Όταν πια είχα μεγαλώσει πολύ και ήμουν κιόλας τριών χρονών και τεσσάρων μηνών, και είχα όλα μου τα πρώτα δόντια, και όλες τις λέξεις, τις δικές μου και πολλές των μεγάλων, για να λέω μικρές ιστορίες καθημερινής τρέλας, οι δάσκαλοι στο σχολείο της μάνας μου, με έπαιρναν κάθε ώρα σε άλλη τάξη.
Η κυρία Ελενίτσα έμπαινε, κρατώντας όλη τη Γη σε μια πλαγιαστή σφαίρα κι έλεγε, «να, κάπου εδώ είναι η δική μας θάλασσα, κι εδώ, όλος ο τόπος είναι σκεπασμένος με παγωμένο μπαμπάκι».
Στην τάξη του κυρίου Περράκη είχα ξεχωρίσει κιόλας το Γαβρίλη, που δεν ήξερε τίποτα για τα δικοτυλήδονα, δε θυμόταν τα ονόματα των δύο μεγάλων ωκεανών, έτρωγε το περισσότερο ξύλο και γι' αυτό ίσως ήθελα τότε να τον παντρευτώ.
Εκείνο λοιπόν τον καιρό, η κοιλιά της μάνας μου είχε φουσκώσει κάπως και δε φορούσε πια τις γόβες στιλέτο.
Όταν μου είπε, «θα σου γεννήσω αδερφάκι», ένοιωσα κάτι, μα δε θυμάμαι τι. Μετά από λίγο καιρό, κατάλαβα πως ήταν φόβος. Είδα τη μάνα μου ξαπλωμένη στο πάτωμα του σχολείου, γεμάτη αίματα.
«Θα πεθάνει» έλεγαν όλοι κι εγώ συρρικνώθηκα κι έγινα ένας σβώλος απ’ το παγωμένο μπαμπάκι στη σφαίρα της Γης.
«Δεν θα ζήσουν» είπε κι ο γιατρός στη μάνα της μάνας μου και η γιαγιά μου η Καλλιώ, που επισκεπτόταν τη Σπιναλόγκα της Καλύμνου δίχως φόβο, ήξερε πολλά για τη ζωή και μπορούσε να κάνει τότε κουμάντο το θάνατο, του είπε μόνο, «Θα δεις».
Το μωρό, που ήταν λίγο πιο μεγάλο από μια φέτα πεπόνι, το τύλιξε σε μπόλικα μπαμπάκια και το έβαλε στον κόρφο της.
Εκεί έζησε τρεις μήνες και η αγράμματη γιαγιά μου, που δεν ήξερε τα ονόματα των ωκεανών και τα δικοτυλήδονα τα έλεγε φασόλια, τάιζε το ελάχιστο καινούργιο κοριτσάκι σε σταγονόμετρο, με γάλα λεχώνας γαϊδουρίτσας και την κόρη της με ζωμό βαρβάτου κόκκορα.
Όταν το μωρό βγήκε απ’ τον κόρφο της αγράμματης γιαγιάς μου και η μάνα μου σηκώθηκε και άνοιξε τα παράθυρα γιατί είχαν κιόλας πιάσει οι ζέστες, μπορεί να μην υπήρχε στο βάζο άλλο γλυκό σταφύλι αλλά είχα πάλι πίσω τη μάνα μου και μια αδερφή με μάτια σαν τις θάλασσες των τροπικών.
Η κυρία Ελενίτσα, που ερχόταν συχνά, χωρίς να κουβαλά μαζί της τη Γη, πάντα όμως με μια αγκαλιά αλωνόκρινα που φύτρωναν εκείνο τον καιρό της άνοιξης κι είχε συχνά το νου της στα αστέρια, είπε στη μάνα μου, «θα γεννιόταν ταύρος αλλά δυστυχώς γεννήθηκε ψαράκι».
Η Πόπη μου, η Πρωτομαρτιάτισσα, πήρε από τον πατέρα του πατέρα μας τα μάτια της θάλασσας, από τον κόρφο της μάνας της μάνας μας τη θέρμη των πολύ ζεστών ανθρώπων και από μένα τα μισά σοκολατάκια της απαγορευμένης φοντανιέρας.
Χρόνια πολλά και όμορφα, Ψαράκι μου!
Τρέχουν τα μάτια σου πανσέληνα νερά,
Και η πυξίδα μας, στο Νότο καρφωμένη.
Μ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Τα όνειρα του Μάρτη
(Ευχαριστώ τη φίλη, Πόπη Λαμπράκη, που κράτησε και μου στέλνει αρκετά από το συντετριμμένο προηγούμενο προφίλ)
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 24/10
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
