Alfavita Newsroom Το εκλογικό αποτέλεσμα της 20ης Σεπτεμβρίου σηματοδοτεί την εμπέδωση των πολιτικών συσχετισμών που επικάλυψαν την κρίση αντιπροσώπευσης που ανέκυψε στο έδαφος της οικονομικής κρίσης. Οι συσχετισμοί αυτοί εκφράζουν την κοινωνική συνέναιση απέναντι στη μνημονιακή προοπτική και τις πολιτικές λιτότητας. Φανερώνουν μία σαφή, αν και όχι απόλυτα παγιωμένη νίκη της βιοπολιτικής έναντι της πολιτικής δράσης, άρα και την απόσυρση του κεντρικού πολιτικού ζητήματος: εκείνου που κάποτε η Αριστερά έθετε ως το ερώτημα “ποιος-ποιον;” στο επίπεδο της εξουσίας. Αυτό το δεδομένο εκφράζεται αφενός μέσα από τη δικαίωση της μνημονιακής στροφής του ΣΥΡΙΖΑ και την περιθωριοποίηση της αριστερής του πτέρυγας, η οποία διασπάστηκε εμμένοντας σε μια ριζοσπαστική ρητορεία που δεν κατάφερε να προσελκύσει ένα μαζικό ακροατήριο. Σε ό,τι αφορά την ανοιχτά συστημική ψήφο, εκείνη των συντηρητικών ψηφοφόρων, η κατάσταση είναι παρόμοια αν και περισσότερο περίπλοκη. Βλέπουμε αφενός το παραδοσιακό αστικό κόμμα να αδυνατεί να ανασυγκροτηθεί σε ηγεμονική πολιτική δύναμη, αφού παρά την ανανέωση του πολιτικού του δυναμικού και την αλλαγή ηγεσίας, δεν κατάφερε να περιορίσει τη διαφορά του από το πρώτο κόμμα. Αφετέρου παρατηρούμε μία υποχώρηση των ΑΝΕΛ και του Ποταμιού και την παράλληλη ενίσχυση της Ένωσης Κεντρώων, που θα πρέπει να εμπίπτει επίσης στη διαδικασία αποκρυστάλλωσης της υπεράσπισης του υπάρχοντος – με αστερίσκους ως προς τη διαχείρισή του. Η ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ οφείλεται στην αποχή της ΚΙΔΗΣΟ από τις τελευταίες εκλογές και τη συνεργασία του με τη ΔΗΜΑΡ.
Σημαντική παράμετρος του εκλογικού αποτελέσματος αποτελεί η ενίσχυση του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Η ηγεσία της σύρθηκε στα δικαστήρια κατηγορούμενη, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι χρησιμοποιούσε το κόμμα ως κάλυψη για να διευθύνει μία παράνομη εγκληματική οργάνωση. Ο αρχηγός της Νίκος Μιχαλολιάκος, λίγες μόλις μέρες πριν από τις εκλογές δήλωσε ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του αντιφασίστα καλλιτέχνη Παύλου Φύσσα. Η δολοφονία εκείνη διαπράχτηκε εφόσον είχαν προηγηθεί κραυγαλέες επιθέσεις της οργάνωσης ενάντια σε μετανάστες και συνδικαλιστές, καθώς και μία διαρκής επίδειξη δύναμης μέσα από εξωστρεφείς εκδηλώσεις με συχνά στρατιωτικό περιεχόμενο. Έκτοτε, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα απέκλεισε αυτό το κόμμα από τον διάλογο, ενώ το ίδιο έκαναν τα περισσότερα μίντια. Η τακτική αυτή δε φαίνεται να απέδωσε καρπούς. Ούτε η πίεση σε “επίπεδο δρόμου”, όπως τα διάφορα αντιρατσιστικά φεστιβάλ ή οι επιθέσεις σε γραφεία και εκδηλώσεις του κόμματος από αντιφασίστες λειτούργησε ικανοποιητικά. Ίσως, συνδυαστικά οι δύο τακτικές να περιόρισαν την εγκληματική δράση της οργάνωσης, ωστόσο, το πολιτικό της ακροατήριο συνεχίζει να αυξάνει. Άσχετα από παράγοντες όπως η αθρόα έλευση προσφύγων στη χώρα εξαιτίας των πολέμων στη Μέση Ανατολή και η απουσία μιας εναλλακτικής συντηρητικής φωνής που να προασπίζεται εκείνα όσα το ακροατήριο της Δεξιάς αντιλαμβάνεται ως ζητήματα “εθνικής κυριαρχίας”, η άνοδος του ναζισμού είναι ένα φαινόμενο που αναφέρεται σε ένα εξαιρετικά παθογενές κοινωνικό περιβάλλον, η ανατομία του οποίου εκκρεμεί. Λαμβάνοντας υπόψη όλες τις ιστορικές αναλογίες ας σημειώσουμε εδώ ότι ποτέ στο παρελθόν η Αριστερά δεν κατάφερε να ανακόψει αποτελεσματικά την άνοδο του φασιστικού κινήματος.
Μία άλλη παράμετρος που θα πρέπει να λάβουμε υπόψη είναι τα “ταξικά” χαρακτηριστικά της ψήφου. Κρίνοντας από τα ποσοστά των κομμάτων ανά περιφέρεια, δήμο και γειτονιά, όλα δείχνουν ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα στρέφονται προς δύο κόμματα: τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Με βεβαιότητα μάλιστα μπορούμε να σημειώσουμε ότι η πλειοψηφία της εργατικής τάξης ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν τα άλλα δύο αριστερά ψηφοδέλτια που έλαβαν μια αξιοπρόσεκτη καταγραφή. Η ψήφος σε αυτά τα κόμματα εμφανίζει επίσης ταξικά χαρακτηριστικά, αν και στην περίπτωσή τους οι ψήφοι τους νέμονται με μεγαλύτερη ομοιογένεια. Η επιλογή της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών τάξεων να στοιχηθούν, μετά από πέντε χρόνια μνημονιακής πολιτικής, σε ένα ανοιχτά διαχειριστικό σχέδιο, που επιπλέον κινείται συνολικά στους άξονες της ανάθεσης, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη από τις δυνάμεις που προσβλέπουν σε ένα επαναστατικό ξεπέρασμα της δοσμένης πραγματικότητας. Η φωνή του δημοκρατικού επαναστατικού μετασχηματισμού θα απουσιάζει από το νέο κοινοβούλιο, ωστόσο, μακροπρόθεσμα αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό για την προοπτική μιας ανασύνθεσης (και ανασυγκρότησης) της επαναστατικής Αριστεράς. Οι πολιτικές συνθέσεις ανάμεσα στις δυνάμεις της ΛΑΕ και την υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά μπορούν από σήμερα να γίνουν επί ίσοις όροις. Όμως, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι οι συνθέσεις αυτές θα γίνουν πλέον στο έδαφος μιας σοβαρής και καταγεγραμμένης ήττας της επαναστατικής στρατηγικής σε όλες τις εκδοχές της.
Τέλος εξαιρετικά σημαντική παράμετρος θα πρέπει να θεωρηθεί το μεγάλο ποσοστό της αποχής από αυτές τις εκλογές. Στις εκλογές αυτές η αποχή άγγιξε το 45%, δηλαδή το μεγαλύτερο ποσοστό από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, με πιθανή εξαίρεση τις εκλογές του 1946. Τα ποσοστά της συμμετοχής των Ελλήνων στις βουλευτικές εκλογές βαίνουν μειούμενα εδώ και δύο δεκαετίες, σημείωσαν δε την πρώτη σημαντική πτώση μετά την είσοδο της χώρας σε καθεστώς διεθνούς επιτήρησης. Αυτή τη φορά όμως, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο, η μεγάλη αποχή κρούει τον κώδωνα στα κρατικά επιτελεία: Ο λαός της Ελλάδας δεν ενδιαφέρεται για το ποιος θα είναι κυβερνήτης του. Είναι απογοητευμένος, όχι από κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα (άλλωστε τα μεγάλα κόμματα διατήρησαν τα ποσοστά τους με οριακές απώλειες) αλλά, από το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Ο λαός της Ελλάδας δε θεωρεί ότι υπάρχει ένα πολιτικό πρόγραμμα που να μπορεί να εκφράσει τις ανησυχίες και τους πόθους του και εάν ακόμη συμφωνεί περισσότερο με κάποιο, οι συνεχείς “κωλοτούμπες” και τα αναποδογυρίσματα των κομμάτων που κατέκτησαν θέσεις στον κυβερνητικό θώκο, τον οδήγησαν να μην έχει καμία διάθεση να υπερασπιστεί κάποιο από αυτά με την ψήφο του. Σ' αυτή τη βάση θα πρέπει να ερμηνεύσουμε και το γεγονός ότι, με εξαίρεση τον παλιό δικομματισμό που μόλις έπαιξε το τελευταίο χαρτί του, όσα κόμματα συμμετείχαν άμεσα ή παθητικά στη διακυβέρνηση υπέστησαν φθορά.
Είναι φανερό ότι για τις κοινωνικές ομάδες που νιώθουν να μην καλύπτονται από το σημερινό πολιτικό σύστημα η μόνη διέξοδος από αυτή την κατάσταση θα είναι η εξωκοινοβουλευτική δράση. Αυτή μπορεί να εκδιπλωθεί κινηματικά είτε συνωμοτικά στο βαθμό που περιορίζονται τα ερείσματα της ριζοσπαστικής αριστεράς στα μαζικά κινήματα, αλλά και στο βαθμό που τμήμα των οπαδών της πολιτικής αποχής εμφανιστεί ως επαναστατική πρωτοπορία.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΑΣΕΠ: Σε 2 ημέρες ΕΥΚΟΛΟ Online Proficiency GOLEARN ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση (Μόνο 10 ημέρες έμειναν για την ΑΛΛΑΓΗ!)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 20/5
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
