Η Lea θέλει να μοιάσει στην μαμά της

Η βία κατά των γυναικών, ανεξαρτήτως ιστορικών, πολιτισμικών και εθνικών διαχωρισμών συνεχίζει να είναι ακόμα μια κοινωνικά αποδεκτή πράξη σε πολλές περιπτώσεις και κάποιες φορές ο κανόνας. Στον τομέα της κοινωνικής συνείδησης, έχουμε αποτύχει συλλογικά στο να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα με αυστηρότητα. Και αυτό το συμπέρασμα βγαίνει, βλέποντας  τα παραδείγματα αντιμετώπισης της γυναίκας από τις τριτοκοσμικές λεγόμενες χώρες μέχρι και τις δυτικού τύπου φτιαγμένες κοινωνίες. 

Λένε πως μια κοινωνία δείχνει το επίπεδο του πολιτισμού της από το πόσο αναπτυγμένο και ευαίσθητο είναι στα έμφυλα ζητήματα. Εάν το πάρουμε αυτό ως δεδομένο τότε έχουμε πλήρως αποτύχει. 

(Τι;) απάντηση έχουμε να δώσουμε στις ειδικές συμβάσεις των πολυεθνικών που αν έχεις «την τύχη» να είσαι γυναίκα, υπογράφεις πως δεν θα μπορείς να γίνεις μητέρα κατά την διάρκεια της εργασίας σου στην συγκεκριμένη εταιρία. Εάν μείνεις έγκυος θα μπορούν να σε απολύσουν χωρίς αποζημίωση.

(Τι;) απάντηση έχουμε να δώσουμε στις εκατοντάδες γυναίκες-θύματα βιασμού που πηγαίνοντας στα δικαστήρια ακούνε πως θα έπρεπε την ώρα εκείνη να φωνάζει και να ουρλιάζει αλλιώς δεν θεωρείται βιασμός. Με αυτό τον τρόπο απενεχοποιείτε  η πράξη του δράστη και εμφανίζεται η γυναίκα ως συνένοχος στα μάτια της κοινωνικής συνείδησης.

(Τι;) απάντηση έχουμε να δώσουμε στα κοινωνικά κατάλοιπα που έχουν δημιουργήσει οικονομικά εξαρτημένες γυναίκες είτε από τους πατεράδες τους είτε από τους συζύγους τους, και υπομένουν την ενδοοικογενειακή βία σιωπηλά.

(Τι;) απάντηση έχουμε να δώσουμε διαχρονικά στο μη δικαίωμα ψήφου, στους εξαναγκασμούς στο γάμο, στις κλειτοριδεκτομές, στους χαμηλότερους μισθούς λόγο μη παραγωγικότητας πολιτικοποιώντας την γυναικεία φύση, στα βιτριόλι που πέφτουν «κατά λάθος» πάνω σε γυναίκες-μετανάστριες-συνδικαλίστριες… Και η ιστορία To be continued όσο εμείς την αφήνουμε…!

Η απάντηση στα προηγούμενα ερωτήματα-γεγονότα  δεν θα έρθει μέσα από φετιχιστικές αναλύσεις των φεμινιστικών θέσεων. Το ζήτημα έγκειται στο πως οι κοινωνίες θα περάσουν στην κατανόηση του προβλήματος και στην έμπρακτη αντιμετώπιση των πατριαρχικών αντιλήψεων που το σύστημα και η λειτουργία του κράτους θρέφει. 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι, στο μέλλον, πρέπει να κοιτάμε το παρελθόν με φρίκη και τρόμο για το ότι τολμήσαμε να τα ανεχθούμε ακόμα και να αστειευτούμε με αυτά. Θα πρέπει να ντρεπόμαστε για τις περιπτώσεις που κατηγορήθηκε το θύμα. Τα εγγόνια μας να μας κοιτάν με απορία για το ότι συμβάλαμε στην συνέχιση των ίδιων αντιλήψεων. Αλλά για να χρησιμοποιήσουμε τον αόριστο ( παρελθόν ) θα πρέπει να αντιδράσουμε. Να είμαστε ριζοσπαστικά εξεγερτικοί στην καταδίκη των αιτιών που δημιουργούν αυτά τα φαινόμενα. 

Έχουν γίνει βήματα; Ναι, έχουν γίνει από ένα κομμάτι της κοινωνίας, αλλά δεν είναι αρκετά. Σιγά-σιγά πρέπει να ηγηθούμε αυτών των βημάτων που γίνονται μέσα από μια διαρκή πάλη γεμάτη συγκρούσεις και διεκδικήσεις, ώστε η μέρα που θα ντρεπόμαστε για την στάση μας απέναντι στα θύματα και του θύτες να πλησιάζει.