Alfavita Newsroom Αλίκη Πανοπούλου*
Πριν από πολλά χρόνια δέχτηκα στο γραφείο μου έναν άντρα παχύ, 148 κιλά. Καθώς του έπαιρνα ιστορικό και είχα φτάσει στις ερωτήσεις με τις διατροφικές του συνήθειες, παρατήρησα ότι είχε εισαγάγει και τις δέκα περιγραφικές του προτάσεις χρησιμοποιώντας το «πρέπει».
«Ξέρω ότι πρέπει να τρώω φρούτα, ότι δεν πρέπει να τρώω γλυκά, ότι το ψάρι πρέπει να είναι στο διαιτολόγιο μου, ότι πρέπει να τρώω σαλάτες…»
Καθώς ολοκληρωνόταν η συνάντησή μας, τον ρώτησα ποιο ήταν το αίτημά του ως προς το βάρος του.
«Να αδυνατίσω. Ο γιατρός μού είπε πως πρέπει να χάσω βάρος. Δεν μ' ενδιαφέρει η αισθητική μου - να γίνω “ωραίος”. Γνωρίζω πως το βάρος δεν κάνει καλό στην υγεία», μου απάντησε.
Αρχίσαμε αγωγή αδυνατίσματος. Κάθε εβδομάδα τού έδινα κι ένα καινούργιο διατροφικό πρόγραμμα επτά ημερών, με το οποίο είχε τη δυνατότητα να διαλέγει και να γνωρίζει τι θα φάει, τι θα συνδυάσει, ποια μέρα θα ήθελε να κάνει πρώτη και πότε θα εφάρμοζε τη μέρα με τα όσπρια.
Στη μισή ώρα συνάντησής μας, αφού μου έλεγε τα νέα του και μου περιέγραφε τον τρόπο που διαχειριζόταν τις τροφές του, τον ζύγιζα, του έκανα τη λιπομέτρηση και του έγραφα την επόμενη εβδομαδιαία διατροφή του.
Εχανε συστηματικά βάρος, ήταν περήφανος γι' αυτό κι ερχόταν στις συναντήσεις μας με ευχαρίστηση. Ηταν τύπος και υπογραμμός.
Απεναντί μου είχα έναν άντρα πενήντα ετών, κλειστό και μοναχικό (ζούσε μόνος - σε διπλανό διαμέρισμα οι γονείς του), που φαινόταν ότι διέθετε τρυφερότητα -την οποία όμως δεν εξέφραζε- και που ακολουθούσε πιστά τις οδηγίες μου.
Με μία βαθύτερη και πιο προσεκτική ματιά συνειδητοποίησα πως μου είχε εκχωρήσει εν λευκώ την άδεια να ορίζω εγώ σχεδόν όλη του τη ζωή: από το τι θα φάει (μια και ακολουθούσε τις μέρες με τη σειρά που εγώ του είχα γράψει), πόσο θα κινηθεί (είχε ξεκινήσει περπάτημα), πόσο θα περιορίσει την πείνα του μέχρι το πόσο θα επιθυμεί τα γλυκά ή την κατανάλωση των τροφών, στις όποιες ποσότητες.
Δεν εκφραζόταν ποτέ σχετικά με το αν πεινούσε (παρά τις μικρές ποσότητες που του έβαζα), αν είχε επιθυμία να φάει διάφορα «παράνομα» πράγματα, αν πιεζόταν, αν δυσκολευόταν να κάνει δίαιτα, αν ζήλευε κάποιες τροφές.
Δεν ήταν στερημένος ή απογοητευμένος. Είχαμε μία «άψογη συνεργασία», όπου εγώ όριζα εκείνος εκτελούσε· εγώ αισθανόμουν κι εκείνος προσαρμοζόταν· εγώ πρότεινα και ζητούσα να μιλήσουμε κι εκείνος ακολουθούσε.
Εγώ λυπόμουν που δεν γευόταν, ενώ εκείνος ούτε που έδινε σημασία. Απλώς έπρεπε.
Εγώ νοιαζόμουν (έπραττα) γι' αυτόν, όμως αυτός δεν υπήρχε. Ηταν κατ' ουσίαν απών.
Τελικά έφτασε τα 85 κιλά, περπατούσε κάθε μέρα δύο χιλιόμετρα, ασχολιόταν τυπικά με τη διατροφή του, ήταν χαρούμενος με τον καινούργιο του εαυτό. Δεν τον ξαναείδα ποτέ…
Πολλά τέτοια περιστατικά πέρασαν από το γραφείο μου. Πιθανόν κάποιοι παλιοί θεραπευόμενοί μου να πάχυναν ξανά ύστερα από ένα διάστημα και να πήγαν σε κάποιον επόμενο διατροφολόγο.
Για να ακολουθήσουν μία επόμενη «εκτέλεση εντολών».
Σήμερα, ξεκίνησα με τον Νίκο Ε. (ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου*) μία ιστορία λίγο-πολύ συνηθισμένη.
Είναι «συνηθισμένο» ο υπέρβαρος να είναι απών στο αδυνάτισμά του και απλώς να εκτελεί τη δίαιτά του.
Δεν μπορώ να παραλείψω να πω ότι εξίσου απών είναι και στη διάρκεια της πάχυνσής του.
Επαναλαμβάνω:
«Εχει ανάγκη τον όγκο του και συνάμα τον απεχθάνεται. Εχει ανάγκη να “κρυφτεί” πίσω από το βάρος του (παχαίνει) και παλεύει να βγει από την κρυψώνα του (αδυνατίζει)».
Και τα δυο όμως δεν τα αντέχει… γι' αυτό και απουσιάζει.
Αυτό έχει να του δείξει ο θεραπευτής στη διάρκεια του αδυνατίσματός του: να εμφανιστεί.
Δηλαδή, να εμφανίσει τις πολυφαγίες του και να μιλά γι' αυτές, να εμφανίσει το βάρος του και να ζυγίζεται καθημερινά, να εκφράζει αυτό που νιώθει και να αυτοπεριγράφεται.
Μόνον έτσι θα μπορέσει, μέσα από αυτή τη διαδρομή, να καταφέρει: όταν αισθάνεται να μιλά και όταν πεινάει να τρώει.
Γιατί, παρατηρήστε: ο παχύσαρκος, συνήθως, όταν αισθάνεται τρώει.
*Από το βιβλίο «Εγώ και η ανάγκη μου για τροφή», εκδόσεις OPERA, 2014
Ξέρετε ότι
1. Ο αμάρανθος, είναι δημητριακό γνωστό από την εποχή των Ινκας. Είναι εξαιρετικός για την πολύ υψηλή περιεκτικότητά του σε λυσίνη. Απαραίτητο αμινοξύ η λυσίνη, είναι ένα από τα δομικά στοιχεία των πρωτεϊνών,γι' αυτό και κρίνεται άκρως αναγκαία για τη φυσική μας υγεία και ανάπτυξη.
2. Η λυσίνη ενισχύει την απορρόφηση και διατήρηση του ασβεστίου στο σώμα, εμπλέκεται άμεσα στην παραγωγή της L-καρνιτίνης η οποία είναι απαραίτητη για τη μεταφορά και τη χρησιμοποίηση των λιπών από τον οργανισμό (ισορροπία μεταξύ αντοχής και ενέργειας).
3. Η περιεκτικότητα λίπους στον αμάρανθο είναι 9%. Είναι πλούσιος σε λιπαρά οξέα, κυρίως λινολενικό οξύ, ενώ παράλληλα περιέχει μαγνήσιο, σίδηρο, ασβέστιο. Αποτελείται από εύπεπτο άμυλο κατά 59%. Αλλο ένα 18% είναι πρωτεΐνη μεγάλης θρεπτικής αξίας.
*Σύμβουλος διατροφής
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 11/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
