Λεωνίδας Βουρλιώτης Για χιλιάδες εκπαιδευτικούς, η λέξη «διορισμός» είναι κάτι παραπάνω από στόχος καριέρας. Είναι μια υπόσχεση ζωής. Ένα τέλος στην ανασφάλεια, στα διαρκή καλοκαιρινά δελτία μετακίνησης, στις βαλίτσες και στους αποχωρισμούς.
Όμως η πραγματικότητα που ακολουθεί τον διορισμό αποκαλύπτει μια βαθιά αντίφαση: το όνειρο μπορεί να γίνεται εφιάλτης.
Η αγωνία της αναμονής – κι ένα δίλημμα στο βάθος
Η Μαρία, φιλόλογος, 39 ετών, μητέρα δύο παιδιών, κουβαλά 13 χρόνια προϋπηρεσίας σε κάθε γωνιά της Ελλάδας:
«Περιμένω τον διορισμό σαν ανάσα. Κάθε καλοκαίρι είναι ένας εφιάλτης – δεν ξέρω πού θα βρεθώ τον Σεπτέμβρη, ούτε πού θα ζουν τα παιδιά μου. Όμως, όσο πλησιάζει η ώρα, τόσο με τρώει η αγωνία: Αν με στείλουν στα Δωδεκάνησα, θα πρέπει να αφήσω την οικογένειά μου πίσω; Τι νόημα έχει να φτιάξω μια τάξη για τα παιδιά των άλλων, όταν τα δικά μου μεγαλώνουν χωρίς εμένα;»
Ο Νίκος, μαθηματικός, 33 ετών, χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις, μετρά κι αυτός τα χρόνια σε χιλιόμετρα:
«Είμαι στους πίνακες από το 2019. Έχω γυρίσει εννιά νησιά και τέσσερα βουνά. Ο μόνιμος διορισμός θα είναι δικαίωση, αλλά με τον μισθό στα 800 ευρώ, τι ακριβώς θα κάνω; Θα μένω σε Airbnb με 400 ευρώ τον μήνα και θα τρώω κονσέρβες; Δεν με τρομάζει η δουλειά, αλλά η αξιοπρέπεια που χάνεται όταν δεν μπορείς να ζήσεις από το επάγγελμά σου».
Και όταν έρθει ο διορισμός; Η απογείωση δεν έρχεται ποτέ.
Οι μαρτυρίες των ήδη διορισμένων επιβεβαιώνουν πως ο μόνιμος διορισμός δεν είναι το τέλος της διαδρομής, αλλά η αρχή μιας άλλης, πιο μοναχικής και εξαντλητικής.
Η Στέλλα, 41 ετών, δασκάλα, διορισμένη το 2023, αφηγείται:
«Περίμενα τον διορισμό 16 χρόνια. Ήρθε – και νόμιζα ότι θα είναι η αρχή μιας ήρεμης ζωής. Αντί γι’ αυτό, ξενιτεύτηκα. Είμαι μακριά από τον άντρα και το παιδί μου, πληρώνω 350 ευρώ νοίκι σε χωριό που το χειμώνα έχει -10, και μένω σε ένα σπίτι χωρίς θέρμανση. Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν άξιζε τον κόπο. Δεν το λέω εύκολα αυτό – αλλά το λέω».
Ο Γιώργος, φυσικός, 35 ετών, διορισμένος το 2022 σε σχολείο στα Δωδεκάνησα, είναι εξίσου αποκαλυπτικός:
«Διορίστηκα και πανηγύρισα. Μετά έκατσα και υπολόγισα. Ενοίκιο: 500 ευρώ. Μεταφορές, ρεύμα, φαγητό: άλλα τόσα. Δεν βγαίνω. Το σχολείο είναι υπέροχο, οι μαθητές μου φανταστικοί, αλλά νιώθω ότι για να τους μορφώσω, ξεχνάω τη δική μου ζωή. Κάνω άλλη δουλειά το απόγευμα για να επιβιώσω. Δουλεύω 12 ώρες την ημέρα, για να ζήσω σαν φοιτητής σε ξενώνα».
Ένα κράτος που ζητά πολλά και δίνει λίγα
Ο διορισμός εκπαιδευτικών στην περιφέρεια ή σε τουριστικές και δυσπρόσιτες περιοχές συνοδεύεται, συνήθως, από επαίνους για την προσφορά τους. Αλλά πίσω από τους επαίνους λείπει η πολιτική μέριμνα: ούτε κρατική στέγη, ούτε οικονομική υποστήριξη, ούτε στρατηγική για τη διατήρηση οικογενειακής συνοχής.
Στην πράξη, το κράτος μοιάζει να ζητά από τους νέους δασκάλους να επανδρώσουν τα κενά της εκπαίδευσης, δίνοντάς τους ως αντάλλαγμα μια υπαρξιακή ανατροπή: να διαλέξουν ανάμεσα στη δουλειά και στην προσωπική τους ζωή.
Από λύση σε αδιέξοδο – και μια πρόταση για το αυτονόητο
Ο διορισμός δεν πρέπει να λειτουργεί σαν παγίδα.
Για να είναι ουσιαστικός, χρειάζεται να συνοδεύεται από:
Επίδομα στέγασης και μετακίνησης, ειδικά για τις περιοχές με υψηλό κόστος διαβίωσης.
Αύξηση του εισαγωγικού μισθού, ώστε να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες ενός εργαζομένου.
Δημιουργία κρατικών κατοικιών για εκπαιδευτικούς σε δυσπρόσιτα νησιά και απομακρυσμένες περιοχές.
Μηχανισμούς επανένωσης οικογενειών, με κίνητρα για τοποθέτηση στον τόπο συμφερόντων.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Νέο Προσκλητήριο Προσλήψεων Εκπαιδευτών Ενηλίκων: Αφορά όλα τα πτυχία ΑΕΙ-ΤΕΙ - Πιστοποιηθείτε άμεσα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 17/10
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
