Δημήτρης Τσιριγώτης Μία μέρα σε ένα σχολείο οι μαθητές ενός τμήματος ζήτησαν από τον εκπαιδευτικό τους, με πραγματική απορία, να τους εξηγήσει πώς γίνεται να αγαπάει τόσο πολύ τη διδασκαλία; Και πού στην ευχή έβρισκε κάθε μέρα αυτή την παθιασμένη διάθεση;
Ο εκπαιδευτικός το σκέφτηκε από εδώ, το σκέφτηκε από εκεί και τελικά αποφάσισε να τους απαντήσει κάπως αλληγορικά: «Θα σας μιλήσω για τα μέρη του σώματός μου — όχι όπως τα ξέρετε, αλλά όπως τα νιώθω». Τα παιδιά παραξενεύθηκαν λιγάκι αλλά αποφάσισαν να τον ακούσουν. Ο εκπαιδευτικός το βρήκε ως ευκαιρία να κάνει το καλύτερο μάθημα της ζωής του. Μόνο που σήμερα δεν ένιωθε τη γνωστή παθιασμένη του διάθεση, ένιωθε συγκίνηση. Δεν ήθελε όμως να καταλάβουν κάτι τα παιδιά, οπότε με σταθερή φωνή άρχισε να λέει τα παρακάτω:
«Τα μάτια μου είναι καθρέπτης. Μέσα του βλέπετε όχι μόνο αυτό που είστε τώρα αλλά και αυτό που θα μπορούσατε να γίνετε. Αν κλείσω τα μάτια μπροστά σε κάτι άσχημο που γίνεται και κάνω ότι δεν το βλέπω, ο καθρέπτης γίνεται σκέτο τζάμι. Αν κάνω τα στραβά μάτια ο καθρέπτης γίνεται παραμορφωτικός. Για αυτό πρέπει πάντα να έχω τα μάτια μου ανοιχτά. Για να είμαι ο τίμιος μάρτυρας της αλήθειας σας.
Η φωνή μου είναι ποτάμι. Άλλοτε ήσυχο για να ηρεμεί τις ψυχές και άλλοτε ορμητικό για να ξυπνάει τα μυαλά. Η ροή του ποταμιού δεν ανακόπτεται και έχει μία κατεύθυνση. Δε γυρίζει πίσω. Εκβάλει στις μεγάλες θάλασσες για αυτό και πρέπει να σας μάθω παιδιά μου να κολυμπάτε. Για αυτό και εσείς κάποιες φορές ακούγοντας τον τόνο της φωνής μου νομίζετε ότι σας μαλώνω. Όχι δεν είναι μάλωμα, είναι η αγωνία μου να προλάβω να σας μάθω κολύμπι.
Το χαμόγελό μου είναι ήλιος. Για να περνάει το φως του μέσα από σύννεφά σας και να τα κάνει λιγότερο μαύρα. Για να ζεσταίνει τις καρδιές σας όταν κρυώνουν. Είναι η αδιαπραγμάτευτη υπόσχεση πως ό,τι κι αν φέρει η νύχτα, μια καινούργια μέρα πάντα θα ανατέλλει. Για να μην σας τυφλώνει όμως αυτή η λάμψη, για να μην σας πληγώνει η υπερβολή της, εγώ αφήνω το ουράνιο θρόνο μου και κατεβαίνω ταπεινά στο πλάι σας.
Τα χέρια μου δεν είναι άκρα είναι μέσες, είναι γέφυρες. Γι’ αυτό και κάθε φορά που σηκώνετε και εσείς ένα χέρι για να πάρετε το λόγο χτίζεται μια νέα γέφυρα ανάμεσά μας. Αν διστάζετε, μη φοβηθείτε αν το δικό μου χέρι σας δείξει, δεν είναι για να σας κρίνει. Δεν κρατά όπλο, αλλά φως, φως που σας κάνει ορατούς. Είναι το φως που σας προσκαλεί να διαβείτε τη γέφυρα.
Τα πόδια μου είναι οδοστρωτήρες. Για να σας φτιάξει δρόμους καλούς, που αντέχουν το βάρος που έχετε να κουβαλήσετε μέχρι να φτάσετε απέναντι, στη χώρα των μεγάλων. Κρυφή μου ματαιοδοξία θα ήταν, κάποια στιγμή που πιθανόν θα χάνατε το δρόμο, να ψάξετε να βρείτε τις δικές μου πατημασιές.
Τα αυτιά μου είναι πύλες. Από μέσα τους περνάει σε μένα το συναίσθημά σας και οι ιστορίες σας, οι μικρές αλήθειες που κουβαλά ο καθένας σας. Στις πύλες μου έχω σαρωτές για να ανιχνεύουν θόρυβο και να του μπλοκάρουν το πέρασμα. Πολλές φορές όμως δε δουλεύουν καλά και ο θόρυβος περνάει και με κουφαίνει. Τότε, χωρίς να το θέλω βαράει συναγερμός, και οι πύλες μου κλείνουν ερμητικά. Το ξέρω ότι είναι λάθος, γι’ αυτό θα ψάξω για καλύτερους σαρωτές.
Η μύτη μου είναι ανιχνευτής. Ανιχνεύει αμέσως τι χρειάζεται κάθε παιδί. Αντιλαμβάνεται πράγματα πριν καν αυτά ειπωθούν. Οσμίζεται τις δυσκολίες και τις ανάγκες κάθε παιδιού. Μόνο όταν το κρύο με περονιάζει και με τρυπάει μέχρι βαθιά μέσα μου, μέχρι την καρδιά μου, τότε η μύτη μου βουλώνει, χάνει την ικανότητά της να μυρίζει και ο ανιχνευτής μου τίθεται εκτός λειτουργίας. Βέβαια όταν μιλάω για κρύο δεν εννοώ του καιρού αλλά των καιρών. Οι διαμορφωτές των καιρών ας χαμηλώσουν λίγο τη δικιά τους μύτη και ας οσμιστούν μία φορά και τις δικές μου ανάγκες.
Το μυαλό μου είναι καράβι. Θέλει να σας ταξιδεύσει στις μεγάλες θάλασσες της Γνώσης. Ο άνεμος στο κατάρτι του είναι η δίψα για μάθηση. Χωρίς αυτήν δεν αρχίζει το ταξίδι. Και μου έλαχε να είμαι εγώ ο Αίολος. Κάποιες μέρες πιάνουν φουρτούνες, όμως δεν αφήνω το καράβι να βουλιάξει γιατί ξέρω πως αν συμβεί κάτι τέτοιο μπορεί και να πνιγείτε. Έχω μάθει να διαβάζω τα κύματα και να οδηγώ το πλοίο σε λιμάνια απάνεμα. Και αν με πιάσετε καμία μέρα στην άκρη του λιμανιού να κοιτάζω τον ορίζοντα και να χαμογελώ να ξέρετε ότι ονειρεύομαι το επόμενό μας ταξίδι. Τι λέτε, είστε έτοιμοι να σαλπάρουμε;»
Ο εκπαιδευτικός σώπασε. Εκείνη τη στιγμή πετάχτηκε το πιο ντροπαλό παιδί τής τάξης, που σπάνια έπαιρνε το λόγο, αλλά που τώρα είχε τέτοια ορμή που αιφνιδίασε ακόμα και τον εκπαιδευτικό και ρώτησε:
«Και η καρδιά σας κύριε; Δεν μας είπατε για την καρδιά σας».
Ο εκπαιδευτικός συνήλθε αμέσως και αφού το σκέφτηκε λιγάκι απάντησε:
«Τι είναι η καρδιά μου, ε; Ε λοιπόν αυτή είναι απλά η καρδιά μου».
Το ντροπαλό παιδί περίμενε άλλη απάντηση και έσκυψε το κεφάλι στεναχωρημένο. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα αμηχανίας ο εκπαιδευτικός πήρε πάλι το λόγο και είπε:
«Θέλετε να σας πω και ένα μυστικό που δεν το έχω πει σε κανέναν; Η καρδιά μου με έμαθε να αγαπώ εσάς και μέσα από αυτό έμαθα να αγαπώ εμένα».
Τότε στην αίθουσα επικράτησε σιωπή. Ήταν εκείνη η σιωπή που γεννιέται μόνο όταν πολλοί νιώθουν το ίδιο. Το ντροπαλό παιδί σήκωσε το κεφάλι του και χάρισε στον εκπαιδευτικό το πιο λαμπερό του χαμόγελο. Ο εκπαιδευτικός ανταπέδωσε το χαμόγελο και σκέφτηκε ότι ναι το σημερινό ήταν με διαφορά το καλύτερο μάθημα της ζωής του. Μέχρι το αυριανό….
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ChatGpt για όλους: Παρέχεται σε 100.000 υποψήφιους πανελλαδικά ως 24/11
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 24/11
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
