιο ταπεινά ανακλαστικά του κοινωνικού κανιβαλισμού. Είναι θηλυκότητα σ’ έναν πατριαρχικά περιφραγμένο κόσμο, είναι ακτιβίστρια στο συγκείμενο της νεοφιλελεύθερης αντιπεριβαλλοντικής καπιταλιστικής εσχατολογίας και Aspie («έχει διαγνωστεί με σύνδρομο Ασπενγκερ») σε μια ζώσα πραγματικότητα που παθολογικοποιεί την ετερότητα. Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό της έγινε το σημείο διασταύρωσης των χολερικών στρατηγικών υποτίμησης και χλευασμού, αφού η ενήλικη κανονικότητα ανέχεται αυτιστικούς και aspies ως αντικείμενα λύπης αλλά όχι ως υποκείμενα της ιστορίας.
Αυτό που βιώνει η Γκρέτα είναι έκφανση της βαθιά ρατσιστικής μεταχείρισης των αυτιστικών και aspies που δεν εκφράζεται πάντα τόσο φωναχτά και ακατέργαστα, γιατί σπανίως αυτά τα άτομα αποκτούν πρόσβαση στο δημόσιο λόγο. Συνηθέστερα παραμένουν εγκλωβισμένα σ’ ένα φάσμα που περιλαμβάνει από την ιδρυματική βία, την απομόνωση και την απραξία της οικογενειακής εξάρτησης μέχρι τον κερδοφόρο πειραματισμό της φαρμακοβιομηχανίας και την πρόχειρη εθιμοτυπία της ελιτίστικης συμπόνιας.
Λίγες ανθρώπινες καταστάσεις στρεβλώθηκαν και στερεοτυποποιήθηκαν τόσο πολύ όσο ο αυτισμός. Ορίζεται ως αναπτυξιακή διαταραχή σχεδόν συνώνυμη με την «προσωπική τραγωδία» αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας διαφορετικός τρόπος λειτουργίας που εγκεφάλου που συνεπάγεται ξεχωριστές και σε μεγάλο βαθμό κοινωνικά αναξιοποίητες ικανότητες, όπως η μεγαλύτερη εμβάθυνση, η οξυμένη ευαισθησίας σε ορισμένες αντιληπτικές ιδιότητες, η εστίαση και η ενδελεχής παρατηρητικότητα, η δυνατότητα λεπτομερούς και πιστούς επανάληψης απαιτητικών διανοητικών αναπαραστάσεων.
«Παίζω πιάνο από το 2011. Έβλεπα τους ανθρώπους να παίζουν, παρατηρούσα ποια πλήκτρα πατούσαν και το επαναλάμβανα. Έτσι έμαθα να παίζω 14 κομμάτια, κλασσική μουσική κυρίως, soundtracks ταινιών κι ένα ελληνικό. Τα έχω αποστηθίσει και τα παίζω με μια συγκεκριμένη σειρά. Τώρα πάω στο ωδείο του Βύρωνα με υποτροφία, ώστε να εκπαιδευτώ και με νότες για να προχωρήσω. Όπως σου είπα μερικές φορές πάω με το ποδήλατο. Γενικά μ’ αρέσει το ποδήλατο. Έχω κάνει μέχρι και 20 χιλιόμετρα. Ειδικά στη γειτονιά μου το χρησιμοποιώ συχνά κι είναι δύσκολο, γιατί έχει πολλές ανηφόρες και κατηφόρες. Φέτος για πρώτη φορά ξεκίνησα να δουλεύω. Παρακολουθούσα τα προγράμματα της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικών Μελετών, έπιασα δουλειά στο κυλικείο του Κέντρου Ημέρας και πληρώνομαι. Έχω μάθει ήδη να φτιάχνω φραπέ και ελληνικό. Σταδιακά θα μάθω να φτιάχνω όλους τους καφέδες», λέει ο Βασίλης.
Με το Στράτο μένουν στην ίδια γειτονιά, γνωρίστηκαν στην Εταιρεία Ψυχοκοινωνικών Μελετών κι έκτοτε συμμετέχουν σε αρκετές δράσεις ενδυνάμωσης και αποστιγματισμού. Ο Στράτος ανέπτυξε από μικρός μια έλξη για τη λογοτεχνία κι άρχισε να υφαίνει εξωτικούς, ιπποτικούς κόσμους με ισχυρή αλληγορία που βρήκαν το δρόμο τους για το χαρτί. «Παρακολούθησα την ομάδα δημοσιογραφίας. Με βοήθησαν να γράψω το βιβλίο μου. Είναι μια ιστορία για οχτώ μαγικές ασπίδες που επιλέγουν εκλεκτούς, ώστε να αντιμετωπίσουν έναν δαίμονα που μολύνει τις καρδιές των ανθρώπων με σκοτάδι. Η αγάπη μου για τις ιστορίες δράσης και μυστηρίου ξεκίνησε από τα μάνγκα. Με τραβάει πολύ η ιαπωνική κουλτούρα. Να φανταστείς ότι ξεκίνησα πρόσφατα μαθήματα ιαπωνικής γλώσσας. Μακάρι να ταξιδέψω κάποια στιγμή στην Ιαπωνία. Το θέλω πολύ αλλά ξέρω ότι τα εισιτήρια είναι ακριβά», μου εξηγεί.
«Και στο τέλος, Στράτο, τι γίνεται; Σταμάτησε το σκοτάδι να μολύνει τις καρδιές των ανθρώπων;» τον ρώτησα. Συμφωνήσαμε, όμως, να μη κάνουμε spoiler. Ούτως ή άλλως αυτή η μάχη με το σκοτάδι δεν είναι εντελώς fiction.
Όση ώρα μιλούσαμε σκεφτόμουν τα ρεπορτάζ που έχω διαβάσει ή δει για τα αυτιστικά παιδιά. Πάντα για τα αυτιστικά παιδιά, σπανίως για αυτιστικούς ενήλικες. Μα τι γίνεται με αυτά τα παιδιά; Είναι τόσα πολλά – περίπου 1 στα 166 σύμφωνα με τις στατιστικές εκτιμήσεις- αλλά που είναι; Δε μεγαλώνουν; Δεν πάνε σχολείο; Δε φοιτούν στο Πανεπιστήμιο; Δεν εργάζονται; Δεν ερωτεύονται; Δε χορεύουν; Μάλλον όχι. Παραμένουν παιδιά και αφού περάσουν την ηλικιακή γραμμή των 18 ετών, πιξελιασμένα πρόσωπα στο μελοδραματικό background «ηρωικών γονέων». Στην πλειονότητα τους πηγαίνουν σε σχολείο ειδικής αγωγής και όσα πηγαίνουν σε γενικό σχολείο υφίστανται bulling.
Τα στοιχεία της Εθνικής Εταιρείας Αυτισμού στη Βρετανία δείχνουν ότι το 63% των αυτιστικών νέων έχει υποφέρει από σχολικό εκφοβισμό. Εδώ δεν έχουμε στοιχεία. Έχουμε, όμως, μπόλικο σχολικό εκφοβισμό. Επίσης, καταγράφουν ότι μόνο το 15% των ενήλικων αυτιστικών έχει πλήρη απασχόληση, ενώ το 51% δεν έχει καμία πρόσβαση ούτε σε πλήρη απασχόληση, ούτε σε κοινωνικά επιδόματα. Έτσι ίσως μπορούν να ερμηνευτούν καθαρότερα τα αποτελέσματα μελέτης που δημοσιεύτηκε στην ιατρική επιθεώρηση Lancet, σύμφωνα με την οποία το 66% των συμμετεχόντων ανέφερε ότι έχει ή είχε αυτοκτονικές σκέψεις. Όταν η κοινωνία αποσύρεται από την υποχρέωση της να θεμελιώσει ένα πλαίσιο ισότητας και συμπερίληψης, τότε ο χώρος των αυτιστικών ατόμων περιορίζεται στα τετραγωνικά μέτρα ενός σπιτιού.
Η οικογένεια που αποτελεί πέπλο προστασίας για να μη καταλήξουν σε ιδρυματικές δομές κακοποίησης όπως τα Λεχαινά, εξελίσσεται καμιά φορά και η ίδια, έρμαια μεταξύ ψυχιατρικών νουθεσιών και κοινωνικής υποκρισίας, σε ένα πελώριο και καθαγιασμένο σφουγγάρι που απορροφά οποιαδήποτε χειραφετητική τάση των αυτιστικών ατόμων. Επηρεασμένοι και τρομοκρατημένοι από τις αρνητικές φορτίσεις που πλαισιώνουν τον αυτισμό, αναζητούν απεγνωσμένα μια θεραπεία για να πλησιάσει το παιδί τους τα πρότυπα της κανονικότητας και όταν δεν την βρίσκουν ματαιώνονται και προβάλουν – άθελα τους προφανώς – τη συνύπαρξη με το αυτιστικό παιδί τους σαν ένα ενοχικό και ιεραποστολικό καθήκον που οφείλουν να αναλάβουν.
Πηγή: popaganda.gr / Μαρία Λούκα
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 17 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 17/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
