Σάββας Ξηρός: «Είναι καιρός για μαζική και όχι ατομική δράση»

Συνέντευξη στον Μάριο Διονέλλη

 

 

Εδώ και χρόνια προστίθενται συνεχώς μη αναστρέψιμες βλάβες. Μπήκα στη φυλακή με όραση 3/10 και τώρα πλέον έχω κάτω από 1/20. Είμαι στην ουσία τυφλός και γι’ αυτό ευθύνονται διαπιστωμένα οι συνθήκες κράτησής μου και η αδυναμία πρόσβασης σε εξειδικευμένες υπηρεσίες. Εχω αναγκαστεί να υποβληθώ σε επανειλημμένες χειρουργικές επεμβάσεις λόγω των υποτροπών καθώς στη φυλακή δεν υπάρχει ούτε στοιχειωδώς η απαραίτητη μετεγχειρητική φροντίδα.

 

 

Τα τελευταία χρόνια κοιμάμαι σε καρέκλα καθώς έχω έντονο αναπνευστικό πρόβλημα και έχουν υπάρξει περιπτώσεις που ξύπνησα στα όρια πνιγμού. Εχουν ήδη διαπιστωθεί όζοι στους πνεύμονές μου για τους οποίους οι γιατροί δεν πρόλαβαν να κάνουν τίποτα τις λίγες μέρες που έμεινα στο νοσοκομείο της Λάρισας. Επιπλέον, από το 2009 πρήζονται υπερβολικά τα πόδια μου χωρίς να έχουν διερευνηθεί οι αιτίες. Εχω κάνει συνολικά εννέα απόπειρες πρόσβασης σε αξιοπρεπείς υπηρεσίες υγείας και όλες καταλήγουν με τον ίδιο τρόπο, να γυρίζω στη φυλακή παρά τη διαπιστωμένη και από το κράτος ανήκεστη βλάβη στην υγεία μου.

 

 

Δεν μιλάμε για νοσοκομείο ούτε για συνθήκες νοσηλείας. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων χαρακτήρισε τον χώρο αυτό απλό αναρρωτήριο και επέβαλε πρόστιμο στην Ελλάδα, θεωρώντας την πολιτεία υπεύθυνη για την απώλεια του μεγαλύτερου μέρους της όρασής μου. Εδώ απλώς αναλαμβάνουν να μας δώσουν τα φάρμακά μας και τώρα τελευταία σε πολλά από αυτά παρατηρούνται και ελλείψεις. Στην περίπτωσή μου αναγνωρίστηκε πως παραβιάζεται το άρθρο 3 της Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που απαγορεύει την απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση κρατουμένων.

 

 

Ζητώ να μου επιτρέψουν να νοσηλευτώ στο σπίτι μου. Ζητώ από τους δικαστές να κρίνουν με βάση την κατάσταση της υγείας μου και όχι επηρεασμένοι από την υστερία των ΜΜΕ και τις άνωθεν παρεμβάσεις που γίνονται από την εποχή του «Ευαγγελισμού» μέχρι σήμερα. Εχω υποβάλει και πάλι αίτηση κατ’ οίκον νοσηλείας, η οποία δεν ξέρω πότε θα εκδικαστεί. Μπορεί ειδικά σήμερα, με την απόδραση του Χριστόδουλου, να ευνοείται ακόμα πιο πολύ το κλίμα της εκδικητικότητας, όμως πιστεύω πως έχω ήδη σηκώσει δυσανάλογο βάρος σε σχέση με τη συμμετοχή και τον ρόλο μου στη 17Ν. Πιστεύω πως έχω ήδη εκπληρώσει τις ποινικές αξιώσεις της πολιτείας.

 

 

Ναι, έγινε ως αντίποινα, σίγουρα θα έμενα αρκετά περισσότερο μέχρι να κάνουν κάτι οι γιατροί για όλα μου τα προβλήματα. Μας καταλογίζουν και πάλι συλλογική οικογενειακή ευθύνη. Ετσι κι αλλιώς, με την υπόθεση αυτή πλήρωσαν και μέλη της οικογένειάς μας που δεν είχαν καν διανοηθεί να εμπλακούν με τη 17Ν.

 

 

Στην ουσία αυτή την τιμωρία την περίμενα όλη μου τη ζωή. Κάποιος που παλεύει για καλύτερη ζωή, όταν καταφεύγει σε ακραίες μεθόδους θα πρέπει να αποδεχτεί ότι σε κάποιο σημείο θα υποστεί και τις συνέπειες.

 

 

Αυτό εξαρτάται από τον βαθμό συνειδητοποίησης της κοινωνίας. Την περίοδο που έδρασε η 17Ν δεν φαινόταν τόσο πολύ ούτε η διαφθορά ούτε το πόσο ανάξιο είναι το πολιτικό προσωπικό να διαχειριστεί τις καταστάσεις της χώρας. Ετρεχαν τότε τα δανεικά και ζούσαν όλοι σε μια γυάλα ευδαιμονίας. Σήμερα πια όλα αυτά φαίνονται. Ο κόσμος είναι πιο συνειδητοποιημένος και δεν χρειάζεται κανέναν να του υποδείξει τρόπους αντίδρασης. Τώρα είναι εποχή για μαζική και όχι για ατομική δράση.

 

 

Εγώ μπορώ να πω κατ’ αρχάς για τη δική μου ζωή. Οντως, ως αποτέλεσμα της απόδρασης και εγώ γύρισα από το νοσοκομείο και σκλήρυνε η απομόνωσή μου. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον Χριστόδουλο. Είναι ο μόνιμος τρόπος εκδικητικής αντίδρασης. Ο,τι και να συμβεί, πάντα απαντούν με σκλήρυνση των μέτρων εις βάρος των κρατουμένων. Ο θεσμός των αδειών ήταν πάντοτε στο στόχαστρό τους και η προσπάθεια να κοπούν οι άδειες ήταν ήδη εμφανής. Ενδεχομένως να βάρυνε και αυτό στην απόφαση του αδερφού μου να μην επιστρέψει.

 

 

Στη φυλακή εκτός από τους γραπτούς νόμους υπάρχουν και οι άγραφοι. Οι αρχιφύλακες έχουν την αρμοδιότητα να χαλαρώνουν τα μέτρα κράτησης. Οταν ένας άνθρωπος είναι για χρόνια σε απομόνωση, με ένα κρεβάτι και μία τηλεόραση μόνο για να αποχαυνώνεται, κάποια στιγμή θα εκραγεί. Και αυτό ήταν που είχε ζητήσει. Να μπορεί να έρχεται σε επαφή με κάποιους ανθρώπους για να συζητήσει, να ανταλλάξει απόψεις για την πολιτική και για τη σημερινή κατάσταση. Γι’ αυτό του είχε επιτραπεί να πηγαίνει και σε κάποιες άλλες πτέρυγες.

 

 

Τίποτα μέσα στη φυλακή δεν γίνεται στα κρυφά. Υπάρχουν τέτοια μέσα και δίκτυο καταδοτών ώστε να γνωρίζουν τα πάντα. Δεν γίνονται στη φυλακή πράγματα για τα οποία να πέφτουν από τα σύννεφα οι υπεύθυνοι. Αν γίνονταν τέτοιες συζητήσεις, σίγουρα θα το ήξεραν.

 

 

Ο Γιωτόπουλος ζει στην πιο σκληρή απομόνωση από όλους μας. Δεν ξέρω αν έχει πλήρη συνείδηση της κατάστασης που επικρατεί στη φυλακή ή πού βρήκε τις πληροφορίες για να πει κάτι τέτοιο.

 

 

Και εγώ την ίδια διαφωνία διατυπώνω και χωρίς να έχω κάνει κάποια προσυνεννόηση με τον Κουφοντίνα, με τον οποίο έχουμε πολύ καλή σχέση, αν και παλιότερα τον έβλεπα συχνότερα, όταν είχε έρθει για κάποιο διάστημα στο αναρρωτήριο της φυλακής.

 

 

Αντί να δαπανούν λεφτά σε επικηρύξεις, εγώ θα τους πρότεινα να δώσουν αμνηστία για την υπόθεση της «17 Νοέμβρη». Η κοινωνία και η πολιτεία θα έχουν να κερδίσουν περισσότερα από αυτό. Ετσι κι αλλιώς, όλοι έχουμε εκτίσει πολύ μεγάλο μέρος των ποινών μας. Αυτός ο κύκλος έχει κλείσει. Οπως είπα και πριν, είναι πλέον εποχή για μαζικές αντιδράσεις και όχι για ατομικές δράσεις.

 

 

Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει. Πάντως το ίδιο θέμα είχε ξανασυζητηθεί ακόμα και πριν από τη σύλληψή μας το 2002 και ενώ η οργάνωση ήταν σε πλήρη δράση. Το είχαν προτείνει τότε γνωστοί εγκληματολόγοι που πρόσκεινταν και σε μεγάλα κόμματα.

 

 

 

 

Θεωρώ μεγάλη αλαζονεία να λέει κάποιος ότι δεν έχει μετανιώσει για τίποτα στη ζωή του. Αυτό που θα άλλαζα, αν μπορούσα, από όλη αυτή την ιστορία θα ήταν να μην έχω αφαιρέσει ζωή. Αυτό θα με κυνηγάει για πάντα και δεν μπορώ να κάνω και τίποτα για να το αλλάξω.

 

 

 

Δεν θα βάλω εγώ τα όρια, εγώ μιλώ για μένα και λέω ότι για μένα εκεί ξεπεράστηκαν όρια που δεν έχουν επιστροφή. Δεν μπορώ να πω σε κανέναν να πάρει τα όπλα, ούτε όμως και να τα καταθέσει. Ο καθένας πρέπει να αποφασίσει μόνος του. Πρέπει να ξέρει ότι όταν κουβαλάει ένα όπλο, κουβαλάει πρώτα απ’ όλα τον ίδιο τον δικό του θάνατο.

 

Πηγή: efsyn.gr